Ο Μουσικός εξερευνητής της ΕΡΤ ανακρίνεται…

Φέτος συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από την εκπομπή που έγραψε ιστορία στην μουσική τηλεόραση. Το “Μουσικό Κουτί” ήταν εκείνος ο φίλος που είχα ανάγκη σε όλη την καραντίνα, στις φάσεις που ένιωθα την μοναξιά να με καταπλακώνει, μέσα από αυτό γνώρισα χιλιάδες πτυχές τραγουδιών και καλλιτεχνών που δεν ήξερα και δεν φανταζόμουν, ανακάλυψα νέους μουσικούς, χόρεψα, συγκινήθηκα. Ο Πάνος Σουρούνης, ήταν εκείνος ο τύπος που ξετρύπωνε νέους μουσικούς απ’ όλη την Ελλάδα και μας τους σύστηνε.

Ένας ανήσυχος εξερευνητής, περίεργος τύπος με περίεργα μαλλιά και περίεργο λόγο που κάνει 20 χρόνια ραδιόφωνο. Κατά καιρούς, με άγνοια κινδύνου, ασχολείται με οτιδήποτε τον βάλουν ή  βάλει ο ίδιος τον εαυτό του να κάνει. Το χόμπι του είναι η δουλειά του.

“Νιώθω πως ακόμα κανένας μας δεν έχει καταλάβει πως τελείωσε το Μουσικό Κουτί. Ο κόσμος έξω, τα λόγια και τα μηνύματα του σε όλους μας έχουν κάνει να νιώθουμε συγκίνηση κάθε στιγμή. Σίγουρα δεν έχουμε καταλάβει τι σημασία του Μουσικού Κουτιού για την μουσική και την τηλεόραση. Είμαι περήφανος που ήμουν μέλος της ομάδας αυτής. Από τα ομορφότερα δώρα στην καριέρα μου έως τώρα. Σίγουρα κάτι που άλλαξε πολλά για τον τρόπο που σκοπεύω να συνεχίσω τον δρόμο μου στην δουλειά μου. Μάθαμε νέους καλλιτέχνες. Μάθαμε νέα τραγούδια. Νέους δημιουργούς  που τα ραδιόφωνα αντιλαμβάνονται στην κεραία τους μετά από πολλά χρόνια. Ίσως κάποια τραγούδια τους παίξουν όταν θα είναι ήδη γνωστοί από τα lives ή τα views και τις ακροάσεις τους. Άκουσα σχεδόν 900 demos και νέα τραγούδια. Εγώ κρατάω την ελπίδα και τα όνειρα των νέων αυτών ανθρώπων που με έκαναν να ξεχνάω για λίγο το σκοτάδι ή την αφιλόξενη πραγματικότητα της χώρας απέναντι στους νέους δημιουργούς. Έχω να θυμάμαι πολλλά από το μουσικό κουτί, κάθε ένα επεισόδιο, είχε και μια στιγμή που είτε για προσωπικούς ή αντικειμενικούς λόγους αγάπησα ιδιαίτερα. Θα πω πως ανεξίτιλες στην μνήμη μου έχουν μείνει η της Μάρθας και της Μαρίας. Σίγουρα της κυρίας Φαραντούρη με τον Αλκίνοο. Την πρώτη μας με Φοίβο και Νατάσσα και σαφώς την τελευταία μας. Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω μέχρι σήμερα, είναι η πρώτη επικοινωνία που έγινε  πρόταση από τον κύριο Νίκο μας και τους ανθρώπους της Foss. Επίσης νιώθω πως θα θυμάμαι πάντα έντονα το γύρισμα των εξερευνήσεων του τελευταίου επεισοδίου.”

Η μουσική για τον ίδιο, είναι συγκίνηση, η ανάταση και η ανάσα στις ψυχές μας. Όπως εξηγεί,  δεν έχει είδος. Μπορεί να νιώσει το ίδιο ρίγος και την ίδια συγκίνηση με ένα demo ή με τον Τσιτσάνη ή τους Radiohead. Θεωρεί πως η μουσική είναι κάτι που ξεπερνά τον στενό όρο μιας τέχνης. Φέτος εκδίδεται το τέταρτο άρλεκιν του.

“Αυτό προσπαθώ να πω και να “αποδείξω” όλα τα χρόνια που ασχολούμαι με την μουσική, ότι είναι κάτι που ξεπερνά τον στενό όρο μιας τέχνης. Το άρλεκιν, ξεκίνησε το 2021, κατά την καραντίνα μας από πρόταση δυο φίλων μου που ασχολούνται με εκδόσεις. Η αλήθεια είναι πως είναι παρά πάνω θαυμαστές των γραπτών μου από όσο αξίζουν πραγματικά. Δεν νιώθω συγγραφέας γιατί απλά δεν είμαι συγγραφέας. Τα άρλεκιν, τα μπλουζάκια τους και οι totes για μένα είναι καλοκαιρινό αξεσουάρ που βγαίνει 4 καλοκαίρια πια με σκοπό να ευχηθούν «καλό καλοκαίρι» σε όλους μας. Έχει γίνει και για μένα μια αγαπημένη συνήθεια. Το νέο άρλεκιν, που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό, θα λέγεται «Θες να τα φτιάξουμε;». Αυτή την ερώτηση την έχουμε κάνει όλοι μας ή μας την έχουν κάνει από τα χρόνια στο νηπιαγωγείο μέχρι και στο γυμνάσιο. Κανένας μας δεν θυμάται ποιος μας την έμαθε ή πως έφτασε να γίνει ερώτηση μας. Παράλληλα όμως κρύβει την μοναδική απάντηση για την επιτυχία κάθε σχέσης ή κοινωνίας. Να φτιάξουμε όσα μπορούμε να φτιαχτούν από την σκληρή πραγματικότητα. Να αποκτήσουμε έναν κοινό και αμοιβαίο σκοπό. Να συνεργαστούμε για να φέρουμε γαλήνη και ευτυχία στο σπίτι ή στην καθημερινότητα της ζωής μας. Είμαι πολύ περήφανος για το αποτέλεσμα. Κυρίως γιατί ήθελα να γράψω κάτι που να μπορούν να το διαβάσουν, να χαμογελάσουν και ίσως να συγκινηθούν φίλοι μου από 8 έως 88 ετών. Θα έχει εκτός από την ιστορία και εικονογράφηση από την υπέροχη Je men fous art. Θα κυκλοφορήσει τον Μάιο από τις εκδόσεις Ηδύφωνο. Σαφώς μαζί θα κυκλοφορήσουν totes και Seashirts. Θα πω πως αγαπημένη μου σκηνή είναι ο τελευταίος σύντομος διάλογος των δυο ηρώων του άρλεκιν και η παρουσίαση της αγάπης.”

Ο Πάνος έχει δημιουργήσει τις δικές του παραστάσεις, ενώ μετρά 18 χρόνια στο ραδιόφωνο. Το θέατρο είναι ένας τρόπος να μοιράζεται κάτι που αγαπά πολύ όπως λέει.

“Από την πρώτη παράσταση του «Αν τραγουδάμε» έως «Τα κορίτσια του Αυγούστου» θέλω να επικοινωνώ όσα σκέφτομαι με τους γύρω. Άμα τους συγκινεί αυτό ή τους κάνει για λίγο να αφήνονται σε ένα όμορφο συναίσθημα τότε έχει πετύχει το γλυκό μου. Το ραδιόφωνο, ήταν το μέσο που αγάπησα,  και αυτό με έκανε γνωστό στον περισσότερο κόσμο. Για 20 χρόνια ήταν μια όμορφη καθημερινότητα για εμένα. Λίγη σημασία έχει τι είναι για μένα το ραδιόφωνο. Περισσότερη σημασία έχει τι είμαι εγώ πια για το ραδιόφωνο. Δυστυχώς η νέα ραδιοφωνική πραγματικότητα θέλει ίδιες φωνές, ίδιο χιούμορ, ίδια τραγούδια. Μακάρι να χρειαστεί κάποια στιγμή να βάλει λίγη διαφορετικότητα μέσα του για να επιστρέψω σε αυτό. Η τηλεόραση για μένα είναι άγνωστη ιστορία. Ως άγνωστη ιστορία και εντελώς ακατάλληλος για εκείνη θέλω να συμμετέχω σε κάποιο πρόγραμμα της. Το Μουσικό Κουτί σύμφωνα με τους ανθρώπους της τηλεόρασης ήταν το πιο ακατάλληλο τηλεοπτικό προϊόν όσο αφορά την υπόλοιπη τηλεοπτική πραγματικότητα. Κι όμως έγινε μια από τις πιο αγαπημένες εκπομπές στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Δεν φταίει το μέσο. Ο τρόπος που κάποιος θα επιλέξει να το χειριστεί πρέπει να αλλάξει πριν να είναι ακόμα πιο αργά… αγάπη μου γλυκιά.”

Σε λίγες ημέρες, θα γιορτάσει τα 20 χρόνια της πορείας του και φυσικά το κλείσιμο του “Μουσικού Κουτιού” με ένα πάρτι που θα γράψει ιστορία. Με τον ίδιο για dj, music acts, την μπάντα του Κουτιού “Μωζάικ” και φυσικά αγαπημένους του και μας καλλιτέχνες.

“Δεν είναι ακριβώς πάρτυ για το κλείσιμο του μουσικού μας κουτιού. Απλά έτυχε να έχουμε μια αφορμή ακόμα να το γιορτάσουμε όλοι παρέα. Σαφώς θα είναι εκεί όλοι. Αρχικά το πάρτυ είχε κανονιστεί από την αρχή της νέας σεζόν. Κλείνουν 20 χρόνια που κάνω την δουλειά που κάνω … Όποια και αν είναι αυτή. Ο τίτλος του πάρτυ είναι «20 χρόνια ευτυχίες». Ίσως φαίνεται κάπως εγωιστικός λόγος για τόσο σαματά αλλά αυτό ακριβώς είναι που θέλω να πω σε όλους. Οφείλουμε να μοιραζόμαστε την χαρά μας και την ευτυχία μας με τους γύρω. Έχει τόσο φόβο και σκοτάδι στην πραγματικότητα έξω που οποίος μπορεί να δίνει λίγο φως μιας άλλης πλευράς τότε οφείλει όσο ποτέ να το κάνει απλόχερα. Όσο για τους καλεσμένους. Ήδη έχω μαρτυρήσει κάποιους στο δελτίο τύπου. Άλλους θα τους μάθετε εκεί. Θα είναι όσοι φαντάζεστε πάντως!! Εξάλλου επίσημοι καλεσμένοι μου είναι κυρίως η μπάντα του μουσικού μας κουτιού (Μωζάικ) για όσα μοιραστήκαμε 4 χρόνια. Οι Wedding Singers που πλέον μοιραζόμαστε 15 χρόνια περίπου κοινούς δρόμους και ιστορίες. Και τέλος, η Έλενα Λεώνη, που συνεργαστήκαμε φέτος για πρώτη φορά, με την μπάντα της θα ανοίξουν το live.”

Αυτή την περίοδο ακούει τα νέα-ακυκλοφόρητα τραγούδια του Κύριου Κ. Ένα από αυτά έχει τον στοίχο μέσα του που λέει «μέσα σου καίγε και που πάμε λέγε..»  Αυτό τον εκφράζει αυτή την στιγμή, αύριο ίσως του έρθει κάποιο άλλο.

“Η τροπή που παίρνει η κοινωνία με τρομάζει. Ναι! Φοβάμαι περισσότερο από ποτέ. Δεν χωράει ανάλυση σε αυτό. Φοβάμαι όλο και περισσότερο σε αυτήν την χώρα. Από όλους. Από τους πάνω. Από τους κάτω. Από τους αριστερά. Από τους δεξιά. Τα post μου ξεκινάνε όλα με την φράση “που εντωμεταξύ”. Είναι η φράση που λένε τα παιδιά όταν θέλουν να επιχειρηματολογήσουν απλά για να κερδίσουν την προσοχή των μεγάλων. Έτσι ξεκίνησε το «Που εντωμεταξύ» και τώρα με έχουν συνδυάσει με αυτό. Το αγαπώ, που εντωμεταξύ. Αν είχα μεγαλώσει  δεν θα έκανα τίποτα από όσα είπαμε πριν. Θα επέλεγα την ασφάλεια. Επιλέγω να παραμένω ονειροπόλος σαν ένα παιδί. Στο άμεσο μέλλον με περιμένει, ένα μεγάλο καλοκαίρι γεμάτο όμορφες στιγμές. Μέχρι τότε έχουμε το πάρτυ. Το νέο άρλεκιν. Επίσης είμαι πολύ χαρούμενος που σκηνοθετώ και έχω επιμεληθεί το live της Βιολέτας Ίκαρη(18/5 στο Club του Σταυρού του Νότου). Τέλος ένα νέο φεστιβάλ νέων δημιουργών που θέλω να συμβεί σε όλη την Ελλάδα με αρχή την Πάρο. Που αλλού;  Ο τίτλος του «Meet the Greeks».   Δεν θα χαθούμε βρε. Υγεία και τύχη να έχουμε στην χώρα αυτή και δεν θα χαθούμε… Τα πρώτα 20 χρόνια είναι δύσκολα “