The Presidents: Μπήκαμε στις πρόβες του μουσικού συγκροτήματος καθηγητών του ΑΠΘ

Τα βράδια της Τρίτης από το στούντιο της ηλεκτροακουστικής στο κτίριο του Πολυτεχνείου ακούγονται ροκ και τζαζ κομμάτια. Μια παρέα καθηγητών από διάφορες σχολές του ΑΠΘ μαζεύεται εκεί και προβάρει κάθε εβδομάδα, μια λίστα με τα αγαπημένα τους τραγούδια.

Οι τελευταίοι φοιτητές έφυγαν από το εργαστήριο λίγη ώρα πριν την καθιερωμένη τους συνάντηση. Ο ομότιμος καθηγητής Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ, Νίκος Τσινίκας, φτιάχνει τσάι σε πέντε άσπρες κούπες. «Πίνουμε τσάι και μετά ουίσκι. Είναι παράδοσή μας», μου εξηγεί χαμογελώντας.

Οι “The Presidents” γεννήθηκαν μέσα σε ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη, πριν από δώδεκα χρόνια, όταν τρεις καθηγητές αφήσαν για λίγο τη συζήτηση και πιάσανε τα όργανα. Και καθώς όλοι τους υπήρξαν κάποτε πρόεδροι -ο Θανάσης Κωνσταντινόπουλος στο Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης, ο Ζαχαρίας Σκούρας στο τμήμα Βιολογίας και ο Νίκος Τσινίκας στο τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ- αποφασίσανε να πάρουν αυτό το όνομα.

«“Εδώ είμαστε όλοι πρόεδροι, θα λεγόμαστε πρόεδροι”, είπαμε. Εκτός από αυτό βέβαια, στην Ελλάδα αν πεις σε μια ταβέρνα “γειά σου πρόεδρε” θα γυρίσουν δέκα κεφάλια. Θέλαμε το όνομά μας να έχει και λίγο χιούμορ», μου λέει ο τελευταίος.

Στο μουσικό σχήμα μπήκε γρήγορα και ο ομότιμος καθηγητής Ηλεκτροακουστικής του ΑΠΘ, Γιώργος Παπανικολάου, ενώ η παρέα συνεχώς μεγάλωνε με την προσθήκη και των άλλων μελών.

Περιμένοντας τον «γιατρό», όπως αποκαλούν τον καθηγητή μαιευτικής – γυναικολογίας στο τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ, Γιώργο Πάντο και τον «μανέστρο» τους, Σάκη Ζαχαριάδη, καθηγητή jazz – rock μουσικής, οι υπόλοιποι μου περιγράφουν πώς είναι ένας ακαδημαϊκός να αφήνει πίσω του -προσωρινά- το αυστηρό ύφος και τις πολύωρες διαλέξεις και να ροκάρει σε ένα μουσικό συγκρότημα.

«Είναι παράξενο το γεγονός να βλέπει κάποιος καθηγητές το πρωί να διδάσκουν και το βράδυ να παίζουν. Και επειδή ο κόσμος έχει πλάσει το προφίλ του απρόσωπου, μονόχνοτου, καθόλου επικοινωνιακού καθηγητή, το να ασχοληθείς με κάτι άλλο, πέρα από το πανεπιστήμιο, είναι εικονοκλαστικό», αναφέρουν.

«Οι φοιτητές που έρχονται να μας δουν, μας λένε πως τους αρέσει αυτό που κάνουμε», σημειώνει ο Γιώργος Καλλίρης, καθηγητής τεχνολογιών ήχου & εικόνας στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, ενώ ο κ. Τσινίκας προσθέτει: «Μας βλέπουν σαν αυτούς· έναν δικό τους άνθρωπο, επειδή παίζουμε μουσική».

Αφού μαζεύτηκαν όλοι και είπαν στα γρήγορα τα νέα τους, μπήκαμε μέσα στο στούντιο και εκείνοι πήραν τις θέσεις τους. Ο Γιώργος Παπανικολάου έπιασε το μπάσο και ο Γιώργος Καλλίρης στάθηκε μπροστά από ένα μικρόφωνο με την ηλεκτρική του κιθάρα. Απέναντί τους, ο Νίκος Τσινίκας κάθισε στο αρμόνιο και λίγο πιο δίπλα, ο Γιώργος Πάντος ξεκίνησε ήδη την προθέρμανση χτυπώντας με τις μπαγκέτες του το ντραμς. Ο Σάκης Ζαχαριάδης μένει όρθιος, αντικριστά τους, και κρατώντας την κιθάρα έδωσε το σύνθημα.

Ξεκινούν με το “Manhattan”, ακολουθεί το “Follow me” και συνεχίζουν με το ίδιο πάθος να παίζουν και να τραγουδούν το μουσικό τους πρόγραμμα. Μετά από λίγα τραγούδια, στην παρέα προστίθεται και ο ομότιμος καθηγητής ανοσολογίας στο τμήμα Ιατρικής, Μιχάλης Δανιηλίδης. Από την πρόβα λείπει ωστόσο, η Αγγελική Κουρουκλίδου, απόφοιτος Μουσικολογίας του ΑΠΘ, μέλος στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και κύρια φωνή του συγκροτήματος.

«Έχουμε βγάλει και ένα CD», με πληροφορούν, καθώς βγαίνουμε από το στούντιο. Οι ίδιοι έχουν κυκλοφορήσει την «Τσιπουροδρομία», ένα τραγούδι σε στίχους ενός συμμαθητή του Γιώργου Πάντου και μουσική δική τους.

Πέρα από τις καθιερωμένες τους πρόβες, οι “The Presidents” εμφανίζονται σε διάφορα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην πόλη. Πολλές φορές ανάμεσα στο κοινό τους βρίσκονται και οι φοιτητές τους, που τους παρακολουθούν με μεγάλη έκπληξη.

«Ξέρεις κανέναν να κρατάει παρέα δώδεκα χρόνια», με ρωτάει ο κ. Τσινίκας. «Εδώ μιλάμε για μουσική· Μας ενώνει η μουσική. Δεν ξέρω αν αυτό το λένε εν τέλει χημεία. Στο τέλος ακούς όλα αυτά και λες είμαι εδώ μέσα σε αυτό και είναι υπεραρκετό για να κρατήσει την παρέα», συμπληρώνει.

Και αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί, οι “The Presidents” δεν είναι απλά κάποιοι καθηγητές που παίζουν στον ελεύθερο τους χρόνο μουσική, αλλά η ιστορία μιας παρέας που ξέρει πώς να περνάει καλά και το ταξίδι της μέσα από μελωδίες ζωντανές και δυναμικές.

Η ώρα πήγε δώδεκα και σηκωνόμαστε από τον καναπέ, που βρίσκεται έξω από το στούντιο, για να φύγουμε. Καθώς προχωράμε προς την έξοδο, μιλάμε για τη μουσική, τους νέους, την Ελλάδα και το εξωτερικό. Βγαίνοντας έξω από το Πολυτεχνείο τους χαιρετάω. Εκείνοι ήδη κανονίζουν πού θα πάνε να φάνε πίτσα αμέσως μετά και με καληνυχτίζουν.