Πέθανε ο σπουδαίος μουσικοκριτικός Αργύρης Ζήλος
Διατηρούσε στήλη σε έντυπα όπως ο «Ήχος» και το «Αθηνόραμα» επί 45 χρόνια
Θλίψη προκάλεσε στον δημοσιογραφικό και μουσικό κόσμο η είδηση του θανάτου του Αργύρη Ζήλου, του ανθρώπου που για σχεδόν μισό αιώνα ταύτισε το όνομά του με την ουσία και τις απαιτήσεις της μουσικοκριτικής.
Για 45 χρόνια υπήρξε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και επιδραστικές υπογραφές του ελληνικού μουσικού Τύπου. Με στήλες στον «Ήχο» και το «Αθηνόραμα», αλλά και με καταλυτική παρουσία στο περιοδικό «Δίφωνο», κατέκτησε τη μοναδική θέση του αυστηρότερου, αλλά και πιο συνεπούς κριτή της εποχής του. «Η δαμόκλειος σπάθη κάθε εμπορικής φτήνιας», όπως εύστοχα έλεγαν όσοι τον διάβαζαν ανελλιπώς.
Ο Ζήλος υπήρξε ο άνθρωπος που δεν χάριζε αστεράκια. Βαθμολογούσε με υπομονή, πειθαρχία και βαθειά γνώση την alternative σκηνή, την οποία είχε μελετήσει όσο λίγοι. Κι όταν έστρεφε το βλέμμα του σε πιο εμπορικές παραγωγές, η αυστηρότητά του γινόταν σχεδόν… πρόγνωστη όπου το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε λιγότερο γενναιόδωρο, αλλά απολύτως τεκμηριωμένο.
Στον «Ήχο», όπου έμεινε περίπου είκοσι χρόνια μέχρι το 1992, υπήρξε πραγματικός διαμορφωτής της αισθητικής μιας ολόκληρης γενιάς. Από τις στήλες του πέρασαν ρεύματα, τάσεις, τρόποι ακρόασης. Μέσα από το έργο του, πολλοί νεότεροι συντάκτες βρήκαν την πυξίδα τους. Δεν ήταν λίγοι όσοι, επηρεασμένοι από την κριτική του προσέγγιση, συνέχισαν το έργο του μέσα από τα δικά τους κείμενα.
Τα τελευταία πολλά χρόνια ο Ζήλος είχε αποσυρθεί από τη δημόσια παρουσία, κρατώντας έναν όλο και πιο περιορισμένο κύκλο επαφών. Η σιωπή του, όμως, δεν ανέκοψε την επιρροή του όπου μουσικοί, συντάκτες και ακροατές εξακολουθούσαν να αναφέρονται στο έργο του ως μια από τις πιο στιβαρές βάσεις της σύγχρονης ελληνικής μουσικής κριτικής.
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, το 2021 στο περιοδικό mic, είχε μιλήσει με τη χαρακτηριστική του σεμνότητα για την έννοια της παρακαταθήκης: «Εγώ; Όχι, δεν αισθάνομαι κάτι τέτοιο. Παρακαταθήκη που λένε και τέτοια; Όχι. Μόνο ίσως ότι μπορεί κανείς να ασχοληθεί ως γραφιάς και ως ακροατής με την ποπ μουσική πιο σοβαρά από ΤΟΠ 10 ή ότι παίζει το εδώ και το τώρα. Αυτό ίσως μόνο. (…) Και πάντα θα υπάρχουν 4-5-10 μυαλά σε κάθε εποχή που ακούγοντας πράγματα από το παρελθόν τα αναμορφώνουν σε κάτι σημερινό, σε κάτι προσωπικό μεν αλλά με ευρύτερο ενδιαφέρον. Και η ζωή συνεχίζεται. Αλίμονο σε μας… Αυτό ήταν; Τελειώσαμε;».
Η απουσία του δημιουργεί ένα αισθητό κενό σε έναν χώρο όπου η πειθαρχία, η συνέπεια και η ουσιαστική κατανόηση της μουσικής σπανίζουν. Το έργο του, όπως και τα υψηλά στάνταρ που επέβαλε στο ίδιο το επάγγελμα της μουσικοκριτικής, θα παραμείνουν για καιρό ακόμη μέτρο σύγκρισης και πηγή αναφοράς.
