“Στο υπογράφω, είμαστε άνθρωποι και έχουμε κι αισθήματα…”

Αν κι εσείς έχετε ανάγκη από το να ξεκουράσετε τα αυτιά σας από μία ταλαίπωρη κατάσταση που προκαλεί πλέον η ελληνική δισκογραφία των μεγάλων εταιριών συνήθως, ένα άλμπουμ πολύτιμο που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, έρχεται να αναλάβει αυτό το έργο για τώρα και για επόμενες γενιές όπως φαίνεται.

Στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έτσι ακριβώς όπως ο «Τίγρης» του Σταμάτη Κραουνάκη και του Χρήστου Γεροντίδη δανείζει και δανείζεται μυρωδιές, ήχους, στεναγμούς και εικόνες μιας άλλης εποχής που φέρνουν στο σήμερα με τόση ευκολία που λες, για πάντα ο άνθρωπος πως τις είχε μέσα του.

Δεκαπέντε μουσικά θέματα, εξαιρετικά αυτόνομα και την ίδια στιγμή δεμένα το ένα με το άλλο, σε μία εναλλαγή συναισθημάτων και ήχων που από παλιά είχε ως χαρακτηριστικό του ο Σταμάτης Κραουνάκης, αλλά τα τελευταία χρόνια μοιάζει να έχουν γίνει η βενζίνη του, σε ένα όχημα που τρέχει στα χιλιόμετρα που εκείνος πια ορίζει, χωρίς την ταχύτητα των ημερών αλλά κάνοντας τη δική του τσάρκα στη μουσική, βλέποντας ταυτόχρονα τοπία και ανθρώπους στο πέρασμα του. Άλλωστε πάντα χαρακτηριστικό του ήταν και αυτό το «εμείς» που είχε με τους ακροατές του. Ταλέντο του μεγάλο κι αυτό. Να χαιρετάει στο διάβα του όσους τον χαιρετούν και να τους δίνει τραγούδια για να ακούν και να ορίζουν με αυτά τις μέρες τους.

Σίγουρα στο παρελθόν, όλοι έχουμε τραγουδήσει το «Πώς έφυγες», το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», τα «Λαϊκά», τα «Καντήλια» και δεκάδες άλλες σπουδαίες μουσικές του στιγμές. Κάθε ένα του κι ένα αλλιώτικο «αχ», κάθε ένα του μία διαφορετική στάση και μια άυλη φωτογραφία, από αυτές που τα νέα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν. Είναι η σελφοεποχή και η συνήθεια της εικόνας που τα φυλακίζει όλα πια. Τότε, οι μουσικές, οι μυρωδιές, τα συναισθήματα δέσμευαν τις αναμνήσεις. Κι έτσι μεγαλώσαμε, με τον Κραουνάκη, την Γαλάνη και πέντε έξι άλλους.

Έτσι για εμάς, μέχρι και σήμερα, κάθε φορά που επιστρέφει ένας από αυτούς τους «δικούς» μας δημιουργούς, είναι σαν ένα μικρό βελάκι στο κέντρο της καρδιάς. Βάλε σημάδι και άστο να λειτουργήσει…

Στον «Τίγρη» ο Κραουνάκης παρουσιάζει 15 λαϊκά κομμάτια, με την ερμηνευτική συμβολή του Γεροντίδη και της Γαλάνη, όπως εκείνους τους δίσκους παλιά που οι ερμηνευτές αφήνονταν στην «τρέλα» του δημιουργού και γεννούσαν ένα μικρό θαύμα. Έτσι και εδώ, το θαύμα έγινε και έδωσε ένα άλμπουμ που όσο πατάει στην αισθητική του χθες, άλλο τόσο δείχνει την  ανάγκη του σήμερα για καλό τραγούδι. Για ερμηνείες γήινες, καθαρές και γεμάτες συναίσθημα, όχι για να παρασύρουν αλλά για να δώσουν χώρο και να νιώσουμε τις λέξεις, να κουνήσουμε το πόδι στον ρυθμό.

Η εισαγωγή με το ορχηστρικό «Θέμα της Ζέτας» είναι σαν να βγήκε από ένα έγχρωμο μιούζικαλ του Δαλιανίδη και, σκέφτομαι κάποιες φορές, πόση μαεστρία πρέπει να έχει κάποιος για να φτιάξει ένα τόσο γεμάτο ορχηστρικό θέμα που να μην χρειάζεται στιγμή να σκεφτεί ο ακροατής πως δεν έχει λόγια. Τις φορές που έχει συμβεί αυτό, με τόση μεγάλη αρτιότητα, η πορεία αυτών των θεμάτων ήταν σπουδαία. Κάπως έτσι νιώθω θα γίνει και με αυτό.

Τον Χρήστο Γεροντίδη, τον άκουσα πριν αρκετά χρόνια δίπλα στον Κραουνάκη στις παραστάσεις του «Φίλα με» αν θυμάμαι καλά. Τότε μάλιστα είχαμε φάει και πιει όλοι μαζί κάτι και είχαμε πει και κάποιες παραπάνω κουβέντες. Από τότε και μετά, τον συνάντησα αρκετές φορές και μάλιστα, τον παρακολουθούσα είτε πάνω στη σκηνή, είτε ακόμα και σε κάτι συμμετοχές του ως ηθοποιό σε τηλεοπτικές σειρές. Η φωνή του ήταν πάντα το μεγάλο του ατού για μένα, καθώς και μία καθαρότητα που διατηρεί πάνω στη σκηνή, τόσο ερμηνευτικά όσο και ως παρουσία. Εδώ βέβαια να πω, πως ο Κραουνάκης σε αυτή την παρέα αγοριών που έχει μαζί του τα τελευταία χρόνια, έχει ευτυχήσει να έχει εξαιρετικές προσωπικότητες καλλιτεχνών, ο καθένας διαφορετικός και ξεχωριστός.

Είναι μεγάλη η χαρά που ο σπουδαίος δημιουργός επιλέγει για τα καινούρια του τραγούδια τη φωνή αυτού του ερμηνευτή δίνοντας του χώρο, τρόπο και ώθηση για μία ανηφόρα. Ικανό να είναι όσο χρειάζεται λαϊκός εκεί που πρέπει, με τη θεατρικότητα που απαιτούν άλλα τραγούδια, όπως το κεφάτο «Εγώ κι ο πόνος μου», συνετά συναισθηματικός στα κραουνικά τραγούδια «καρδιάς». Εξαιρετικός από την αρχή μέχρι το τέλος, σε μία εποχή που χρειαζόμαστε φωνές που ξέρουν πώς και τι να τραγουδήσουν.

Όλα βέβαια ξεκινούν από το εξώφυλλο που είναι εξαιρετικό. Το ίδιο και η μπάντα. Ένας ήχος τόσο παλιός με τη σημασία των καλών εποχών, όσο και σύγχρονος με την έννοια του επίκαιρου και του φρέσκου. Ο “Δεσμός” ανοιχτός σαν τριαντάφυλλο, πετάει αισθήματα σε κάθε στίχο και κάθε του νότα. Ωραίο τραγούδι! Και το πέρασμα από το ένα στο άλλο σαν διάδρομος στο φως. Από το λαϊκό στο τζαζ και από το αχ στο ώπα του Κραουνάκη. Για εκείνους που τον ξέρουν, καμία έκπληξη. Για εκείνους που τον ανακαλύπτουν ακόμα, “ψωμάκι” φρέσκο και κόκκινο κρασί. Αυτό είναι ο Σταμάτης στα τραγούδια του. Μία κοινωνία που αγαπήσαμε ακριβώς επειδή κάθε φορά που φτιάχνει καινούρια τραγούδια, διακρίνεται η ψυχάρα του σε αυτά. Και την τραγουδάμε κάθε φορά, παραδομένοι.

Ο “Τίγρης” δεν είναι ένα άλμπουμ της μίας εποχής και τέλος. Δεν είναι ούτε καν το άλμπουμ που θα ξεχάσεις μετά το πρώτο άκουσμα. Θα το βάλεις να παίξει, θα το πατήσεις ξανά από την αρχή, θα επιστρέψεις σε εκείνα που σου έκατσαν στο αυτί, θα τα μάθεις σιγά σιγά όπως έκανες κάποτε με τα βινύλια σου.

Σε τρία τραγούδια του άλμπουμ, η Δήμητρα Γαλάνη, πονηρεύει δίπλα στον Κραουνάκη και θαρρείς πως ακούς κάτι που καιρό είχες να ακούσεις από εκείνη. Μία άλλη προσέγγιση που μόνο μία μεγάλη ερμηνεύτρια μπορεί να βρει μέσα της όταν χρειαστεί. Η “Γατούλα”, η “Κωνσταντινούπολη” και το “Απόψε πάλι”, τραγούδι “Για τη Σοφία Βέμπο” όπως αναφέρει κι ο τίτλος. Τρία διαμάντια πολύτιμα. Τρεις ακόμα ανάσες.

“Μα όσο κι αν πιω για την αγάπη τη δική σου / Απ’ το μεράκι να ξεφύγω δε μπορώ / Μες στο ποτήρι βλέπω πάντα τη μορφή σου / κι είναι μαρτύριο για μένα φοβερό”

Κι ο Κραουνάκης όμως, κάθε φορά που παρεμβαίνει ερμηνευτικά στο άλμπουμ αυτό – και σε αυτό – χαρίζει μια άλλη αίσθηση. Ακούστε τον στο απολαυστικό “Ψηστήρι” αλλά και στη “Λουζεριά” και τα “Χιλιάδες λάθη”. Άλλωστε λένε πως τα τραγούδια των δημιουργών, καλύτερα ξέρουν να τα λένε οι ίδιοι οι δημιουργοί. Σε αυτόν βέβαια, εμένα μου αρέσει και τις φορές που είπε κομμάτια άλλων, προσθέτοντας λίγη από τη δική του ομορφιά σε εκείνα.

Για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, ο “Τίγρης” είναι μία δισκογραφική δουλειά για εκείνους που ακόμα αναζητούν ένα αχ στα τραγούδια. Φροντισμένος από την αρχή μέχρι το τέλος, με τραγούδια που ο καθένας θα επιλέξει να παίρνει μαζί του στις αποσκευές και με νοήματα που θα έχουμε να κουβαλάμε τα επόμενα χρόνια. Ακόμα μία σπουδαία δουλειά για έναν σπουδαίο δημιουργό – Από τους λίγους πλέον που νοιάζονται να γράφουν τόσο συστηματικά ακόμα τραγούδια που να αφορούν την καρδιά. Κι αυτό είναι υπέροχο που ακόμα συμβαίνει.