Πήγαμε και στις τρεις συναυλίες του Θανάση στην Θεσσαλονίκη και γράφουμε όσα ζήσαμε

Λέξεις: Αλέξανδρος Βασιλείου / Χάρης Δημαράς / Γιώργος Σταυρακίδης / Γιώργος Τούλας 

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει ονομάσει διονυσιακή περίοδο τη σειρά αυτή των συναυλιών του φέτος το καλοκαίρι, καθώς θα ακολουθήσει, όπως έχει ανακοινώσει μία παύση, για να ακολουθήσει το «απολλώνειο στοιχείο». Στο κάλεσμα του πάντως, το κοινό για ακόμα μία φορά ανταποκρίθηκε γεμίζοντας για τρία βράδια το Θέατρο Γης, τραγουδώντας μαζί του όλα εκείνα τα τραγούδια του που αγαπάμε. Συνολικά, τις τρεις συναυλίες του παρακολούθησαν 21.000 άνθρωποι.

Στην Parallaxi, πήγαμε και τις τρεις βραδιές και καταγράψαμε όσα μας έκαναν εντύπωση, όσα είδαμε, ακούσαμε και νιώσαμε.

Βραδιά 1η

Λέξεις: Αλέξανδρος Βασιλείου

31 Μαΐου. Η μεγάλη μέρα έφτασε. Εισιτήριο από τις 15 Φεβρουαρίου, τότε που δεν είχαν ανακοινωθεί ακόμη οι δυο νέες ημερομηνίες. Γρήγορα, στη ζούλα, να προλάβουμε με την παρέα εισιτήριο για την συναυλία του Θανάση. Δεν είχε τύχει να ξαναπάω κιόλας, έλειπα όταν ερχόταν τα προηγούμενα χρόνια ή έδινα μαθήματα.

Επιτυχία να σε φωνάζει το κοινό σου με το μικρό σου, να σε νιώθει “δικό του”. Μεγάλη ουρά αλλά ευτυχώς όχι μεγάλη αναμονή. Πήραμε μπύρες και μπήκαμε στην πλατεία του Θεάτρου Γης. Πανικός, με το ζόρι βρήκαμε θέση. Περιμένοντας, βλέπουμε τις πειρατικές σημαίες αλλά και Παλαιστινιακές. Μετά από λίγο βγαίνει ο Θανάσης. Ξεκινάει με το flyover και την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσει. Μια διαδρομή 10 χλμ. σε μισή ώρα. Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη;

Είναι φοβερό το αίσθημα του συν-ανήκειν σε αυτές τις συναυλίες. Γινόμαστε όλοι ένα, τραγουδάμε όλοι μαζί, ενώνει όντως η μουσική. Ο Θανάσης βγάζει μια αυθεντικότητα. Ούτε τζιν ούτε βότκα, κρασάκι σε πλαστικό μπουκάλι. Ωραίος τύπος, γράφει και τραγουδάει για ό,τι τον απασχολεί. Μια εξαιρετική μπάντα, ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Ιδιαίτερη αγάπη στον Κωσταντή Πιστιόλη, ηπειρωτικό αίμα.

Αγαπημένη Μάρθα Φριντζήλα δείχνει τι σημαίνει πηγαίο ταλέντο, καλλιτέχνης στα όλα της. Το κοινό παραληρεί.

Γιάννης Λίταινας και Αλέξανδρος Κτιστάκης σε εξαιρετικές ερμηνείες, ξεσηκώνουν και αυτοί με τη σειρά τους το κοινό. Είναι όλοι μια ωραία παρέα, τουλάχιστον έτσι δείχνουν. Φοβερή ενέργεια, μάλλον το ξαναείπα.

“Ρε Θανάση, τι λες τώρα, που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα” φωνάζει το κοινό. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι στις 00:30 η συναυλία κλείνει. “Αφού δε θες να σταματήσεις, φαίνεται, γιατί κάνεις δηλώσεις”; αναρωτιέται μια παρέα δίπλα. Είναι δικαίωμά του να θέλει να σταματήσει. Αλλά είναι δικαίωμά μας να θέλουμε κι άλλο.

Βραδιά 2η

Λέξεις: Χάρης Δημαράς

Μωρά στα καροτσάκια. Παιδικά χεράκια να κρατούν τα δάχτυλα των γονέων και τα μάτια τους να «τυφλώνονται» από τα φώτα.  Ένα στην πλάτη του μπαμπά του κοντά στη σκηνή. Μπουγελώθηκε λίγο, δεν πειράζει. Και μεγαλύτερα παιδιά όμως. Εφηβικές σκέψεις και αναζητήσεις για το «φαινόμενο Θανάσης» που ακόμη ίσως δεν μπορούν πλήρως να αντιληφθούν. Μπορεί να έχουν ακούσει το «Σιμούν», να έχουν δει στο Youtube τον «Πεχλιβάνη» αλλά δεν καταλαβαίνουν ακριβώς γιατί αυτός ο πανικός. Θα έρθει η στιγμή.

Η διπλανή μου κυρία έφερε κυάλια για να βλέπει  καλύτερα τη σκηνή. Στα «Ορυχεία» γυρνάω προς τα πίσω ψηλά, στην κορυφή της κερκίδας (το κάνω συχνά από συνήθειο, για να ξέρω τι γίνεται και πίσω μου εκτός από μπροστά μου) και βλέπω τη μορφή ενός ατόμου στην τελευταία σειρά να κουνάει χέρια πόδια και να χοροπηδάει μόνος. Το δείχνω στη μικρή και γελάμε.

Ηταν μία πολύ ιδιαίτερη συναυλία αυτή για μένα. Όχι επειδή ήταν η τελευταία διονυσιακή συναυλία του Θανάση που θα έβλεπα (πιθανώς να μην είναι και η τελευταία άλλωστε, αν όλα πάνε καλά). Αλλά επειδή πήγα μαζί με τις μικρές. Ηθελα να έχουν παραστάσεις από αυτή την ιεροτελεστία, από τη μέθεξη που παραπέμπει σε διονυσιακές εποχές. Να εμποτιστεί στο DNA τους, ακόμη κι αν δεν το καταλάβαιναν 100%.

Όπως όταν με πήγε ο αδερφός μου 10 χρονών στον έτερο Παπακωνσταντίνου, τον Βασίλη.

Η μνήμη θα νικήσει.

Η σκηνή της συναυλίας εκτυλίχθηκε λίγο πριν αυτή τελειώσει. Πατέρας κατεβαίνει με το μωρό  του, το οποίο είναι κρεμασμένο πάνω του και βρίσκεται σε βαθύ ύπνο, ενώ γύρω του γίνεται ένας χαμός από ιαχές, τραγούδια, νερά και πυρσούς. Σκέφτηκα στιγμιαία να το φωτογραφίσω, αλλά φυσικά το μετάνιωσα. Τα καλύτερα στιγμιότυπα είναι αυτά που δεν φωτογραφίζονται.

Τραγούδησα από μέσα μου όμως…

«Έλα λευκό μου σύννεφο και γίνε προσκεφάλι για το παιδί το χνούδαλο που ο ύπνος το ‘χει πάρει

Να κοιμηθεί σα βασιλιάς και πριν καλοξυπνήσει μέσα απ’ τα βάτα της σιωπής στο όνειρο να βαδίσει

Να είναι τ’ όνειρο καλό – απατηλό ας είναι – κι ύστερα γύρισε ψηλά κι αν θες βροχούλα γίνε».

Η συναυλία του Θανάση, της 1ης Ιουνίου του 2024 στο Θέατρο Γης ήταν η τελευταία διονυσιακή που παρακολούθησα στη Θεσσαλονίκη, αλλά με γέμισε χαρά γιατί τα παιδιά ήταν περισσότερα από τους μεγάλους. Κύριοι, μη νομίζετε ότι θα ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα και γρήγορα με την «Θανασοκρατία».

ΥΓ: Η έτερη ιδιαίτερη στιγμή έρχεται κατά την έξοδο. «Μουσική παρέλαση» νεαρών παιδιών τραγουδώντας Θανάση. Η μέθεξη βγαίνει από το θέατρο, διαχέεται στην πόλη, γίνεται κληρονομιά και ελπίδα. Άιντε.

Βραδιά 3η

Λέξεις: Γιώργος Σταυρακίδης

Ξεκίνησε με μία. Στην πορεία έγιναν τρεις. Οι διονυσιακές συναυλίες του Θανάση κρύβουν κάτι ιερό. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, Κυριακή βράδυ, παρατηρούσα ανθρώπους. Εκείνους που χόρευαν στον  ρυθμό του και τραγουδούσαν πάνω στα χείλη του. Αναρωτιόμουν αν όντως σταματήσει αυτές τις συναυλίες ο Θανάσης, τι θα έχουν να περιμένουν όλοι αυτοί. Που θα βρουν την μέθεξη που αποζητούν στην “Ανδρομέδα” και στον “Διάφανο”. Ποιος θα γίνει ο φίλος που βλέπουν στην φιγούρα του Παπακωνσταντίνου…

Από νωρίς το Θέατρο Γης γέμισε με πρόσωπα χαρούμενα. Αναμονή. Υπομονή. Επιμονή. Η ώρα περνούσε και το θέατρο γέμιζε παντού. Αναμενόμενο. Τρεις συναυλίες sold out και (βάζω στοίχημα) πως τον έπαιρνε για παραπάνω. Θα το γέμιζε πάλι.

Μαζί του, η Μάρθα Φριντζήλα. Συνοδοιπόρος αυτό το καλοκαίρι. Σπουδαία ερμηνεύτρια. Συγκινεί στην “Φειρούζ”. “Τραγούδι για τα 20.000 ορφανά της Γάζας” λέει. Το χειροκρότημα αβίαστο. Τα χέρια πάνε μόνα τους σε τέτοια θεάματα. Γιάννης Λίταινας και Αλέξανδρος Κτιστάκης μαζί. Άξιοι και οι δύο. Ρυθμός. Στην αρχή αργός. “Ξεκινάμε με τα αργά για να σας πιάσω στον ύπνο” λέει και γελάει. Η σχέση του Θανάση με το κοινό του είναι σπουδαία. Ίση και τίμια. Ίσως να τα χαλάνε μόνο στα παζάρια για μερικά τραγούδια παραπάνω όταν καταλαβαίνουν πως φτάνει το τέλος της συναυλίας, αλλά κι αυτό είναι σαν συμφωνία. Στο ενδιάμεσο, μια μεγάλη γιορτή. Αγκαλιασμένοι γνωστοί και άγνωστοι. Κι όταν αρχίζουν τα άλλα, τα πιο ρυθμικά, ο χώρος δονείται από τα χιλιάδες πόδια που χοροπηδούν.

“Υπάρχει η άποψη πως σε εμένα και στον Σωκράτη, όποιος έρθει κόβει φλέβα. Αυτό όμως δεν ισχύει. Εδώ δεν κόβουμε φλέβα, δημιουργούμε” λέει σε κάποια στιγμή και ενθουσιάζει το κοινό. Τα τραγούδια του, μοιάζουν με μία νέα γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ νέων και μεγαλύτερων. Είναι εντυπωσιακό πως ο Θανάσης μπορεί να κερδίσει κοινό που ξεκινάει από την εφηβεία και φτάνει μέχρι τα 70 και βάλε. Δεν ξέρω ποιος άλλος του μεγέθους του, την διαχρονικότητας του και του είδους του που να έχει καταφέρει να έχει τέτοια σχέση σήμερα με το κοινό. Οι άνθρωποι περνούν καλά μαζί του, κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο για έναν καλλιτέχνη θαρρώ.

Οι μουσικοί του Παπακωνσταντίνου, χρόνια μαζί του, δείχνουν πόση εμπιστοσύνη του έχουν εκεί πάνω. Εκείνος χαλαρός, γυρνάει πάνω στη σκηνή, όταν δεν τραγουδάει, και τους λέει αστεία. Γελούν μαζί. Γιορτή. Χαρά. Λυγμός. Όσα είναι άλλωστε η ζωή. Ο Κωνσταντής πάντα εκεί. Κι ο Δημήτρης μαζί.

Δεν ξέρω αν τελικά δεν επιστρέψει έτσι ο Θανάσης την επόμενη φορά. Είναι όμως σίγουρο, πως όπως κι αν επιλέξει να εμφανιστεί, όλοι αυτοί θα είναι πάλι εκεί.

Όταν άναψαν τα φώτα και η σκηνή σώπασε, όλα άλλαξαν. Κι εκείνο το πρωτόγονο συναίσθημα της μουσικής ηδονής, αντικαταστάθηκε από μία ευγενική υπομονή, σε μία ουρά ανθρώπων που σχεδόν ευλαβικά περπατούσαν αργά για να αφήσουν πίσω τους αυτό που ζήσαμε. Μια κοινή γιορτή. Που όσοι έγιναν μέρος της αυτές τις τρεις βραδιές, θα είναι για πάντα συνένοχοι.

Μέχρι την επόμενη φορά Θανάση…

Και μια ματιά από τα παρασκήνια

Λέξεις: Γιώργος Τούλας

Έχοντας παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια τις συναυλίες του Θανάση στη Θεσσαλονίκη από τα παρασκήνια, ήθελα να γράψω δυο κουβέντες για την πίσω όψη. Κοντά στη δόξα άλλωστε ζούμε μια στιγμή…

Εκεί που ο πυρετός έχει άλλη ένταση, εκεί που το ανέβασμα στη σκηνή μοιάζει με ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Την ώρα που ο Θανάσης βγαίνει από το καμαρίνι, λέει πάμε παιδιά, και η ομάδα που χει δέσει σαν μια αγκαλιά με τις πρόβες στο Μεγαλόβρυσο, πρόβες που θυμίζουν γιορτή και κρατάνε δυο τρεις βδομάδες, παίρνει θέση όχι για μάχη αλλά για τελετουργία.

Φέτος, όλοι ήξεραν ότι αυτό που θα γίνει έχει κάτι από προσωρινό αποχαιρετισμό. Το ζησα και στην προτελευταία πρόβα στο βουνό που ενώ ήταν έτοιμη η μπάντα για τα καλύτερα, ο Θανάσης έλεγε άντε άλλη μία, σαν να ήθελε να κρατήσει τη ζεστασιά λίγο παραπάνω, για αυτό και η μεγάλη δοκιμή έγινε στο γήπεδο του χωριού μας, για όσους δεν θα χωρούσαν στις 13 βραδιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Αλλά και τη νύχτα του Σαββάτου στο θέατρο Γης, εκεί πίσω από τη σκηνή, το είδα στα μάτια του, στα μάτια τους, πώς το ταξίδι αυτό το κοπιώδες, γιατί στο τέλος της τρίωρης εποποιίας πάντα η κόπωση είναι τεράστια, παρόλα αυτά οι αγκαλιές με όσους περίμεναν πίσω από τα κάγκελα να τον αγγίξουν μοιάζουν ως αντίδωρο, αυτό το ταξίδι το ωραίο και το ιδανικό κάπως αέναα συνεχίζεται στις καρδιές.

Ανέβηκα στη σκηνή με τη Φανούλα, έλα λίγο μαζί μου πάνω να δεις μου είπε και με πήρε από το χέρι, καθίσαμε σε μια άκρη πίσω πίσω και κοίταζα το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος απέναντι. Αυτή τη φλόγα την τεράστια είδα απέναντι και σκέφτηκα για πρώτη φορά, από όλες τις φορές που έχω πάει εκεί πίσω πώς δεν θα σβήσει ποτέ, στην καρδιά κανενός που την έζησε.

Αν από την πλευρά των κερκίδων ισχύουν όσα έντονα περιέγραψαν ο Αλέξανδρος, ο Χάρης και ο Γιώργος παραπάνω, από την πλευρά της σκηνής η δόνηση μοιάζει με τεκτονικό σεισμό κάθε φορά, με τσουνάμι που η διαχείριση του απαιτεί μέρες για να συνέλθεις.

Τίποτα δεν είναι ποτέ δεδομένο και πάντα όλα κερδίζονται από την αρχή. Η αγάπη, η εμπιστοσύνη, το δέσιμο. Και όταν τέλειωσε η συναυλία και μείναμε εκεί πίσω να τον περιμένουμε να χαιρετήσει και τον τελευταίο που ήθελε να του πιάσει το χέρι για να πούμε καληνύχτα, το είδα στα μάτια του φίλου μου πώς η ψυχή του εκεί πάνω στη σκηνή θα ναι πάντα. Φωτεινή σε ένα κόσμο γεμάτο σκοτάδια. Και ας μας λέει πάντα την ίδια ατάκα: Εγώ έχω άθλια φωνή, δεν κάνει να λέω τα τραγούδια μου…

Αυτό το καλοκαίρι είναι το καλοκαίρι του. Εκεί, στης γης το πυρωμένο κέντρο. Που πυρώνεται από την κοινή μας φλόγα.