Στην Ημέρα της Μουσικής του Διονύση Σαββόπουλου

Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου φρόντιζε ώστε το φως να συνοδεύει τις νότες μέχρι τις 22:00. Η Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής σαν να υπογράμμιζε την ούτως ή άλλως ιστορική συναυλία του. Το ετερόκλητο πλήθος από εκδρομείς του ’60 αλλά και πολλά νέα παιδιά έσπευσε από νωρίς στη νέα σκηνή του Rockwave Festival, στο Βορρά, την Terra Republic. Κι εκείνος δεν άργησε να εμφανιστεί και να πάρει θέση στην καρέκλα που είχε στηθεί στη μέση μίας σκηνής που έμελλε να σφύζει από φροντίδα για τις επόμενες δυόμιση ώρες.

Συνεργάτες ζωής όπως ο Γιώτης Κιουρτσόγλου ήταν οφθαλμοφανές πως ήταν σε αποστολή να κάνουν ό,τι είναι δυνατό ώστε να μπορέσει ο Διονύσης Σαββόπουλος να χαρεί αυτό το αντάμωμα με το κοινό. Ήταν ορατή και συγκινητική αυτή η φροντίδα προς τον αγαπημένο τους Νιόνιο, που μπορεί να μην είχε όλες του τις δυνάμεις και να έπρεπε να κάθεται, αλλά κατά τα άλλα ήταν εκεί 100% με το ταπεραμέντο του, τις χαρακτηριστικές του κινήσεις και μία ζωντάνια αξιοθαύμαστη.

Και με γενναίες δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού. «Πάω να χτενιστώ» είπε καθώς πήγε για ένα μικρό διάλειμμα «και σας αφήνω με τους πραγματικούς τραγουδιστές». Ή όταν τραγούδησε με την εξαιρετική Αλεξάνδρα Σιετή το «Έρχεται βροχή, έρχεται μπορά» μισό στα ελληνικά μισό στα αγγλικά χάρη στη μετάφραση του David Conolly, αστειεύτηκε πως θέλει να νιώσει για λίγο «διεθνής». Και κυρίως έγραψε η ατάκα του σε μία παραγγελιά από κάποιον θεατή του «Οι παλιοί μας φίλοι» πως «θα έρθω από το σπίτι να στο πω».

Με τα τραγούδια του ξεκίνησε ένα ταξίδι από τη δεκαετία του ’60, που το έπλεκε με ιστορίες, ως το σήμερα, δίνοντας μάλιστα χώρο στην επίσης έξοχη Κλαυδία, να ερμηνεύσει την «Αστερομάτα». Εκτός από τις δύο ερμηνεύτριες που έδειξαν τις σπουδαίες δυνατότητές τους σε κομμάτια όπως το “I put a spell on you” ή το “Cry baby”, κομβική παρουσία στο πρόγραμμα είχε ο πάντα υπέροχος Αλκίνοος Ιωαννίδης αλλά και οι μουσικοί του σχήματος με τον πιανίστα Μάξιμο Δράκο να κλέβει την παράσταση. Από τον «Μπάλλο» και τη «Μαύρη Θάλασσα» στο «Κιλελέρ» και στο «Ζεϊμπέκικο» με ενδιάμεσες στάσεις στις διασκευές του στο Hallelujah του Λέοναρντ Κοέν- πολύ μου θύμισε η ατμόσφαιρα στη Σαββατιάτικη παράσταση του Σαββόπουλου μία αξέχαστη συναυλία του Κοέν στις Βρυξέλλες το 2013- και στη «Μια φορά σε αυτή τη ζήση», το “Once in a lifetime” του David Byrne και των Talking Heads. Ειδικά στο τελευταίο, έμοιαζε σαν κάποιοι στίχοι να ήταν περισσότερο φορτισμένοι. «Φεύγει ο καιρός περνάει…» από τη μία, «Νυν και αεί θα πει» από την άλλη…

Το 2011 ο Σαββόπουλος είχε συναντήσει τον Κηλαηδόνη με μία κιθάρα κι ένα πιάνο στη σκηνή του τότε ακόμη ονομαζόμενου Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης- σήμερα MOMus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Δύσκολα θα έχουν ξεχάσει εκείνη τη βραδιά όσοι είχαν την τύχη να τη ζήσουν. Ήμουν ανάμεσα στους τυχερούς. Έκτοτε μεσολάβησαν 14 χρόνια για να τον δω σε μία πολύ μεγαλύτερη σκηνή με συμπληρωμένα τα 80 του χρόνια.

Τότε ήμασταν εμείς μεταξύ των νεότερων στο κοινό. Το Σάββατο χόρευαν μπροστά μας το «Ας κρατήσουν οι χοροί» παιδιά από 6 μέχρι 18 χρονών πιασμένοι χέρι χέρι με τους γονείς τους και τους παππούδες τους. Πώς να μην υψώσει τη γροθιά του ο Σαββόπουλος καθισμένος στην καρέκλα του επί σκηνής μπροστά σε αυτό θέαμα, στέλνοντας παράλληλα «αγωνιστικούς χαιρετισμούς» στον Πολ Μακάρτνεϊ με το “Hey Jude” ως encore; Πόσοι θα μπορούσαν να έχουν θέση αντίστοιχη της δικής του στο ελληνικό μουσικό πάνθεον;

Τρέχει ο καιρός, περνάει κι όμως κάτω απ’ το μπετόν η αμμουδιά κρατάει το αχανές των θαλασσών. […] Νυν και αεί θα πει.