Η παράσταση που συγκλόνισε το κοινό της Θεσσαλονίκης με το θέμα της, επιστρέφει με νέες ημερομηνίες
Ο μονόλογος που έγινε γωστός στόμα με στόμα και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό της πόλης
«Έχει όμως πολύ σοβαρά προβλήματα το να θεωρείς πως δεν μπορείς να ζήσεις αν κάποιος σου αλλάξει κάτι. Η ζωή είναι αλλαγή. Ο χρόνος είναι μόνο μεταβολή» λέει η Νατάσα Εξηνταβελώνη στην κουβέντα που κάναμε πριν λίγο καιρό για το «Girls & Boys»
Με έναν συγκλονιστικό μονόλογο που ξεκίνησε το ταξίδι του από τη Θεσσαλονίκη και στη σκηνή του Metropolitan: The Urban Theater σε σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου, εντυπωσίασε η Νατάσα Εξηνταβελώνη στον περιορισμένο αριθμό παραστάσεων που έγιναν τις προηγούμενες εβδομάδες με το κοινό να σπεύδει να τη δει και να την καταχειροκροτήσει.
Η παράσταση που έγινε ιδιαίτερα γνωστή από στόμα σε στόμα και απέκτησε δυναμική μέρα τη μέρα, διαπραγματεύεται το δύσκολο θέμα των σχέσεων και την συνήθεια κάποιων να νομίζουν πως τους ανήκει για πάντα ό, τι έχουν αγαπήσει. Καταστρέφοντας το αν χρειαστεί, στην περίπτωση που νιώθουν πως το χάνουν…
Με μία σπουδαία προσέγγιση από την θεσσαλονικιά σκηνοθέτρια και ένα «πάρτε δωσε» με το κοινό χωρίς ποτέ να του απευθύνει τον λόγο αλλά να καταφέρνει να το κάνει να νιώθει «μαζί», η Εξηνταβελώνη καταθέτει μία από τις ερμηνείες που θα τη στιγματίσουν στα επόμενα, κάτι που το ακούς συχνά από τους θεατές που βγαίνουν συγκλονισμένοι από το Metropolitan.
Η ευχάριστη είδηση βέβαια, είναι πως λόγω της μεγάλης ανταπόκρισης του «Girls & Boys» Dennis Kelly στο κοινό της Θεσσαλονίκης, ανακοινώθηκαν νέες ημερομηνίες παραστάσεων μέσα στον Μάρτιο, εν μέσω της περιοδείας σε άλλες πόλεις και την κάθοδο του στην Αθήνα ανανεώνοντας το ραντεβού του με τη Θεσσαλονίκη και το Metropolitan.
«Το συγκεκριμένο κείμενο μιλάει για έναν άντρα που θεωρεί πως του ανήκει η γυναίκα και τα παιδιά του και δεν μπορούμε να μην το αντιμετωπίσουμε αυτό κοινωνικά και έμφυλα. Αυτή είναι μία θεώρηση που θέλω να πιστεύω ότι είναι απαρχαιωμένη, αλλά ωστόσο, την βλέπουμε να υπάρχει. Στο έργο βλέπουμε δύο ανθρώπους που θεωρητικά, έχουν το ίδιο background, θεωρούνται άτομα ιδιοφυείς, έχουν χιούμορ και ξαφνικά, τη δύσκολη στιγμή που αυτός ο άνθρωπος παλεύει προφανώς με κάτι πολύ σκοτεινό, έρχεται ένα βίαιο κοινωνικό ένστικτο που προσπαθεί να περιφρουρήσει και να σκοτώσει ό, τι θεωρεί ότι του ανήκει. Δεν γίνεται να μη πούμε πως αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο της πατριαρχεία. Προφανώς και είναι. Μία γυναίκα αυτό δεν θα το έκανε. Το πιστεύω αυτό και το υπογράφω» ανέφερε η Λητώ Τριανταφυλλίδου στη συζήτηση που είχαμε για την Parallaxi σε μία από τις τελευταίες πρόβες της παράστασης.
Μια τυχαία συνάντηση σε ένα αεροδρόμιο οδηγεί σε έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Ένας γάμος, ένα σπίτι, δυο παιδιά, παράλληλες καριέρες – μια συνηθισμένη οικογενειακή ζωή. Όμως, καθώς ο χρόνος περνά, οι ισορροπίες διαταράσσονται και τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχα σκοτεινή τροπή.
«Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε τα πράγματα μεταξύ μας άρχισαν να πηγαίνουν στραβά – θυμάμαι μόνο ξαφνικά να βρίσκομαι μέσα σε αυτό.»
Ο Dennis Kelly σκιαγραφεί με αμεσότητα, οξυδέρκεια και αφηγηματική δεξιοτεχνία τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στην ευτυχία και την απώλεια, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και αποκαλύπτοντας σταδιακά τις αποχρώσεις της βίας που υποβόσκει στην καθημερινότητα του ζευγαριού.
Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Λητώ Τριανταφυλλίδου, η πρωταγωνίστρια αφηγείται τη ζωή της με αναστοχαστική διάθεση, ισορροπώντας με ευαισθησία ανάμεσα στο χιούμορ, τη συγκίνηση και την αγωνία. Στην προσπάθειά της να ανασυνθέσει την ιστορία της, αξιοποιεί οπτικοακουστικά μέσα για να καταγράψει και να επανεξετάσει τις αναμνήσεις της. Φτιάχνοντας από την αρχή το παζλ της ζωής της μέσα από βίντεο, ήχους και εικόνες, γίνεται ταυτόχρονα αφηγήτρια, σκηνοθέτις και θεατής της ιστορίας της. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια ζωντανή παράσταση ή με τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ επί σκηνής; Ή μήπως, με ένα οπτικοακουστικό αυτοπορτρέτο (self-portrait);
Καθώς η ηρωίδα αναζητά τα αίτια και τις συνέπειες όσων έκανε και έζησε, η βία φαίνεται να διαπερνά κάθε στιγμή της φαινομενικά ευτυχισμένης ζωής της. Έτσι, αναδεικνύονται θεμελιώδη ζητήματα όπως η βαθιά ριζωμένη βία στις ανθρώπινες σχέσεις, η έμφυλη ανισότητα και το φαινόμενο της οικογενειοκτονίας. Είναι τελικά η βία ένα αναπόφευκτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης ή προϊόν των κοινωνικών και πολιτισμικών συνθηκών μέσα στις οποίες μεγαλώνουμε; Όταν, τελικά, η ηθοποιός επί σκηνής στρέφει το βλέμμα της από την κάμερα στο κοινό, θέτει ένα καίριο ερώτημα: Μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από τη βία που κρύβεται μέσα μας;
«Νομίζω το έργο το κάναμε λίγο πιο «ανθρώπινο» και το λέω αυτό γιατί σκέφτομαι τον εαυτό μου ως θεατή κι αυτό που με ζορίζει πολύ συχνά σε τέτοια σύγχρονα κείμενα που έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα, είναι όταν το κείμενο κουνάει το δάχτυλο διδακτικά στο κοινό. Αυτό, το δικό μας έργο δεν το κάνει. Ακόμα και στα πιο «επικίνδυνα» σημεία του, αντιλαμβάνεται κάποιος πως ο χαρακτήρας που υποδύομαι δεν είναι τελικά μόνο θύμα, αλλά γίνεται και λίγο θύτης και γενικά, τα πράγματα είναι αρκετά μπλεγμένα ανάμεσα στους ρόλους των χαρακτήρων» αναφέρει στην Parallaxi η Νατάσα Εξηνταβελώνη, συμπληρώνοντας πως «Το δυσκολότερο κομμάτι που διαπραγματεύομαι σε αυτό το έργο, είναι το κομμάτι της μητρότητας που δεν το έχω βιώσει. Αλλά για λόγους, που μάλλον σχετίζονται με την πατριαρχία που έχουμε, κάποια τέτοια ένστικτα τα αναπτύσσουμε εμείς οι γυναίκες. Ακόμα κι αυτές που δεν έχουν κάνει παιδιά ή αυτές που σκεφτόμαστε να μην κάνουμε παιδιά. Η δυσκολία της παράστασης είναι πως σε μιάμιση ώρα, αυτή η γυναίκα διατρέχει πολλά χρόνια της ζωής της σε αυτή την αφήγηση. Οπότε, πέρα από τις εναλλαγές συναισθημάτων, εγώ πρέπει να βρω έναν τρόπο ώστε η στιγμή που θα ξεκινήσω, να με «βγάλει» μέχρι το τέλος της παράστασης. Αυτό που με βοηθάει είναι πως αυτή η γυναίκα δεν έχει τίποτα «ηρωικό», δεν έχει κανένα κομμάτι θυματοποίησης η ίδια και μου δημιουργεί την αίσθηση πως παίρνοντας τη διαδρομή της, λίγο πολύ έχω βρεθεί σε όλα της τα στάδια»
Για την παράσταση “Girls and Boys” σε μετάφραση και σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου, συμπράττει μια εξαιρετική ομάδα συνεργατών: Τα σκηνικά φέρουν την υπογραφή του Δημήτρη Πολυχρονιάδη. Η Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου συνθέτει τα ηχητικά τοπία και την πρωτότυπη μουσική. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες της παράστασης αποτυπώθηκαν μέσα από τον φακό της Δέσποινας Σπύρου. Την κίνηση επιμελείται ο χορογράφος Κωνσταντίνος Παπανικολάου και τους φωτισμούς σχεδιάζει ο Αντώνης Διρχαλίδης.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Metropolitan: The Urban Theater, Βασ. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2, Θεσσαλονίκη (τηλ. 2311 284 773) | Νέες παραστάσεις: Από 7 μέχρι 16 Μαρτίου κάθε Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο, στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00 | Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά | Τιμές εισιτηρίων: 18 ευρώ Κανονικό, 16 ευρώ Μειωμένο (ΑμεΑ, φοιτητές, άνεργοι) | Αγορά εισιτηρίων: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/girls-and-boys2025/ & καθημερινά από το ταμείο του θεάτρου | Το θέατρο Metropolitan είναι προσβάσιμο σε αναπηρικά αμαξίδια.
