Όταν ο Κουίνσι Τζόουνς έκανε παραγωγή σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι
Η συνάντηση του μεγάλου παραγωγού που έφυγε σήμερα σε ηλικία 91 ετών με τον σπουδαίο Έλληνα συνθέτη
Τον Απρίλιο του 1965 ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη το θρυλικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι «Το χαμόγελο της Τζοκόντας», σε διεύθυνση παραγωγής του σπουδαίου παραγωγού Quincy Jones που πέθανε σήμερα στα 91 του χρόνια.
Ο δίσκος, που ο αξέχαστος Μάνος εμπνεύστηκε από τον κορυφαίο εκπρόσωπο του ιταλικού Μπαρόκ, τον Α. Βιβάλντι, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική με δώδεκα τραγούδια και την ίδια χρονιά στην Ελλάδα, με διαφορετικό εξώφυλλο και χωρίς τα τραγούδια «Οι αθλητές» («Τhe athletes») και «Ο στρατιώτης» («The soldat»).
Ως γνωστόν, ο δίσκος αυτός είναι ένα από τα δημοφιλέστερα άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι και ένας από τους πιο κλασικούς ολόκληρου του ελληνικού ρεπερτορίου!
Για «Το χαμόγελο της Τζοκόντας», έγραψε κάποια στιγμή ο Μάνος Χατζιδάκις: “Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ’ αγέρι που άρχισε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά.
Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί”.
Ο Quincy Jones είχει ανακηρυχθεί από το περιοδικό Time σαν ένας από τους influential jazz μουσικούς του 20ου αιώνα! Η καριέρα του ξεπέρασε τα 70 χρόνια. Είχε λάβει 80 υποψηφιότητες για βραβεία Grammy και δύο υποψηφιότητες για βραβείο Oscar. Είχε κερδίσει 8 Grammys και ένα Grammy Legend Award το 1992.
Ο Τζόουνς ήταν γνωστός για το έργο του με μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, συμπεριλαμβανομένων του Μάικλ Τζάκσον, του Φρανκ Σινάτρα, του Ρέι Τσαρλς, της Ντόνα Σάμερ, καθώς και πολλών άλλων.
Ο εκπρόσωπος του Τζόουνς, Arnold Robinson, ανακοίνωσε ότι ο εμβληματικός παραγωγός απεβίωσε την Κυριακή το βράδυ, στο σπίτι του στο Bel Air του Λος Άντζελες, περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του, αναφέρει το Associated Press.
