Τελικά υπήρξε ο «Μπάμπης ο Φλου» του Παύλου Σιδηρόπουλου;

Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 1990 όταν η είδηση θανάτου του Παύλου Σιδηρόπουλου πέφτει ως κεραυνός εν αιθρία.

Ο «πρίγκιπας» της ελληνικής ροκ νικήθηκε από τον εθισμό του για την ηρωίνη σε ηλικία μόλις 42 ετών, έχοντας προλάβει να αφήσει ως παρακαταθήκη μια σημαντική μουσική διαδρομή που μετά τον θάνατό του απέκτησε ακόμη μεγαλύτερες, σχεδόν μυθικές, διαστάσεις.

Τι είχε συμβεί όμως εκείνη την ημέρα;

Το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου του 1990 ο Σιδηρόπουλος βρέθηκε στο σπίτι μιας φίλης του στην περιοχή Νέος Κόσμος της Αττικής, σε κωματώδη κατάσταση λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης. Λίγη ώρα αργότερα, ξεψύχησε στο ασθενοφόρο, καθοδόν προς το νοσοκομείο Ευαγγελισμός, ενώ η κηδεία του έγινε στον Κόκκινο Μύλο.

Μερικούς μήνες νωρίτερα είχε χάσει την μητέρα του, γεγονός που τον είχε κάνει ψυχολογικό ράκος (της είχε μεγάλη αδυναμία), όμως ταλαιπωρείτο  και από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που σχετιζόταν με τον εθισμό του από  τα ναρκωτικά. Άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι, με την επίσημη διάγνωση να αναφέρει «πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος».

Ο Σιδηρόπουλος εμφανιζόταν με το συγκρότημά του (Οι Απροσάρμοστοι) με το χέρι δεμένο, όμως η ψυχολογική του κατάσταση δεν βοηθούσε. Λίγες μέρες πριν από το θάνατό του είχε εμφανιστεί στο στούντιο ηχογράφησης μεθυσμένος, έχοντας διαπληκτιστεί με μέλη του συγκροτήματος και έφυγε με μια φίλη του.

Ο Αλέκος Αράπης, μπασίστας των Απροσάρμοστων, έχει μάλιστα υποθέσει πως ο Σιδηρόπουλος ενδεχομένως να πήρε εσκεμμένα υπερβολική δόση με σκοπό να αυτοκτονήσει λόγω των προβλημάτων με το χέρι του, με βάση μια συζήτηση που είχαν λίγους μήνες πριν από το θάνατο του.

Οι εκδοχές γύρω από τον Μπάμπη του Φλου

Δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο τα κομμάτια του Παύλου Σιδηρόπουλου που έχουν γράψει ιστορία στην ελληνική ροκ.

Ένα από αυτά πάντως είναι αδιαμφισβήτητα ο «Μπάμπης ο Φλου». 

«Μια ιστορία θα σας πω για τον Μπάμπη τον Φλου…»

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε, για τον ιστορικό δίσκο «Φλου» που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1978, στη συνεργασία του Σιδηρόπουλου με το συγκρότημα «Σπυριδούλα».

Γύρω από το συγκεκριμένο κομμάτι έχει αναπτυχθεί μία παραφιλολογία, για το αν το πρόσωπο που περιγράφεται στους στίχους, είναι υπαρκτό ή όχι. Δυστυχώς ο Παύλος δεν βρίσκεται στη ζωή για να μας λύσει την απορία, ωστόσο υπάρχουν  μαρτυρίες που μπορεί να βοηθήσουν.

Το τραγούδι γράφτηκε πριν από το 1978, διότι είναι γνωστό πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος το είχε παρουσιάσει στους αδελφούς Σπυρόπουλους (Σπυριδούλα), μαζί με άλλα που μπήκαν στον δίσκο. ‘

Η πρώτη εκδοχή, του Νίκου Τζονιχάκη, παλαιού φίλου του Παύλου αναφέρει ότι  πως ο Μπάμπης, ήταν ο δικός του πατέρας, άνεργος, θυμόσοφος και επιρρεπής στο ποτό.

Ήταν και η επικρατούσα, αν και το 2015, ο Προκόπιος, καλόγερος στο Άγιο Όρος, ισχυρίστηκε πως, πριν μονάσει, ποιούσε ροκ διατριβές με το ψευδώνυμο Μπάμπης ο Φλου και πως γι’ αυτόν ο γράφτηκε το τραγούδι.

Μπορεί να ισχύει όμως κάτι τέτοιο;

Δύσκολα, είναι η απάντηση.

Διότι με δεδομένο ότι το τραγούδι γράφτηκε νωρίτερα από το 1978, τότε ο Προκόπιος θα ήταν μωρό και δεν μπορεί να τεκμηριωθεί αυτό που είπε σε συνέντευξή του, ότι δηλαδή «ήμασταν γείτονες, εγώ στο Αιγάλεω, αυτός στο Χαϊδάρι», διότι ο  Σιδηρόπουλος δεν έμεινε ποτέ στο Χαϊδάρι.

Σε συνέντευξη που παραχώρησαν πέρυσι στην Parallaxi δύο σημαντικοί μουσικοί της ελληνικής ροκ, ο Βασίλης Σπυρόπουλος και ο Νίκος Γιαννάτος , είχαν αναφερθεί και στο θέμα του Μπάμπη του Φλου.

Τελικά ο Μπάμπης ο Φλου είναι υπαρκτό πρόσωπο, όπως έχει γραφτεί;

Νίκος Γιαννάτος: «Το πιθανότερο είναι να ήταν ο ίδιος ο Παύλος».

Ο επίσης φίλος του, Κυριάκος Δαρίβας από τους Απροσάρμοστους: «Ίσως περιγράφει τον εαυτό του».

Και ο Βασίλης Σπυρόπουλος συμπληρώνει: «Τον είχα ρωτήσει. Μου είχε πει ότι υπήρχε ένα άτομο στη Θεσσαλονίκη όπου έμενε ο Παύλος ως φοιτητής, ο οποίος είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Κι από αυτόν έφτιαξε αυτό το χαρακτήρα. Μπορεί να μην ήταν ίδιος ακριβώς».

Με το Νίκο Γιαννάτο να ολοκληρώνει: «Ένας από Εξάρχεια που ήταν μοναχός και λέει ότι ήταν αυτός, δεν υπάρχει». 

Σε μια αναφορά της πάντως η σελίδα Ogdoo παρουσιάζει και μια σύμπτωση, που ίσως τελικά να μην είναι και τόσο… σύμπτωση.

Το 1977 ο σκηνοθέτης Ανδρέας Θωμόπουλος, γράφοντας το σενάριο για το φιλμ «Ασυμβίβαστος» (1979), εμπνεύστηκε έναν τύπο με το όνομα Φλου.

Και δημιουργεί, ταυτόχρονα με τον Σιδηρόπουλο, έναν ήρωα άνεργο, φιλόσοφο, ρέμπελο και Φλου, που στην ταινία υποδύεται ο ηθοποιός Κώστας Βρεττός.

Ο συνδετικός κρίκος μπορεί να ήταν ο Τόλης Μαστρόκαλος, ο οποίος το 1977 δούλευε στην εταιρεία του Θωμόπουλου, ενώ καθημερινά βρισκόταν και στο σπίτι του Παύλου.

Ο Μαστρόκαλος έχει καταθέσει πως αυτός πρώτος άκουγε τα τραγούδια του Παύλου, ως στενότερος φίλος. Οπωσδήποτε θα είχε ακούσει και τον Μπάμπη τον Φλου και ίσως να μετέφερε την έκφραση Φλου στον Θωμόπουλο.

Βέβαια, μια λογική εξήγηση μπορεί να είναι και ότι σενάριο να δουλεύτηκε ξανά το 1978 και αφού ο Θωμόπουλος είχε ήδη γνωρίσει τον Παύλο Σιδηρόπουλο και να πρόσθεσε στο σενάριο του φιλμ τον χαρακτήρα του Φλου.

Για την ιστορία, πάντως, ο δίσκος «Φλου» κυκλοφόρησε καθυστερημένα, τον Μάιο του 1979.

Η υποδοχή του ήταν γενικά θετική, όχι όμως και οι αρχικές πωλήσεις, που δεν ξεπέρασαν τις 5.000, αν και τα επόμενα χρόνια αυξήθηκαν θεαματικά. Ο δίσκος έκανε διαρκείς επανεκδόσεις, ενώ το 1992 ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ & Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής».

Οι Σπυριδούλα με τον Σιδηρόπουλο έκαναν μια σειρά ζωντανών συναυλιών για την υποστήριξη του δίσκου όμως λίγους μήνες μετά οι δρόμοι τους χώρισαν…

Ο Βασίλης Σπυρόπουλος σχολίασε χαρακτηριστικά στην Parallaxi για τη συνεργασία και τον χωρισμό τους :

«Τίποτα ιδιαίτερο δεν έγινε με τους Σπυριδούλα. Θα μπορούσαν να είναι κι αλλιώς τα πράγματα. Ήμασταν τότε μικροί και ήμασταν απόλυτοι. Ήμασταν μια παρέα πολύ δεμένη, άσχετα που διαλύθηκε.

Ο Παύλος ήρθε απ΄έξω. Πιο μεγάλος, πιο έμπειρος, άρα έπρεπε να χωρίσουμε για να φτιάξουμε τη δική μας ταυτότητα και να απογαλακτιστούμε.

Δεν είχαμε σχεδόν ποτέ διαφωνίες αισθητικής η ιδεολογικής φύσεως. Εγώ και ο μακαρίτης ο αδερφός μου, ο Νίκος, ήμασταν ιδιότροποι. Απόλυτοι.

Πολλοί λίγοι άνθρωποι έγιναν μέλη αυτής της ομάδας σε αυτά τα 46 χρόνια. Με τους ίδιους ανθρώπους ήμασταν, σαν οικογένεια».

Και ολοκληρώνοντας, σημείωσε:

«Ήταν καλό δισκάκι ο Φλου. Είχε καλά τραγούδια. Κάναμε όλοι μαζί μια καλή δουλειά, όταν έχει καλό υλικό κάτι, πετυχαίνει».