Δύο Εντελώς Ξένοι: Πόσες φορές μπορεί να σε σκοτώσει η αστυνομία σε 29 λεπτά;
Μία ταινία που παρά τις σφοδρές επικρίσεις καταφέρνει να κάνει απτό τον εγκλωβισμό της αφρικανικής διασποράς στο αδιέξοδο σταυροδρόμι των φυλετικών διακρίσεων και της αστυνομικής βίας.
Αν είσαι λευκός, ίσως καμία. Αν όμως είσαι Αφροαμερικανή ή Αφροαμερικανός, μέσα σε μισή ώρα η αστυνομία μπορεί να σε δολοφονήσει 100 φορές. Αυτό διατείνεται η μικρού μήκους ταινία «Δύο Εντελώς Ξένοι» (Two Distant Strangers) των Travon Free και Martin Desmond Roe.
Η μεταφορά απλή, αλλά στοχευμένη: ένας νεαρός, μαύρος γραφίστας, έχοντας περάσει το βράδυ του στο σπίτι μιας κοπέλας, ετοιμάζεται να επιστρέψει στο δικό του. Κατά την επιστροφή του υπόκειται σε παράνομο έλεγχο από αστυνομικό, ο οποίος εν τέλει τον δολοφονεί. Ο πρωταγωνιστής παγιδεύεται χρονικά σε μια νέα Μέρα της Μαρμότας, βιώνοντας ξανά και ξανά το επεισόδιο, με διαφορετική κάθε φορά εξέλιξη, μα με την ίδια πάντα κατάληξη. Τη δολοφονία του από τον αστυνομικό.
Ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής αποτίμησης της ταινίας, των επικρίσεων που δέχτηκε ή της υποψηφιότητάς της για Όσκαρ, αυτό που σίγουρα καταφέρνει είναι να γίνει απτός ο εγκλωβισμός της αφρικανικής διασποράς στο αδιέξοδο σταυροδρόμι των φυλετικών διακρίσεων και της αστυνομικής βίας. Ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκες με μαύρο δέρμα. Η ματαιότητα αυτή υπογραμμίζει το γεγονός ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για μεμονωμένα και ασύνδετα περιστατικά, αλλά για έναν ρατσισμό με ρίζες βαθιές, ποτισμένες επιμελώς με απανθρωποποίηση και μια επίπλαστη αίσθηση απειλής.
Από τον Τζωρτζ Φλόιντ και τη Μπριόνα Τέιλορ, μέχρι τον Ζακ Κωστόπουλο και τον Βασίλη Μάγγο, η σχεδόν οικουμενική διάσταση της αστυνομικής βίας και καταστολής (ειδικά κατά την περίοδο της πανδημίας) θα έπρεπε να έχει πείσει ακόμη κι εκείνους στους οποίους η αλληλεγγύη και το αίσθημα δικαίου συνάντησαν τοίχο, πως οι αστυνομικές μεταρρυθμίσεις και η απόδοση δικαιοσύνης θα έπρεπε να βρίσκονται στην κορυφή κάθε πολιτικής ατζέντας.
Οι άνθρωποι αυτοί, που καθημερινά «δεν μπορούν να αναπνεύσουν», πήραν χθες – με την καταδίκη του Ντέρεκ Σόβιν, δολοφόνου του Τζωρτζ Φλόιντ- μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσουν. Να συνεχίσουν παλεύοντας κι ελπίζοντας ότι ο φαύλος κύκλος των συναισθημάτων της οργής, της θλίψης και της απελπισίας, που δεν προλαβαίνει καν να ολοκληρωθεί μέχρι το επόμενο χτύπημα, κάποια στιγμή θα σπάσει. Να συνεχίσουν μ’ εμάς συνεχώς στο πλευρό τους και με τον πρώτο λόγο δικό τους. Κάθε ζωή μετράει το ίδιο, μα –σε καμία περίπτωση- δεν κινδυνεύουν το ίδιο όλες οι ζωές.
(Η ταινία «Δύο Εντελώς Ξένοι» είναι διαθέσιμη στο Netflix)
