Δραματικές σκιές πάνω σε ασπρόμαυρη αιώνια γοητεία

Ακόμα και να μην είσαι λάτρης των πλατφόρμων μια στάση οφείλεις να την κάνεις σε αυτό το μικρό κομψοτέχνημα των οκτώ επεισοδίων, που αντλεί υλικό από το αιώνιο story της Patricia Highsmith γραμμένο το 55, για να στήσει μια εθιστική καταβύθιση στην πιο εντυπωσιακή χώρα του κόσμου, αλλά και στην ανθρώπινη ψυχή.

Στην τυχαιότητα των χειρισμών ενός κοινωνιοπαθούς, που δεν θα διαστάσει να δοκιμάσει τις αντοχές ενός ολόκληρου συστήματος, αλλά και στην καταγραφή, με ύφους φόρου τιμής, σε μια σειρά από τάσεις και σχολές που αγαπήσαμε στο σινεμά και τη φωτογραφία.

Από τον εκθαμβωτικό ιταλικό νεορεαλισμό μέχρι τις εικόνες των Herbert List και Mario Cattaneo, που κοσμούν σε table books τα σπίτια όσων λατρεύουν την αιώνια χώρα.

Καθώς η κάμερα παρακολουθεί εκστατικά την πορεία προς την άνοδο, μέσω κολάσεως όμως, του Τόμας, η Ρώμη, το Αμάλφι, η Νάπολη, το Παλέρμο, ακόμα και η Βενετία, απογυμνωμένες από τα χρυσαφένια δειλινά, τα έντονα φλούο φορέματα των γυναικών του πενήντα, τα χρωματιστά φιατάκια και την πολύχρωμη ατμόσφαιρα των πάρτι, παρουσιάζονται γεωμετρικές και εκθαμβωτικά λιτές.

Η ωραιότερη ασπρόμαυρη αποτύπωση της Ιταλίας στην Ιστορία, παίρνει σάρκα και οστά για να συμπεριλάβει εντός της το σκοτεινό κόσμο του ήρωα, τον γεμάτο αντιθέσεις και απειλές.

Όπως άλλωστε το λευκό, το μαύρο έτσι και οι σκιές παραφυλάνε σε κάθε κάδρο. Ακόμα και τα υπερμεγέθη γεμάτα χρώμα έργα του Καραβάτζιο, που λίγο πολύ έχουμε θαυμάσει στη Galleria Borghese στη Ρώμη και στο Oratory of San Lorenzo του Palermo, μοιάζουν ιδανικά εικαστικά τοπία για να τονίζουν με το κιαρόσκουρο που υπογραμμίζει εντυπωσιακά τον εγκληματικό του κόσμο.

Η Ιταλία που κινείται ο Ρίπλεϊ είναι μια Ιταλία που ακουμπά στέρεα στο μύθο της: βίλες, παλάτσο, ντίβες πίσω από βαριά γυαλιά ηλίου, αέρας και φινέτσα μιας αιώνιας αυτοκρατορίας. Είναι όμως και ένας τόπος που προσφέρεται για να κρυφτεί ένας φτωχοδιάβολος, από τα σκοτεινά σοκάκια της αιώνιας πόλης τη νύχτα και τις έρημες εξοχές της via Appia μέχρι τη χειμωνιάτικη μοναξιά του Ατράνι.

Ο Zaillian και ο Elswit στήνουν μια γοητευτική παγίδα στο μάτι, ένα ταξίδι που θες να συνεχιστεί και άλλο. Ναι, έχει όλα τα υλικά ενός καλοστημένου θρίλερ, άριστη σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσης, έχει τη στόφα της καταβύθισης στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής αλλά ξεχωρίζει για το στιλ και την αισθητική, που διαρκώς υπενθυμίζει διακριτικά πώς το σινεμά, ακόμα και αυτό της τηλεόρασης, είναι εικόνα, είναι μαγεία που εδώ καταναλώνεις σε μεγάλες χορταστικές ποσότητες. Αβίαστα.

Ο νεότερος Ρίπλεϊ γίνεται εμμονή, τον κουβαλάς σαν ένα απεριτίβο που ήπιες ένα απόγευμα στη Via Veneto και δεν ξέχασες ποτέ, σαν ένα άρωμα που μύρισες στο Capri από λεμονανθούς και το χεις ακόμα στα ρουθούνια σου, σαν τη στιγμή που ξέμεινες πίσω, στον San Pietro στο Βατικανό, να θαυμάζεις το μεγαλείο…

Αν ήμασταν στο σινεμά θα μιλούσαμε για το σινεμά των δημιουργών, η μαγκιά του Zaillian είναι ότι γίνεται auteur στην παγκόσμια τηλεόραση.

Αυτό δεν ήταν ένα κείμενο για τη μεταφορά του βιβλίου σε μια τηλεοπτική οθόνη, ήταν μια εξομολόγηση συναισθημάτων μπροστά σε οκτώ σύντομα ασπρόμαυρα όνειρα, σύντομα θρίλερ με φόντο μια λιτή, αλλά συναρπαστικά φωτογενή, αποτύπωση μιας χώρας και της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής.