Παύλος Παυλίδης: «Όσο πιο άσχημος γίνεται ο κόσμος, τόσο πιο όμορφα πράγματα πρέπει να φτιάχνουμε»
Ο σπουδαίος τραγουδοποιός μιλά στην Parallaxi για το νέο του δίσκο με το συμβολικό τίτλο Μπρανκαλεόνε, την καλλιτεχνική δημιουργία, την ευτυχία, αλλά και τη στροφή της κοινωνίας στο συντηρητισμό
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Παρακολουθώντας τον Παύλο Παυλίδη τρεις γεμάτες δεκαετίες, αγαπάς τη διαχρονικότητα των στίχων, την εξέλιξη του ήχου του, αλλά και την τάση που έχει να εκπλήσσει με τη δημιουργία του το φανατικό κοινό του, κρατώντας το σε εγρήγορση.
Ερχεται ξανά τώρα να δώσει τον ιστορικό και συμβολικό τίτλο Μπρανκαλεόνε στο νέο του δίσκο, που εμπεριέχει και το ομώνυμο τραγούδι, για να ταράξει τα νερά, να αναβιώσει τις θύμησες του παρελθόντος, αφιερώνοντάς το στη φλογερή του φιλία με το Νίκο Καντάρη, αλλά και όλη την «παλιοπαρέα».
Μπρανκαλεόνε είναι, γι΄αυτόν, όπως τονίζει, το μαγικό αεράκι που φυσάει προς τα μέσα και φουντώνει τη φλόγα στην ψυχή του. Πριν απολαύσετε την σαββατιάτικη συναυλία του στο WE, απολαύστε τη συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά στην Parallaxi.
Tα τελευταία χρόνια μας εκπλήσσεις συνεχώς με τις εμφανίσεις σου. Θέλεις να μας πεις αυτή τη φορά μας τι μας περιμένει το Σάββατο στο WE, στη μουσική συνάντηση με τον visual artist, Βασίλη Κεχαγιά με τον οποίο είχατε συνεργαστεί στα ΄90s σε κλιπ από τα Ξύλινα Σπαθιά;
«Στη συναυλία στο We θα παρουσιάσουμε ολόκληρο τον καινούργιο δίσκο και στις δυόμιση ώρες που θα παίξουμε θα ακουστούν τραγούδια και απ’ τις τρεις τελευταίες δεκαετίες που ασχολούμαι με τη μουσική. Η νέα συνάντησή μου με το Βασίλη Κεχαγιά γίνεται στην αρχή αυτού του καινούργιου κύκλου που ξεκινάει με την κυκλοφορία του ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ. Θα υπάρχει μια οθόνη (εννέα επι τέσσερα) όπου θα προβάλλονται τα visuals που έχει ετοιμάσει για κάθε τραγούδι».
Είναι ένας τρόπος να αναβιώσουν και λίγο στη μνήμη μας τα λατρεμένα τραγούδια των Σπαθιών;
«Είναι ένας τρόπος να εξελιχθεί η οπτικοακουστική εμπειρία. Είναι πάντα ένα στοίχημα η συμμετοχή της εικόνας γιατί στη φύση του ανθρώπου η όραση προηγείται της ακοής. Πρώτα βλέπουμε και μετά ακούμε, λένε οι ειδικοί, και ακριβώς γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή στο να μην υπερισχύσει η εικόνα αλλά να καταφέρει να συνδυαστεί και να αναδείξει τα τραγούδια. Σε ένα πάρτυ με χορευτική ή ατμοσφαιρική μουσική όπου δεν υπάρχουν στίχοι είναι πολύ πιο εύκολο ενώ εδώ που υπάρχουν τόσοι στίχοι, που βρίσκονται μάλιστα στο επίκεντρο, απαιτείται όλου τύπου επιδεξιότητα».
Να υποθέσουμε ότι μόνο τυχαίος δεν είναι ο τίτλος Μπρανκαλεόνε στο τελευταίο άλμπουμ, καθώς αποτελεί τον πρώτο τίτλο των Σπαθιών, αλλά και το όνομα του στούντιο με το Νίκο Καντάρη. Θέλεις να μας μιλήσεις γι’ αυτό τον συμβολισμό;
«Όντως καθόλου τυχαίος ο τίτλος. Υπάρχει και το ομώνυμο τραγούδι που περιγράφει κατά κάποιον τρόπο την επίδραση που είχε στη ζωή μου και στη μουσική πορεία μου η φιλία μου με αυτό τον άνθρωπο. Μετά από τρεις δεκαετίες αφότου τον συνάντησα στο Παρίσι είπα να του στείλω αυτό το μήνυμα και να το γιορτάσουμε. Και φυσικά είναι αφιερωμένο στην ευρύτερη παρέα που σύχναζε και διασκέδαζε στο στούντιο Μπρανκαλεόνε. Μπρανκαλεόνε για μένα μετά από τόσα χρόνια σημαίνει το μαγικό αεράκι που φυσάει προς τα μέσα και φουντώνει τη φλόγα της ψυχής μας».
Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε στην ιστορία του ζωγράφου Πολ Γκωγκέν ώστε να του αφιερώσεις ένα από τα τελευταία κομμάτια σου;
«Είχα δει κάποια στιγμή μια ταινία για τη ζωή του. Με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι ενώ ήταν απ ‘ τους πιο πετυχημένους χρηματιστές στο Παρίσι ζώντας σε περιβάλλοντα μεγάλης πολυτέλειας αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να βυθιστεί στην τέχνη του. Κάποια στιγμή η ανάμνηση αυτής της ταινίας μπερδεύτηκε με ένα όνειρο που είδα και προέκυψε αυτό το τραγούδι.
Όσο για τους πρώτους στίχους με τη φυλακή έχει να κάνει με μια μικρή ιστορία που μου είχε διηγηθεί ο παλιός μου φίλος και παραγωγός της θρυλικής Archangel Πάνος Θεοφανέλης για την πρώτη του επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Μου είπε πως μετά από ώρες πεζοπορίας φτάσανε με άλλους δυο στο κελί κάποιου ασκητή και προσπαθούσαν μάταια ν’ ανοίξουν την πόρτα για να μπουν ώσπου ακούστηκε η ήσυχη φωνή του μοναχού που τους είπε “ανάποδα ανοίγει η πόρτα”. Από τότε είναι μια έκφραση που την χρησιμοποιώ σε διάφορες περιπτώσεις και ήθελα πάντα να την βάλω σ’ ένα τραγούδι».
Ποιος είναι ο τρόπος να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι στις μικρές μας πολιτείες, στις μικρές φυλακές και στα κλουβιά που ζούμε; Η τέχνη είναι ένας; Υπάρχουν άλλοι;
«Δεν ξέρω ποιος είναι ο τρόπος και δε θυμάμαι να συνάντησα ποτέ κάποιον που να είναι διαρκώς ευτυχισμένος. Απ’ ό,τι λένε πάντως είναι πολύ καλό ο άνθρωπος να ασχολείται στη διάρκεια της ζωής του με κάτι που του αρέσει πολύ. Ούτε αυτό είναι πάντα εύκολο απ’ την αρχή. Μπορούμε όμως να δρομολογούμε τη ζωή μας προς αυτή την κατεύθυνση.
Να ονειρευόμαστε και να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στους ανθρώπους γενικότερα. Ακούγεται κοινότυπο αλλά απ’ ό,τι βλέπω η κβαντομηχανική σε λίγο θ’ αποδείξει ότι οι πραγματικότητες επηρεάζονται άμεσα από τις αποφάσεις που παίρνουμε και ότι έχει σημασία το πώς βλέπουμε τον κόσμο. Είμαι τελείως άσχετος με τις θετικές επιστήμες αλλά θέλω από ένστικτο να πιστεύω ότι θα προκύψει μια πολύ ποιητική θεωρία κάποια στιγμή, αν δεν υπάρχει ήδη».
Αν χωρίζαμε τις περιόδους στην καριέρα σου, θα λέγαμε μόνο το προφανές, δηλαδή τα Σπαθιά, το πριν, το μετά, οι B Movies και Hotel Alaska, ή υπάρχουν κι άλλοι σταθμοί, όπως η εξέλιξη του ήχου σου τα τελευταία χρόνια;
«Για μένα σταθμός είναι επίσης και ο πρώτος προσωπικός μου δίσκος το “Αφού λοιπόν ξεχάστηκα”. Τον αγαπώ αυτόν τον δίσκο γιατί τον συνδέω και με την παραμονή μου στην Αμοργό και με όλα όσα έζησα εκεί και, επίσης, γιατί αυτό το υλικό με οδήγησε κάποια στιγμή στο Θέατρο Απόλλων στο live της Σύρου.
Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που γράφτηκε “ Ο κηπουρός”. Χαίρομαι που εκείνος ο μοναχικός κήπος που κάποτε ζωγράφισα γέμισε όντως με πουλιά και που υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που “φροντίζουν τα άνθη…»
Εκτός από τον ήχο σου που αισθανόμαστε πως εξελίσσεται συνεχώς, αλλάζει και μας οδηγεί σε άλλα μονοπάτια, νιώθουμε το ίδιο και για τον στίχο. Κυριαρχούν συναισθήματα όπως η νοσταλγία, η αγάπη και η αυτογνωσία;
«Όντως για μένα η περιπέτεια της δισκογραφίας όσον αφορά στο κομμάτι των ηχοτοπίων που μπορεί ν’ ανακαλύπτω και να εξερευνώ κάθε φορά είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας βοηθάει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Έχει αλλάξει σαφώς ο τρόπος που συνθέτουμε πια και αξιοποιώντας τους υπολογιστές μπορεί να βρεθεί κανείς μπροστά σε αναπάντεχα ηχητικά μονοπάτια. Ο παλιός τρόπος είναι πάντα εκεί οπότε συνδυάζουμε πια πολλές δυνατότητες και επιλογές. Ο στίχος είναι κάτι άλλο. Εκεί η διαδικασία είναι πρωτόγονη. Για μένα τουλάχιστον.
Νομίζω ότι σ’ αυτό το δίσκο είναι περισσότερο αστικό το τοπίο. Η ενδοσκοπική διάσταση που υπάρχει πάντως στη διαδικασία της στιχουργικής πάντα στόχο έχει την ένωση μας με τους συνανθρώπους μας. Ωραίο είναι να ακούς τον κόσμο να τραγουδά τους στίχους σου αλλά πιο ωραίο είναι να σου λένε κάποιοι ότι κάποια τραγούδια τους βοήθησαν σε μια στιγμή της ζωής τους. Ίσως αυτό να είναι το αληθινό νόημα της συγκίνησης».
Η αναμέτρηση με το παρελθόν συνήθως έχει μεγάλο χαμένο τον εαυτό μας ή είναι ένα παιχνίδι που δεν έχει σημασία ποιος είναι ο νικητής; Τι είναι αυτό που μένει στο τέλος; Η… δεν έχει τέλος;
«Η αναμέτρηση με το παρελθόν είναι χαμένος κόπος και ακόμη πιο χαμένος χρόνος. Είναι όμορφο να βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να γίνει καλύτερος σ’ αυτό που κάνει και να εξελίσσεται για τη χαρά και μόνο, χωρίς να προσπαθεί να αναμετρηθεί ή να νικήσει κανέναν, ούτε καν τον ίδιο τον εαυτό του. Η ζωή είναι κίνηση διαρκής και το “δεν έχει τέλος” πάντα το αντιλαμβανόμουν κάπως Νιτσεϊκά, κάτι σαν την “αιώνια επιστροφή” του. Η αληθινή χαρά της δημιουργίας, πιστεύω, ότι δεν έχει να κάνει με το τι πετυχαίνουμε κάθε φορά αλλά με το αν δώσαμε όλη την ψυχή μας τη δεδομένη στιγμή».
Η «Ξεσσαλονίκη» των 90s νιώθεις πως έχει αλλάξει; Ποια τα συναισθήματά σου για την πόλη;
«Την αγαπώ βαθιά αυτήν την πόλη. Δε χρειάζεται και δεν πρέπει να είναι ίδια. Αυτές οι παλιές πόλεις μεταμορφώθηκαν πολλές φορές μέσα στους αιώνες. Σε εμάς πάντα έγκειται ν’ ανακαλύπτουμε ποια καινούργια έκπληξη μας επιφυλάσσουν. Έχει τεράστια σημασία πώς είμαστε και εμείς στημένοι απέναντί της. Αν επιμένουμε να βλέπουμε το ποτήρι μας μισοάδειο τότε και το δικό της μισοάδειο θα παραμένει. Μπορούμε να χάσουμε πολύ χρόνο λέγοντας ποσό πιο ωραία ήταν σε άλλες δεκαετίες. Πάντα υπάρχει ομορφιά εδώ, και τώρα και πάντα θα υπάρχουν καινούργια παιδιά που τραβάνε τα κουπιά της που ανοίγουν τα πανιά της και αρμενίζουν. Η FINE! RECORDS ας πούμε με την οποία συνεργάζομαι τώρα πια νομίζω ότι από τέτοια θαρραλέα παιδιά απαρτίζεται».
Αισθάνεσαι την ανάγκη να «παρέμβεις» με κάποιον τρόπο ώστε να βελτιωθεί η εικόνα της πόλης που μοιάζει βαλτωμένη τα τελευταία χρόνια;
«Το λέω και το ξαναλέω ότι όσο πιο άσχημος γίνεται ο κόσμος τόσο πιο όμορφα πράγματα πρέπει να φτιάχνουμε. Και δεν εννοώ απαραίτητα να φτιάχνουμε έργα τέχνης με την κλασσικά έννοια. Υπάρχουν και συμπεριφορές αριστουργήματα και νοοτροπίες θαύματα και πράξεις καθημερινές εξαιρετικές».
Βλέπεις κάτι άσχημο να γεννιέται τα τελευταία χρόνια με την αύξηση των κρουσμάτων βίας στους νέους, τις γυναικοκτονίες και την άνοδο της ακροδεξιάς;
«Φυσικά και βλέπω αυτή την ασχήμια και τη στροφή στον συντηρητισμό σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά δεν μπορώ να πω ότι εκπλήσσομαι και πολύ. Αυτός καλλιεργείται επιμελώς αυτός και ευδοκιμεί ακολούθως. Όταν προβάλλεται η εγωπάθεια σαν αξία και η ενσυναίσθηση σαν αδυναμία γιατί να απορούμε; Οι αξίες που κάνουν τον πολιτισμό των ανθρώπων σπουδαίο πάντοτε φύτρωναν στο τέλος μιας πνευματικής ανηφόρας ενώ η παρακμή, η καταστροφή και ο πόλεμος πάντα στο τέλος μιας βολικής κατηφόρας, μιας ξένοιαστης ηθικολογικής κατρακύλας.
Οι εξουσίες παγκοσμίως εδώ και δεκαετίες κατηφόρες διαφημίζουν. Δε θέλουμε να γίνει απλά πιο εύκολο το ταξίδι της ζωή μας, πιο όμορφο ουσιαστικό και βαθύ θέλουμε να γίνει. Γι’ αυτό πρέπει να συμμετέχουμε και να είμαστε παρόντες».
Ακούσαμε ένα υπέροχο δίσκο και μια εξαιρετική μουσική συνάντηση με τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου. Υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο ή κάποια έκπληξη που μας κρύβεις για τα επόμενα χρόνια;
«Χαίρομαι που μετά από ένα χρόνο δέχομαι τόσα ωραία μηνύματα γι αυτό τον δίσκο. Έχω διάφορα παρόμοια απωθημένα αλλά αν τα αποκαλύψω δε θα είναι πια έκπληξη…».
Σημείωμα σκηνοθέτη σχετικά με τη φορεσιά στο εξώφυλλο του album Μπρανκαλεόνε
Η φορεσιά στη φωτογραφία έχει άμεση αναφορά στις στολές που φορούν τα καρναβάλια στα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις και τους τοπικούς θρύλους, κατά την εποχή του Διόνυσου, ήταν σάτυροι, ακόλουθοι του θεού, που γλεντούσαν σε μια ζωή ανέμελη γεμάτη κρασί και χορό. Η μάσκα είναι μια γέφυρα για τη μεταμόρφωση και το πέρασμα στον κόσμο των πνευμάτων.
Ο ήχος των κουδουνιών λέγεται πως διώχνει τα κακά πνεύματα, φοβίζει τους εχθρούς και φέρνει καλοτυχία και γονιμότητα στους ανθρώπους και τα κέρατα των τράγων την δύναμη για ζωή. Όσο γοητεύουν οι ρίζες άλλο τόσο ενθουσιάζει και το παρόν. Υλικά και χρώματα του σήμερα αντικαθιστούν τα παραδοσιακά, κρατώντας όλους τους συμβολισμούς.
Οι κουδούνες αντικαταστάθηκαν από σφυρίχτρες και τηλεβόα το δέρμα από μάλλινα και συνθετικά υφάσματα, η φόδρα έχει τύπωμα Basquiat, και κρέμονται πάνω της αρχέγονα σύμβολα αλλά και σύγχρονα σχέδια παρμένα από την pop δυτική κουλτούρα. Τα νήματα της φορεσιάς ενώνουν τους πρωτόγονους νομάδες με τους σύγχρονους ψηφιακούς. Θα μπορούσε να φορεθεί σε ένα γλέντι του Φεβρουαρίου κάπου στη Μακεδονία με συνοδεία ζουρνά και νταούλι ή στο FestivalBurning Man στην έρημο της Νεβάδα.
INFO
Ο Παύλος Παυλίδης εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη στο WE, το Σάββατο 20 Απριλίου
New Album ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ
Credits: Music & Lyrics: Pavlos Pavlidis except track 2 “ΣΟΣΙΑΛ” lyrics: Pavlos Pavlidis & Efi Tsougeni Recording, Mix & Edit: Panos Rizopoulos Produced by Pavlos Pavlidis & Aki Rei Mastered by Anestis Psaradakos (Athens Mastering Studios)
Performed by: Pavlos Pavlidis: Lead Vocals/ Guitars/ Bass/ Synth Alekos Georgoulopoulos: Guitars/ Synth/ Bass/ Sampler Aki Rei: Guitars/ Synth/ Drum Machine/ Vocals Alexis Stavropoulos: Drums Thanasis Dzingovic: Bass / Guitars on tracks 05, 08 Charis Charalampous: Bass on tracks 02, 04 (intro), 07 Aggeliki Papathemeli: Spoken word on track 09
Released & Published © & ℗ Fine! Records 2024 Instagram Facebook
Design & Art Direction: Dimitris Koliadimas | Semiotik Design Athens
https://www.semiotikdesign.
Ακολουθήστε τον Παύλο Παυλίδη Instagram | Facebook | Spotify
