Ουρανός Κατακόκκινος στο Επταπύργιο (5-7/7)

«Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη

5, 6 & 7 Ιουλίου 2014 στο Επταπύργιο – Θεσσαλονίκη

ΩΡΑ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ 21.00 ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 21.15

Ένα κορίτσι ανεβαίνει με τη μητέρα της το δρόμο προς το Επταπύργιο. Δεν πάει αυτοκίνητο ως εκεί. Είναι χωματόδρομος. Φυσάει.

Μέσα στις φυλακές κρατείται ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης. Για τη συμμετοχή του στην οργάνωση της ΕΠΟΝ.

Το κορίτσι είναι η μικρότερη αδερφή του. Του πηγαίνουν πράγματα, εφημερίδες, κρυμμένα ποιήματα.

Η Λούλα Αναγνωστάκη γράφει την τριλογία της «Πόλης» – ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Απαρτίζεται από τα τρία μονόπρακτα «Η Διανυκτέρευση», «Η Πόλη», «Η Παρέλαση». Εκεί, η συγγραφέας μιλάει για τους ηττημένους. Για τον τρόμο. Για τη μοναξιά. Τη μοναξιά των λυπημένων. Μιλάει για τον εγκλεισμό. Για την κληρονομικότητα των τραυμάτων. «Γι` αυτά τα κάστρα που άλλοτε ήταν το φρούριο της πόλης και τώρα έχουν γίνει φυλακές…» Για το Επταπύργιο που πίσω από τα τείχη του εκτελούσανε τους κρατουμένους.

Έχουν μεσολαβήσει έργα, γεγονότα, χρόνια. Η συγγραφέας στο μονολογικό της «Ο Ουρανός Κατακόκκινος» αποτυπώνει στο κλείσιμο του 20ου αιώνα, όσα προηγήθηκαν κι όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Η Σοφία Αποστόλου, η ηρωίδα της, μια αλκοολική πρώην καθηγήτρια γαλλικών στο δημόσιο, παραπαίει ανάμεσα στην πληκτική ζωή της και στο αδυσώπητο παρόν. Η κατάρρευση των ιδεολογιών, οι επαναστάτες που βούλιαξαν στην πλάνη, τα σύμβολα που εξέπεσαν. Μια ανιδεολόγητη εποχή που οδηγήθηκε στο κενό με το όνειρο του πλουτισμού, θρεμμένο από τη φθορά της. Η Σοφία Αποστόλου, μητέρα φυλακισμένου, ατενίζει εκ της – από μηχανής – ταράτσας της τον ουρανό, την ώρα που ο ήλιος δύει κατακόκκινος. Λούζει με το φως του τους τοίχους του πίσω μέρους της φυλακής, όπου κρατείται ο γιος της. Όρθια, ψηλά κι από κάτω περνάει ο μέσος όρος: «Εκείνοι που ξεγελιούνται πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτα…» Η Σοφία Αποστόλου αναμετριέται με τους «πολύ δυνατούς» και με «τους παράνομους». Μόνη με τον φυλακισμένο γιο της υψώνει το κεφάλι και επαίρεται: «Καμιά ζωή δε ζηλεύω. Αντίθετα, είμαι περήφανη για τη ζωή μου…»

Καλοκαίρι. Νυχτώνει. Το κορίτσι που ανέβαινε στο δρόμο για το Επταπύργιο έφυγε από τη Θεσσαλονίκη – πάνε χρόνια πια. Πολλοί φύγανε – πάνε χρόνια πια. Οι τοίχοι των φυλακών του Επταπυργίου στέκουν εκεί. Γυμνοί. Όμως. Αργά, πολύ αργά, διακρίνεται μια γυναικεία φιγούρα να πλησιάζει με τον ασταθή βηματισμό της από το βάθος της αυλής, εκεί όπου κάποτε έβγαιναν οι κρατούμενοι να καπνίσουν ένα τσιγάρο. Η γυναίκα πλησιάζει. Και από τα παράθυρα των κελιών διαχέεται σαν ομίχλη ένα κόκκινο φως. Μπορεί και να είναι η αντανάκλαση του ήλιου που δύει. Η γυναίκα μένει μετέωρη μπροστά από τους τοίχους των φυλακών. Μας κοιτάζει. Πλησιάζει κι άλλο. Τη βλέπουμε. Μιλάει.

Ο ουρανός πάνω από το Επταπύργιο γίνεται κατακόκκινος.

ΠΑΙΖΕΙ Η ΡΕΝΗ ΠΙΤΤΑΚΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΡΟΥΣΑΛΙΔΗΣ ΦΩΤΙΣΜΟΙ:ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ ΗΧΗΤΙΚΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΙΡΑΛΗΣ

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΣΟΔΟΥ Η ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΤΩΝ ΔΕΛΤΙΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ 10.00 π.μ.- 14.00 ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ-ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΟΥ 17, 4ος ΟΡΟΦΟΣ ΘΑ ΤΗΡΗΘΕΙ ΣΕΙΡΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: 231331-8213

*5-7/7, Επταπύργιο, Ώρα: Σάββατο – Δευτέρα: 21.15, Τιμή Εισόδου: Δωρεάν