Μπήκαμε στο πιο νέο θέατρο της Θεσσαλονίκης λίγο πριν ανοίξει για το κοινό

Στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, ένας νέος πολιτιστικός χώρος ετοιμάζεται να υποδεχθεί το κοινό της Θεσσαλονίκης: το υπέροχο Θέατρο Τεχνών. Πίσω από αυτό βρίσκονται ο Χριστόφορος Χριστοφορίδης και ο Βασίλης Αραμπατζής, δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση πριν από δεκαπέντε χρόνια και έκτοτε πορεύονται μαζί, σαν φίλοι, συνεργάτες και –όπως λένε οι ίδιοι– σχεδόν σαν αδέλφια.

Το όνειρό τους για έναν δικό τους θεατρικό χώρο, που θα φιλοξενεί παραστάσεις αλλά και θα δίνει στέγη σε ομάδες της πόλης, πήρε σάρκα και οστά μέσα από πολλή δουλειά, ρίσκο και προσωπική επένδυση. Οι δύο τους, γνωρίζονται από το 2010 και η φιλία τους εξελίχθηκε σε δημιουργική συνεργασία μέσα από την εταιρεία Twimagination, που από το 2022 υπογράφει θεατρικές παραγωγές σε όλη την Ελλάδα. Με το Θέατρο Τεχνών Θεσσαλονίκης κάνουν το επόμενο βήμα, δημιουργώντας έναν χώρο 250 θέσεων, ευέλικτο, σύγχρονο και φιλόξενο, με όλες τις τεχνικές δυνατότητες για να υποστηρίξει καλλιτέχνες και θεατρικές ομάδες. Μπήκαμε στον χώρο τους λίγες μέρες πριν ανοίξει για το κοινό, όπου ήδη γίνονταν πρόβες για τις πρώτες παραστάσεις: τη «Δημοπρασία» του Σταύρου Τσιώλη με τον Αργύρη Μπακιρτζή και το παιδικό έργο «Το ξενοδοχείο των συναισθημάτων» που ξεκινούν από την ερχόμενη εβδομάδα.

Φωτογραφίες: Παναγιώτα Βαϊνά, esp student

Μιλήσαμε μαζί τους για τη διαδρομή μέχρι εδώ, τις δυσκολίες, τα σχέδια και –πάνω απ’ όλα– για το τι σημαίνει θέατρο στη δική τους ζωή.

Πώς νιώθετε τώρα, που είδατε να έχει γίνει πια το Θέατρο Τεχνών;

Βασίλης: Αισιόδοξοι πολύ. Ξέρεις, όταν το ξεκινήσαμε, ήταν γεμάτο όνειρο, άγνοια και ανυπομονησία, αλλά και άγχος, και τώρα είδαμε πως αυτά που σκεφτόμασταν, κάπως βγαίνουν. Οπότε, είναι κάπως σαν να «έπιασε». Βέβαια, είμαστε πολύ στην αρχή ακόμα. Αλλά νιώθουμε ότι ο πρώτος στόχος έχει εκπληρωθεί.

Είναι σπουδαίο θα έλεγα πως κάνατε ένα θέατρο!

Χριστόφορός: Ναι, σίγουρα, αλλά δεν το αντιμετωπίζω τόσο πολύ έτσι. Εγώ τα βλέπω τα πράγματα πιο ρομαντικά, όχι τόσο επιχειρηματικά. Ήταν κάτι το οποίο ήθελα. Ήταν κάτι το οποίο ήθελε κι ο Βασίλης. Θέλαμε ένα δικό μας χώρο. Και νομίζω ότι απλά ήρθε. Βέβαια, να πούμε πως το συγκεκριμένο project τρέχει πάρα πολύ μεγαλύτερο διάστημα. Που μπορεί τα κατασκευαστικά να ήταν από τις 27 Μαΐου, αλλά υπήρξαν νωρίτερα συζητήσεις, διεργασίες κι ένα τεράστιο χρονικό διάστημα που μας διαβεβαίωσε πως μπορεί να γίνει όλο αυτό που σκεφτόμασταν. Έπρεπε να είμαστε σίγουροι πως ο συγκεκριμένος χώρος μπορεί να γίνει θέατρο, πως θα υπάρχει η απαραίτητη προσβασιμότητα σε άτομα με αναπηρίες που ήταν κάτι που από την αρχή μας απασχολούσε και τους δύο και θα μπορεί να είναι προσβάσιμος και βιώσιμος για όλους, καλλιτέχνες, θεατές και εμάς.

Βασίλης: Και μακάρι την προσβασιμότητα να καταφέρουμε να την βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο, όπως θα θέλαμε να γίνει ακριβώς. Μακάρι να καταφέρουμε στην πορεία, μαζί με την νομοθεσία γιατί είναι λίγο περίεργη, να βελτιώσουμε ακόμα πιο πολύ την προσβασιμότητα στο θέατρο.

Χριστόφορος: Αν ένας χώρος πολιτισμού δεν έχει προσβασιμότητα, δεν μπορούμε να απαιτούμε τίποτα. Το πιο παράδοξο είναι ότι το Θέατρο Τεχνών αυτή τη στιγμή έχει προσβασιμότητα για άτομα με αναπηρία. Το πεζοδρόμιο όμως έξω από το θέατρο δεν έχει και είναι στενάχωρο πάρα πολύ. Στην πόλη ο αποκλεισμός είναι τεράστιος και θα έλεγα πως είναι και κακοποιητικός. Έχω βάλει πολλές φορές τον εαυτό μου στη θέση του να είμαι σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και να σκέφτομαι μέχρι πού θα μπορούσα να φτάσω.

Πώς καταλήξατε σε αυτόν τον χώρος στην Κωνσταντινουπόλεως;

Χριστόφορος: Εγώ είμαι της γειτονιάς. Ήταν ο παππούς μου εδώ πέρα, οπότε ερχόμουν συνέχεια μικρός. Οπότε, όταν εμείς αρχίσαμε να ψάχνουμε χώρους, πέφτω εντελώς τυχαία σε ένα παλιό άρθρο της Parallaxi, το οποίο μιλάει για τους ερωτικούς κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης. Τότε μου έρχεται στο μυαλό ότι έχω ακούσει να υπάρχει ο Κινηματογράφος Θεανώ σε αυτή τη γειτονιά. Θυμόμουν πάνω κάτω που ήταν, περνάω και το βλέπω κλειστό. Έτσι κινητοποιηθήκαμε και μπήκαμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε τον Σωτήρη, τον ιδιοκτήτη και να συζητήσουμε το ενδεχόμενο να το πάρουμε εμείς.

Βασίλης: Εδώ να σας αποκαλύψω πως ο Χριστόφορος είχε αρχίσει να ψάχνει χωρίς να μου το πει και να έχουμε συζητήσει αρχικά το ενδεχόμενο ενός δικού μας θεάτρου. Εντωμεταξύ είχε ξεκινήσει να πηγαίνει καλά και η εταιρεία παραγωγής μας (TWIMAGINATION) και με παίρνει μία μέρα τηλέφωνο και μου το λέει. Ήταν ξαφνικό τότε θυμάμαι, αλλά σιγά σιγά το ζυγίσαμε, το μετρήσαμε, είδαμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε και ποιο είναι το όραμα μας. Ξέρω ότι μπορούμε να καταφέρουμε και το πιο τρελό που θα σκεφτούμε, απλά εκτός από το όνειρο και τον ρομαντισμό θα πρέπει πάντα να βάλουμε κάτω και κάποιους αριθμούς. Ήξερα ότι θα ζοριστούμε λοιπόν, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε. Δεν αμφέβαλα στιγμή. Δεν χρειάστηκε να πει πολλά για να με πείσει, όμως έπρεπε να τα βάλουμε τα νούμερα κάτω αναγκαστικά γιατί έπρεπε να πείσουμε την τράπεζα να μας δώσει χρηματοδότηση.

Χριστόφορος: Είχαμε ήδη συγκεντρώσει δικά μας κεφάλαια μέσα από τη δουλειά και μέσα από τις παραστάσεις μας και τα event. Μπορώ να πω πως τα πηγαίνουμε πολύ καλά και μάλιστα χωρίς καμία βοήθεια. Η αλήθεια είναι πως νιώθουμε πολύ περήφανοι γι’ αυτό, γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία καταφέρνουμε να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, να προχωράμε και να ζούμε κιόλας. Αποκλειστικά από αυτό, χωρίς να κάνουμε κάτι άλλο. Γιατί όλοι και όλα θέλουμε να κάνουμε κάτι, χρειάζεται όμως νμα κάνουμε και κάποια προσπάθεια για να το καταφέρουμε. Αν ήταν όλα στη ζωή μας να μας έρχονται εύκολα, τότε ούτε μαγεία θα είχε ούτε το αλατοπίπερο της διαδικασίας θα υπήρχε.

Βασίλης: Να πούμε πως για το θέατρο αυτό, δεν απευθυνθήκαμε ούτε σε κάποιο ΕΣΠΑ, ούτε σε άλλο πρόγραμμα. Είναι όλα λεφτά δικά μας και λεφτά που θα πρέπει να επιστρέψουμε.

Οπότε ξεκινάει όλο αυτό με το Θέατρο Τεχνών, με την προοπτική να φιλοξενήσει τις δικές σας παραστάσεις; Δηλαδή η πρώτη σκέψη ήταν αυτή;

Βασίλης: Θέλαμε σίγουρα να στεγάσουμε τις δικές μας παιδικές παραγωγές αλλά θέλαμε να προχωρήσουμε και στο βραδινό με δικές μας παραγωγές και θέλαμε βεβαίως πολύ έντονα να στηρίξουμε ομάδες της πόλης.

Χριστόφορος: Γι’ αυτό έχουμε και πρόγραμμα, το Support SKG Theater που ήδη υλοποιείται και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο δίνει την ευκαιρία σε επαγγελματικές ομάδες της πόλης να μπουν μέσα σε ένα θεατρικό χώρο, να έχουν έναν αξιόλογο εξοπλισμό και ανθρώπινες συνθήκες χωρίς να χρειάζεται να έχουν στο μυαλό τους τα ατελείωτα έξοδα τα οποία προϋποθέτει η ενοικίαση ή η παραχώρηση ενός θεάτρου. Το πρόγραμμα επί της ουσίας δίνει ένα χαμηλό ενοίκιο στις επαγγελματικές ομάδες της πόλης, δίνει δωρεάν πρόβες μέσα στον χώρο, ώστε να νιώθουν ασφαλείς και να μην έρθουν απλά μια μέρα και να παίξουν σε έναν χώρο. Τους δίνει τεχνική κάλυψη σε ό, τι έχει να κάνει από φροντιστές σκηνής μέχρι φώτα και όπου υπάρχει ανάγκη, είτε συμπαραγωγή είτε πλήρη παραγωγή από εμάς, εάν είναι κάτι το οποίο ενδιαφέρει καλλιτεχνικά και εμάς.

Τι περιμένουμε το επόμενο διάστημα από το Θέατρο Τεχνών να δούμε;

Η Triple Threat Production θα παρουσιάσει την παραγωγή της εδώ. Οι NòVan Theater Group θα κάνουν μία μαγική παράσταση, το «Είδα μάτια» από 16 Οκτωβρίου. Η ομάδα του Θάνου Νίκα, με δική μας παραγωγή, θα κάνει τον Νοέμβριο τον «Ριχάρδο στη Γάζα» βασισμένο στον «Βασιλιά Ληρ» και μπλέκεται με αληθινές μαρτυρίες που έχουν παρθεί τα τελευταία 40 χρόνια από Παλαιστίνιους. Με ένα έργο που ξεκινάει από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και την πορεία τους προς το Άουσβιτς. Με ιστορίες και από τις δύο πλευρές, κι αυτό έχει πραγματικά ενδιαφέρον, για να καταλάβουμε πώς εμείς βρεθήκαμε σήμερα να είμαστε σε αυτή τη θέση.

Θα υπάρχει και η δυνατότητα στο θέατρο σας να φιλοξενηθούν και παραστάσεις από την Αθήνα;

Χριστόφορος: Δεν το αποκλείουμε, υπάρχουν ενδιαφέρουσες παραστάσεις από την Αθήνα, απλά, όταν ανοίγεις έναν χώρο με όνειρο να δώσεις τη δυνατότητα στις ομάδες της δικής σου της πόλης να έχουν ένα θεατρικό χώρο, δεν μπορεί εσύ να διαφημίζεις κάποια παράσταση από την Αθήνα με γνωστούς ηθοποιούς για να κόψεις εισιτήρια. Είναι λάθος γραμμή. Γιατί αυτό το κάνουνε πάρα πολλοί. Και υπάρχει στην αγορά. Και καλά κάνουν και το κάνουν, γιατί έρχονται πάνω παραστάσεις τις οποίες δεν θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε εδώ αλλιώς. Απλά εμείς, έχουμε στόχο και όραμα να βοηθήσουμε όσο μπορούμε και να είμαστε διπλά στους καλλιτέχνες της δικής μας πόλης.

Βασίλης: Δηλαδή σε ποσοστό, θα ήταν ιδανικό να είναι περισσότερες οι ομάδες και οι παραστάσεις της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν θα λέγαμε όχι ούτε θα είχαμε κάποιον σνομπισμό στην Αθήνα. Θέλουμε απλά όντως να βοηθήσουμε και τους υπόλοιπους, όπου δεν μπορούν να έχουν βήμα εύκολα, ενώ έχουν αξιόλογες δουλειές. Δηλαδή τώρα ο «Ριχάρδος στη Γάζα» και το «Είδα μάτια» είναι δουλειές που πρέπει να παίζονται. Ή αργότερα που έρχεται το «Πέτρες στις τσέπες του» που είχε παίξει και πέρσι, είναι δουλειές που τις κάνουν τα παιδιά της πόλης και πρέπει να έχουν σκηνή. Γιατί πραγματικά θα μπορούσαν αυτές να πάνε στην Αθήνα, αντί να έρθουν άλλες από την Αθήνα.

Χριστόφορος: Και η «Ρόζα» του Ρουμελιώτη που έχει παρουσιαστεί στην «Ανοιχτή σκηνή», επίσης θα έρθει για κάποιες παραστάσεις στο θέατρο μας γιατί θεωρήσαμε ότι υπάρχει λόγος για αυτή την παράσταση, υπάρχει ουσία να υπάρξει πάνω στο σανίδι του δικού μας θεάτρου.

Είναι λοιπόν σημαντικό για εσάς, αυτά που επιλέγεται να έρθουν στο θέατρο σας, να αρέσουν αρχικά σε εσάς τους ίδιους;

Χριστόφορος: To «αρέσω» είναι πολύ υποκειμενικό. Το κριτήριο περισσότερο εντάσσεται στο τι έχει να πει. Εγώ ας πούμε ως θεατής μπορώ να δω τα πάντα και βλέπω τα πάντα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να παρακολουθώ παραστάσεις ακόμα και μόνος μου και βλέπω από κωμωδίες μέχρι και δράματα και με ενθουσιάζουν το ίδιο.

Το ότι είστε ανατολικά της πόλης, σας προβλημάτισε καθόλου;

Χριστόφορος: Εγώ σε αυτό το σημείο να πω ότι μακάρι, τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση, ο κόσμος να καταφέρουμε να έρχεται για το θέατρο και όχι για τις παραστάσεις, γιατί η άποψη η δική μου είναι ότι ο κόσμος πηγαίνει στα θέατρα για τις παραστάσεις. Δεν τον αφορά αν το θέατρο είναι δύο τετράγωνα πιο εκεί. Αλλά από την άλλη, δεν είμαστε και πολύ μακριά.

Βασίλης:  Eίμαστε και σε μία ομάδα θεάτρων που πάρα πολύ κοντά, το Αμαλία, το Metropolitan, το Κολοσσαίον, το Τ. Γίνεται μία ωραία θεατρική γειτονιά πια εδώ.

Πώς ξεκινάει η μεταξύ σας σχέση;

Χριστόφορος:  Πάνε πολλά χρόνια. Όταν ήμουν 22 γνώρισα τον Βασίλη που ήταν 16. Και από τότε συνεργαζόμαστε, είμαστε φίλοι. Είμαστε αδέρφια με τον Βασίλη, ξέρει τα στραβά μου, ξέρω τα στραβά του. ξέρει τα περίεργά μου, ξέρω τα περίεργά του, τις φάσεις της ζωής μας, το πόσο με έχει στηρίξει και ελπίζω και εγώ να τον έχω στηρίξει. Σε όλα αυτά τα χρόνια νομίζω πως είναι μία πολύ οργανική σχέση.

Βασίλης: Ουσιαστικά στην κατασκήνωση γνωριστήκαμε, στην ομάδα ψυχαγωγίας. Κάναμε μαζί το team ψυχαγωγίας με δραστηριότητες. Φτιάχναμε μεγάλης κλίμακας παραστάσεις με 1000 παιδιά, για να τις δουν οι γονείς! Μετά όλο αυτό κατέληξε να κάνουμε project για άλλους και ήρθε μετά η στιγμή, την περίοδο του covid, καθίσαμε και γράψαμε ένα θεματικό πάρκο, Χριστουγεννιάτικο, όπου υπήρξε ενδιαφέρον από κάποιον επιχειρηματία και έτσι ξεκινήσαμε την εταιρεία. Μετά γράψαμε την πρώτη μας παράσταση σε συνεργασία με τον Αρκτούρο, και μετά ήρθε η επόμενη σε συνεργασία με το Χαμόγελο του Παιδιού. Το ένα λοιπόν, έφερε το άλλο.

Θα έχετε και εργαστήρια από όσο ξέρω;

Χριστόφορος:Θα έχουμε εργαστήρια για παιδιά, θεατρικά. Επίσης ευελπιστούμε στην πορεία, να γίνουν εργαστήρια και για ενήλικες, σεμιναριακού τύπου. Και απώτερος σκοπός και στόχος μας, είναι από την επόμενη χρονιά να δημιουργηθεί ένα θεατρικό φεστιβάλ. Συζητάμε και με άλλους χώρους της γειτονιάς, για να μπορέσουμε να το κάνουμε κάπως όλοι μαζί. Νιώθω ότι μπορεί να γίνει στη Θεσσαλονίκη κάτι τέτοιο και λείπει. Υπάρχει το μεγαλύτερο φεστιβάλ κινηματογράφου της χώρας στην πόλη και τελειώνει εκεί. Γιατι να μην υπάρξει και ένα θεατρικό.

Αντιλαμβάνομαι ότι όλα τα σχέδια σας, έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους του θεάτρου. Το πώς θα δώσετε διεξόδους και θα φανούν οι άνθρωποι που κάνουν θέατρο στην πόλη.

Πολλές φορές εγώ, επειδή με τον Βασίλη έχουμε κάνει στη σκηνή πάρα πολλά πράγματα, λέω δεν θέλω να ανέβω, δεν θέλω να βγω πλέον. Θέλω περισσότερο να προβάλλεται η δουλειά. Θέλω περισσότερο να προβάλλονται οι άνθρωποι. Γιατί δεν υπάρχει άλλος λόγος.

Τι είναι θέατρο για εσάς;

Βασίλης: Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν γεννιόμουν στην Αμερική ή αν γεννιόμουν στην Αφρική. Ότι θα ήταν τελείως διαφορετικές οι ζωές απλά επειδή γεννήθηκα αλλού. Ή με άλλες συνθήκες. Γεννήθηκα φτωχός, γεννήθηκα πλούσιος κλπ. Εγώ είχα μεγάλη αγάπη με τα βιβλία και με σειρές, ταινίες και το θέατρο. Η τέχνη γενικά και το θέατρο σε βοηθάει να εξερευνήσεις τι θα γινότανε αν ήσουν κάτι άλλο. Δηλαδή, μπαίνεις μέσα ή φτιάχνεις μία ιστορία και τελικά ζεις και άλλες ζωές. Αυτό είναι για μένα το θέατρο. Εμένα οι αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτές που ξεχνάω ότι κάθομαι εκείνη τη στιγμή και τη βλέπω, σαν να έχω μεταφερθεί συνειδησιακά και είμαι εκείνος ο χαρακτήρας. Ή παρατηρώ σαν να είμαι εκεί. Το θέατρο λοιπόν για μένα είναι όταν μπορώ να μεταφερθώ και να ζήσω κάτι άλλο. Και όχι μόνο αυτό που είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε στη ζωή μας.

Χριστόφορος: Πάντα μου άρεσε το θέατρο. Είναι ένα παράθυρο περισσότερο προς τον ρομαντισμό, προς τη λύτρωση, προς τις σπουδαίες στιγμές. Τις ανθρώπινες σπουδαίες στιγμές. Με ταξιδεύει λοιπόν σε αυτό το κόσμο. Πάντα και όποια παράσταση και να δω μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία. Συγκινούμαι, χαίρομαι… Είναι ένα παράθυρο στο να μπορέσεις να δεις μέσα στην κοινωνία στιγμές οι οποίες μπορεί να λείπουν από σένα. Μπορεί να τις έχεις φανταστεί. Μπορεί να τις προσδοκάς. Μπορεί όμως και να μην τις έχεις καν φανταστεί. Και είναι τόσο σημαντικό ότι οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Και κάθε παράσταση είναι μοναδική. Και βρίσκεσαι σε κάτι που δεν θα επαναληφθεί ποτέ ακριβώς το ίδιο. Νομίζω ότι αυτό είναι το θέατρο για μένα και γι’ αυτό συνεχίζω και είμαι θεατής και θέλω να είμαι ακόμα περισσότερο από αυτό που είμαι. Να έχω την ευκαιρία να βλέπω ό, τι περισσότερο μπορώ.

Το Θέατρο Τεχνών Θεσσαλονίκης δεν είναι απλώς μια νέα σκηνή∙ είναι το αποτέλεσμα πίστης, δουλειάς και αγάπης για τον πολιτισμό της πόλης. Ο Χριστόφορος Χριστοφορίδης και ο Βασίλης Αραμπατζής κατάφεραν να μετατρέψουν ένα όνειρο σε πραγματικότητα, δημιουργώντας έναν χώρο που φιλοδοξεί να γίνει στέκι καλλιτεχνών και θεατών. Με την κεντρική δράση Support SKG Theater, το νέο θέατρο έρχεται να δώσει βήμα στη δημιουργία, να στηρίξει τις ομάδες της Θεσσαλονίκης και να φέρει φρέσκια πνοή στη θεατρική ζωή της πόλης

*Το Θέατρο Τεχνών στεγάζεται στην οδό Κωνσταντινουπόλεως 75, επικοινωνία: 2311 218 224, Email: [email protected], Website: www.artstheater.gr

*«Η ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ» του Σταύρου Τσιώλη με τον Αργύρη Μπακιρτζή εγκαινιάζει τον νέο θεατρικό χώρο της πόλης μας, την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου στις 21.00, ενώ από 11 Οκτωβρίου, ξεκινάει η παιδική σκηνή, με «Το Ξενοδοχείο των Συναισθημάτων» σε σκηνοθεσία του Χριστόφορου Χριστοφορίδη.