Ο Χρήστος πιστεύει πως τα χαμόγελα ρίχνουν κάτω τα αδιέξοδα (σαν μπουλντόζα)

Τον Χρήστο Κούρτογλου τον γνώρισα, λίγα χρόνια πριν, όταν ακόμα ζούσε στη Θεσσαλονίκη και είχε κυκλοφορήσει το πρώτο του τραγούδι, προμηνύοντας ένα πείσμα και μία διάθεση που χαρακτηρίζει (ή θα έπρεπε πάντα να χαρακτηρίζει) τους νέους ανθρώπους που επιλέγουν τη Θεσσαλονίκη για να φτιάξουν τέχνη.

Βέβαια, πολύ γρήγορα, τα νέα έλεγαν πως ο Χρήστος είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση να κατέβει στην Αθήνα για να σπουδάσει θέατρο, αλλά ακόμα και αυτό δείχνει μία ανησυχία που επίσης είναι στοιχείο των δημιουργικών ανθρώπων που αποζητούν εξέλιξη σε όσα αγαπούν.

Άλλωστε είναι μία συχνή πορεία των νέων ανθρώπων, που δείχνει η Θεσσαλονίκη να μη μπορεί εύκολα να τους κρατήσει ή που ενδεχομένως δεν τους δίνει λόγους και βάσεις για να τοποθετήσουν τα όνειρα τους.

Ο Χρήστος Κούρτογλου, είναι από εκείνα τα παιδιά που η μεγάλη του αγάπη για τις τέχνες, τον οδήγησε στην πρωτεύουσα της χώρας. Για όλα αυτά, αναφέρει ο ανερχόμενος καλλιτέχνης:

«Την Θεσσαλονίκη την κρατάω για πάντα στην καρδιά μου. Μου έδωσε τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια, τον πρώτο δικό μου χώρο, τις πρώτες μου αποτυχίες και επιτυχίες, χαρές, μελαγχολίες και λύπες. Ήταν γενικά το πρώτο βήμα προς την, ας πούμε, “ενηλικίωση”. Την άφησα με αφορμή τη δραματική σχολή, μα στην πραγματικότητα γιατί είχα την ανάγκη για μια πόλη που σου δίνει την αίσθηση πως μέσα της χάνεσαι και γιατί όταν πάτησα το πόδι μου πρώτη φορά στην Αθήνα, δεν υπήρχε αμφιβολία πως αυτή ήταν που θα μου το προσέφερε αυτό. Ήταν κάτι σαν κεραυνοβόλος έρωτας.”

Στην απορία μου, τι θα ήταν αυτό που θα τον έφερνε πίσω, μου λέει αφοπλιστικά «Οι φίλοι μου που μένουν εκεί και η ελπίδα μιας σύντομης επιστροφής στις στιγμές που έζησα όσο έμενα εκεί (και ακόμα καλύτερα η δημιουργία νέων).»

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ

Τους τελευταίους μήνες, η μουσική δείχνει να τον κερδίζει και πάλι – αν δεν είχε σταθερά νικήσει από παλιά μέσα του – γράφοντας και παρουσιάζοντας τραγούδια που υποδηλώνουν την ουσιαστική ωριμότητα του και την αποφασιστικότητα να καταθέσει μέσα από όσα γράφει και ερμηνεύει, κομμάτια του εαυτού του.

Και αν η Θεσσαλονίκη μέσα του, κρατάει ένα παλιό κομμάτι φοιτητικών αναμνήσεων, η Αθήνα μοιάζει πλέον να είναι το «σπίτι» του. Εκείνο που υποδέχεται τα (τρελά) όνειρα του και τους δικούς του… «Λαβύρινθους» που τον οδηγούν σε όσα θέλει να πραγματοποιήσει.

«Λαβύρινθους» όπως είναι ο τίτλος και το πρόσφατου τραγουδιού του που κυκλοφόρησε με ένα χρωματιστό video clip που μιλάει για την αγάπη, «Οι “Λαβύρινθοι” είναι ένα τραγούδι που έγραψα ως μια απόπειρα “ύμνου” στην ανιδιοτελή αγάπη. Ήταν μια περίοδος στη ζωή μου που ένιωθα μεγάλη αισιοδοξία και αγάπη μέσα μου και λέω, ποιος καλύτερος τρόπος να φυλάξω αυτό το συναίσθημα από το να το κάνω τραγούδι. Κι έτσι έκανα. Θέλω με τον τρόπο μου να φροντίσω να ανθίσει η αγάπη παντού γύρω κι αυτό δεν είναι ούτε κάτι εύκολο ούτε κάτι που γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Το να αγαπάς με το είναι σου, ιδίως όταν όλα είναι δύσκολα και αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει διέξοδος, είναι κάτι που απαιτεί δουλειά, προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Στο τέλος της μέρας αξίζει να έχεις ένα χέρι να κρατάει το δικό σου καθώς ετοιμάζεστε για την επόμενη (μέρα). Τα αδιέξοδα είναι αδιέξοδα ώσπου να ‘ρθει ένα χαμόγελο και να τα ρίξει κάτω σαν μπουλντόζα.» αναφέρει ο ίδιος ο Χρήστος στην επικοινωνία μας με αφορμή το νέο του τραγούδι, ενώ στην ερώτηση από που αντλεί την έμπνευση στα τραγούδια που γράφει, απαντάει πως «Με βοήθησε ο κόσμος γύρω μου και με ώθησε η ανάγκη μου να τον εξηγήσω και “αναδημιουργήσω”. Μπαίνοντας στη διαδικασία να δημιουργήσω κάτι πχ. γράφοντας μουσική ή στίχο νιώθω κάτι μέσα μου να κάνει κλικ. Σαν αυτό να ήταν που έλειπε όσο τραγουδούσα. Είναι πολύ ενδιαφέρον να προσπαθείς να μεταφέρεις έναν κόσμο που έχει δημιουργήσει ένας άλλος καλλιτέχνης με τη φωνή σου, αλλά το να προσπαθώ να φτιάξω τον δικό μου βήμα-βήμα με όσο δυνατόν περισσότερα δικά μου στοιχεία μέσα είναι μαγικό.»

Η αρχική αφορμή για να ζήσει στην Αθήνα, ήταν μία δραματική σχολή και αυθόρμητα, τον ρωτάω αν παραμένει προτεραιότητα του το θέατρο ή αν – όπως νιώθω – τον έχει κερδίσει η μουσική, «Μου έδωσε πάρα πολλά το θέατρο και τα περισσότερα (αν όχι όλα) αφορούν στο ότι έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα. Αν δεν κάτσεις να μάθεις τον εαυτό σου μπορείς να φτάσεις μόνο έως ένα συγκεκριμένο σημείο ως ηθοποιός και ως καλλιτέχνης γενικότερα. Βέβαια, η αναζήτηση του εαυτού είναι μια αέναη αναζήτηση και η εκπαίδευση μέσω του θεάτρου πιστεύω δίνει πολλά βοηθητικά εργαλεία. Αυτή τη στιγμή, όμως, εστιάζω στην μουσική μου πλευρά που για τρία χρόνια είχε μπει λιγάκι στο παρασκήνιο (χωρίς να λείπει πραγματικά ποτέ) για να αφοσιωθώ στις θεατρικές μου σπουδές. Είναι καλό να βρίσκουμε ισορροπίες και να μοιράζουμε τις δυνάμεις σε ότι μοιάζει πιο σωστό κάθε στιγμή της ζωής μας.»

“ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΟΥ”

Τα τελευταία χρόνια, τόσο από τον καιρό της οικονομικής κρίσης, όσο και αργότερα, με την πανδημία, οι νεότερες γενιές είδαν τις ζωές τους και τα όνειρα τους να παίρνουν φωτιά, τρέχοντας να σώσουν όσα μπορούν για να βγουν αλώβητοι από όλα αυτά. Ολόκληρες γενιές, έπρεπε να πάρουν την απόφαση και να βρουν τη δύναμη να ενεργοποιήσουν όσο πείσμα κρύβαν μέσα τους και να κατευθυνθούν αποφασιστικά προς τους στόχους τους.

Πώς είναι όμως να είσαι ένα νέο παιδί και να κυνηγάς τα όνειρα σου σήμερα; Ο Χρήστος είναι ένα τέτοιο παιδί και η απάντηση του, ενθαρρυντική.

«Σίγουρα όλο αυτό σε κρατάει εν κινήσει! Δεν είναι κάτι εύκολο και πρέπει να επανεφευρίσκεις διαρκώς τρόπους και λόγους να μην χάνεις τον στόχο σου. Εξάλλου κάθε νέα γενιά χρειάστηκε να βρεθεί αντιμέτωπη με διάφορα εμπόδια. Αν, όμως, αυτό που ονειρεύεσαι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί και το τελευταίο όταν τα κλείνεις το βράδυ, τότε μπροστά του όλα τα άλλα φαίνονται πολύ μικρά.»

Τελειώνοντας την κουβέντα μας, ο Χρήστος ετοιμάζεται για το καλοκαίρι που φαίνεται πως ήρθε αποφασισμένο να μας λούσει με τον ήλιο του. Λίγο πριν τον αποχαιρετήσω, τον ρωτάω τι είναι καλοκαίρι γι’ αυτόν και, ενώ ακούγεται από κάποιο μαγαζί λίγο πιο μακριά ένα γαλλικό τραγούδι, μου λέει πως καλοκαίρι είναι «Η πρώτη βουτιά τον Μάιο, το πρώτο (αναθεματισμένο) κουνούπι, τα παιδιά που παίζουν στις γειτονιές, το αεράκι που θα ακούσεις να περνάει όσο κάθεσαι στη σκιά ενός δέντρου και η μεσημεριανή ησυχία.»

«Λαβύρινθοι ατέλειωτοι 

Κι εμείς πάντα τρελοί και ανεξέλεγκτοι…»