«Πάνε κι έρχονται σαν πλοία οι αναμνήσεις στον καιρό…» – Οι Κόρε. Ύδρο. όπως τους θυμάται ο Π.Ε. Δημητριάδης

Με φόντο την Κέρκυρα και μια εποχή που αγαπήθηκαν πολύ από ένα κοινό που ανακάλυψε τον ξεχωριστό ήχο τους και τον διατηρεί δυνατό μέχρι τώρα, οι Κόρε. Ύδρο. όσο κι αν υπήρξαν σοκαριστικοί για τον καιρό που έφτιαχναν χειροποίητα τραγούδια, άλλο τόσο σοκ προκάλεσαν όταν ανακαλύψαμε πως πλέον αποτελούν παρελθόν, αποχαιρετώντας μαζί τους μία αθωότητα που ακόμα νοσταλγούμε.

Π.Ε. Δημητριάδη και Αλέξανδρος Μακρής, οι άνθρωποι που δόμησαν την αισθητική της μπάντας και έμειναν πιστοί σε αυτή μέχρι το τέλος, όταν διαφωνίες και αλλιώτικες κατευθύνσεις έφεραν το τέλος των Κόρε. Ύδρο. δίνοντας την σκυτάλη στα Παιδιά της Παλαιότητας, ως συνέχεια του Δημητριάδη.

Η είδηση ενός ντοκιμαντέρ για εκείνους το 2025 ενεργοποίησε κάθε ανάμνηση και κάθε επιθυμία όλων μας για τη μουσική τους, σαν μία μηχανή χρόνου που θα μας ταξιδέψει σε όλα εκείνα που χώρεσαν στη συνείδηση μας. Άλλοτε λέγοντας «Όχι πια έρωτες, δε σ’ αγαπάω πιά», άλλοτε αναζητώντας «Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου» και άλλοτε «Κι ο ευεργέτης μου το ξέρει πόσο με αγάπησε αυτός σαν αδερφός το μεσημέρι και τη νύχτα σαν θεός»

«Εδώ μιλάνε για λατρεία» είναι το ντοκιμαντέρ του Βύρωνα Κριτζά με την ιστορία των Κόρε. Ύδρο, το οποίο θα προβληθεί στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης σε δύο ειδικές προβολές: την Παρασκευή 14/3 στις 9 μ.μ. και το Σάββατο 15/3 στις 12.30 μ.μ. (Αίθουσα “Τζον Κασσαβέτης”).

Ο Π.Ε. Δημητριάδης θυμάται εκείνη την περίοδο λίγο πριν δει κι αυτός, όπως αποκαλύπτει, για πρώτη φορά το ντοκιμαντερ του Βύρωνα Κριτζά στη Θεσσαλονίκη.

Πώς θυμάσαι την περίοδο των Κόρε. Ύδρο. και πώς ήταν για σένα όταν τελείωσε εκείνη η εποχή;

Πάνε κι έρχονται σαν πλοία οι αναμνήσεις στον καιρό… Ήταν περίεργα χρόνια, όπως όλα. Όταν μιλάμε για Κόρε. Ύδρο. μιλάμε ουσιαστικά για μία εικοσαετία, από το 1994 μέχρι το 2014. Οπότε έχω πολλά να θυμηθώ, αλλά και πολλά να ξεχάσω… Η δεκαετία του 90 ήταν η δεκαετία του MTV και του ΠΟΠ+ΡΟΚ και διακρίνεται από την απεγνωσμένη -και ανεπιτυχέστατη φυσικά- προσπάθεια να μιμηθούμε τα ινδάλματά μας, χωρίς κανένα ουσιαστικά μέσο. Οι ηχογραφήσεις γίνονταν σε κασετόφωνο με ένα μικρόφωνο και δεν υπήρχαν καν ηλεκτρικά όργανα. Για να έχουμε έναν πιο «ηλεκτρικό» ήχο ξύναμε με το μικρόφωνο τις χορδές μιας ακουστικής κιθάρας ή το βάζαμε μέσα στο ηχείο της. Για μπάσο είχαμε μια χορδή μπάσου πάνω σε μια ακουστική κιθάρα και για ντραμς ένα κιβώτιο και μια λαμαρίνα. Κάποια στιγμή αποκτήσαμε και σταντ μικροφώνου, κλεμμένο από το σχολείο μας μετά την προσευχή, αλλά και μπαγκέτες, κλεμμένες από έναν κανονικό ντράμερ συμμαθητή μας μετά τη γιορτή του Πολυτεχνείου, καθώς και ένα δανεικό συνθεσάιζερ. Θυμάμαι ακόμα τη χαρά μας γι’ αυτά τα είδη πολυτελείας που είχαν ενσωματωθεί στο «παιχνίδι» μας… Μια κάποια μουσική κατάρτιση είχα μόνο εγώ, καθώς έκανα πιάνο από την τρίτη δημοτικού, το οποίο όμως παράτησα περίπου όταν βγήκε το In Utero. Υπάρχει μία τετραετία καμπής, 1998 – 2001, όταν άρχισα να κάνω ως φοιτητής κάποια μαθήματα κιθάρας, αλλά και έκατσα ξανά στο πιάνο. Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω «κανονικά» τραγούδια, που ένιωθα πως άξιζε να δισκογραφηθούν. Είχα μεγάλη αγωνία για το πώς θα γίνει αυτό. Είμαι ευγνώμων για το ότι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο έγινε ήταν ο Αλέξανδρος, ένα πραγματικό υπερταλέντο στο κομμάτι της ενορχήστρωσης και της παραγωγής, που διέθετε και τα απαιτούμενα για μια υποτυπώδη παραγωγή μέσα. Έμαθα πολλά πράγματα από τον Αλέξανδρο, καινούργιες για μένα συγχορδίες, που τις ενέταξα στην τραγουδοποιία μου. Από την πλευρά μου του έφτιαχνα συλλογές με τις επιρροές μου εισάγοντάς τον σε έναν καινούργιο γι’ αυτόν κόσμο, αυτόν του post-punk, του indie και του lo-fi. Στην πορεία περάσαμε από διάφορα κύματα, είμαστε εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, ακραίες και οι δύο. Ας μιλήσω όμως για μένα. Όλη τη δεκαετία του 2000 ήμουνα σε μία δημιουργική «μανία», ήθελα να γράψω ιστορία στη δισκογραφία, να γίνω κι εγώ σαν τα ινδάλματά μου. Αυτό ενίοτε λειτουργούσε πιεστικά. Προς όλους. Κουτσά – στραβά φτάσαμε στον τελευταίο δίσκο. Είχαν εκτραχυνθεί τόσο οι σχέσεις μας που είχα μια απίστευτη άρνηση να πάω στο στούντιο, που στεγαζόταν στην οικία Μακρή. Ένιωθα ανεπιθύμητος. Το καλοκαίρι του 2013, μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων, άρχισα να δουλεύω με το Μάριο κάποια καινούργια και παλαιότερα ανέκδοτα τραγούδια. Αυτή ήταν η απαρχή των Παιδιών της Παλαιότητας. Μετά, στις αρχές του 14 έγινε η τελευταία περιοδεία των ΚΥ, χωρίς τον Αλέξανδρο.

Γνωρίζοντας εκείνη την εποχή σας, ξέρω πως υπήρχαν μεγάλα θέματα μεταξύ σας ώστε να μη μπορείτε να συνεχίσετε. Είναι άλλωστε και καταστάσεις που έχεις μιλήσει ξανά γι’ αυτές. Παίρνοντας πλέον απόσταση από εκείνη την εποχή, πιστεύεις ακόμα πως ήταν αγεφύρωτες οι διαφορές σας τότε ή θα μπορούσαν να αποφευχθούν πράγματα ώστε να συνεχίσετε;

Ναι, ήταν αγεφύρωτες. Από ένα σημείο και μετά ήταν απλά θέμα ψυχικής ηρεμίας και μόνο. Ο κύκλος είχε κλείσει.

Τι πιστεύεις ότι προσθέτει ή και προσφέρει στο κοινό αλλά και σε εσάς η δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ;

Περιμένω κι εγώ να το δω, δεν έχω δει ούτε δευτερόλεπτο πέρα από το τρέιλερ, οπότε δε μπορώ να σου απαντήσω. Θα έλεγα ότι είναι κάτι σαν επιστέγασμα μιας μεταθανάτιας ανοδικής πορείας στη δημοφιλία του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια. Περιμένω όμως να το δω, δε μπορώ να πω κάτι ακόμα.

Υπήρχε ένα πιστό κοινό που σε ακολούθησε και στα Παιδιά της Παλαιότητας μετά, ενδεχομένως γιατί έμοιαζε ως μία φυσιολογική εξέλιξη η αλλαγή αυτή. Εσύ πως αντιλαμβάνεσαι μέχρι και σήμερα όλη αυτή την τρέλα που έχει το κοινό με εσάς – Μάλιστα γνωρίζω και πολύ νεότερα παιδιά που ανακαλύπτουν τα τραγούδια σας και σας ψάχνουν.

Ναι, είναι αλήθεια αυτό, το έχω παρατηρήσει κι εγώ, στις τελευταίες εμφανίσεις των Παιδιών της Παλαιότητας ο μέσος όρος ηλικίας, τουλάχιστον στις πρώτες σειρές, είναι πολύ χαμηλότερος από αυτόν επί Κόρε. Ύδρο. Δε θα έλεγα ότι το κοινό των ΚΥ ακολούθησε εξαρχής τα ΠτΠ. Έκανα κι εγώ ό, τι περνούσε απ’ το χέρι μου για να κόψω κάθε δεσμό. Σταδιακά έγινε πιο αισθητή η σύνδεση. Δεν περίμενα ποτέ να ξαναζήσω τις στιγμές των live των ΚΥ, με το κοινό να τραγουδάει μαζί μου, που είναι ό,τι σημαντικότερο για μένα.

Ήσασταν όμως πολύ διαφορετικοί από ό, τι άλλο. Υπήρχε και αποδοκιμασία εκείνη την εποχή απ’ όσο ξέρω;

Όσο μεγάλωνε η αποδοχή τόσο μεγάλωνε και η απόρριψη. Να σου πω την αλήθεια, μου λείπει αυτό, οι haters που λέμε. Έχουν αλλάξει πολύ και οι εποχές, η δισκογραφία και τα περιφερειακά της είναι πλέον ένα πεδίο που αφορά πολύ λίγους, περισσότερο μια ρομαντική ενασχόληση παρά ένα ζωντανό παρόν.

Η «Φτηνή Ποπ για την Ελίτ» είναι και για σένα τόσο αγαπημένο άλμπουμ όσο για το κοινό ή εσύ έχεις άλλους σταθμούς για τους Κόρε. Ύδρο.;

Ναι, είναι ένας δίσκος που αγαπάω, όπως και όλοι μου οι δίσκοι, με τα καλά τους και τα στραβά τους. Ενδεχομένως η περίοδος της μετάβασης, όπως αυτή καταγράφεται στον τελευταίο δίσκο των Κόρε. Ύδρο. και τον πρώτο των Παιδιών της Παλαιότητας, να έχρηζε λίγο μεγαλύτερης προσοχής από την πλευρά μου. Αυτό το «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», που λέμε. Αλλά και πάλι, είναι οι συνθήκες, ψυχολογικές και άλλες, που αντικατοπτρίζονται. Έχουν κι αυτά τη γοητεία τους.

Θυμάμαι την προηγούμενη φορά μου έλεγες για τα θέματα που υπήρχαν με τις δισκογραφικές. Θεωρείς λοιπόν πως οι άνθρωποι του συστήματος δεν σας κατάλαβαν ποτέ τελικά;

Είναι κάτι που δε με απασχολεί πλέον. Δεν έχω την απαίτηση από κανέναν να κατανοήσει μία προσωπικότητα με τα δικά μου χαρακτηριστικά και να συμβαδίσει μαζί της. Έχω την επίγνωση του πόσο ιδιαίτερος είμαι και ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος. Το μόνο που με πικραίνει και με οργίζει ενίοτε, κοιτώντας πίσω, είναι η οικονομική εκμετάλλευση, κάτι που -θα σου φανεί περίεργο- έχω να θυμάμαι μόνο από τα πρώτα-πρώτα χρόνια της δισκογραφίας.

Πώς νιώθεις για αυτό το ντοκιμαντέρ και που θα δεις εκείνη την εποχή και πάλι κάπως να ζωντανεύει;

Είδα το τρέιλερ προ ολίγου και ένιωσα πολύ περίεργα. Τα είδα όλα πολύ γρήγορα να περνούν από μπροστά μου και σάστισα. Μετά για λίγο έτρεμα. Δεν ξέρω τι με περιμένει στην πρεμιέρα… Κρατάω πάντως ένα αίσθημα ικανοποίησης για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω από το έργο που έχω αφήσει πίσω μου. Από την εμπειρία μου από τα γυρίσματα στα οποία συμμετείχα στην Κέρκυρα, έχω να πω ότι τα παιδιά δούλεψαν με πάθος, οργάνωση και καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό. Υπήρξαν 2-3 στιγμές που με έκαναν να νιώσω άβολα, με κάποια πράγματα που μου ζητήθηκαν να κάνω, αλλά εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι καλώς υπάκουσα, ως «ηθοποιός».

Τι σου άφησε η εποχή των Κόρε. Ύδρο. τελικά και ενδεχομένως, τι σου πήρε;

Μου πήρε σίγουρα πολλή ψυχική ηρεμία. Από την άλλη, αν δεν ήταν όλο αυτό, θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος, χωρίς έναν υψηλό σκοπό, χωρίς όραμα, χωρίς φιλοδοξία. Δεν είναι ζωή αυτή. Το πιο σημαντικό όμως είναι το πόσο ενισχύθηκε η αυτοπεποίθησή μου από όλη αυτή την ιστορία, με δεδομένο ότι μέχρι τότε ήμουνα ένα παιδί που όταν έμπαινε σε ένα μαγαζί για να αγοράσει κάτι, έχανε τη φωνή του. Οπότε, η ζυγαριά γέρνει σίγουρα προς την ευεργεσία.

«Εδώ μιλάνε για λατρεία» ο τίτλος του ντοκιμαντέρ και ήταν ένα τραγούδι που έπαιξε πέρυσι και σε μία από τις πιο ωραίες σειρές, το Milky Way του Βασίλη Κεκάτου επιβεβαιώνοντας αυτό που λέγαμε, πως ακόμα μιλάτε στις ψυχές των νέων ανθρώπων. Πώς είδες αυτή την ένταξη του κομματιού σε μία τηλεοπτική σειρά;

Παρακολούθησα τη σεκάνς εντελώς απροετοίμαστος, τη στιγμή της προβολής της από την τηλεόραση, καθώς έβλεπα φανατικά τη σειρά. Ήταν ανατριχιαστικό.

Πώς είναι σήμερα ο Παντελής; Για τι γράφει και πώς θέλει να υπάρχει στον χώρο;

Ο Παντελής σήμερα δεν είναι ένας «μανιακός» της δημιουργίας. Είναι σίγουρα πιο απλός και καθημερινός άνθρωπος, που ξέρει ότι μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί αληθινά, αλλά και με κάποια επιπλέον διαγνωσμένα προβλήματα υγείας. Λόγω της αγάπης μου για τη συναισθηματική περιπέτεια αλλά και της ψυχαναγκαστικής ταυτόχρονα φύσης μου, διανύω περιόδους ακραίου άγχους, με εσωτερικές συγκρούσεις, ενίοτε αναντίστοιχες με τη σημαντικότητα των πραγματικών γεγονότων που τις προκαλούν. Το γεγονός αυτό μου έχει αποκομίσει, μεταξύ άλλων, και δύο γαστρεντερικά έλκη, με τα οποία παλεύω το τελευταίο διάστημα, μετά από ταυτόχρονη κολονοσκόπηση και γαστροσκόπηση. Γράφω πολύ πιο σπάνια, σε στιγμές συγκινησιακής υπερβολής, την οποία όμως πλέον προσπαθώ να αποφεύγω. Πάνω απ’ όλα η υγεία.

Ποιο είναι άραγε το πιο αγαπημένο σου τραγούδι από την εποχή των Κόρε. Ύδρο.;

Ένα εκ των «Ήταν όλα αποφασισμένα», «Εκεί που αγαπήθηκαν» και «Απολογισμοί»… Ολόκληρος αυτός ο δίσκος είναι ο αγαπημένος μου και η στιχουργική μου κορυφή με τους Κόρε. Ύδρο.

Κι ο πιο προσωπικός σου στίχος;

Δύσκολο… Ίσως το τελευταίο τετράστιχο της Χειραψίας… Ή το δεύτερο ρεφραίν από το Πάσχα στο Ψυχιατρείο.

«Εδώ μιλάνε για λατρεία»

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/3 ΣΤΙΣ 21:00 (ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ) ΣΑΒΒΑΤΟ 15/3 ΣΤΙΣ 12:30 (ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ)

Οι συντελεστές της ταινίας: Σενάριο-Σκηνοθεσία: Βύρωνας Κριτζάς | Παραγωγή: Μαρίνα Δανέζη & Laika Productions | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Κολόζης | Μοντάζ: Χρήστος Γάκης | Ηχοληψία: Κώστας Κουτελιδάκης | Βοηθ. Σκηνοθέτη: Βιλελμίνη Αναστασία Κόκκα | Οργάνωση Παραγωγής: Τάσος Κορωνάκης | Διεύθυνση Παραγωγής: Κυριάκος Γκίκας | VFX Γραφιστικά: Αφροδίτη Μπιτζούνη | Μίξη Ήχου: Δημήτρης Μυγιάκης | Color Correction: Βιολέτα Κυριακού (An Mar Film Lab) | Γραφιστικά: Γιώργος Παρασκευόπουλος | Αφίσα: Ανούσια Ένταση | Φωτογραφία Αφίσας: Νίκος Κόκκαλης | Μουσική: Κόρε. Ύδρο.

Η ταινία επιδοτήθηκε από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων & Δημιουργίας – Creative Greece στο πλαίσιο του Προγράμματος MICRO-BUDGET PLUS, το οποίο υλοποιήθηκε μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Συμπαραγωγή: ΕΡΤ