Σπύρος Γραμμένος: Και τα πιο αστεία πράγματα δεν τα λέω ποτέ για πλάκα

«Την ιστορία μου άμα θέλεις θα τη μάθεις στο δρόμο | Τη λεν στα πάρκα, στις πλατείες και στα στέκια οι αλήτες | Και την αλλάζουνε εκείνοι που μοιράζουνε τρόμο» (Από το νέο τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου «Το όνομά μου είν’ το δικό σου»).

Συνέντευξη στην Στέλλα Παϊσανίδη

Παράτησε την κομμωτική για τη μουσική και τα Γιάννενα για την Αθήνα πριν από 11 χρόνια. Όμως αυτά, εδώ που τα λέμε, είναι δευτερεύοντα μιλώντας για τον Σπύρο Γραμμένο.

Άλλωστε και ο ίδιος, έχει να πει πολύ περισσότερα από δυο τρία απλά βιογραφικά στοιχεία.

Για όσους τυχαίνει να μην τον γνωρίζουν, ο Σπύρος είναι ο τύπος που σκηνοθετεί με τους πιο ευφάνταστους τρόπος τα μουσικά του βίντεο, αλλά κυρίως ο τύπος που έγραψε και τραγούδησε κατά καιρούς πολλά μικρά «διαμάντια».

Στο μυαλό έρχονται τώρα οι κορυφαίοι στίχοι του: «Μα έχω το σώμα αυτό που αξίζει σ’ αυτόν που γυρίζει. Λαπάς δίχως ρύζι. Και παραπάνω έχω λίγα κιλάκια, αυτά που προδίδουν χιλιάδες σουβλάκια».

Την ίδια στιγμή, το νου επαναφέρουν στην πραγματικότητα οι εκ διαμέτρου αντίθετοι στίχοι του: «Σε ξένα μέρη άγνωστα σε γράφανε σε λίστες, τώρα κοιτάς τα άρρωστα τα εγγόνια σου φασίστες».

Και αν απορείς με τις στιχουργικές αυτές αντιθέσεις, να μην το κάνεις, διότι ο Σπύρος δεν είναι σίγουρα μονοδιάστατος.

Γι’ αυτό, άλλωστε,  θα σου μιλήσει με ενθουσιασμό- πέρα από τη μουσική- και για το θέατρο, με το οποίο αναμένεται να ασχοληθεί εκ νέου το καλοκαίρι και το ραδιόφωνο που αυτόν τον καιρό κάνει από τη συχνότητα του “The Press Project”.

Σήμερα, ο Σπύρος Γραμμένος μιλά στην Parallaxi για τη μουσική, τον ίδιο, τα κομμάτια του και τον καινούριο του δίσκο, η digital μορφή του οποίου θα κυκλοφορήσει την Παρασκευή, 16 Απριλίου.

Ακόμη, για το επόμενο θεατρικό του βήμα και φυσικά για την «εποχή» μετά την πρόσφατη μαρτυρία του για σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκε και που συγκλόνισε.

Παρακάτω η πλήρης συνέντευξη που μας παραχώρησε:

Δεν είσαι τύπος που θα έδινε ποτέ ένα βιογραφικό από όσο καταλαβαίνω.

Δε δίνω ποτέ βιογραφικό ακόμα και όταν μου το ζητάνε δηλαδή. Λέω Σπύρος Γραμμένος, τραγουδοποιός και έχω γράψει και ένα θεατρικό και ένα θεατρικό παιδικό. Αυτά.

Οπότε ας μιλήσουμε για την έμπνευσή σου. Σε τι φάση γράφεις κομμάτια;

Συνήθως γράφω όταν περάσει το κακό. Γράφω όταν είμαι σε πιο φλατ διάθεση. Ούτε όταν είμαι πεσμένος, ούτε όταν είμαι στα όπα μου και τις χαρές μου. Όταν είμαι καλά δε νομίζω ότι έχω έμπνευση. Όταν δεν είμαι καλά δεν κάθομαι να σκεφτώ να γράψω τραγούδια.

Ανάλογα με την εποχή θα έλεγες ότι λαμβάνεις κάποια ερεθίσματα και γράφεις ίσως κάτι σαν μανιφέστο;

Δεν θα το έλεγα τόσο βαριά. Λαμβάνω έτσι κι αλλιώς ερεθίσματα από την καθημερινότητα. Συνήθως γράφω γι’ αυτά που ζω. Για την κάθε μέρα μου. Γι’ αυτό και έχω τραγούδια που είναι χαρούμενα και πιο αστεία και πιο σοβαρά και πιο βαριά. Δεν μπορώ να με φανταστώ να γράφω ένα πράγμα, να γράφω δηλαδή τραγούδια μόνο σαν το «Όνομά μου είν’ το δικό σου».

Αναφορικά με το τελευταίο σου τραγούδι, σε αυτό θα έλεγε κανείς ότι εντοπίζεται ένα δίπολο. Από τη μία, αυτοί που λένε την αλήθεια, αυτοί δηλαδή που είναι σε πάρκα, σε πλατείες, στα στέκια. Από την άλλη ποιοι; Μόνο οι δημοσιογράφοι;

Κοίτα. Δε δίνω εγώ την εξήγηση στα τραγούδια μου. Αφήνω τον άλλον να πάρει ό,τι θέλει από το κομμάτι, δε μου αρέσει να το εξηγώ. Είναι τέχνη για το λαό, αλλά ο καθένας ακούει το κομμάτι και παίρνει αυτό που θέλει.

Αν σε ρωτούσαν για το καινούριο αυτό κομμάτι, εσύ τι θα έλεγες λοιπόν;

Ήτανε μία ανάγκη μου να μιλήσω για όλους αυτούς τους ανθρώπους, που δεν είναι μόνο αυτοί, είναι, φυσικά, πολλοί περισσότεροι. Φυσικά και υπάρχουν και γυναίκες που, δυστυχώς, δεν έβαλα μέσα στο κομμάτι και το κατάλαβα αργά, που έχουνε φύγει άδικα. Ήτανε μια ανάγκη μου δεν ξέρω γιατί. Είχα γράψει πολλά χαρούμενα τραγούδια τελευταία και κάπως μου βγήκε αυτό. Ξέσπασα έτσι.

Πες μας λίγα λόγια συγκεκριμένα για τα ονόματα που αναφέρονται στο κομμάτι.

Αυτά τα ονόματα είναι λίγο σταθμός σε αυτά τα χρόνια που έχουμε ζήσει. Είναι άνθρωποι που μας ακολουθούν και δεν πρέπει να ξεχαστούν και στιγμές που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Γι’ αυτό το λόγο ήταν ανάγκη αυτό το κομμάτι να γραφτεί. Δεν πρέπει να ξεχαστούν και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αναφέρει το τραγούδι που δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν είναι ελληνικό. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, γι’ αυτό και αναφέρω μέσα και έναν Τούρκο και έναν Αμερικανό. Και είναι πάρα πολλά τα άτομα. Συμβαίνουν καθημερινά τέτοια γεγονότα.

Όλα τα τραγούδια σου μοιάζουν να έχουν μεγάλες αντιφάσεις, να αποκαλύπτουν διαφορετικές πτυχές του ίδιου ανθρώπου. Τελικά, από όλα αυτά ποιο κομμάτι υπερισχύει;

Δε νομίζω ότι υπερισχύει κάτι, η ζωή έχει τα πάντα μέσα. Έχει και τη χαρά και τη λύπη και νομίζω ότι μία ισορροπία ανάμεσα σε όλα αυτά είναι το πιο υγιές.

Στο τραγούδι σου με τίτλο «Ενενηντάρα TDK» συγκρίνεις δύο εποχές, 80s- 90s και τη σημερινή. Αν μπορούσες να διαλέξεις μία από τις δύο, θα το έκανες;

Πιστεύω ότι όλα τα πράγματα γίνονται για καλό. Το ότι γεννήθηκα το 1980 και ότι είμαι 41 το 2021 είναι για καλό. Δε νομίζω ότι θα άλλαζα κάτι στη ζωή μου. Νομίζω ότι κάθε εποχή όταν την έζησα είχε τα υπέρ και τα κακά. Τα έζησα και προχωράμε. Είμαι αυτής της άποψης. Έτυχε να ζήσουμε αυτό, αυτό θα ζήσουμε.

Είδα πως έχεις ερμηνεύσει τον «Λάκο με τα αστεία», τραγούδι με στίχους ολίγον τι «σοκαριστικούς» και συνάμα αστείους. Αυτοί οι στίχοι σε εκφράζουν όλοι;

Δε λέω τίποτε για πλάκα. Και τα πιο αστεία πράγματα δεν τα λέω ποτέ για πλάκα.

Η σκηνοθεσία σε ορισμένα από τα μουσικά βίντεό σου είναι ιδιαιτέρως αστεία. Αυτό συμβαίνει επί τούτου; Θα ήθελα στ’ αλήθεια να ξέρω.

Ξεκινάει πριν αυτό. Σκέφτομαι με ποιον θα παίξω σήμερα; Σήμερα θα παίξω με μία σαρδέλα. Σήμερα θα παίξω με ένα τασάκι. Ποιον θα ‘χω μαζί μου; Δε μ’ αρέσει να παίζω μόνος μου κατάλαβες;

Αστειεύεσαι μάλλον…

Όχι, αλήθεια λέω. Καλά μη φανταστείς ότι το κάνω σαν τρελός, να παίζω μαζί με το τασάκι.

Παρότι δεν χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου, θα έλεγες πως είσαι η χαρά της ζωής ή ένας πιο βαρύς άνθρωπος;

Σίγουρα δεν είμαι η χαρά της παρέας.

Φαντάζομαι πως δεν έχεις «στεγανά» γενικά με τη μουσική.

Όχι κανένα.

Στο σπίτι τι μουσική ακούς;

Τις τελευταίες ημέρες ακούω τους παλιούς δίσκους, που είναι έτσι funk rap του Jovanotti. Κολλάω με συγκεκριμένα πράγματα συνήθως στο σπίτι.

Αυτήν την περίοδο τι κάνεις μουσικά;

Κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες, την Παρασκευή στις 16 Απριλίου, η digital μορφή του καινούριου μου δίσκου, ο οποίος έχει 17 τραγούδια. Και θα κυκλοφορήσει και digital και ψηφιακά. Θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο και σε φλασάκι. Δεν θα βγάλουμε CD. Στο βινύλιο δε χώρεσαν όλα τα κομμάτια, φυσικά, μέσα. Στο βινύλιο υπάρχει η άλφα και η βήτα πλευρά του δίσκου, που είναι δύο διαφορετικές πλευρές. Η άλφα πλευρά είναι πιο ανάλαφρη και πιο χαρούμενη και η βήτα πλευρά είναι πιο βαριά. Στο digital θα είναι μπερδεμένο αυτό. Αυτό το κάναμε με τη διαδικασία του crowdfunding, έβαλε ο κόσμος χρήματα. Είναι ό,τι πιο συγκινητικό ζήσαμε το 2020 που ήταν μία περίεργη χρονιά. Παρότι έληγε στις 31/12 το crowdfunding, είχαμε ζητήσει 9.800 ευρώ από τον κόσμο, πιάσαμε το ποσό που θέλαμε στις 28/12 και μέχρι τις 31/12 ο κόσμος συνέχιζε να βάζει λεφτά. Και υπήρχε κόσμος που έβαλε και ξαναέβαλε λεφτά και υπήρχε κόσμος που έστελνε μηνύματα συγκινητικά. Δώσανε 316 άτομα και μαζευτήκανε 11.600 ευρώ.

Είχες μιλήσει δημόσια πρόσφατα για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστης σε ηλικία 13 ετών. Μετά από αυτήν την αποκάλυψη πώς αισθάνεσαι;

Κοίταξε ακόμα δεν ξέρω, γιατί έχει περάσει λίγος καιρός που έχω μιλήσει. Ξέρω ότι από τη στιγμή που μίλησα αισθάνομαι σαν να έφυγε μια πέτρα που είχα στο στήθος μου. Τώρα το τι θα γίνει σε έξι μήνες σε δύο χρόνια, αν θα αισθάνομαι εγώ διαφορετικά, πιο δημιουργικός, πιο χαρούμενος, πιο λυπημένος δεν γνωρίζω.

Μετά από την μαρτυρία, εσύ θα ήθελες κάτι ακόμα; Για παράδειγμα δικαιοσύνη;

Φυσικά και θα ήθελα, αλλά σύμφωνα με τους νόμους έχει παραγραφεί η υπόθεσή μου οπότε δεν μπορώ να απαιτήσω κάτι άλλο. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να βρεθεί και κάποιος άλλος άνθρωπος που να έχει υποστεί κάτι παρόμοιο από τον ίδιο θύτη και να ανοίξει η υπόθεση.

Eτοιμάζεις κάτι και για το καλοκαίρι;

Το καλοκαίρι θα είμαι στο θέατρο. Θα είμαι με τον Λάκη τον Λαζόπουλο και τη Λένα την Ουζουνίδου σε ένα έργο που γράφει τώρα ο Λάκης. Θα κάνουμε περιοδεία.

Θα έβλεπες τον εαυτό σου να τραγουδάει επαγγελματικά και στο μέλλον;

Μου αρέσουν πάρα πολλά πράγματα. Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω, μου αρέσει να κάνω ραδιόφωνο, μου αρέσει το θέατρο. Μου αρέσει να γράφω για το θέατρο, οπότε δεν ξέρω. Νομίζω ότι θα κινούμαι γύρω από αυτόν τον χώρο γενικά πάντα στη ζωή μου. Τώρα πού θα ρίχνω περισσότερο βάρος νομίζω θα έχει να κάνει με τις συγκυρίες.

Θα σου άρεσε να γράφεις για τη μουσική;

Δε μου αρέσει να γράφω κριτική. Δεν μπορώ να την κάνω εγώ. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν έτσι ωραίες κριτικές. Μου αρέσει η καλοπροαίρετη κριτική πάρα πολύ, αλλά να έγραφα εγώ για μουσική όχι. Το να προτείνω πράγματα που μου αρέσουν και το κάνω από το ραδιόφωνο.

---

Λίγα ακόμη λόγια για τον Σπύρο Γραμμένο

Ο Σπύρος Γραμμένος έχει γράψει μία παιδική παράσταση, το «Φανταστικό Χωριό», την οποία έπαιζε ο ίδιος για δύο χρόνια. Η παράσταση έχει κυκλοφορήσει σε βιβλίο και CD.

Κάθε Τρίτη βράδυ τον συναντάμε από τις 23.00 έως τις 00.00 στο ραδιόφωνο του “The Press Project” όπου όπως λέει «κάνει ό,τι του έρθει με την καλή έννοια» στην εκπομπή «Ποιοτική μουσική σε κακή ποιότητα».

H εκπομπή περιλαμβάνει αφιερώματα σε συνθέτες ή στιχουργούς ή και τραγούδια που απλώς κίνησαν το ενδιαφέρον του Σπύρου.

Παράλληλα, συζητούνται θέματα επικαιρότητας, ενώ υπάρχει διάδραση με τους ακροατές.