Η διαρκής ματαίωση μιας γενιάς γίνεται το πιο ενδιαφέρον υλικό θεάτρου, γίνεται η φλόγα που θα σαρώσει τον παλιό κόσμο

Υπάρχει μια γενιά, η γενιά των παιδιών μου, που σήμερα είναι ανάμεσα στα 20 και τα 30 και μεγάλωσε μέσα στη ματαίωση και την διαρκή προσαρμογή. 

Έχοντας ως μακρινή ανάμνηση την ευφορική παραίσθηση των τελευταίων λαμπερών καλοκαιριών των αρχών του 2000 και φυσικά ως ορόσημο το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων, το καλοκαίρι της δόξας, που πληρώθηκε κατόπιν με την υποθήκευση της μοίρας μιας χώρας, βίωσαν έκτοτε ένα ατέλειωτο κατήφορο χωρίς φρένα. Μια κατηφόρα που γίνεται ακόμα πιο εκτυφλωτική αν τη μετρήσεις με καλοκαίρια.

Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα, όπως λέει το γνωστό σλόγκαν του Οργανισμού Τουρισμού είναι ένα state of mind. Εξαρτάται όμως για ποιο μυαλό μιλάμε και για τι είδους κατάσταση αφορά. Γιατί αν για τον τουρίστα το ελληνικό καλοκαίρι είναι όντως μια εκδοχή του παραδείσου, για τον εργαζόμενο στον τουρισμό του δεκάωρου χωρίς ρεπό και με διαμονή σε μια αποθήκη με άλλους τρεις η κατάσταση μοιάζει αρκετά περίπλοκη.

Όπως και για κείνον που η διαδικασία των διακοπών μακραίνει όλο και περισσότερο ως προοπτική και γίνεται δευτερεύουσας σημασίας μπροστά ας πούμε στην απεγνωσμένη προσπάθεια εξεύρεσης στέγης. Λέγοντας στέγη δεν εννοούμε βέβαια τα 70 τετραγωνικά σε πολυκατοικία χωρίς ασανσέρ που ένας ιδιοκτήτης έβαλε χθες στην καταπληκτική τιμή των 900 ευρώ, μιλάμε για τα ισόγεια καταστήματα που κλείστηκαν με γυψοσανίδα και σιδεριές στο μικρό παράθυρο και προσφέρουν ένα είδος κατοικίας σε 20 τμ, ένας συνδυασμός, κουζίνας, μπάνιου, καθιστικού, κρεβατοκάμαρας και κόλασης στα περιξ της Λεωφόρου Στρατού.

Με αφετηρία τα ελληνικά καλοκαίρια, έστησε ευφυώς στην φετινή Ανοιχτή Σκηνή η ομάδα θεάτρου Motivo την παράσταση “Γκρικ Σάμερ: είναι μία κατάσταση του νου”, ένα post apocalyptic καταιγιστικό σχόλιο πάνω σε αυτό που εύστοχα περιγράφουν ως εξής: ”αναβιώνουν την ιστορία και την εξέλιξη του ελληνικού καλοκαιριού από το ένδοξο 2004 μέχρι σήμερα.

Από τις ξέγνοιαστες διακοπές της παιδικής ηλικίας στις σκληροπυρηνικές σεζόν της ενήλικης ζωής, τις αναμνήσεις υπογράφει ο σουρεαλισμός του να είσαι κάτοικος, τουρίστας, φοιτητής και εργαζόμενος στην χώρα των ρουμς του λετ, των γκρικ τάβερνς, των γκρικ σούβενιρς και η ολοένα και εντονότερη απομυθοποίηση του περίφημου σλόγκαν “live your myth in Greece”.”

Αν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο θέατρο της Θεσσαλονίκης κατά τη γνώμη μου συμβαίνει από αυτή τη γενιά. Που χωρίς να έχει να χάσει απολύτως τίποτε, επιτίθεται καταδρομικά στις αισθήσεις μας και στο μνημονικό, υπενθυμίζοντας με εντελώς χειροποίητα υλικά, που μοιάζουν με βόμβες, τι μας έχει συμβεί. Και επειδή ακριβώς ο χαμένος δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτε ο τρόπος που φωτίζουν το συλλογικό μας τραύμα είναι ένας τρόπος χωρίς φτιασιδώματα. Ωμός, διαυγής, επώδυνος, όπως οφείλει να είναι.

Όπως συνέβη και πέρσι με την παράσταση ”Προσοχή: Εκτελούνται έργα” που έσκαψε βαθιά στις πληγές της πόλης από το έργο-ανέκδοτο που τη διέλυσε, το μετρό, έτσι και φέτος στο“Γκρικ Σάμερ: είναι μία κατάσταση του νου”, το σοκ είναι καθοριστικό.

Όλα ξεκινούν με μια ψευδαίσθηση ευημερίας, ένα διακοποδάνειο και μια βδομάδα στη Μύκονο και τελειώνουν πάνω στα συντρίμμια μιας χώρας που ξυπνά αργά μετά τα μεσάνυχτα μούσκεμα στον ιδρώτα μετά από εφιάλτη. Και αδυνατεί να ξανακοιμηθεί. Όπως αργεί να ξημερώσει.

Με συναρπάζει ο τρόπος που σκέφτονται αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά της Κρίσης, που δεν σήκωσαν κεφάλι ούτε μια μέρα και προσαρμόζονται διαρκώς σε μια αέναη πορεία προς τα κάτω. Αν γεννηθεί κάτι στο μέλλον θα γεννηθεί πιστεύω από τη δική τους διαπίστωση ότι η ψευδαίσθηση έχει πια διαλυθεί και η μεγαλύτερη από αυτές είναι πώς ο δρόμος για τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…

Καμιά καλή πρόθεση δεν υπήρξε για τις δικές τους ζωές που απαξιώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Και τους έμεινε η κόλαση του σήμερα…

Αν γεννηθεί κάτι ενδιαφέρον από δω και μπρος είναι από αυτά τα παιδιά και από όσους απέμειναν αμόλυντοι.

Το λέει ο Παύλος Παυλίδης στο νέο του δίσκο αριστουργηματικά:

”Στα ερείπια του κόσμου που χάνεται Θα φυτρώσουν λουλούδια παράξενα Θα ανέβουν να αγκαλιάσουν τα κτίρια Και θα μπαίνουνε απ’ τα παράθυρα Στα ερείπια του κόσμου που χάνεται Τα σκυλιά θα ουρλιάξουν απόκοσμα Θα παγώσουνε λίμνες ολόκληρες Κι οι οθόνες θα σβήσουν απότομα Θα χτυπάτε και θα καταστρέφετε Θα αντέχουμε θα ξαναχτίζουμε Όσο εσείς στα ρηχά θα μας σέρνετε Τόσο εμείς πιο βαθιά θ αρμενίζουμε Θα φυσάει ο Βοριάς ασταμάτητα Θα στεγνώσουν ο Τίγρης κι ο Ευφράτης Της παλιάς μας αγάπης τα λάβαρα Θα ανεμίζουνε πέρα απ’ τη θάλασσα Καρφωμένα στη γη που ανάψαμε Τη φωτιά μιας καινούργιας αγάπης Ερχόμαστε απ’ τον ορίζοντα…”