Η Κωνσταντίνα Πάλλα είναι η νέα μεγάλη ελπίδα του ελληνικού τραγουδιού

Την Κωνσταντίνα Πάλλα την προσέξαμε μια καλοκαιρινή βραδιά πριν λίγα χρόνια στη Βαρβάρα Χαλκιδικής, στο ετήσιο μουσικό φεστιβάλ του ορεινού χωριού. Ταυτόχρονα λαϊκή και έντεχνη, νεανική αλλά και ώριμη. Την απολαύσαμε να τραγουδά Απόστολο Καλδάρα και Βασίλη Τσιτσάνη κι έπειτα με την ίδια ευκολία να ερμηνεύει μπαλάντες δικές της και νέων τραγουδοποιών.

Πρόκειται για κάτι εντελώς νέο σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια κι αυτό γιατί η Κωνσταντίνα Πάλλα, σε αντίθεση ίσως με πολλούς τραγουδοποιούς της γενιάς της, έχει για μεγάλο της όπλο τις ζωντανές παραστάσεις και την επαφή με το κοινό.

Την μία μέρα μπορούμε να την ακούσουμε μόνη της ή με έναν ακόμα μουσικό σε έναν μικρό χώρο στα δυτικά της Θεσσαλονίκης και την επόμενη να την δούμε να εμφανίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με πολυμελή ορχήστρα ως το πρωί. Το κορίτσι από τα Τρίκαλα φαίνεται πως ολοκλήρωσε τον κύκλο της στη Θεσσαλονίκη όπου έζησε αρκετά χρόνια και πλέον μετακόμισε στην Αθήνα. Για την ακρίβεια ζει περισσότερο εκεί αλλά διατηρεί τους ισχυρούς δεσμούς την με τη Θεσσαλονίκη όσο περισσότερο μπορεί.

Την εντοπίσαμε κάπου στη διαδρομή μεταξύ των δύο μεγάλων πόλεων κι αφού έχει ήδη από τα Χριστούγεννα κυκλοφορήσει το single «Χάδια δανεικά» σε στίχους, μουσική και ερμηνεία δική της. Προηγήθηκε το άλμπουμ «Ονειρα» αλλά και το υπέροχο «Πόσο πονάει η καρδιά» που τραγούδησε η Φωτεινή Βελεσιώτου.

Το «Χάδια δανεικά» είναι η αφορμή για την κουβέντα μας. Τι γίνεται πλέον; Οι περισσότεροι καλλιτέχνες βγάζετε ένα – ένα τα τραγούδια σας. Έτσι θα συνεχίσεις; Να περιμένουμε δηλαδή σε λίγο κάποιο επόμενο και μετά κάποιο άλλο; «Ανήκω στη ρομαντική γενιά του βινυλίου και της κασέτας. Όταν ήμουν παιδί ,ο επερχόμενος δίσκος ενός καλλιτέχνη ήταν είδηση και τον περιμέναμε αρκετό καιρό μέχρι να φτάσει στα χέρια μας. Θυμάμαι να δίνουμε παραγγελίες στα δισκοπωλεία στα Τρίκαλα για να έρθει κάποιος δίσκος ή cd από την Αθήνα στα χέρια μας. Όλη αυτή η διαδικασία και τα πολλά κομμάτια του δίσκου που είχαν μια ολόκληρη ιστορία και άποψη να πουν, μαζί με το βιβλιαράκι που τον συνόδευε και πολλές φορές ήταν υψηλού εικαστικού περιεχομένου, μετέτρεπε το άκουσμα ενός δίσκου σε μοναδική εμπειρία. Δυστυχώς όμως, με το πέρασμα των χρόνων, με την αύξηση της παραγωγικότητας και την εξέλιξη της τεχνολογίας το σκηνικό άλλαξε. Η πληροφόρηση που δέχεται ο ακροατής πλέον, είναι μεγαλύτερη και παγκόσμιου επιπέδου. Δεν υπάρχει ο χρόνος για να ακούσει κάποιος έναν δίσκο με 15 τραγούδια και αυτό μας οδηγεί στην σταδιακή κυκλοφορία των singles. Μετά από τον πρώτο δίσκο μου «Όνειρα», ακολουθώ και εγώ αυτή τη διαδικασία. Ίσως κάποια στιγμή να δημιουργηθεί ένα album με τα singles που θα έρθουν».

Εσύ είσαι μια μουσικός που παίζεις συνεχώς και μάλιστα παντού. Πότε γράφεις τα τραγούδια και με ποιον τρόπο; Έχεις «συρτάρι» ή γράφεις και δημοσιεύεις; «Υπάρχει ένα «συρτάρι» τραγουδιών, όμως θέλω να δημοσιεύω κυρίως κάτι που έχω γράψει πρόσφατα, που είναι πιο κοντά στην αλήθεια μου τώρα. Προσπαθώ να κάνω πολλές εμφανίσεις μέσα στην εβδομάδα και σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και συνεπώς δεν μπορώ να έχω τον δικό μου προσωπικό χώρο και χρόνο όσο θα ήθελα. Γράφω, κυρίως, μετά από ένα live στο γυρισμό για το σπίτι. Είναι εκείνη η στιγμή που έχουν πέσει οι άμυνες μου και που δεν έχω «προσγειωθεί» ακόμα από την ενέργεια του κόσμου και της μουσικής, που με συναντάνε η έμπνευση και η δημιουργία. Ηχογραφώ στο κινητό μου τις σκέψεις μου και τις επόμενες μέρες γίνεται η απομαγνητοφώνηση και η ολοκλήρωση του τραγουδιού».

Πάντα ήταν δύσκολα στη μουσική. Τώρα με την πανδημία ακόμα χειρότερα. Σκέφτηκες καθόλου να τα παρατήσεις αυτόν τον καιρό; Γενικά τι ένιωσες να αλλάζει μέσα σου αυτή τη χρονιά της παύσης; «Δεν έφτασα σε σημείο να σκεφτώ απόλυτα να τα παρατήσω ποτέ, έφτασα και φτάνω όμως πολλές φορές στο σημείο του φόβου και της απελπισίας αυτή τη χρονιά. Είδα κάποια όνειρα να γκρεμίζονται, έζησα την ανεργία και ζω με το άγχος του πόσο ακόμα θα κρατήσει, έχω το φόβο για το αύριο και τις άγνωστες συνθήκες που μας περιμένουν. Υπήρξαν στιγμές δύσκολες που πίστεψα ότι ο κόπος μιας ολόκληρης ζωής πήγε χαμένος. Από μικρό παιδί ζω μόνο με και για τη μουσική. Όταν έχεις αφιερώσει όλη σου τη ζωή σε κάτι και αυτό σταματάει τόσο άγρια είναι φυσικό και επόμενο να λυγίσεις. Ευτυχώς, όμως, ένα χρόνο μετά διαπιστώνω πως η αγάπη του κόσμου είναι ακόμα εδώ, πως όσα έχτισα δεν γκρεμίζονται με μια παύση και χαίρομαι γι’ αυτό. Η μητέρα μου λέει κάθε φορά που λυγίζω πως ακόμα και στον πόλεμο η ζωή συνεχίζεται, οι άνθρωποι κάνουν γλέντια, όνειρα, γάμους, παιδιά, φτιάχνουν δουλειές, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να συνεχίσεις να ζεις! Τώρα πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και να ετοιμαστούμε για τη στιγμή που θα πάρουμε τη ζωή μας πίσω».

Αν μπορούσες σήμερα να δώσεις τρία τραγούδια σε τρεις ερμηνευτές, ποιους θα διάλεγες και γιατί; «Θα επέλεγα τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Γιώργο Νταλάρα και τον Γιάννη Πάριο. Θεωρώ ότι ήταν, είναι και θα είναι μεγάλοι ερμηνευτικοί δάσκαλοι. Μας έχουν χαρίσει αξεπέραστες ερμηνείες και το ρεπερτόριο τους μοναδικό, πήγαν την τέχνη του τραγουδιού ένα βήμα πιο πέρα και θα είναι πάντα φωτεινοί φάροι στην τέχνη».

Τι σκέφτεσαι όταν ακούς τις λέξεις Τρίκαλα, Έδεσσα, Θεσσαλονίκη και Αθήνα; «Αρχικά χαμογελάω και συγκινούμαι. Νιώθω σαν να έχω ζήσει τέσσερις διαφορετικές ζωές μέχρι τώρα. Σε κάθε μία από αυτές τις πόλεις υπάρχει ένα κομμάτι μου το οποίο ζει εκεί αφού ακόμη τις επισκέπτομαι συχνά και έχω δυνατές φιλίες. Ως άνθρωπος νιώθω πως δε μπορώ να μείνω σε μια πόλη για πάντα, θέλω να ταξιδεύω και να ζω σε διάφορα μέρη. Στα Τρίκαλα μεγάλωσα και γαλουχήθηκα, στην Έδεσσα σπούδασα και έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα, στη Θεσσαλονίκη ζυμώθηκα ως καλλιτέχνης και στην Αθήνα κυνηγάω τα όνειρα μου. Σε κάθε μία από αυτές τις πόλεις νιώθω σαν στο σπίτι μου και πάντα έχουν μια αγκαλιά για μένα αλλά και κάτι νέο να μου προσφέρουν. Έζησα αρκετά χρόνια σε αυτές τις πόλεις, αλλά οφείλω να πω ότι εξίσου σημαντικές στην ψυχή μου είναι οι πόλεις της Κέρκυρας και των Χανίων».

Για φέτος το καλοκαίρι που όλοι ψάχνουμε μια αισιόδοξη είδηση για να πιαστούμε, έχεις κανονίσει κάτι; Θα σε συναντήσουμε κάπου; «Αν ανοίξουν οι χώροι στους οποίους μπορούμε να δουλέψουμε όντως, αν πάνε όλα καλά πρώτα απ’ όλα με την υγεία όλων, τότε θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να τραγουδήσω σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μου έλειψε να τραγουδάω με τον κόσμο και ανυπομονώ να ανταμώσουμε όλοι μαζί ξανά. Πιστεύω θα γίνει σύντομα, θα αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον και θα τραγουδήσουμε σαν μια μεγάλη παρέα. Λίγη ακόμη δύναμη χρειάζεται και υπομονή και σύντομα θα βγούμε στο φως».

Ήξερες ότι η Κωνσταντίνα Πάλλα…

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα και γυρίζει πάντα εκεί όπου βρίσκεται η οικογένειά της. Μπούδασε μάρκετιγνκ στην Έδεσσα αλλά παρότι έμαθε πολλά δεν ακολούθησε το επάγγελμα. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα αλλά δεν θα εκπλαγούμε αν την συναντήσουμε την ίδια εβδομάδα σε διαφορετική αφίσα στην Περαία, στον Εύοσμο και μετά κάπου στην Αθήνα. Εγραψε για τη Φωτεινή Βελεσιώτου το ερωτικό τραγούδι «Πόσο πονάει η καρδιά» το οποίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 2019 κι έκτοτε συνεργάστηκε μαζί της σε αρκετές συναυλίες.

Στο διαδίκτυο ακούμε τα τραγούδια της Κωνσταντίνας εδώ

και στη σελίδα της στο Facebook μαθαίνουμε περισσότερα γι αυτήν.