Οι Σέρρες του Καπουτζίδη είναι ένα μάθημα ζωής για όλους μας

Σε μία εποχή που εξελίσσεται και κοπιάζει για να τοποθετήσει καινούριες βάσεις στην κοινωνία, δε γίνεται η ελληνική τηλεόραση να σφυρίζει αδιάφορα, φτιάχνοντας σειρές μιας άλλης εποχής.

Με αυτό ως γνώρισμα πια, οι δημιουργοί και οι παραγωγοί θα πρέπει να ξεχάσουν όσα ξέρουν και να ακούσουν τις ανάγκες και τα θέλω του κόσμου που προσπαθεί και κοπιάζει να αλλάξει.

Σε μία περίοδο που το metoo έφερε στο φως δεκάδες υποθέσεις κακοποίησης, που οι γυναικοκτονίες έχουν συγκλονίσει, που τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (ορθώς) σηκώνουν ανάστημα ζητώντας ορατότητα και δικαιώματα που, αυτονόητα, πρέπει να έχουν, η διαφορετικότητα είναι πιο κοντά από ποτέ ώστε να γίνει αποδεκτή στις κοινωνίες.

Πριν λίγες μέρες, κι αφού είχε ολοκληρώσει την προβολή της στην νέα, συνδρομητική πλατφόρμα του Ant1, αποφάσισα να παρακολουθήσω κι εγώ τη νέα τηλεοπτική σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη που τόσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί, ακόμα από τον καιρό που έγινε γνωστό πως θα γίνουν τα πρώτα γυρίσματα. Η πρώτη εικόνα του Πάνου Νάτση, πρωταγωνιστή της σειράς που πρόσφατα έχασε τη ζωή του σε τροχαίο τον περασμένο Γενάρη, δένει στιγμιαία έναν μικρό κόμπο στον λαιμό, γνωρίζοντάς πια όλα όσα έχουν εξελιχθεί εκείνη τη νύχτα στη συμβολή των οδών Δεληγιώργη και Κεραμεικού όταν η μηχανή του άτυχου ηθοποιού συγκρούστηκε με φορτηγό.

Οι «Σέρρες», είναι το οδοιπορικό ενός νέου άντρα στην γενέτειρα του, αλλά και στη σχέση του με τον πατέρα του που ποτέ δεν είχε αποδεχτεί ότι είναι gay. Στον ρόλο του πατέρα του Οδυσσέα (κεντρικός ήρωας), ο Γιώργος Γάλλος που για ακόμα μία φορά αποδεικνύει πόσο σημαντικός ηθοποιός είναι στους ρόλους που αναλαμβάνει, είτε αυτοί είναι δραματικοί, είτε είναι κωμικοί.

Εδώ βέβαια, δεν έχουμε μία κωμωδία, όπως πολλοί ίσως να περιμένατε λόγω Καπουτζίδη. Που – τώρα που το σκέφτομαι – ακριβώς λόγω Καπουτζίδη και των (σπουδαίων) τοποθετήσεων του τα τελευταία χρόνια, το τελευταίο που θα έπρεπε να περιμένουμε από τον ταλαντούχο δημιουργό θα ήταν μία απλή κωμωδία καταστάσεων. Άλλωστε, την πορεία και την εξέλιξη του, την έχει δείξει ακόμα από την ημιτελή αλλά εξαιρετική «Εθνική Ελλάδος» πριν χρόνια, κάνοντας πια την συγγραφική του ωριμότητα να μοιάζει τόσο φυσική στο πέρασμα των χρόνων.

Εδώ λοιπόν, δεν έχουμε μία κωμωδία, αλλά μία σοβαρή ιστορία αποδοχής με γλυκά και κωμικά στοιχεία, ακριβώς όπως είναι η ζωή. Με τον ίδιο αυθορμητισμό, με ατάκες και διαλόγους καθημερινούς και οικείους, με χαρακτήρες που, λίγο πολύ, όλοι συναναστραφήκαμε κάπου, κάπως, κάποτε.

Οι «Σέρρες» είναι η πιο αληθινή τηλεοπτική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης, ακριβώς επειδή γυρίστηκε στην εποχή μας και την περιγράφει με τον καλύτερο και πιο ευαίσθητο τρόπο. Δίνει μαθήματα ζωής σε όλους, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο κι αυτό είναι μία καλή αρχή για να μπουν νέες βάσεις στη σχέση της τηλεόρασης και του νέου – όχι ηλικιακά – τηλεθεατή που επιστρέφει στην ελληνική μυθοπλασία, ακριβώς επειδή βλέπει κάτι να αλλάζει.

Η επιλογή των Σερρών για να διαδραματιστεί η ιστορία της σειράς, προφανώς και δεν ήταν τυχαία, αφού ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι από εκεί και γνωρίζει καλά περιοχές και συνήθειες ώστε να τοποθετήσει εκεί τους ήρωες του, πιο ομαλά από οποιαδήποτε άλλη μικρή κοινωνία. Και πιστέψτε με, επειδή έχω ζήσει κι εγώ πολλά χρόνια στις Σέρρες, είναι σίγουρα μία πόλη που δύσκολα ζεις χωρίς να σε ξέρουν οι περισσότεροι. Είναι μία μικρή κοινωνία που λίγο πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και, δυστυχώς όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, σχολιάζουν και πιο εύκολα ο ένας τον άλλον. Βέβαια, έχω την αίσθηση ότι η πρόθεση του δημιουργού δεν είναι να την «πει» στους ανθρώπους των Σερρών – αφού κάπως έτσι είναι στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας ακόμα – αλλά να προβάλει το μεγάλο πρόβλημα της αποδοχής και της ορατότητας μέσα από την αντίθεση αυτή, αφού βέβαια, στείλει και το δικό του «μήνυμα» σε κάθε πόλη και γειτονιά που νιώθει να την αφορά.

Σε συζήτηση μου με ερασιτέχνη ηθοποιό που συμμετείχε στη σειρά (μεταξύ πολλών άλλων από την πόλη που επιλέχθηκαν να «περάσουν» από τη σειρά, μετά από κάστινγκ), μαθαίνω πως και η περίοδος των γυρισμάτων ήταν ωραία, λέγοντας πως «Ήταν ακόμα η περίοδος των μέτρων του κορονοϊου και ενώ ήμασταν όλοι μαζεμένοι, μας έκαναν να νιώσουμε πολύ ωραία όλο το συνεργείο και ο ίδιος ο Καπουτζίδης. Πόσο φωτεινός άνθρωπος! Γίναμε μία παρέα όλοι μαζί και νιώθω πολύ περήφανη που είμαι μέρος αυτής της συγκεκριμένης σειράς που γυρίστηκε στην πόλη μου».

Είναι οι «Σέρρες» μία σειρά που θα μπορούσε να προβληθεί σε όλα τα σχολεία της χώρας;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Είναι μία τηλεοπτική σειρά που γράφει τη δική της ιστορία, όχι μέσα στο στενό πλαίσιο της συσκευής που οι περισσότεροι έχουμε στο σπίτι μας, ή του λαπτοπ, αλλά σε μία ολόκληρη εποχή που προσπαθεί, και νομίζω καταφέρνει, να φτιάξει μια καλύτερη συνθήκη χωρίς, τελικά, κανένα πλαίσιο.

Η πρώτη φορά που κεντρικός ήρωας μίας σειράς είναι ομοφυλόφιλος. Ο πρωταγωνιστικός. Μάθημα πως οι gay δεν είναι απαραίτητα οι χαριτωμένοι τύποι καρικατούρες που χρησιμοποιούνται στην τηλεόραση για να προσφέρουν γέλιο μέσα από μία τριτοτέταρτη διανομή. Είναι οι άνθρωποί – όπως όλοι μας – που ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν, με όποιον θέλουν και μπροστά, στην πρώτη γραμμή. Είναι άνθρωποι που θα πληγωθούν και θα πληγώσουν. Που αποδέχονται. Που έχουν ανάγκη από αποδοχή. Πρώτα από τους δικούς τους ανθρώπους και μετά και από τους γύρω. Που αισθάνονται και προκαλούν συναισθήματα και σε άλλους. Που αγαπούν και έχουν ανάγκη να αγαπηθούν. Που ζουν.

Ο πατέρας του Οδυσσέα είναι ο μέσος Έλληνας που έζησε σε μία διαφορετική εποχή. Που, όπως φαίνεται, δεν είχε την ευκαιρία μέχρι τότε να σκεφτεί όλα τα παραπάνω. Μέχρι τη μέρα που οι συγκυρίες τον φέρνουν κοντά με τον μικρό γιο του.

Από εκεί και πέρα, μπαίνουμε όλοι μαζί σε ένα οδοιπορικό αγάπης, κατανόησης και αποδοχής. Είτε ως θεατές, είτε ως κάποιοι που θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση του πατέρα ή του γιου. Αυτό κάνουν τα καλά κείμενα, σε τοποθετούν εύκολα μέσα τους, δίνοντας σου τα χαρακτηριστικά του. Είναι εύκολο να καταλάβουμε γρήγορα πως το πρόβλημα λοιπόν, δεν είναι η αγάπη μεταξύ των δύο αυτών ανθρώπων, αλλά ο τρόπος που δεν έμαθαν ποτέ να την δείχνουν ο ένας στον άλλον.

Οι «Σέρρες» (που διαβάζονται και ανάποδα, προσφέροντας πολλαπλές αναγνώσεις, ίσως όπως και η ιστορία της σειράς), είναι σε μία ιδιαίτερα φωτεινή και ποπ σκηνοθεσία του έμπειρου Σταμάτη Πατρώνη που βάζει, σύμφωνα με τη γνώμη μου, την ιστορία σε πιο οικεία μονοπάτια για έναν τηλεθεατή που κάνει ήδη μία προσπάθεια να κατανοήσει και να αγαπήσει αυτή τη σειρά (κάτι που στο τέλος, πιστεύω το κάνουν όλοι).

Έρχεται στο επίκεντρο η συζήτηση της οικογένειας σε τέτοια ζητήματα. Μάθημα κι αυτό για γονείς και νεαρά άτομα που για πρώτη φορά βλέπουν μία ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης να τους «ακούει» και να τους δείχνει τον δρόμο. Αν αυτό δεν είναι βήμα μπροστά για την ελληνική κοινωνία, τότε ποιο;

Ο Γιώργος Καπουτζίδης, ίσως είναι ο πιο σημαντικός σεναριογράφος της σημερινής τηλεόρασης για έναν ακόμα λόγο. Τους χαρακτήρες που δημιουργεί. Χαρακτήρες που δεν δημιουργούνται επιφανειακά για χάρη καμίας οικονομίας τηλεοπτικού χώρου και χρόνου, επενδύοντας πάντα ο δημιουργός τους σε αυτούς και δίνοντας τους την καλύτερη δυνατή θέση μέσα στις ιστορίες του.

Το είδαμε αυτό να συμβαίνει και στις «Σαββατογεννημένες», και στο «Παρα πέντε» και στην «Εθνική Ελλάδος» του. Το βλέπουμε και αυτή τη φορά, με εξαιρετικούς ρόλους που υποδύονται ταλαντούχοι άνθρωποι, όπως η (αποκάλυψη) Λένα Δροσάκη που είναι η πιο απολαυστική (και κάποιες φορές αντιπαθητική) influencer, η Μαριλού Κατσαφάδου στον ρόλο της κολλητής και φαρμακοποιού που κρατάει έναν από τους δύο πιο κωμικούς ρόλους της σειράς χαρίζοντας ταλέντο και γεύση απλόχερα, η Γιούλη Τσαγκαράκη σε ένα ρόλο που, έχω την αίσθηση, θα την σημαδέψει, κάνοντας την κουτσομπόλα και… δαιμόνια θεία του Οδυσσέα (κλείνοντας με αυτόν τον ρόλο κάποιες φορές το «μάτι» ο Καπουτζίδης στις καταστάσεις της Θεοπούλας του «Παρά πέντε» – το κλείσιμο της πόρτας μπροστά της είναι χαρακτηριστική παραπομπή), η Λένα Ουζουνίδου στον γλυκό ρόλο της μητέρας που έχει πεθάνει αλλά έρχεται κάθε φορά που χρειάζεται με έναν τρόπο, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ως ομοφοβικός φίλος του πατέρα και άλλοι πολλοί που περνάνε αλλά αφήνουν το στίγμα τους και τα μηνύματα τους. Την περίπτωση Γάλλος και Νάτσης την αναλύουμε έτσι κι αλλιώς σε όλο το κείμενο, τονίζοντας την ικανότητα και το ταλέντο τους που φωτίζουν ολόκληρη τη σειρά.

Η μοναδική ίσως ένσταση που έχω, είναι πως μία τέτοια σειρά που αφορά μία ολόκληρη κοινωνία, επιλέχτηκε να προβληθεί σε ένα συνδρομητικό κανάλι και όχι σε ένα με ελεύθερη πρόσβαση ώστε να το δουν ΟΛΟΙ. Κάτι, που ελπίζω και εύχομαι να το κάνει ο Ant1 σύντομα και να το προβάλει.

Έτσι γίνονται τα βήματα μπροστά. Μέσα από την τέχνη και μερικούς ανθρώπους (τολμηρούς και ονειροπόλους) που ωριμάζουν μέσα από την τέχνη τους ή ωριμάζουν την τέχνη τους μέσα από τη ζωή τους. Μαζί τους και όλοι εμείς. Συνοδοιπόροι.

ΥΓ1. Ξεκίνησα να δω κάποια επεισόδια της σειράς για αρχή. Τελικά, την είδα ολόκληρη με τη μία, μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα. Δε γινόταν να την αφήσω στη μέση…

ΥΓ2. Η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά κατέχει τον δικό της, πρωταγωνιστικό (και νοσταλγικό) ρόλο στη σειρά!

ΥΓ3. Μακάρι να ισχύουν οι φήμες που θέλουν τον δημιουργό και το κανάλι να έχουν αποφασίσει το γύρισμα και δεύτερου κύκλου της σειράς, με το ενδιαφέρον να στρέφεται αυτή τη φορά – και λόγω του θανάτου του Νάτση – στην Μαριλού Κατσαφάδου. Το χρειαζόμαστε…