10 νέοι ηθοποιοί που χειροκρότησε (πολύ) το κοινό της Θεσσαλονίκης

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει κάθε φορά σε μία παράσταση που μπορεί να πάτε; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Σίγουρα μπορεί να ξεχωρίσει το σκηνικό. Ίσως η σκηνοθεσία. Η μουσική. Σίγουρα θα ξεχωρίσει το κείμενο, οι ατάκες που όλοι κρατάμε και κάποιοι ηθοποιοί. Και σίγουρα, ξεχωρίζουμε τους νέους ηθοποιούς που θα δούμε και ίσως δε γνωρίζαμε μέχρι τότε. Τι πιο ωραίο από το να βλέπεις νέους καλούς ηθοποιούς πάνω στη σκηνή! Μερικοί από αυτούς, ξεχώρισαν τα τελευταία δύο χρόνια στη θεατρική Θεσσαλονίκη. Με έναν ρόλο που κάπως παραπάνω μπορεί να τους έκανε να φωτίσουν.

Με μία σιωπηλή υπόσχεση πως σύντομα θα τους δούμε κι αλλού. Κι αλλού μετά. Νέοι άνθρωποι που συζητήθηκαν στις παρέες μετά το κλείσιμο της αυλαίας και το όνομα τους “πέταξε” από στόμα σε στόμα ώστε να αποτελέσουν το next best thing μιας θεατρικής πραγματικότητας που στη Θεσσαλονίκη βασίζεται στους νέους ανθρώπους με ταλέντο. Άλλωστε μάθαμε να αναδεικνύουμε σπουδαίους καλλιτέχνες που αργότερα θαυμάζουμε σε πράγματα κι εκτός πόλης… Μετρώντας ονόματα, βρήκα σχεδόν 20 τέτοιους καλούς ηθοποιούς που είχαμε την τύχη να έχουμε στην πόλη αυτόν τον καιρό. Με την δική μου υπόσχεση να επιστρέψω με το β’ μέρος αυτού του αφιερώματος, σήμερα 10 νέοι ηθοποιοί που ξεχώρισαν στις σκηνές της πόλης!

Χρήστος Τσάβος | Θεωρείται το νέο μεγάλο όνομα του θεάτρου της Θεσσαλονίκης στο μέλλον και όχι άδικα. Ο Χρήστος Τσάβος συμμετείχε πρόσφατα στην παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος «Αίθουσα Αναμονής – Humanity» σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολάρι ενώ νωρίτερα εντυπωσίασε ως «new entry» στο «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, πάλι στη μικρή σκηνή της Μονής Λαζαριστών και λίγο νωρίτερα – την προηγούμενη αλλά και αυτή τη σεζόν – κέρδισε τις εντυπώσεις ως Οσίπ στον «Επιθεωρητή» του Γιάννη Κακλέα.

Ωστόσο ο Χρήστος δεν είναι μόνο οι παραστάσεις της τελευταίας χρονιάς που τον ξεχώρισαν, αλλά και άλλες παλιότερες που έχουν μείνει στη μνήμη πολλών μέχρι και σήμερα, κυρίως με την θεατρική ομάδα του «Μικρού Βορρά», όπως η «Κατσαρίδα», το «Titus Andronicus» και οι παραστάσεις «Ελένη» και «Οδύσσεια» για παιδιά κι εφήβους. Το καλοκαίρι θα τον δούμε στον «Πλούτο» του ΚΘΒΕ δια χειρός Γιάννη Κακλέα, ενώ στο μέλλον όλα δείχνουν πως θα τον συναντήσουμε και σε άλλες εξαιρετικές δουλειές. Αναμένουμε…

Λουκία Βασιλείου | Την Λουκία, μπορεί να την γνώριζα κι από πριν καλλιτεχνικά, η φορά ωστόσο που «κόλλησα» πάνω της ήταν στην εξαιρετική «Πράγα» του Χαβιέρ δε Διός σε σκηνοθεσία του Θέμη Θεοχάρογλου, πέρυσι τον χειμώνα, στην πρώτη χρονιά της παράστασης, καθώς την επόμενη που επαναλήφθηκε, η ανερχόμενη ηθοποιός συμμετείχε στην «Λυσσασμένη Γάτα» του Σύλλα Τζουμέρκα κάνοντας μία από τις Μάγκι της εμπνευσμένης παράστασης του Κρατικού.

«Πολλές φορές σκέφτομαι ότι είναι ένας κόντρα ρόλος για μένα. Δηλαδή, αν εγώ έβλεπα τόσο τοίχο απέναντι μου θα έφευγα. Αυτή (Η Μάγκι) όμως, δε φεύγει. Είναι μέσα στο παιχνίδι» μου είχε πει όταν συναντηθήκαμε στις πρόβες εκείνης της δουλειάς και κατάλαβα πως έχω να κάνω με μία ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη που ξέρει τι θέλει και τι κάνει πάνω στη σκηνή. Ασφαλώς η Λουκία δεν είναι πως «ανακαλύφθηκε» τώρα, αλλά σίγουρα ξεχώρισε με αυτές τις δύο παραγωγές, όπως και με την «Απόλυτη Μαγεία» του Χρήστου Πασσαλή πέρυσι και την καλοκαιρινή παραγωγή του ΚΘΒΕ «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη, μοιράζοντας τότε τον ρόλο της Ωραίας Ελένης και της Αθηνάς, με την εξίσου υπέροχη Κλειώ Δανάη Οθωναίου. Από εκεί και πέρα, στον χώρο είναι πάνω από μία δεκαετία με ωραίες συμμετοχές σε δουλειές του Κρατικού και με συχνή παρουσία στην θεατρική δράση της πόλης.

Ιωάννης Καμπούρης | Στον εξαιρετικό «Μακαρίτη Ματία Πασκάλ» του Λουίτζι Πιραντέλλο δια χειρός Καλαϊτζή και Ρουμελιώτη όμως, ξεχωρίσαμε και τον πρωταγωνιστή τους, τον Ιωάννη Καμπούρη που τα τελευταία χρόνια αφήνει το δικό του στίγμα στην πόλη με ξεχωριστές δουλειές και μάλιστα, πολλές φορές και να «μοιράζεται» σε θεατρικές δουλειές όπως έγινε τελευταία που εκτός από την παράσταση του Θεάτρου Τ, έκανε και το άλλο εξαιρετικό, “Play it Again, Sam” (Ωραίος & Sexy) του Woody Allen σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαλάκου που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Άλλη μία ωραία δουλειά που είδαμε να συμμετέχει, ήταν και το «Frankie & Johnny» του Terrence McNally σε σκηνοθεσία, επίσης, του Μιχαλάκου, ενώ τον είδαμε και στο παιδικό θέατρο της ομάδας «Μικρός Βορράς» στις παραστάσεις «Οδύσσεια» του Ομήρου και «Ελένη» του Ευριπίδη. Τώρα, ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Άνετον με το “SYLVIA” σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαλάκου στις 8, 9 και 10 Μαϊου. Αν δεν τον έχετε πετύχει ακόμα κάπου, έχετε ανοιχτά μάτια και αυτιά για την επόμενη παράσταση. Θα καταλάβετε!

Γιάννης Σύριος | Ο Γιάννης Σύριος μπορεί να μην έχει κάποια στενή σχέση με τη Θεσσαλονίκη, ωστόσο του έμελλε να έρθει στην πόλη μόλις την προηγούμενη χρονιά και να κερδίσει τις εντυπώσεις στις πρώτες, ουσιαστικά, δουλειές του ως ηθοποιός. Κάπως έτσι λοιπόν, κάτι από Θεσσαλονίκη θα του μείνει για καιρό, καθώς ο ρόλος του στον «Επιθεωρητή» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, τον έκανε γρήγορα το νέο πρόσωπο που όλα τα μέσα, Θεσσαλονίκης και Αθήνας, ήθελαν μία συνέντευξη του. Και η αλήθεια είναι, πως ο Γιάννης, έχει ένα ξεχωριστό χάρισμα που στην παράσταση αυτή φάνηκε. Γεμίζει τη σκηνή χωρίς να κάνει πολλά πολλά κι αυτό είναι ακόμα ένα ταλέντο του.

Το περασμένο καλοκαίρι βέβαια, τον είδαμε και στο «Όνειρο… του Ουίλιαμ Σαίξπηρ» της Φρόσως Λύτρα και μετά, τον απολαύσαμε στους «Ληστές» σε σκηνοθεσία του Ακύλλα Καραζήση. «Κάπως με ξυπνάει το θέατρο. Κάτι μου δημιουργεί, μία ενέργεια εκρηκτική. Με μετακινεί απόλυτα. Κάποτε μας είχε πει μία καθηγήτρια στη σχολή, “Να αξιώνεστε τα έργα με τα οποία θα έρχεστε σε επαφή να αποτελούν για εσάς συνάντηση”. Πάντα προσπαθώ με ό, τι έργο έρχεται στα χέρια μου, κάτι να παίρνω από αυτό» μου είχε πει σε συνέντευξη μας.

Τηλεοπτικά πέρασε από την σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» και κινηματογραφικά, θα τον δούμε στη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καποδίστριας» που θα υποδύεται τον Αλέξανδρο Υψηλάντη! Το καλοκαίρι θα κάνει περιοδεία με τον «Πλούτο» του Γιάννη Κακλέα. Καλύτερη αρχή από όλα αυτά, μπορείτε να φανταστείτε;

Χρυσή Μπαχτσεβάνη | Παιδί του Κρατικού Θεάτρου, με συνέπεια και εξαιρετικές συμμετοχές την τελευταία δεκαετία, θεωρώ πως η Χρυσή «έλαμψε» στην σπουδαία παράσταση του Χρήστου Θεοδωρίδη «Σ’ εσάς που με ακούτε» με κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη που την έφερε σε ένα κάδρο νέων ηθοποιών που μπορούν να εκφραστούν και να εκφράσουν τα οράματα μεγάλων σκηνοθετών.

«Δεν υπάρχει ίχνος “παιξίματος” στην παράσταση και αυτό είναι το ιδιαίτερο της. Δηλαδή, γίνονται όλα κανονικά. Τρώμε κανονικά, πίνουμε κανονικό ποτό, αγγιζόμαστε κανονικά, φιλιόμαστε κανονικά. Αυτές οι λέξεις, αυτά τα λόγια είναι δικά μας. Μπορούμε να αισθανθούμε αυτό που νιώθουμε εμείς ο καθένας ξεχωριστά. Δεν υπάρχει κανένα ζητούμενο να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε οι ηθοποιοί. Άλλωστε είναι ένα βαθιά ανθρώπινο κείμενο και γι’ αυτό είμαστε κανονικοί άνθρωποι» μου είχε πει την περίοδο των προβών. Η Χρυσή είναι μία σημαντική ηθοποιός της νεότερης γενιάς που με τις σωστές συνθήκες ξεχωρίζει ακόμα και σε μικρούς ρόλους, όπως αυτός που έχει τώρα στην παράσταση του Δημήτρη Καραντζά «Ο καλός άνθρωπος του Σε Τσουαν». Το καλοκαίρι, και αυτή, θα είναι στην παραγωγή του Κρατικού σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ενώ στο μέλλον θα τη δούμε, σίγουρα, σε σπουδαία πράγματα.

Γεωργία Ποντσουκτσή | Μέλος της θεατρικής ομάδας DOT Ensemble στη Θεσσαλονίκη, η Γεωργία Ποντσουκτσή ξεχώρισε με την παράσταση «Swallow» της Stef Smith σε σκηνοθεσία του Χάρη Θώμου τον προηγούμενο χρόνο. Η θητεία της στην ομάδα «Εν δυνάμει» αλλά και στο παιδικό θέατρο, της έδωσε την ευχέρεια να μεταμορφώνεται κάθε φορά στις ανάγκες των ρόλων της με εξαιρετική ευκολία και ικανότητα, ως εφόδια της για το μέλλον που φαίνεται λαμπρό για εκείνη αλλά και για τους θεατές που θα την απολαύσουμε.

Αυτή την εποχή κάνει πρόβες για το έργο «100» των Christopher Heimann, Neil Monaghan, Diene Petterle σε σκηνοθεσία Χάρη Θώμου που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο της «Ανοιχτής σκηνής» στο Θέατρο Άνετον στις 26, 27 και 28 Απριλίου και είναι εξαιρετική (να πάτε να δείτε όλη την ομάδα που είναι ένας κι ένας).

Χρήστος Γκρόζος | Προσφάτως απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ο Χρήστος Γκρόζος συμμετείχε τον περασμένο χειμώνα στην παράσταση «Τα λουλούδια στην κυρία» στο Θέατρο Αυλαία σε σκηνοθεσία του Ανέστη Καφάτσου και κείμενο του Άκη Δήμου, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Έχει συνεργαστεί σε εκπαιδευτικό/επαγγελματικό επίπεδο με τους: Γιάννη Ρήγα, Ταξιάρχη Χάνο, Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Χρήστο Θεοδωρίδη, Ξένια Θεμελή, Δημήτρη Καραντζά, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Μιχάλη Σιώνα, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, Αργυρώ Χιώτη, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Χριστίνα Χατζηβασιλείου, Γιώργο Καύκα, Δημήτρη Μπίτο, Χρίστο Στυλιανού, Σύλλα Τζουμέρκα, Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο, Κωνσταντίνο Γεράρδο, Ειρήνη Καλογηρά, Δημήτρη Σωτηρίου, Αναστασία Θεοφανίδου, Γιώργο Χριστιανάκη κ.α. ενώ μία προηγούμενη επαγγελματική του συμμετοχή ήταν στον «Τελευταίο Δράκο του Καλεντρίν», το νέο έργο του Παρασκευά Καρασούλου για λογαριασμό του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών.

Ανδρομάχη Μπάρδη | Την είδα πριν λίγο καιρό στον “Μακαρίτη Ματία Πασκάλ” του Λουίτζι Πιραντέλλο σε διασκευή Γλυκερίας Καλαϊτζή και σκηνοθεσία Σωτήρη Ρουμελιώτη στο Θέατρο Τ και εύκολα καταλάβαινε κάποιος πως πρόκειται για μία ηθοποιό με ξεχωριστή αύρα και ταλέντο. Κάτι που καταλάβαμε βέβαια και νωρίτερα στο «Χάος» του παλαιού συμφοιτητή της από το Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. και αξιόλογου σκηνοθέτη Σωτήρη Ρουμελιώτη, και πάλι, με ιστορίες του Πιραντέλλο, στη «Μητέρα του σκύλου» αλλά και στον πιο πρόσφατο «Ονειροφάγο» του ίδιου σκηνοθέτη.

Μπορεί η Ανδρομάχη να μην είναι από τη Θεσσαλονίκη και, ίσως, μοιραία να κατηφορίσει σύντομα για την Αθήνα της, όμως σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι της θα γράφει Θεσσαλονίκη και πάντα θα την θεωρούμε και λίγο «δική μας». Επόμενη παράσταση που θα τη δούμε, θα είναι τον Μάιο στο Θέατρο Άνετον, με το έργο “SYLVIA” σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαλάκου.

Γιάννης Τομάζος | Από τις παραστάσεις που αγαπήθηκε πολύ την τελευταία διετία του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, είναι χωρίς πολλή σκέψη η «Πράγα» του Χαβιέρ δε Διός σε σκηνοθεσία του Θέμη Θεοχάρογλου. Από εκείνη την ωραία συγκυρία κρατάμε και την «ανακάλυψη» του υπέροχου Γιάννη Τομάζου όπου για δύο σεζόν φωτίστηκε κάνοντας τον ρόλο του Μπένι, που στάθηκε άλλωστε και αφορμή για τον ανερχόμενο ηθοποιό ώστε να έρθει στη Θεσσαλονίκη και τελικά, να τον κρατήσουμε εδώ για όσο χρειαστεί και όσο εκείνος το επιθυμεί.

Άλλωστε μιλάμε για ένα από τα πιο ταλαντούχα νέα παιδιά του θεάτρου στην πόλη αυτή τη στιγμή και με συμμετοχές «διαμάντια» όπως το «Big in Japan” σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη, το πρόσφατο «Προσδοκώ» σε κείμενο του Γιώργου Βέλτσου και σκηνοθεσία της Σοφίας Καρακάντζα και αυτό που τώρα ξεκίνησε πρόβες, τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα για το ερχόμενο καλοκαίρι. «Έτσι κι αλλιώς το θέατρο είναι το απόλυτα ομαδικό σπορ. Και αυτό είναι το μαγικό του» μου είπε πριν μερικούς μήνες όταν τον συνάντησα στις πρόβες του «Προσδοκώ». Το 2022 τον είδαμε και στα πολυσυζητημένα «Μπάσταρδα», την ταινία του Γιώργου Πάστρα. Ανυπομονώ για τα επόμενα!!!

Ιωάννα Δεμερτζίδου | Όσοι πήγατε τις τελευταίες εβδομάδες στο Βασιλικό Θέατρο, στην παράσταση του Δημήτρη Καραντζά «Ο καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν» θα πέσετε «πάνω» στην υπέροχη Ιωάννα Δεμερτζίδου, μια ηθοποιό «χείμαρρο» σε αυτή τη δουλειά που παίρνει πάνω της ολόκληρη την παράσταση – παίζοντας σχεδόν συνέχεια – και φτιάχνοντας μία δική της Σεν Τε που μαγνητίζει τους θεατές μοναδικά.

«Θέλω να πιστεύω πως το θέατρο είναι ικανό να ταρακουνήσει τους ανθρώπους. Όταν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις και το καταθέτεις με την καρδιά σου και τη ψυχή σου και ξέρεις ότι αφορά αυτό, πρέπει να ακουμπήσει. Γιατί το μισό είναι αυτό που καταθέτεις εσύ και το άλλο μισό είναι τι αυτιά έχουν καλλιεργηθεί για να ακούσουν αυτά που λέμε» μου έλεγε λίγο καιρό νωρίτερα για το κείμενο του Μπρεχτ. Η σημαντική νέα ηθοποιός ωστόσο, γέννημα θρέμμα του Κρατικού, δεν ξεκίνησε τώρα τη δική της περιπέτεια με το θέατρο, αλλά είχαμε να τη χαρά να τη δούμε και παλιότερα σε καλές δουλειές, όπως τον «Ερωτόκριτο» σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη, το «Σπίτι της Μπερναρντα Άλμα» σε σκηνοθεσία της Εύης Σαρμή, το «Γκιακ» της Γεωργίας Μαυραγάνη και πολλές άλλες δουλειές, σχεδόν μία δεκαετία πλέον. Η ευκαιρία του Καραντζά πάντως, έχω την αίσθηση πως πλέον την τοποθετεί σε ένα πλαίσιο νέων πρωταγωνιστών για μεγάλους ρόλους που μια χαρά, όπως όλα δείχνουν, θα μπορέσει να ανταπεξέλθει.