Μια πληγή της πόλης ανέβηκε σε ένα λεωφορείο

Αν υπάρχει ένα ανοιχτό τραύμα που η Θεσσαλονίκη δεν διαχειρίστηκε επαρκώς μέχρι σήμερα αυτό είναι ο εκτοπισμός και ο αφανισμός των Ελλήνων Εβραίων κατοίκων της στη διάρκεια της Κατοχής. 

Μαζί του φυσικά και η δήμευση των περιουσιών τους και το ξερίζωμα τους με βίαιο τρόπο από την καθημερινότητα μιας πόλης που ούτε αναλογίστηκε σοβαρά, ούτε ζήτησε να λογοδοτήσουν ποτέ οι δοσίλογοι που ενεπλάκησαν στην Ιστορία αλλά και όσοι βρέθηκαν να πλουτίζουν από τη δήμευση των περιουσιών τους. 

Για δεύτερη φορά μέσα στο χρόνο η πόλη έρχεται αντιμέτωπη με αυτή την σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας της. Η πρώτη ήταν με την ταινία των Τζουμέρκα-Πασαλή ”Η πόλη και η πόλη” που αν μοιάζει σε κάτι με τη Λούνα, την παράσταση του Δαμιανού Κωνσταντινίδη βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ρίκα Μπενβενίστε, είναι η διείσδυση της τραγικής ιστορίας στη ζώσα πόλη, στο σήμερα. Η πόλη λειτουργεί ως σκηνικό. 

Όπως και κει που οι Εβραίοι του 40 κινούνται στα σημερινά γνώριμα τοπία, έτσι και σε αυτή την παράσταση που παίζεται στο πλαίσιο των φετινών Δημητρίων η πλοκή συμβαίνει πάνω σε ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης που διασχίζει μαζί με την ηρωϊδα την πόλη, τους τόπους που έζησε πριν και μετά το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. 

Ξεκινώντας από το Βαφοπούλειο μετά τις συστάσεις και διασχίζοντας τόπους βεβαρημένος με τραγικά συμβάντα, αίμα, εμπρησμούς, εγκλήματα αδιανόητα που ξεχάστηκαν ή δεν αναφέρονται πια ζεις ένα ισχυρό σοκ. 

Όσο οι 3 αφηγητές και η ίδια η Λούνα αφηγούνται την κατάμαυρη Ιστορία κοιτάζεις έξω από το παράθυρο και βλέπεις το σήμερα, σε ένα εντυπωσιακό κοντράστ. Ασφυκτικές γειτονιές με γερασμένες πολυκατοικίες γύρω από το παλιό νοσοκομείο Χιρς και νυν Ιπποκράτειο, ερείπια παλιών αρχοντικών στην Όλγας, κινέζικα μαγαζιά με ρούχα και καφέ με ναργιλέδες που καπνίζουν αρειμάνια πιστιρικάδες, το Πανεπιστήμιο που κάποτε φιλοξενούσε το μεγάλο τους νεκροταφείο που χάρη στα μάρμαρα του χτίστηκε η νέα πόλη και σήμερα καθώς η διήγηση μιλά για εγκλήματα παλιά χαζεύεις κλούβες και πάνοπλους αστυνομικούς στο πεζοδρόμιο, την Κασσάνδρου υποφωτισμένοι με δεκάδες μετανάστες να κάθονται στα πεζοδρόμια, το ημίφως των γειτονιών κάτω από το Διοικητήριο εκεί που ήταν το τελευταίο της σπίτι, με ωραίες αλλά σκοτεινές πόρτες παλιές, στο χέρι της χτυπημένος ένας αριθμός του κρατουμένου και στο κέντρο ολόφωτα τατουατζίδικα, ο παλιός Σταθμός που η Λούνα θρηνεί έξω από τις γραμμές του μιλώντας για τα στρατόπεδα και απέναντι φρικιαστικά να λάμπουν ολόφωτα τα γραφεία της Χρυσής Αυγής και τέλος το υπέροχο Καφέ Σαντάν και η πλατεία Μαβίλη στο φινάλε και γύρω να περνούν τουρίστες με βαλίτσες για τα airbnb και Πακιστανοί μικροπωλητές. 

Η παλιά πόλη, η νέα αγνώριστη πόλη, οι μεγάλες αντιθέσεις, η αδιαχείριστη Ιστορία και οι μικροιστορίες. Αυτό το κείμενο δεν είναι μια θεατρική κριτική αλλά μια αστική παρατήρηση απόλυτα επιτυχημένης διείσδυσης ενός τραυματικού παρελθόντος στην σημερινή πραγματικότητα. 

Μια παράσταση, δεκάδες σκέψεις. Μια σπουδαία Ελένη Μακίσογλου που είχα πολλά χρόνια να δω και χάρηκα πολύ και ένα σύνολο νέων παιδιών που δένουν με μουσικές και λόγια το κουβάρι της μνήμης και της λήθης. Μια παράσταση που ίσως ελαφρά συντομότερη σε χρόνο θα μπορούσε να παίζει για πολλά χρόνια ως ένα μάθημα ιστορίας ακόμα και για σχολεία. 

Διάρκεια παραστάσεων: Ως 25/10 Ημέρες Παραστάσεων: Σάββατο – Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη Ώρα προσέλευσης: 20.00 Αφετηρία: Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Γ . Βαφόπουλου 3, Τ.Κ. 54646 Συνολική Διάρκεια: 2 ώρες Μέγιστος αριθμός θεατών: 26 καθήμενοι στο λεωφορείο και στο cafe Εισιτήρια: €15 γενική είσοδος / €12 μειωμένο