Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Δεν ξέρω αν είμαι καλός ή κακός, ξέρω όμως ότι είμαι αγωνιστής

Λίγο πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη η θεατρική παράσταση «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μιλάει στην Parallaxi για τη δουλειά του, ειλικρινής και απόλυτος, δείχνοντας με τον τρόπο του πόσο σίγουρος είναι για όσα κάνει, υποστηρίζοντας τα.

Ο δημοφιλής ηθοποιός που αγαπήσαμε τόσο από σημαντικές δουλειές στο θέατρο, όσο και από την τηλεόραση ακόμα από τα πρώτα του χρόνια στη δουλειά, επιλέγει να μιλάει μέσα από τις δουλειές του κυρίως, αλλά όταν αποφασίσει να δώσει συνέντευξη, είναι ανοιχτός να μιλήσει για όλα.

Την Δευτέρα 9 και την Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου, οι «Όρνιθες» έρχονται στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Δάσους μετά το απίστευτο sold out στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με 18.400 θεατές που αποθέωσαν το «βάπτισμα» του Άρη Μπινιάρη στην αρχαία κωμωδία με τους «Όρνιθες».

Λίγο πριν την παράσταση στο Δάσους και εν μέσω γυρισμάτων για την τηλεοπτική συμμετοχή του στον «Τιμωρό» στον Alpha, ο σημαντικός ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλάει για τον εαυτό του μέσα στο θέατρο, με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Πώς είναι να έρχεστε για μία ακόμη φορά στη Θεσσαλονίκη;

Μεγάλη χαρά. Μου αρέσει πολύ η Θεσσαλονίκη. Απολαμβάνω πάντα τις παραστάσεις. Στην πόλη της Θεσσαλονίκης έχω να παίξω άλλωστε καιρό, από τις «Βάκχες» αν δεν κάνω λάθος. Μου έχει λείψει λοιπόν όλη αυτή η αίσθηση της Θεσσαλονίκης και χαίρομαι που ερχόμαστε.

Πώς προέκυψαν οι «Ορνιθες» αυτή τη φορά στη ζωή σας;

Προέκυψαν από μία πρόταση του Άρη του Μπινιάρη. Όταν έφτασε σε μένα είχε ήδη αποφασιστεί το έργο, είχε ήδη κλείσει η παραγωγή και ήταν πριν καταθέσει την πρόταση στο φεστιβάλ Επιδαύρου. Ήταν μία πολύ καλή αφορμή για να συναντηθούμε με τον Άρη. Γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Οι συναντήσεις είναι σημαντικές και όχι τα έργα. Τα έργα είναι ωραίες αφορμές.

Και συνάντηση με τον Γιώργο Χρυσοστόμου στο ίδιο έργο μετά από πολλά χρόνια.

Στο ίδιο έργο ναι, αν και στο ενδιάμεσο έχουμε συναντηθεί και σε ένα ακόμα έργο. Τις «Θεσμοφοριάζουσες». Και υπήρξε και μία συνεργασία μας στην «Προδοσια» στο Μικρό Παλλάς. Αλλά ναι, επανασύνδεση με τον Γιώργο με αφορμή και πάλι ένα έργο.

Τρομάζουν οι περιοδείες έναν ηθοποιό, με την έννοια πως είναι μία συνεχόμενη ροή, κάθε μέρα αλλού, με τους ίδιους ανθρώπους για ένα μεγάλο διάστημα;

Εμένα δεν με τρομάζουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει πολλές στη ζωή μου και τις αποφεύγω. Για λόγους επιθυμίας διακοπών. Όταν μπορώ οικονομικά να το στηρίξω αποφεύγω να δουλεύω το καλοκαίρι. Θα κάνω γυρίσματα και δεν θα κάνω θέατρο εκείνες τις εποχές. Δεν με τρομάζουν όμως σαν περιοδείες. Η συνύπαρξη με τους ανθρώπους δεν είναι στη δική μου την περίπτωση τόσο συνεχής, γιατί εγώ ταξιδεύω πάντα μόνος μου, με το αυτοκίνητο μου. Οπότε συναντιόμαστε το βράδυ στην παράσταση. Κάτι που γίνεται και τον χειμώνα σε πιο μόνιμη βάση. Τον χειμώνα είμαστε Τετάρτη με Κυριακή για 6 μήνες με τους ίδιους ανθρώπους. Οπότε και αυτό δεν αποτελεί κάτι ξεχωριστό στη ζωή μου. Επίσης σε μία περιοδεία κάθε παράσταση είναι μία άλλη συνθήκη. Άλλο θέατρο, άλλο κοινό. Η συνθήκη λοιπόν είναι διαφορετική, είναι σαν σαράντα πρεμιέρες. Έχει όμως όλο αυτό τη γοητεία του. Ταξιδεύεις στην Ελλάδα, πας σε διαφορετικά μέρη και αυτό έχει μεγάλη άσκηση μέσα του, πρέπει να είσαι ευέλικτος, πρέπει να προσαρμόσεις το επιθυμητό αποτέλεσμα σε εντελώς άλλη πραγματικότητα, ακόμα και χωροταξική. Επίσης η περιοδεία είναι μία ευκαιρία για συνάντηση με ανθρώπους που πολύ συχνά δεν έχουμε την ευκαιρία να συναντιόμαστε μαζί τους στη διάρκεια του χειμώνα. Λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα κάνουν θεατρικό τουρισμό. Και επειδή το θέατρο αλλά και η τηλεόραση στην Ελλάδα είναι κατά κύριο λόγο αθηναϊκό προϊόν, είναι μία τεράστια ευκαιρία το να συναντιόμαστε με τους ανθρώπους στην υπόλοιπη Ελλάδα που δυστυχώς δεν έχουν την ίδια δυνατότητα με αυτούς στην Αθήνα.

Αυτό τους κάνει και ένα διαφορετικό κοινό;

Κάποιες φορές τους κάνει ένα πιο αθώο κοινό. Ένα κοινό πιο ανοιχτό, λιγότερο καχύποπτο, συχνά ποιο ενθουσιώδες. Άλλες φορές και λιγότερο καλλιεργημένο, δεν μου αρέσει μόνο να ευλογώ τα γένια. Όλα τα έχει η εξίσωση. Και τα καλά που είναι περισσότερα θα έλεγα, αλλά και τα αρνητικά. Η τριβή με μία τέχνη σαν θεατής και αποδέκτης, σε καλλιεργεί. Και μέσα στην καλλιέργειά σου αυτή, πιάνεις και πιο μικρές αποχρώσεις. Είναι σαν τη γεύση, ένας άνθρωπος που ασχολείται με την γευσιγνωσία σιγά σιγά γίνεται πιο ευαίσθητος. Γίνεται και πιο ιδιότροπος όμως. Αυτά πάνε μαζί.

Μπορεί ένα κείμενο που έρχεται από τόσο παλιά, όπως είναι οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, να διδάξει σήμερα;

Ναι βέβαια μπορεί. Είμαι βέβαιος για αυτό. Εφόσον και σε κατά κύριο λόγο, οι άνθρωποι που θα αποφασίσουν να το πραγματοποιήσουν, επικοινωνήσουν μαζί του εκ νέου και όχι μουσειακά. Σε αυτή την περίπτωση, που θα προσφέρουν μία δική τους ανάγνωση όπως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται αυτό το κείμενο, πειράζοντας το ακόμα και γενναία αν χρειαστεί, δημιουργείται ένας χώρος πραγματικά για να επικοινωνήσει και ο κόσμος, και να έχει νόημα και λόγο ύπαρξης το ανέβασμα.

Σε μία τέτοια περίπτωση πάντα βέβαια παίζει ρόλο και πόσο είναι ανοιχτό και το ίδιο το κοινό ώστε να διδαχθεί;

Βεβαίως. Αλλά εδώ θα βάλω έναν αστερίσκο και θα σας πω ότι η γνώμη μου είναι ότι το κοινό έχει ήδη κάνει την δική του πρόθυμη κίνηση με το να φύγει από το σπίτι του, να οργανώσει το χρονοδιάγραμμα της μέρας του ώστε να προλάβει και με το να βάλει το χέρι του στην τσέπη για να αποφασίσει να δώσει τα λεφτά του σε αυτό και όχι σε ένα άλλο έργο, έχει ήδη ανοίξει έναν χώρο μέσα του συνειδητά ή ασυνείδητα ώστε να δεχτεί. Μετά ξεκινάει η δική μας ευθύνη… αν για οποιονδήποτε λόγο δεν τον παρασύρουμε σε οποιοδήποτε συναίσθημα – ακόμα μπορεί και να θυμώσει μαζί μας και είναι δεκτικό αυτό – συχνά δεν σας κρύβω την ευθύνη την έχουν οι δημιουργοί και όχι οι αποδέκτες.

Σας βαραίνει εσάς μία τέτοια ευθύνη, την έχετε έννοια;

Όχι καθόλου δεν με βαραίνει. Έχω μεγάλο άγχος για αυτήν, γιατί δεν είναι απλό να διαχειρίζεσαι κάθε φορά την αγωνία σου για έκθεση, την αγωνία σου για αποδοχή, τον φόβο σου ότι μπορεί να μην αρέσεις. Όλα αυτά είναι οι δαίμονες που πρέπει ένας καλλιτέχνης που εκτίθεται να τα διαχειριστεί καθημερινά. Όμως την ευθύνη την αναλαμβάνω με μεγάλη χαρά πλήρως και είναι ένας τρόπος να ενηλικιώνομαι αυτός. Αποδεχόμενος την ευθύνη του να σηκώσω το χέρι μου ψηλά και να πω έχω κάτι να σας πω. Και να εκθέσω τη γνώμη μου, είτε είναι επί σκηνής πού είναι πιο προστατευμένη επειδή προστατεύομαι από την σκηνοθεσία, είτε είναι κάτω από τη σκηνή με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, που εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερη η έκθεση γιατί λες στους άλλους αυτή την ιστορία θέλω να σας πω έτσι, αυτή είναι η γνώμη μου. Κρίνετε με.

Μου κάνει εντύπωση ότι νιώθετε περισσότερο εκτεθειμένος όταν είστε κάτω από τη σκηνή

Ναι. Γιατί στη μία περίπτωση με έναν τρόπο προστατεύομαι από μία απόφαση να παίξω με ένα συγκεκριμένο τρόπο έναν ρόλο, αλλά μέσα σε ένα σύμπαν που δεν μου ανήκει. Το σύμπαν ανήκει στον σκηνοθέτη και τους συνεργάτες του. Εκείνος αποφάσισε τον κεντρικό πυρήνα της ανάγνωσης. Ξέρετε τα έργα είναι ανοιχτοί οργανισμοί, ικανοί για εξέταση κάθε φορά εκ νέου. Και για έρευνα κάθε φορά εκ νέου. Εκείνος θα κριθεί για την όποια απόφασή του.

Αν πρέπει να επιλέξετε τι απολαμβάνεται από τα δύο πιο πολύ, ποιο θα λέγατε;

Να παίζω απολαμβάνω. Με την έννοια του ότι μου είναι πιο ξεκούραστο, πιο ανάλαφρο και πιο εκτονωτικό. Το να σκηνοθετώ, με βασανίζει πάρα πολύ. Με αγχώνει, με δυσκολεύει. Όμως, το να συναντηθείς με ένα έργο και να είσαι ο δημιουργός του σύμπαντος επειδή κάτι σε τάραξε, δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο αίσθημα. Εγώ να ξέρετε πώς για να αποφασίσω να σκηνοθετήσω ένα έργο πρέπει πριν να με έχει ταράξει. Μπορεί να μην έχει την εκτόνωση του παίζειν, έχει όμως την επικοινωνία με το μέσα, με έναν τρόπο ολοκληρωτικό. Την απόλυτη αίσθηση της έκφρασης. Της αποκάλυψης του εαυτού. Όταν σκηνοθετώ λοιπόν νιώθω γυμνός. Γυμνός σε μία πλατεία που περνάει κόσμος και με κοιτάζει και άλλοι λένε μου αρέσει και άλλοι ότι δεν μου αρέσει.

Έτσι λοιπόν επιλέγετε έργα είτε για να παίξετε είτε για να σκηνοθετήσετε;

Δεν σας κρύβω ότι δεν έχω επιλέξει ποτέ κάποιον ρόλο. Δεν τον έχω ονειρευτεί, δεν τον έχω ζητήσει. Επιλέγω συνεργασίες, με συγκινούν συνθήκες, ανάλογα με το με ποιους θα συναντηθώ ή σε ποια στιγμή βρίσκομαι στην προσωπική μου υπαρξιακή αναζήτηση. Το θέατρο είναι ένας παράλληλος δρόμος για να καταλάβω πώς θέλω να ζήσω. Αν είμαι σε κάποια στιγμή που με βασανίζει κάτι και μία πρόταση έχει μέσα χώρο για να αναζητήσω μέσα της αυτό που με απασχολεί και στη ζωή μου, θα τη διαλέξω. Όσον αφορά της σκηνοθεσία είναι μόνο ένας δρόμος, πρέπει κάτι να με ταρακουνήσει.

Με την τηλεόραση είναι αλλιώς τα πράγματα;

Την τηλεόραση την αγαπώ. Είναι πολύ πιο ψύχραιμη η σχέση μου μαζί της, δεν είναι τόσο συγκινησιακή, δεν είναι τόσο φορτισμένη. Όμως εκτιμώ την δυνατότητα που δίνει σε μία άμεση επαφή με τους θεατές σε πολύ μεγαλύτερη πλειοψηφία. Την ίδια στιγμή μπορεί να σε βλέπουν 700.000 άνθρωποι! Μία δυνατότητα που ποτέ δεν θα μπορέσει να φτάσει το θέατρο. Ακόμα, επειδή δεν μου αρέσει να είμαι υποκριτής, θα σας πω πως εγώ υπάρχω στο θέατρο με τον τρόπο αυτόν που υπάρχω, επειδή υπήρξα και στην τηλεόραση. Αλλιώς δεν θα ήμουν αυτός που είμαι. Ό, τι κι αν σημαίνει αυτό που είμαι. Οι δυνατότητες που μου δίνει η ύπαρξή μου στην τηλεόραση να παίζω στο θέατρο αυτά που θέλω, όπως τα θέλω και να έρχεται και ο κόσμος, προκύπτει από την τηλεόραση σε πολύ μεγάλο βαθμό. Φυσικά βέβαια προκύπτει και από την διαδρομή μου στο θέατρο εννοείται, αλλά ένα συνάδελφος παρόμοιας ηλικίας με εμένα που δεν έχει εκθέσει τον εαυτό του στην τηλεόραση, δυσκολεύεται πολύ περισσότερο και να πληρωθεί από αυτή τη δουλειά και να είναι στο θέατρο με αξιοπρεπείς όρους και με όρους που θα του επιτρέψουν να επιλέγει στο θέατρο τελικά, τι θέλει να κάνει. Αυτό έχει μία σημασία, γιατί καμιά φορά νομίζουμε ότι τα πράγματα σχετίζονται με τον εαυτό τους, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Πολλές φορές σχετίζονται και με το δίπλα. Εγώ θέλω να κάνω ωραίες δουλειές στο θέατρο και τελικά επειδή δεν μπορώ να βιοποριστώ από αυτό γιατί δεν είμαι αναγνωρίσιμος, δεν μπορώ ούτε αυτές να κάνω τελικά. Είναι ένα αλλόκοτο σχήμα.

Οπότε αυτή την αναγνωρισιμότητα θέλετε από την τηλεόραση. Αυτή που σας δίνει τη δυνατότητα να είστε αξιοπρεπής στη δουλειά σας.

Ακριβώς. Επίσης με εξασκεί στην τέχνη μου με έναν τρόπο που καμιά φορά δεν μπορούνε να το φανταστούν άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο σαν παρατηρητές. Η τηλεόραση απαιτεί ευελιξία, απαιτεί ετοιμότητα χρόνου, πολύ γρήγορα θα πρέπει να παίξεις ακόμα και απαιτητικές σκηνές χωρίς πρόβα. Αυτά είναι πράγματα τα οποία αποτελούν φοβερή άσκηση για έναν ηθοποιό. Πραγματικά τον ετοιμάζουν, αρκεί να θέλει να ετοιμαστεί και να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που του δίνει. Ξέρετε η δουλειά μας είναι μία δουλειά που την μαθαίνεις κάνοντας την. Για αυτό το λόγο οι ηθοποιοί σε αντίθεση με τους αθλητές, τους ερευνητές ή ακόμα και με άλλους καλλιτέχνες, όσο μεγαλώνουν γίνονται καλύτεροι.

Ανήκετε σε μία γενιά ηθοποιών που νομίζουμε πως μπήκατε αργά στην τηλεόραση. Γιατί υπάρχει αυτή αίσθηση;

Εγώ παίζω στην τηλεόραση από το 2000. Απλώς έκανα μία μεγάλη διακοπή όταν ήρθε η οικονομική κρίση. Ήταν η εποχή που είχε πέσει πάρα πολύ το επίπεδο λόγω οικονομικών και η δουλειές που γινόταν ήταν πολύ μετρημένες και οι περισσότερες όχι υψηλού επιπέδου. Εκεί απείχα από την τηλεόραση για 10 χρόνια. Για αυτό μπορεί να υπάρχει αίσθηση ότι εγώ μπήκα αργά στην τηλεόραση, όμως ξεκίνησα να παίζω από 19 χρονών και μάλιστα με επιτυχίες, όπως ήταν το «Singles», το «4» του Παπακαλιάτη, ο «Κόκκινος κύκλος», η «Δέκατη εντολή». Αρκετές δουλειές δηλαδή που με έκαναν γρήγορα αναγνωρίσιμο.

Ετοιμάζετε πολλά μαθαίνω για τον χειμώνα. Θέλετε να μου πείτε γι’ αυτά;

Έρχονται κυρίως πράγματα πολύ απαιτητικά στον σκηνοθετικό τομέα. Έχω για φέτος δύο μεγάλες σκηνοθεσίες, ξεκινώντας το φθινόπωρο με τη μία και προς την  αρχή του χειμώνα η άλλη. Η μία είναι το «Festen» στο Θέατρο Άλμα, μία παράσταση που βασίζεται στην ταινία του Βίντερμπεργκ, αλλά με έναν τρόπο αρκετά διαφορετικό που εμπλέκει τον θεατή πολύ προσωπικά και θα παραδοθεί στο κοινό στις 30 του Οκτώβρη. Η άλλη παράσταση που ετοιμάζω, είναι με την Μαρία Ναυπλιώτου στην τρίτη συνεχόμενη συνάντηση μας τα τελευταία χρόνια και θα παρουσιαστεί τον Δεκέμβρη στα Θέατρο Ιλίσια. Τηλεοπτικά, θα με δείτε σε μία σειρά στον Alpha που λέγεται «Ο Τιμωρός» και έχει ξεκινήσει ήδη τα γυρίσματα της, με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τον Δημήτρη Λάλο, την Μαρίνα Καλογήρου και άλλους καλούς συναδέλφους.

Αν δεν κάνω λάθος, θα είστε ο… κακός; (γέλια)

Θα μπορούσα να ονομαστώ και έτσι. Εγώ δεν με αντιλαμβάνομαι έτσι, αλλά μπορεί να με περιγράψει κάποιος κι έτσι.

Δικαιολογείτε πάντα τους ρόλους σας;

Κυρίως τους εξηγώ και τους κατανοώ. Με ενδιαφέρει περισσότερο η εξήγηση από την δικαιολόγηση. Προτιμώ να καταλάβω γιατί. Μάλιστα, μπορεί τελικά και να μη δικαιολογήσω κιόλας και να θεωρήσω πως είναι άδικος κάποιος και στα όρια του κακοποιητικού μάλιστα. Όμως, με ενδιαφέρει νωρίτερα να τον έχω εξηγήσει, γιατί έτσι μου επιτρέπει να τον υποστηρίξω. Πρέπει να καταφέρω να γίνει άνθρωπος κι όχι σχήμα. Αν δεν τον εξηγήσω, είναι πολύ εύκολο να είναι χάρτινος.

Μπορούν οι νέοι σήμερα να βάλουν στόχους και να φτιάξουν τις δικές τους καταστάσεις, όπως κάνατε όλοι εσείς στις προηγούμενες γενιές;

Θα απαντήσω πολύ αυστηρά και όχι εκ του ασφαλούς. Κάθε στιγμή για κάθε άνθρωπο είναι μοναδική να διεκδικήσει με όλο του το είναι αυτό που επιθυμεί να πάρει από τη ζωή. Μεγαλούργησαν άνθρωποι σε περίοδο λιμών, μεγαλούργησαν άνθρωποι σε περίοδο πολέμων, μεγαλούργησαν άνθρωποι σε περιόδους ακραίας φτώχειας. Μεγαλούργησαν άνθρωποι σε περιόδους ευημερίας. Η ευημερία και η καλοπέραση είναι δυσκολότερος εχθρός γιατί σε αποπροσανατολίζει. Η δυσκολία, το στρίμωγμα, οι λιγότερες ευκαιρίες, η πίεση αποτελούν πιο εύκολο αντίπαλο κι ας μοιάζει αλλιώτικο το πράγμα. Λαμπρή απόδειξη, είναι οι δεκαετίες του Μεσοπολέμου που αποτέλεσαν φάρους στην ανθρωπότητα, σε όλα τα επίπεδα. Δημιουργήθηκαν μάλιστα από ανθρώπους που μόνο καλά δε ζούσαν. Ζούσαν σε ακραίες συνθήκες που τώρα δεν μπορούμε να διανοηθούμε. Πολύ πρόσφατα έχει βιώσει η δική μας κοινωνία η ελληνική, πραγματικά μεγάλες δυσκολίες και αυτές για κάποιους ανθρώπους υπήρξαν εμπόδιο για να δημιουργήσουν και για κάποιους άλλους, υπήρξαν όχημα για να δημιουργήσουν. Είναι προσωπική ευθύνη του καθενός να κοιτάξει κατάματα τη ζωή και να πει αυτό που θέλει να διεκδικήσει και να πολεμήσει για να το πάρει. Κατά τη γνώμη μου, δεν έχει σημασία τι θα πάρει τελικά, αλλά πόσο θα παλέψει γι’ αυτό. Αυτό αξίζει τελικά.

Είστε τέτοιος άνθρωπος, είστε αγωνιστής;

Πιστεύω πως είμαι αγωνιστής, ναι. Το λέω με συνείδηση και παίρνοντας την ευθύνη να κριθώ γι’ αυτήν την φράση. Δεν ξέρω αν είμαι καλός, δε ξέρω αν είμαι κακός, δεν ξέρω αν είμαι σοβαρός ή όχι, ξέρω όμως ότι ναι, είμαι αγωνιστής.

Πόσο αποκλίνει έναν καλλιτέχνη από την  τέχνη του αυτό που κάνουμε τώρα, δηλαδή το να δίνει συνεντεύξεις, να κάνει εμφανίσεις πέρα της δουλειάς του;

Θα είμαι πολύ συγκεκριμένος. Αν την ώρα που κάνω αυτό τώρα, σκέφτομαι κάτι άλλο και θέλω να τελειώσει, είναι μεγάλη φθορά αυτή η δουλειά. Αν την ώρα που κάνω αυτό τώρα σκέφτομαι αυτό, επιθυμώ να συναντηθώ με τον εαυτό μου ξανά δια μέσω των ερωτήσεων ενός άλλου ανθρώπου και δια μέσω μίας εμβόλιμης επικοινωνίας που δεν προέκυψε λόγω κάποιας φιλίας μεταξύ μας, τότε δεν είναι φθορά. Είναι σαν να μου δίνει ευκαιρία εμβόλιμα για λίγα λεπτά η ζωή.  Ξέρετε, εξαρτάται τι τα κάνεις τα πράγματα. Η κίνηση στον δρόμο, αν σου σπάει τα νεύρα και σε αποσυντονίζει, είναι φθορά. Η κίνηση στον δρόμο, αν είναι η στιγμή σου να συγκεντρωθείς σε κάτι ή να ακούσεις μία ωραία μουσική, δεν είναι φθορά αλλά τροφοδότηση. Όλα τα πράγματα μπορεί να γίνουν φθορά και όλα κοιτώντας τα αλλιώς μπορεί να γίνουν τροφοδότηση.

Τι να πάρει, φεύγοντας ο θεατής από τους «Όρνιθες»;

Ό, τι νιώσει εκείνος σημαντικό. Δε θέλω να προκαταβάλω κανέναν και ούτε να τον καθοδηγήσω. Όταν σκηνοθετώ, δε γράφω ποτέ σημείωμα σκηνοθετικό που να αναφέρεται στις προθέσεις ή στο τι πιστεύω για το έργο. Μπορεί να αναφέρεται στα τι συγκίνησαν εμένα αλλά όχι σε αυτό που πρόκειται ο θεατής να δει. Γιατί, η τέχνη και κυρίως αυτή η τέχνη που είναι και λίγο παιδική τέχνη, το να αναπαριστώ καταστάσεις, έχει αξία παρέα με την αθωότητα. Αν η αθωότητα χαθεί τελείως, κάτι χάθηκε. Και είναι ωραίο να είναι αθώος ένας θεατής. Ας έρθει ανοιχτός και ας κρατήσει αυτό που εκείνος θα θεωρήσει σημαντικό. Και κανείς δε θα μπορεί να του πει πως δεν ήταν αυτό το σημαντικό και ήταν κάτι άλλο. Όπως η ποίηση που λανθασμένα κάποιοι φιλόλογοι έλεγαν «μα δεν είναι αυτό το νόημα του ποιήματος» και θέλεις να πεις «μα μη το κάνεις αυτό σε ένα παιδί, άστο να βρει εκείνο ποιο είναι το νόημα του ποιήματος και ας μην είναι φιλολογικά σωστό. Γιατί επειδή ακριβώς βρήκε ένα νόημα, σημαίνει πως είναι σωστό»

*Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη στη Θεσσαλονίκη | Θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκη | Δευτέρα 9 και Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου | Ώρα: 21.00 | Εισιτήρια-Τιμή εισιτηρίων: προπώληση από 20€ / Προπώληση: More.com