Ο παλιός κόσμος θα μας συγκινεί πάντα

Χθες βράδυ, στον Ιανό της Αθήνας, παρουσιάστηκε η αυτοβιογραφία του Γιώργου Αρβανίτη ”Μια ζωή στο φως”, γραμμένη από την Ελισάβετ Χρονοπούλου. Ένα συναρπαστικό βιβλίο στο οποίο ο μεγάλος Έλληνας διευθυντής φωτογραφίας μιλά για την σπουδαία του ζωή και την λαμπρή του πορεία στον κινηματογράφο.

Για το βιβλίο για τον Αρβανίτη μίλησε ένας άλλος σπουδαίος Έλληνας, ο Αχιλλέας Κυριακίδης. Συγγραφέας, μεταφραστής, κριτικός κινηματογράφου.

Υπάρχει μια στιγμή στην παρουσίαση που είναι για μένα από τις πιο συγκινητικές στιγμές που βίωσα εδώ και μήνες. Η στιγμή που πλησιάζει το τέλος της εισήγησης του Αχιλλέας και κείνος απλώνει το χέρι του και πιάνει όσο μιλά το χέρι του Γιώργου. ο Γιώργος, εμφανώς βαθιά συγκινημένος, απλώνει το δικό του χέρι και πιάνει το χέρι του Αχιλλέα. Για μερικά δευτερόλεπτα τα δυο χέρια ενωμένα καταφέρνουν, μαζί με τα μάτια των δυο ανδρών να αποτελέσουν το πιο συγκλονιστικό σινιάλο ενός κόσμου που χάνεται. Ενός κόσμου βαθιάς μόρφωσης, βαθιάς αγάπης, βαθύ σεβασμού και αλληλοεκτίμησης που δεν διστάζει να εκδηλωθεί. Ενός κόσμου γεμάτου αξίες που εκλείπουν, χειρονομιών που εκλείπουν, νοηματοδότησης που εκλείπει.

Του παλιού κόσμου που σιγά σιγά αποσύρεται και δίνει τη θέση του σε ένα απρόσωπο σύμπαν, χωρίς πραγματικές αγκαλιές, νεύματα αγάπης, οφειλόμενης έκφρασης του συναισθήματος.

Αυτούς τους δυο ανθρώπους τους αγαπώ απίστευτα πολύ. Όχι μόνο για ότι κατάφεραν να κομίσουν στον ελληνικό πολιτισμό, όχι μόνο γιατί όλα αυτά τα μοιράστηκαν απλόχερα με μας τους λίγο νεότερους που τους συναναστραφήκαμε, αλλά και γιατί εκπροσωπούν μια ομορφιά που χάνεται μπροστά σε ένα άχρωμο σύμπαν που ξημερώνει. Ομογενοποιημένο, σκληρό και αδιάφορο.

Τους συναναστράφηκα και τους δυο για έξι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και κάθε μέρα μαζί τους ήταν μια μέρα διδαχής και πληρότητας. Η χθεσινή συμβολική και από καρδιάς κίνηση τους γέμισε την ψυχή μου ομορφιά. Τους ευχαριστώ που υπάρχουν.