To θέατρο στη Θεσσαλονίκη σήμερα: Αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν

Αυτοί που φεύγουν

Αν είδατε την παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα» (σκηνοθεσία: Νοεμή Βασιλειάδου) για το έργο-φάντασμα της Θεσσαλονίκης, το μετρό, ίσως θυμάστε μία από τις αλήθειες που ακούγονται κατά τη διάρκειά της: «Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν θέατρα, αλλά δεν φτιάχνουν τις δικές τους παραστάσεις.»

Εξαιρώντας τις παιδικές παραστάσεις που αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό της τοπικής παραγωγής, η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται και τη φετινή σεζόν, με τα μεγάλα ιδιωτικά θέατρα να λειτουργούν αποκλειστικά ως χώροι φιλοξενίας αθηναϊκών παραστάσεων, χωρίς ετήσιο καλλιτεχνικό προγραμματισμό και ρεπερτόριο, χωρίς παραγωγές και άρα χωρίς να δημιουργούν ευκαιρίες απασχόλησης για το καλλιτεχνικό δυναμικό της πόλης· της πόλης που αφήνει τα ταλέντα της να φεύγουν για να αναζητήσουν την τύχη τους στην πρωτεύουσα.

Παραδοσιακά, στο Αριστοτέλειον, το Radio City και το Κολοσσαίον φιλοξενούνται εμπορικές αθηναϊκές παραστάσεις με δημοφιλείς πρωταγωνιστές (π.χ. «Αινιγματικές Παραλλαγές», «170 τετραγωνικά» και «Βότκα Μολότοφ»), ενώ σε φιλοξενίες βασίζονται και τα πολυποίκιλα – και συχνά ετερόκλητα – προγράμματα του Αυλαία και του Αμαλία που διαμορφώνονται ανά μήνα.

Με εξαίρεση τις παιδικές του παραγωγές (της Παιδικής Σκηνής Θεσσαλονίκης) και τη νεανική του παράσταση που επαναλαμβάνεται φέτος («Ιστορίες Να Σκεφτείς»), με φιλοξενίες κυλά η σεζόν και στο Metropolitan (π.χ. «Η Αφροδίτη με τη γούνα», «Κάλαμος και Κυπαρίσσι», «Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι»), ενώ λίγο πιο πάνω, το Θέατρο Τ, αποτελεί έναν από τους ελάχιστους σταθερούς πυρήνες καλλιτεχνικής δημιουργίας (με δύο δικές του παραγωγές φέτος) αλλά και σημείο αναφοράς για τα περισσότερα καλλιτεχνικά σχήματα της πόλης (αντίρqηση, Monks, Aloof, Ars Moriendi, Drama Queens). Προσανατολισμένο στην τοπική παραγωγή φαίνεται να είναι φέτος το ανακαινισμένο ARTBOX Fargani, που τον Δεκέμβρη παρουσιάζει το «ΜέΝΓΚΕΛΕ» του Θ. Τριαρίδη (σκην. Π. Δανελάτος) και σε συνεργασία με την Ars Moriendi την «Εκκένωση» του Δ. Δημητριάδη (σκην. Θ. Νίκας). Τέλος, στην Καλαμαριά, το Σοφούλη παρουσιάζει μέχρι στιγμής ένα πρόγραμμα-ψηφιδωτό, που αποτελείται από μία δική του παραγωγή («Ρόζα Εσκενάζυ, η βασίλισσα του Ρεμπέτικου»), παιδικές, ημιεπαγγελματικές και ερασιτεχνικές παραστάσεις αλλά και παραστάσεις ομάδων της πόλης (Θέατρο Πρόταση, Aloof, Monks).

Πέρα από τα ιδιωτικά θέατρα στη Θεσσαλονίκη που, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν παράγουν καλλιτεχνικό έργο, η θεατρική δημιουργία εξακολουθεί να μην ενισχύεται από τους δημόσιους φορείς της πόλης. Χώροι όπως το Πολιτιστικό Κέντρο Αλέξανδρος που διαχειρίζονταν η Περιφέρεια αλλά από το 2019 επέστρεψε στο Στρατό που δεν ανανέωσε την παραχώρηση, το Άνετον και το Βαφοπούλειο του Δήμου Θεσσαλονίκης, τα Δημοτικά Θέατρα Καλαμαριάς, Σταυρούπολης και Συκεών αλλά και το «διαμάντι» στα δυτικά, το Πολυλειτουργικό Κέντρο Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου, χώροι που θα μπορούσαν να δοθούν στους επαγγελματίες καλλιτέχνες της πόλης και να αποτελέσουν εστίες καλλιτεχνικής δημιουργίας και συνεργασίας, παραμένουν είτε ερμητικά κλειστοί, τους περισσότερους μήνες του χρόνου, είτε επιλεκτικά ανοιχτοί για άλλες δράσεις.

Μέσα σε αυτές τις αφιλόξενες συνθήκες, με την πάντα ανεπαρκή κρατική χρηματοδότηση, με την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής για την ανάπτυξη του θεάτρου στην περιφέρεια, με τους τοπικούς φορείς να λάμπουν διά της απουσίας τους – με φωτεινή εξαίρεση την Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή της πόλης του Δήμου Θεσσαλονίκης – και με τη λογική των θεατρικών σουπερμάρκετ να κυριαρχεί στην πόλη, συναντάμε σκηνοθέτες που αναζητούν παραγωγούς αλλά δεν βρίσκουν· σκηνοθέτες που αναζητούν ηθοποιούς αλλά πάλι δεν βρίσκουν, γιατί οι περισσότεροι, ειδικά οι άνω των 35, έχουν φύγει· αυτοχρηματοδούμενα στην πλειοψηφία τους καλλιτεχνικά σχήματα που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια αγορά που γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστική, ολοένα και πιο ασφυκτική· και νέους καλλιτέχνες που, λίγο μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους, αφού περάσουν από διάφορα παιδικά σχήματα και δοκιμάσουν την τύχη τους στο ΚΘΒΕ, φεύγουν γιατί νιώθουν ότι η πόλη δεν τους χωρά.

Αυτοί που μένουν (και επιμένουν)

Η Θεσσαλονίκη, όμως, δεν ήταν πάντα έτσι. Η φυγή δεν αποτελούσε πάντα τη μόνη διέξοδο. Υπάρχουν σημαντικοί καλλιτέχνες που έμειναν στην πόλη, δημιούργησαν στην πόλη και άφησαν το στίγμα τους, χάρη στην τόλμη αλλά και τις ευνοϊκότερες συνθήκες που επικρατούσαν παλαιότερα. Ας γνωρίσουμε μερικούς από αυτούς που διαμόρφωσαν – και διαμορφώνουν – τη θεατρική φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης.

Κώστας Βόμβολος

Μία από τις σπουδαιότερες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης, ο Κώστας Βόμβολος έχει συνεισφέρει ποικιλοτρόπως στο θέατρο της πόλης (και όχι μόνο). Έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 180 παραστάσεις και έχει συνεργαστεί με σημαντικούς φορείς τόσο στην Ελλάδα (Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», ΚΘΒΕ, Εθνικό Θέατρο, πολλά ΔΗΠΕΘΕ, Θέατρο Τέχνης κ.ά.) όσο και στο εξωτερικό (π.χ. Actors Touring Company του Λονδίνου). Το 1994 δημιούργησε το σύνολο “Primavera en Salonico” που, σε συνεργασία με τη Σαβίνα Γιαννάτου, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου αναβιώνοντας την πλούσια μουσική παράδοση της Μεσογείου και των Βαλκανίων, ενώ παράλληλα συμμετέχει και στο ιστορικό μουσικό συγκρότημα «Χειμερινοί Κολυμβητές», ένα σχήμα που έχει αφήσει ιδιαίτερο στίγμα στην ελληνική λαϊκή και ρεμπέτικη μουσική. Από το 2005 διδάσκει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ αλλά και σε εργαστήρια υποκριτικής της πόλης, ενώ πρόσφατα ήταν και υποψήφιος για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ.

Κωνσταντίνος Γεράρδος

Με περισσότερα από 30 χρόνια χορευτικής, χορογραφικής και διδακτικής εμπειρίας, ο Κωνσταντίνος Γεράρδος είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που έχει αφιερώσει τη ζωή του στον χορό και δεν έχει σταματήσει ποτέ να κάνει όνειρα για το μέλλον, δουλεύοντας με αφοσίωση και πίστη για να τα πραγματοποιήσει. Μέλος του θρυλικού Χοροθεάτρου του ΚΘΒΕ, συμμετείχε σε παραστάσεις-καλλιτεχνικά γεγονότα εντός και εκτός ελληνικών συνόρων, λαμβάνοντας το 2001 το Α’ Κρατικό Βραβείο Χορού/Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Κυανοπώγων» σε χορογραφία Κωνταντίνου Ρήγου. Σταθερός συνεργάτης του θεατρικού οργανισμού «Νέες Μορφές», συμμετείχε ως ηθοποιός και χορογράφος σε παραστάσεις που σκηνοθέτησαν οι Γιάννης Παρασκευόπουλος, Μαγδαληνή Μπεκρή και Γιάννης Ρήγας, ενώ το 2001 δημιούργησε την ομάδα χορού Vis Motrix, φτιάχνοντας ένα πλαίσιο για να δημιουργεί ως χορογράφος εμβαθύνοντας στην τέχνη του και διερευνώντας τα όριά της. Σήμερα, εκτός από την ομάδα του, διδάσκει σύγχρονο χορό, ατομικό και ομαδικό αυτοσχεδιασμό στις Ανώτερες Δραματικές Σχολές του ΚΘΒΕ και του Ανδρέα Βουτσινά, ενώ είναι εμπνευστής του προγράμματος επανεκπαίδευσης πάνω στον σύγχρονο χορό και την performance “REDANCE – Dance & Performance Re-Education Program”.

Παύλος Δανελάτος

Απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Παύλος Δανελάτος δημιούργησε το 1993 το θέατρο «Λύκη Βυθού» που λειτούργησε στην Καλαμαριά μέχρι το 2010, εκδίδοντας τα περισσότερα χρόνια της λειτουργίας του τη θεατρική εφημερίδα Κουίντα, ένα μηνιαίο free press με νέα από τον χώρο του θεάτρου, συνεντεύξεις καλλιτεχνών και κριτικές παραστάσεων, ένα από αυτά τα έντυπα που σήμερα νοσταλγούμε. Το 2004 ίδρυσε την Πρότυπη Σχολή Θεάτρου Villarte την οποία και διηύθυνε έως το 2006, οπότε και ανέλαβε αρχικά την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του θεατρικού εργαστηρίου και στη συνέχεια τη Διεύθυνση Σπουδών της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «Βασίλης Διαμαντόπουλος» έως το 2008. Από τότε έως σήμερα είναι Διευθυντής Σπουδών της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης «Ανδρέας Βουτσινάς» όπου και διδάσκει μαθήματα υποκριτικής. Το 2019, επέστρεψε στη σκηνή ερμηνεύοντας τον πατέρα στην παράσταση «Φαέθων» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα (Ars Moriendi) και έκτοτε παραμένει ενεργός στα θεατρικά πράγματα της πόλης, βάζοντας πρόσφατα και υποψηφιότητα για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ.

Ελένη Δημοπούλου

Μαθήτρια της Ρούλας Πατεράκη στην «Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης» και άλλων σπουδαίων δασκάλων του θεάτρου όπως ο Νικηφόρος Παπανδρέου, ο Νίκος Χουρμουζιάδης και ο Απόστολος Βέττας, η Ελένη Δημοπούλου υπήρξε βασική ηθοποιός της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης». Μια γυναίκα ιδιαίτερα δραστήρια, με πληθωρική προσωπικότητα και με 45 χρόνια εμπειρίας στο θέατρο μέσα από διαφορετικές θέσεις, μεταξύ των οποίων και αυτή της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας των ΔΗΠΕΠΕ Κοζάνης και Ιωαννίνων, κατάφερε να δημιουργήσει, μαζί με τη Μαρία Ιωαννίδου, την ομάδα «Εν Δυνάμει», με στόχο την ουσιαστική και αξιοπρεπή ένταξη των ατόμων με αναπηρία στο κοινωνικό σύνολο. Οι παραστάσεις της καλλιτεχνικής κολεκτίβας «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή Πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» (2014), «Το άλλο σπίτι» (2016) και «Ερωτευμένα Άλογα» (2018), η θεατρική τριλογία με τίτλο «Το Άλλο το Κανονικό» σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχουν συμμετάσχει σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ, ξεχωρίζοντας για την καλλιτεχνική τους αρτιότητα και δημιουργώντας μια νέα, οικουμενική γλώσσα που ενώνει κάθε «εγώ» με το «άλλο» και το «διαφορετικό».

Γλυκερία Καλαϊτζή

Λέκτορας Θεατρολογίας στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, η Γλυκερία Καλαϊτζή δεν περιορίζεται μόνο στη διδασκαλία μαθημάτων υποκριτικής και σκηνοθεσίας, αλλά αποτελεί μία δραστήρια σκηνοθέτρια με μακρά και σταθερή πορεία στο θέατρο της Θεσσαλονίκης. Από το 1992, έχει σκηνοθετήσει για την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», από όπου και ξεκίνησε, το ΚΘΒΕ, τον ΘΟΚ, το Εθνικό Θέατρο και τα ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Σερρών, Καβάλας και Κοζάνης. Ως σκηνοθέτρια, έχει το χάρισμα να διαβάζει τα κλασικά έργα με σύγχρονο τρόπο, δημιουργώντας παραστάσεις που συνομιλούν με το σήμερα, μέσα από τις οποίες επαναπροσδιορίζει και επανασυστήνει στο ευρύ κοινό κλασικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, όπως «Ο Γυάλινος Κόσμος» (2018) του Τένεσι Ουίλιαμς, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Το 2014, μέσα στην κρίση, πήρε την «τρελή» απόφαση να δημιουργήσει το Θέατρο Τ, μαζί με τις σκηνογράφους-ενδυματολόγους Ευαγγελία Κιρκινέ και Μαρία Καραδελόγλου και τον φωτιστή Κώστα Σιδηρόπουλο. Η δημιουργία του Θεάτρου Τ ήταν και είναι ιδιαίτερα σημαντική για την πόλη, καθώς αποτελεί έναν πυρήνα θεατρικής δημιουργίας και καλλιτεχνικής συσπείρωσης, όπου έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα 18 παραγωγές του ίδιου του θεάτρου και πλήθος παραστάσεων από τοπικά, κυρίως, καλλιτεχνικά σχήματα της Θεσσαλονίκης.

Σοφία Καρακάντζα

Με σπουδές σκηνοθεσίας και δημιουργικής γραφής στη Μ. Βρετανία, όπου και γεννήθηκε, η Σοφία Καρακάντζα ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1991 και για επτά χρόνια δούλεψε στο ΚΘΒΕ ως καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής και βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στους Παπαβασιλείου, Μαρμαρινό, Βουτσινά, Χρονόπουλο, Τσακίρη, Καζάκο κ.ά. Από το 1998 έως το 2007 δίδαξε στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ανεβάζοντας στο διάστημα αυτό 8 πρωτότυπες μουσικές παραστάσεις, ενώ το 2006 ίδρυσε την εταιρεία θεάτρου, μουσικής και άλλων τεχνών «Μαύρος Γάντζος», σκηνοθετώντας 10 performances με έργα του βραβευμένου ποιητή Βασίλη Αμανατίδη, με πιο πρόσφατη την «Αποκατάσταση» στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών τον Φεβρουάριο του 2022. Από το 2009 διδάσκει υποκριτική στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Ανδρέας Βουτσινάς» και από το 2014 στην κατεύθυνση της Μελοδραματικής και της Μονωδίας του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Ευφυής και ανατρεπτική, η Σοφία Καρακάντζα είναι μία σκηνοθέτρια που με το ιδιαίτερο βλέμμα της έχει αναζωογονήσει το θέατρο στη Θεσσαλονίκη, δημιουργώντας παραστάσεις απλές και βαθιά ανθρώπινες που καταφέρνουν να συν-κινήσουν και να μετα-κινήσουν το κοινό, με πιο πρόσφατη το χορόδραμα «Κάλαμος και Κυπαρίσσι» που σκηνοθέτησε για το Χορόδεντρο.

Ευαγγελία Κιρκινέ

Αριστούχος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με την ειδικότητα της Σκηνογραφίας-Ενδυματολογίας, η Ευαγγελία Κιρκινέ εργάζεται ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος στο θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο από το 1999. Χαρακτηριστικά της η έντονη εικαστική της ματιά και η ικανότητά της να ερμηνεύει τα θεατρικά κείμενα, δουλεύοντας πάντα σε στενή συνεργασία με τους σκηνοθέτες και συνδημιουργώντας παραστάσεις με ιδιαίτερη αισθητική. Έχει σκηνογραφήσει περισσότερες από 50 παραστάσεις, στο ΚΘΒΕ, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στην Όπερα και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στα ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, Κοζάνης, Βέροιας και Ιωαννίνων, είναι σταθερή συνεργάτιδα καλλιτεχνικών σχημάτων της πόλης όπως οι Εν Δυνάμει και η Ars Moriendi και σκηνογραφεί τις περισσότερες παραστάσεις της ομάδας Passatempo και του Θεάτρου Τ, των οποίων αποτελεί ιδρυτικό μέλος.

Δαμιανός Κωνσταντινίδης

Μαθητής της Ρούλας Πατεράκη στην «Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης» και απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Paris X – Nanterre, ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης έχει διδάξει θεατρολογία, σκηνοθεσία και υποκριτική στις Δραματικές Σχολές Ροντίδη και ΚΘΒΕ, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, ενώ από το 2003 διδάσκει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Συνιδρυτής της θεατρικής ομάδας Angelus Novus και συνδιαχειριστής του θεάτρου Όρα μέχρι το οριστικό κλείσιμό του, έχει σκηνοθετήσει έργα των Μποστ, ντε Σαντ, Μύλλερ, Φασμπίντερ, Ουάιλντ, Σαίξπηρ, Μπερμπέροβα, Μαίτερλινκ, Γκίζελμαν, Γκαρσία, Στρίντμπεργκ κ.ά. Πρόκειται για έναν ολοκληρωμένο, πολυδιάστατο και τολμηρό καλλιτέχνη, πάντα ανοιχτό στον πειραματισμό, που έχει ασχοληθεί με πολλά διαφορετικά είδη θεάτρου και έχει προσφέρει ποικιλοτρόπως στο θέατρο της Θεσσαλονίκης, αφήνοντας το ιδιαίτερο στίγμα του. Πρόσφατα, η «Λούνα» που σκηνοθέτησε το 2022 απέσπασε το βραβείο επιτελεστικών τεχνών της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών, αποδεικνύοντας ότι στη μικρή Θεσσαλονίκη μπορούν να συμβούν μεγάλα πράγματα, η καλή φήμη των οποίων ξεπερνά τα στενά όρια της πόλης.

Στάθης Μαυρόπουλος

Γέννημα θρέμμα της Θεσσαλονίκης, σπούδασε θέατρο στην «Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Ευγενίας Χατζίκου» στην Αθήνα, ενώ το 1993 εντάχθηκε στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» αποτελώντας έναν από τους βασικότερους και σημαντικότερους ηθοποιούς της. Ενήλικας με ψυχή παιδιού, άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ και ηθοποιός με παιδεία, ταλέντο, εμπειρία και γνήσια κωμική φλέβα, ο Στάθης Μαυρόπουλος, μετά την Πειραματική και το θέατρο Αμαλία δεν τράπηκε σε φυγή, αλλά δημιούργησε το δικό του καλλιτεχνικό σχήμα, την «Γκραν Γκινιόλ», η οποία κλείνει ήδη 10 χρόνια σταθερής παρουσίας στα θεατρικά πράγματα της πόλης. Με την ομάδα του και με τον Χρήστο Παπαδημητρίου στο τιμόνι της σκηνοθεσίας τα τελευταία δύο χρόνια, ο Στάθης Μαυρόπουλος βρίσκεται σε μια από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας του, ερμηνεύοντας ρόλους-στοιχήματα όπως ο «Γιάννης» πέρσι στο «Θείο Τραγί» του Γιάννη Σκαρίμπα, παράσταση που ήταν υποψήφια για δύο βραβεία της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών. Με αφορμή τον Στάθη Μαυρόπουλο, δεν θα μπορούσε να μην γίνει αναφορά σε τρία ακόμα «παιδιά» της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», τη Σοφία Βούλγαρη, τον Κυριάκο Δανιηλίδη και τη Νανά Παπαγαβριήλ, τρεις ηθοποιούς στη δυσεύρετη, για την πόλη, ηλικία των 40+ που έμειναν στη Θεσσαλονίκη και δραστηριοποιούνται εδώ και χρόνια στο ελεύθερο θέατρό της, μία από τις πιο δύσκολες επαγγελματικές «πίστες».

Θάνος Νίκας

Καθηγητής υποκριτικής στην Ανώτερη Δραματική Σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς» και συνιδρυτής της ομάδας θεάτρου Ars Moriendi, την οποία δημιούργησε το 2007 μαζί με τη θεατρολόγο Πηνελόπη Χατζηδημητρίου, ο Θάνος Νίκας είναι ένας από τους πιο ανήσυχους σκηνοθέτες της Θεσσαλονίκης. Ο θεσμός των κρατικών επιχορηγήσεων έχει λειτουργήσει καταλυτικά γι’ αυτόν τα τελευταία χρόνια, δίνοντάς του την ελευθερία να αναζητά κείμενα που ξεφεύγουν από το κλασικό ρεπερτόριο, να πειραματίζεται με φόρμες και να δημιουργεί παραστάσεις ιδιαίτερης αισθητικής, πάντα αφουγκραζόμενος την εποχή του και καταθέτοντας τους προβληματισμούς του για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας «εδώ και τώρα».

Γιάννης Παρασκευόπουλος

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, ηθοποιός, σκηνοθέτης και ιδρυτικό μέλος, μαζί με τους Σίμο Κακάλα, Μαγδαληνή Μπεκρή, Σοφία Παπαδοπούλου και Θανάση Χαλκιά, του ιστορικού θεατρικού οργανισμού «Νέες Μορφές», που δημιουργήθηκε το 1996 με σκοπό την έρευνα και τη σκηνική συνομιλία των τεχνών, εστιάζοντας στη σωματικότητα, την ομαδική καλλιτεχνική δημιουργία και την παρουσίαση νέων έργων στο κοινό. Μετά τις «Νέες Μορφές» που ανέστειλαν τη λειτουργία τους το 2004, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος συνεργάστηκε ως σκηνοθέτης με το ΚΘΒΕ, το Εθνικό Θέατρο, τα ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και Ιωαννίνων, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, το Εθνικό Θέατρο Κραιόβας στη Ρουμανία και το Θέατρο ARCUB στο Βουκουρέστι, ενώ το 2018 ανέλαβε τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Παράλληλα, ήταν και παραμένει ένας χαρισματικός δάσκαλος υποκριτικής με πολυετή διδακτική εμπειρία, αλλά και μία καλλιτεχνική δύναμη που δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμα επαρκώς στην πόλη.

Αστέρης Πελτέκης

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ και του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, ηθοποιός και σκηνοθέτης σε περισσότερες από 50 παραστάσεις και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ από το 2022, ίσως ο νεότερος που έχει αναλάβει τη θέση αυτή και ο πρώτος που αναδείχθηκε μέσα από ανοιχτή διαδικασία. Ο Αστέρης Πελτέκης παρέλαβε έναν οργανισμό σε «χειμερία νάρκη» λόγω της πανδημίας και των επιλογών της προηγούμενης διεύθυνσης, καταφέρνοντας, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε συνεργασία με τον Χρήστο Σουγάρη, να τον ζωντανέψει, προσκαλώντας στη Θεσσαλονίκη την crème-de-la-crème της θεατρικής Αθήνας και δημιουργώντας ένα πολυποίκιλο πρόγραμμα που συνέβαλε στην επιστροφή του κοινού στις θεατρικές αίθουσες. Ήρεμος, μεθοδικός και εργατικός, με σχέδια που θέλει και φαίνεται πως μπορεί να πραγματοποιήσει, ο Αστέρης Πελτέκης είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά όλες τις πτυχές του ΚΘΒΕ, τη σχέση του οργανισμού με τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές δυνάμεις της πόλης αλλά και τις προσδοκίες της πόλης από το κρατικό θέατρό της. Και η γνώση αυτή μπορεί να γίνει η δύναμη που θα μεταμορφώσει τη θεατρική φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης.

Χάρης Πεχλιβανίδης

Απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με μεταπτυχιακές σπουδές στο devised theatre (Darlington College of Arts), ο Χάρης Πεχλιβανίδης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, από το 2021 καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και, παράλληλα, υποψήφιος διδάκτορας του Τμήματος Θεάτρου ερευνώντας τις «όψεις του πολιτικού στο θέατρο ντοκουμέντο». Πρόκειται για έναν ταλαντούχο δημιουργό του νέου ελληνικού θεάτρου-ντοκουμέντο, συνδημιουργό (με την Κορίνα Βασιλειάδου) της καλλιτεχνικής κολλεκτίβας influx, η οποία βραβεύτηκε με τη Διεθνή Υποτροφία Ίψεν του Ιδρύματος Ίψεν της Νορβηγίας για το πρωτότυπο project της που παντρεύει το κείμενο του Νορβηγού συγγραφέα «Ο εχθρός του λαού» με τα μεταλλεία στη Χαλκιδική, μια ιδιαίτερα σημαντική διάκριση που πέρασε απαρατήρητη από τα ελληνικά μίντια. Η πρόσφατη παράσταση-ντοκουμέντο «801.5m» που σκηνοθέτησε για το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, η οποία εξιστορεί τη ζωή και το μαρτύριο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, ήταν υποψήφια στα Βραβεία της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών, μια ελπιδοφόρα διάκριση για το υψηλής καλλιτεχνικής αξίας έργο που παράγεται στην περιφέρεια.

Τάσος Ράτζος

Το όνομα του σκηνοθέτη Τάσου Ράτζου είναι συνώνυμο με τη θεατρική ομάδα «Μικρός Βορράς», την ομάδα που άλλαξε τη φυσιογνωμία του παιδικού θεάτρου της Θεσσαλονίκης, επενδύοντας στην ανάπτυξη και συνεχή ενίσχυση της θεατρικής παιδείας παιδιών και νέων. Εφαρμόζοντας τις αρχές του εκπαιδευτικού δράματος, η ομάδα, μέσα από τις παραστάσεις της, δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον έκφρασης, αλληλεπίδρασης και ενεργητικής συμμετοχής στη θεατρική διαδικασία, δημιουργώντας πυρήνες διαλόγου, που είναι η βάση της δημοκρατίας και της Κοινωνίας των Πολιτών. Πέρα από την προσφορά του στο παιδικό θέατρο, με τον «Μικρό Βορρά» ο Τάσος Ράτζος έχει δημιουργήσει έναν πυρήνα από σταθερούς αλλά και νέους συνεργάτες διαφορετικών ειδικοτήτων, που βρίσκουν στην ομάδα ένα δημιουργικό και επαγγελματικό «καταφύγιο».

Γιάννης Ρήγας

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης – Κάρολος Κουν και μαθητής των Κουν, Λαζάνη και Παπαβασιλείου, ο Γιάννης Ρήγας είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του θεάτρου της Θεσσαλονίκης. Ηθοποιός και σκηνοθέτης, έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το ΚΘΒΕ, τον ΘΟΚ και πολλούς ιδιωτικούς θιάσους, ενώ οι παραστάσεις του έχουν παρουσιαστεί στην Επίδαυρο, το Ωδείο Ηρώδου Αττικού και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης. Το 1990 δημιούργησε τον Θεατρικό Οργανισμό Εστία, την περίοδο 1999-2001 διετέλεσε Αναπληρωτής Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ και από το 1995 έως το 2001 υπήρξε Διευθυντής της Δραματικής Σχολής του, στην οποία παραμένει μέχρι σήμερα ως Διευθυντής Σπουδών.

Έφη Σταμούλη

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» και καθηγήτρια υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, η Έφη Σταμούλη είναι αυτή τη στιγμή η σημαντικότερη ηθοποιός στη Θεσσαλονίκη, έχοντας συμμετάσχει σε περισσότερες από 100 παραστάσεις και ερμηνεύσει, από το 1979 μέχρι σήμερα, σπουδαίους ρόλους του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της, η εμβληματική ερμηνεία της στην παράσταση «Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμίδου σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, μία παράσταση που παίχτηκε δύο σεζόν στο ΚΘΒΕ και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην Αθήνα.

Δημήτρης Χαλκιάς

Σταθερός συνεργάτης του ΚΘΒΕ για περίπου 40 χρόνια, μέσα από πολλές διαφορετικές θέσεις, ο Δημήτρης Χαλκιάς είναι ιδρυτικό μέλος του Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης, της καλλιτεχνικής ομάδας που από το 1983 συμβάλλει στην ανάπτυξη του παιδικού θεάτρου στη Βόρεια Ελλάδα και τις παραμεθόριες περιοχές. Μέχρι σήμερα, το Νέο Θέατρο έχει ανεβάσει περισσότερες από 40 παραγωγές και έχει πραγματοποιήσει περίπου 5.000 παραστάσεις σε κάθε γωνιά της χώρας, φέρνοντας σε επαφή τα παιδιά με συγγραφείς όλων των εποχών αλλά και διαφορετικά είδη θεάτρου. Στην πολυετή πορεία του, ο φορέας έχει συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες διαφορετικών ειδικοτήτων, ενώ στόχος του παραμένει η αξιοποίηση και ανάδειξη του πλούσιου καλλιτεχνικού δυναμικού της πόλης.

Χριστίνα Χατζηβασιλείου

Απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Σκηνοθεσία και την Εκπαίδευση των Ηθοποιών (University of Exeter), η σκηνοθέτρια Χριστίνα Χατζηβασιλείου έχει διδάξει στις δραματικές σχολές ΚΘΒΕ, «Ανδρέας Βουτσινάς» και «Ίασμος-Βασίλης Διαμαντόπουλος», ενώ από το 2008 διδάσκει στο Τμήμα Θεάτρου ως Επίκουρη καθηγήτρια υποκριτικής και σκηνοθεσίας. Έχει συνεργαστεί με ιδιωτικές και κρατικές σκηνές σε παραστάσεις κλασικού και ξένου ρεπερτορίου, ενώ μία από τις σημαντικότερες στιγμές της είναι σίγουρα η παράσταση «Σωτηρία με λένε» με την Έφη Σταμούλη. Ως freelance stage director στη Θεσσαλονίκη, η Χριστίνα Χατζηβασιλείου είναι μία ικανότατη δημιουργός που εδώ και χρόνια έρχεται αντιμέτωπη με δύο από τα μεγαλύτερα προβλήματα του θεάτρου στην πόλη μας: την έλλειψη χρηματοδότησης, την απουσία ανεξάρτητων θεατρικών σκηνών και, κατ’ επέκταση, τη συρρίκνωση της τοπικής παραγωγής.

Γιώργος Χριστιανάκης

Ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συνθέτες της Θεσσαλονίκης, με διακριτική αλλά συνεχή παρουσία στα θεατρικά πράγματα της πόλης, ο Γιώργος Χριστιανάκης έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 90 παραστάσεις του μοντέρνου και του κλασικού ρεπερτορίου, επενδύοντας μουσικά πολλές από τις παραγωγές του ΚΘΒΕ. Μέσα από τις συνθέσεις του, που ενσωματώνουν διαφορετικά στοιχεία, είδη και στιλ, καταφέρνει να δημιουργεί έναν πλούτο αισθήσεων και συναισθημάτων που αναδεικνύουν την ατμόσφαιρα και την εμβέλεια των θεατρικών έργων. Παράλληλα με την ενασχόλησή του με το θέατρο, έχει στο ενεργητικό του 5 προσωπικούς δίσκους και πολλές συνεργασίες σε διαφορετικές δισκογραφικές δουλειές.