Οι σειρές που είδαμε το 2021 – Οι συντάκτες της Parallaxi προτείνουν

Στο δύσκολο 2021 που φεύγει, οι συντάκτες της Parallaxi είδαν (και) σειρές. Δεν ήταν λίγα τα πρωινά που δημιουργήθηκαν πηγαδάκια πάνω από τα γραφεία ή το μεσημέρι, την ώρα του φαγητού που ο ένας θα έλεγε την εξέλιξη της χθεσινοβραδινής σειράς που ξεκίνησε να βλέπει και θα συνέχιζε κάποιος άλλος με το τέλος της δικής του σειράς.

Με λίγα λόγια, αυτή τη χρονιά είδαμε σειρές, γελάσαμε, κλάψαμε, ξαφνιαστήκαμε ή ξενερώσαμε με την ίδια ευκολία που μπορεί να πατούσαμε το play (ή και το pause) και να πηγαίναμε σε επόμενη σειρά.

Στην εκπνοή του χρόνου, μαζευτήκαμε και είπαμε να γράψουμε για όσα είδαμε και αγαπήσαμε περισσότερο αυτή τη χρονιά. Για εκείνους που ψάχνουν κάτι καινούριο να ξεκινήσουν ή για εκείνους που κάνουν λίστα για τον (δύσκολο, όπως φαίνεται) χειμώνα των μέτρων.

Γιώργος Σταυρακίδης :

Η αλήθεια είναι πως στις καραντίνες ήταν σίγουρα πιο εύκολο να διαθέσω χρόνο ώστε να «λιώσω» σε καινούριες και παλιότερες τηλεοπτικές σειρές. Και πιστέψτε με, το έκανα!

Τώρα πλέον, που μπήκαμε τους τελευταίους μήνες στον παλιό, καθημερινό τρόπο ζωής (που όπως όλα δείχνουν τον χάνουμε για ακόμα μία φορά, αλλά αυτή είναι μία άλλη, πονεμένη ιστορία), προσπαθώ να βρω χρόνο να δω όσες νέες σειρές κυκλοφορούν σε πλατφόρμες και στα γνωστά τηλεοπτικά κανάλια, έχοντας καταφέρει ευτυχώς να δω κάποιες από αυτές και μάλιστα, να ξεχωρίσω μερικές και να σας τις προτείνω σήμερα (εντάξει και μία παλιότερη που όμως, την λατρεύω)!

The Morning Show (Apple TV+)

Η σειρά μπορεί να ξεκίνησε το 2020, όμως μέσα στη χρονιά αυτή προβλήθηκε ο δεύτερος, πολυαναμενόμενος κύκλος της που όχι μόνο δικαίωσε όλους εμάς που ενθουσιαστήκαμε στον πρώτο κύκλο, αλλά μας έκανε να προβληματιστούμε ακόμα παραπάνω και τελικά, να την λατρέψουμε, ελπίζοντας σε τρίτη συνέχεια. Αρχικοί  λόγοι που όλοι στραφήκαμε στη σειρά αυτή (κακά τα ψέματα) ήταν σίγουρα η επιστροφή της  Jennifer Aniston στη τηλεόραση πολλά χρόνια μετά τα (υπέροχα) «Φιλαράκια» και η συμμετοχή της εξαιρετικής Reese Witherspoon, ειδικά μετά τη συμμετοχή της στα σπουδαία «Big Little Lies» και «Little fires everywhere» που είχε και μερίδιο της παραγωγής, όπως άλλωστε σε ό,τι παίζει τα τελευταία χρόνια. Ένας επιπλέον λόγος που συζητήθηκε το «The Morning Show» ήταν το θέμα του, που ήρθε λίγο μετά το κίνημα του #metoo στην Αμερική και περίπου την εποχή των αποκαλύψεων της χώρας μας. Επίσης, ο εξαιρετικός τρόπος που το προβάλει, το αντιμετωπίζει και το περνάει στους θεατές του, μέσα από τον δύσκολο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των ανθρώπων της.

Sex Education (Netflix)

Όταν τέλειωσα τον τρίτο κύκλο της σειράς, θυμάμαι πως είχα πει πως το Sex Education θα έπρεπε κάποτε, κάπως να διδαχθεί στα σχολεία! Μόνο καλό θα μπορούσε να κάνει μία τέτοια σειρά που όχι απλά καταγράφει τη ζωή των μαθητών, αλλά διδάσκει ήθος, ελευθερία και τρόπους σωστής συμπεριφοράς (ουσιαστικής, όχι αυτής της άλλης του καθωσπρεπισμού) απέναντι στις προτεραιότητες της εποχής. Με εξαιρετικό χιούμορ και ακόμα πιο εξαιρετική σοβαρότητα (όχι σοβαροφάνεια), η σειρά αποτελεί σεναριακό και σκηνοθετικό διαμάντι, ενώ οι χαρακτήρες, οι διάλογοι και οι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι πρότυπα για δουλειές που γίνονται για την τηλεόραση (ακόμα κι αν αυτή είναι η συνδρομητική). Χώρια δηλαδή που έχει και μια Gillian Anderson που λατρεύεις εύκολα…

Call My Agent (Netflix)

Τι σειράρα είναι αυτή παιδιά (κι ας μην είναι της χρονιάς, εγώ είδα ΚΑΙ τους 4 κύκλους μέσα στο 2021 και ίσως να θέλω να τη δω ξανά). Η γαλλική τηλεοπτική σειρά Dix Pour Cent (στα αγγλικά “Call my agent”) δεν είναι μόνο τρομερά διασκεδαστική, αλλά και αγνά σινεφιλική, γιατί δείχνει πώς γίνεται το σινεμά, από μέσα με τους ανθρώπους που το δημιουργούν σε μία χώρα που ζει, αναπνέει και δικαιωματικά ξέρει να δημιουργεί το καλύτερο, ίσως, σινεμά του κόσμου!

Εκτός από τους υπέροχους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, περνάνε από τη σειρά οι μεγαλύτεροι Γάλλοι σταρς και όχι μόνο που υποδύονται τους εαυτούς τους χωρίς κόμπλεξ και σοβαροφάνεια.

Από την Σεσίλ ντε Φρανς που αναρωτιέται σε ένα επεισόδιο αν αξίζει να κάνει πλαστική για να παίξει στον καινούριο Ταραντίνο, την Ναταλί Μπάιγ και την κόρη της Λόρα Σμετ, που δε θέλουν να παίξουν μαζί σε ταινία επειδή δεν αντέχει η μία την άλλη, την (μαγική) Ιζαμπέλ Ατζανί που συνειδητοποιεί ότι οι «άλλοι» τη θεωρούν απρόσιτη, την υπέροχη Ζιλιέτ Μπινός που κάνει ένα one-woman-show ως οικοδέσποινα της τελετής έναρξης του Φεστιβάλ Καννών (όπως και πράγματι ήταν, την ίδια χρονιά, με το ίδιο φόρεμα), με συγκλονιστικό, ευρωπαϊκότατο, φεμινιστικό αντίκτυπο και κλέβει την παράσταση, την Μόνικα Μπελούτσι που αναζητά έναν σύντροφο που να είναι, επιτέλους, «κανονικός» άνθρωπος και να ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ και την εργασιομανή (και πάντα ερωτική) Ιζαμπέλ Ιπέρ που αποδεικνύει πώς μπορεί να παίζει ταυτόχρονα σε τρεις ταινίες και μία θεατρική παράσταση που γίνονται ακριβώς τις ίδιες ώρες.

Παραγωγός του «Dix Pour Cent» είναι ο διάσημος παραγωγός και σεναριογράφος (και ατζέντης ο ίδιος), Ντομινίκ Μπεσνεάρ, εμπνεύστρια η σεναριογράφος Φανί Ερερό και συμπαραγωγός ο Σεντρίκ Κλαπίς, που σκηνοθετεί και κάποια επεισόδια. Για όσους την είδατε ήδη, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Για όσους όχι, ξεκινήστε άμεσα και με ευχαριστείτε αργότερα. Επίσης, για να χαρούμε και λίγο οι φανς της σειράς που όλοι λέγανε πως τέλειωσε, μαθαίνω πως όχι μόνο θα γυριστεί και 5^ος κύκλος, αλλά υπάρχουν σκέψεις και για μία ταινία! Αμήν!

Νίκος Γκάγιας :

Συνήθως κάθε χρόνο όλο και κάποια νέα σειρά ανακαλύπτω που με στιγματίζει με τον δικό της τρόπο και την συζητάω δίχως σταματημό με τους φίλους μου. Η αλήθεια είναι φέτος πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Δεν είδα και πολλές σειρές αλλά και αυτές που είδα δεν τις θυμάμαι καν (κάτι σημαίνει μάλλον αυτό – όχι για την μνήμη μου αλλά για τις σειρές).

Ας αφήσουμε αυτές στην άκρη και ας ασχοληθούμε με εκείνες που άξιζαν τον κόπο και τον χρόνο μου.

Θα ξεκινήσω με το Squid Game που «εν μια νυκτί» έγινε η σειρά φαινόμενο και με κόλλησε στην οθόνη. Εμπνευσμένο από το Battle Royale και άλλες ταινίες του είδους κατάφερε να πείσει εκατομμύρια κόσμο (μαζί με μένα) να παρακολουθήσουμε με μεγάλη αγωνία αγώνες επιβίωσης.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να έβλεπα από την αρχή το αρρωστημένο παιχνίδι που είχε στηθεί, παρ’ όλα αυτά αν κυκλοφορήσει 2^η σεζόν με διαφορετικό περιεχόμενο, σίγουρα πάλι θα φιγουράρει στις τάσεις.

Από εκεί και πέρα οι άλλες σειρές που είδα είναι πια πασίγνωστες. Το «You» και το «La Casa De Papel» άξιζαν και με το παραπάνω την προσοχή μας. Για το πρώτο περιμένω πως και πως την συνέχεια, ενώ πρόσφατα αποχαιρέτισα μία και καλή την μεγαλύτερη ληστεία του κόσμου.

Δύο παραγωγές του Netflix που ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν ακόμα περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω που τις είδα. Ίσα- ίσα μου χάρισαν ατελείωτες ώρες συζητήσεων για το αν αξίζουν ή όχι.

Στέλλα Παϊσανίδη :

Aν μας έλεγαν πριν από λίγο καιρό πως τα μάτια μας θα έβλεπαν στην ελληνική TV μια μεταφυσική περιπέτεια μυστηρίου θα γελούσαμε. Και όμως το 2021 τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά που μπορούμε πλέον να μιλάμε για μια στροφή πολλών μοιρών στη μικρή οθόνη.

Με το “Κομάντα και Δράκοι” η τηλεόραση απέδειξε εφέτος ότι είναι πιο έτοιμη από ποτέ να ανοίξει τις φτερούγες της και να δεχτεί κάτι πέρα από την εύπεπτη οικογειακή κωμωδία.

Εδώ και λίγους μήνες κάθε κυριακάτικο βράδυ ερχόμασταν- πράγμα σπάνιο για την εποχή- πιο κοντά στο μεταφυσικό και μάλιστα κοντέψαμε να πιστέψουμε σε αυτό.

Το γεγονός οφείλεται στην εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης, ο Θωμάς Βαρδίας με τη φωτογραφία του, ο Γιώργος Γεωργίου με τα σκηνικά του, ο Μίνως Μάτσας με την πρωτότυπη μουσική του και φυσικά το καστ. Και πόσοι άλλοι που δέθηκαν εκ του αποτελέσματος σα μια γροθιά και προσπέρασαν κάθε ρίσκο που εύλογα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια προσπάθεια.

Μια σειρά πολλά υποσχόμενη που συνέβαλε κατά πολύ ώστε το Mega να πάρει από το καλοκαίρι και μετά τη ρεβάνς.

Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί συνέδεσαν τη σειρά με παραγωγές του Netflix. Εμείς θα αρκεστούμε στο να πούμε πως έγινε μια καλή αρχή που ελπίζουμε να έχει συνέχεια στο εγγύς μέλλον.

Μυρτώ Τούλα :

Αν σκεφτώ πόσες σειρές είδα το 2021, είμαι σίγουρη πως η ανασκόπηση θα αποτελείται μονάχα από τις δικές μου. Και επειδή το ξέρω πως και οι συνάδελφοι μου βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση με εμένα θα περιοριστώ σε τρεις. Δεν θα σου προτείνω Netflix, διότι εκεί έχεις έναν μπούσουλα για να βρεις τις ιδανικές επιλογές βάσει των προτιμήσεων σου. Θα μιλήσω για τρεις ελληνικές σειρές, οι οποίες δικαίως έχουν μπει στην καρδιά μου και ενδεχομένως κάποια στιγμή να γυρίσω σε αυτές.

Έτερος Εγώ – Kάθαρσις 

Ο Σωτήρης Τσαφούλιας είχε θέσει ψηλά τον πήχη από την ταινία του, για να φτάσουμε στην πρώτη σεζόν “Χαμένες Ψυχές” και να πούμε αυτήν την ελληνική τηλεόραση θέλουμε και να δούμε φέτος με κομμένη την ανάσα την “Κάθαρσις” φωνάζοντας στο τέλος “δεν μπορεί.”

Η επιτυχία της καθορίζεται από την επιθυμία σου να δεις ένα ακόμη επεισόδιο μόλις αυτό που έβλεπες έχει τελειώσει. Και αν αναρωτιέσαι αν μπορεί να υπάρξει αστυνομική μυθοπλασία made in Greece στα πρότυπα των πιο διάσημων σειρών του κόσμου, η απάντηση είναι ναι!

Τα επεισόδια ξεκινούν με μία ανησυχητική ηρεμία. Και όσο το κουβάρι ξετυλίγεται οι πρωταγωνιστές και ο σκηνοθέτης της σειράς στήνουν μία τεράστια πλεκτάνη στην οποία εσύ ο θεατής είσαι το θύμα. Συμπονάς τους περισσότερους συντελεστές, μα τους υποψιάζεσαι όλους. Αγχώνεσαι υπερσκέφτεσαι, υποθέτεις, μα στο τέλος διαψεύδεσαι. Επικεντρωμένο αυτή τη φορά σε μία υπόθεση μαστροπείας και υπόκοσμου, με χιτσοκικά στοιχεία καταφέρνει στα τρία τελευταία επεισόδια να σε αφήσει κυριολεκτικά άφωνο με την σκέψη: ”Τι έγινε ρε φίλε τώρα;” Και εν τέλει ό,τι έχεις σκεφτεί για τον δολοφόνο ακυρώνεται στα τελευταία λεπτά της σειράς. Στο ”Έτερος Εγώ” έχεις την τάση να πέφτεις έξω στις προβλέψεις σου και αυτό το απρόσμενο είναι το πιο δυνατό του κομμάτι.

Μία εξαιρετική προσπάθεια. Θα την χαρακτήριζα ενδεχομένως την καλύτερη αστυνομική σειρά στην ελληνική τηλεόραση την τελευταία δεκαετία. Τρομερή φωτογραφική διεύθυνση, δυνατές ερμηνείες και πολλά plot twist. Περιμένω την τρίτη σεζόν με τη νέα χρονιά για ένα ακόμη Binge Watching.

Σιωπηλός Δρόμος

Άλλη μία έκπληξη για την ελληνική τηλεόραση και την ελληνική μυθοπλασία, η οποία μου θύμισε τους λόγους που κάποτε παρακολουθούσαμε τηλεόραση με προσμονή. Αστυνομική σειρά μυστηρίου, γεμάτη ανατροπές και εκπλήξεις που δεν τις προβλέπεις, δεν τις σκέφτεσαι, απλά σκάνε σαν μικρές εκρήξεις μπροστά σε κάθε επεισόδιο.

Μία υπόθεση καθόλου προβλεπόμενη, μία απαγωγή εννέα παιδιών με καταγωγή από πλούσιες οικογένειες στο Βαθύ Αττικής, ο πρωταγωνιστής που έψαχνε την δικαίωση απελπισμένα και την διεκδίκησε με όποιο βίαιο τρόπο και ένα εργατικό ατύχημα. Θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα και αυτό είναι που αρχικά σε συνεπαίρνει. Τίποτα εξωπραγματικό, τίποτα αδιανόητο, όλα κατανοητά με στοιχεία που συμβαδίζουν αρμονικά στην ελληνική πραγματικότητα.

Φανταστείτε λοιπόν, μία κοινωνία ιδανικά πλασμένη με βάση την πατριαρχία και την ευπορία αποτελούμενη από προύχοντες, να χάνει -στην πιο καθημερινή της ρουτίνα που δεν είναι άλλη από το πρωινό σχολικό- τα παιδιά της, με αφορμή παλιά λάθη που ενδεχομένως να στοίχισαν ανθρώπινες ζωές απέναντι στο χρήμα. Έτσι οι πλούσιοι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με τον φόβο όσο το παραμύθι του ”Αυλητή” ξετυλίγεται με ανώνυμες κλήσεις και οι έρευνες τις αστυνομίας συνεχίζονται με αργούς ρυθμούς. Η επιλογή του cast ήταν πραγματικά ιδανική. Χρησιμοποιήθηκαν ηθοποιοί που έχουμε συναντήσει στο θέατρο και στον κινηματογράφο και σχεδόν ποτέ στην τηλεόραση. Ένας τέλειος συνδυασμός, ο καθένας κατάλληλος για τον ρόλο του, ερμηνείες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν εκείνες του εξωτερικού, που ξεπηδούν αβίαστα από σκηνή σε σκηνή και μεταλλάσσονται, από τραγικές φιγούρες, σε δυναμικές.

Για 13 Κυριακές αφιερώσαμε μία ώρα με κομμένη την ανάσα μπροστά στην τηλεόραση, σίγουρα το δίδυμο των Σεναριογράφων και το άψογο cast κατάφεραν να μας φέρουν την ελπίδα που αποζητούσαμε 10 χρόνια για την μυθοπλασία.

Σχεδόν Ενήλικες 

Μία σειρά που πέρασε, ακούμπησε και αδικήθηκε. Οι “Σχεδόν Ενήλικες” είναι η ζωή μιας παρέας Ελλήνων που έχουν επηρεαστεί από την οικονομική κρίση. Ο Γιάννης Στάνκογλου με έντονο πάθος υποδύεται τον κάπως οξύθυμο Αποστόλη που δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας του (και στις ερωτικές) και αναγκάζεται να βρει εναλλακτικές δουλειές που δεν χαροποιούν την γυναίκα του. Ο πάντα αγαπητός Μάκης Παπαδημητρίου φέρνει στην οθόνη μας τον Θωμά, από τον κορυφαίο στις διαφημίσεις στην θέση να δουλεύει για έναν κόπανο. Ενώ ανησυχεί ότι ένας μετεωρίτης θα μας αφανίσει όλους! Στον ρόλο της τσαχπίνας Νικόλ, θρύλου της νυχτερινής ζωής στην Αθήνα είναι η υπέροχη Θεοδώρα Τζήμου. Συμπληρώνοντας την ονειρική ομάδα, η πιο νεανική μεταβλητή μέσω του Γιώργου Παπαγεωργίου είναι ο Αλέξης. Διαφοροποιείται χάρη στην ξέγνοιαστη και καλλιτεχνική αύρα του, αφού είναι πλανόδιος μουσικός στο ιστορικό κέντρο της Αθήνα.

Η Μυρτώ Κοντοβά φέτος ξέφυγε από τα συνηθισμένα, μας έφερε στις οθόνες μας το μαύρο χιούμορ, την δράση και τον σαρκασμό των προβλημάτων της καθημερινότητας. Μία Αθήνα άδεια σε lockdown, μάσκες, αδράνεια, μία παρέα 4 ατόμων, σε μία ταράτσα, με χιλιάδες άλυτα προβλήματα.

Μία σειρά που μας έκανε να γελάσουμε, να καθαρίσουμε το μυαλό μας και να διψάμε για την συνέχεια. Κόπηκε άδικα και την θέλουμε πίσω.

Ραφαήλ Γκαϊδατζής :

Δεν είχα όσο χρόνο ήθελα για να παρακολουθήσω σειρές φέτος είναι η αλήθεια. Έβλεπα τρέιλερ, διάβαζα κριτικές, γέμιζα συνεχώς τη λίστα του Netflix με αυτές που μου έκαναν κλικ. Η λίστα μεγάλωνε, αλλά και οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας το ίδιο. Το πάλεψα όμως, αφιέρωσα χρόνο και είδα κάποιες. Έχουμε και λέμε:

Θέλοντας και μη το Squid Game. Το είχα ανακαλύψει πριν γίνει ο ντόρος, όντως φαινόταν αρκετά υποσχόμενο και μέχρι ένα σημείο ήταν. Κάπου ξέφυγε στο φινάλε, δεν μου άρεσε το γεγονός ότι άφηνε την ιστορία μετέωρη μόνο και μόνο επίτηδες για να αφήσουν παράθυρο ανοιχτό για να δικαιολογήσουν τη συνέχιση της σειράς και σε νέα σεζόν. Ότι ήταν να πάρω, το πήρα από τα επεισόδια που παρακολούθησα. Εάν βγει και δεύτερο part, λυπάμαι αλλά δε θα πάρω.

Κόλλησα, με το Into The Night. Την πάτησα βέβαια αρχικά νομίζοντας ότι διαρκεί μόνο μια σεζόν, την είδα… μονοκοπανιά και στο φινάλε της διαπιστώνω ότι έχει και δεύτερη. Καλό στόρι. Ένα αεροπλάνο που πρέπει να ταξιδεύει μόνο μέσα στη νύχτα. Χαρακτήρες τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους που καλούνται να συνεργαστούν για να επιβιώσουν την ώρα που όλος ο πλανήτης έχει ξεκληριστεί.

Αξίζει για να περάσεις την ώρα σου και σου μένει η αγωνία για το πώς τελικά θα καταλήξουν. Ελπίζω να μην έχουμε άλλο ένα Lost τελικά στο φινάλε.

Λάτρεψα και συνεχίζω να λατρεύω το BoJack Horseman. Ευφυέστατη σειρά, κάθε επεισόδιο και ένα μάθημα ζωής. Πώς γίνεται βέβαια ένα άλογο που μιλάει να σε κάνει να σκεφτείς κάποια πράγματα διαφορετικά;

Δες το και θα με θυμηθείς. Είμαι ακόμα στα μισά και σε κάθε ευκαιρία ξεκλέβω 20λεπτα-25λεπτα ακόμα και με το μωρό στην αγκαλιά να κοιμάται για να φτάσω κάποτε ως το φινάλε.

Εύα Καβάζη :

The Office

Αν έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν μία εταιρεία ή ένα γραφείο που όλες οι ιστορίες από την ομάδα του Facebook “Τμήμα Προσωπικού Δράματος” συμβαίνουν τότε η απάντηση θα ήταν στην Dunder mifflin, την εταιρεία πωλήσεων χαρτιού με έδρα το Σκράντον της Πενσυλβάνια. Η σειρά- ντοκιμαντέρ μας δείχνει την καθημερινή εργασιακή ζωή των υπαλλήλων, τις προσπάθειες τους να ανελιχθούν, τις σχέσεις τους και το παράλογο αλλά ξεκαρδιστικό εργοδότη τους Michael Scott. Φιλίες, σχέσεις, ανταγωνισμός και πολλά ακόμα εκτυλίσσονται στα γραφεία της εταιρείας όλα με μία μεγάλη δόση χιούμορ.

Ο τρόπος που έχει γραφτεί η σειρά, η σκηνοθετική απλότητα και η εξέλιξη των χαρακτήρων μέσα στις 9 σεζόν αποδεικνύουν και στους πιο δύσπιστους γιατί μετά από σχεδόν 16 χρόνια από την προβολή του πρώτου επεισοδίου η σειρά συνεχίζει να θεωρείται από τα πιο επιτυχημένα sitcom.

You

Η τρίτη σεζόν του You κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό και ίσως ήταν η καλύτερη μεταξύ των προηγούμενων. Έχοντας δει τον Joe Goldberg έναν serial killer και βιβλιοπώλη να σκοτώνει τις συντρόφους τους και οποιονδήποτε στέκεται εμπόδιο στην «ευτυχία του και στην εύρεση της πραγματική αγάπης». O Joe βρίσκει την Love Quinn μία όχι και τόσο αθώα σεφ. Η ιστορία τους μας σόκαρε στην δεύτερη σεζόν κάνοντας μας να αναρωτηθούμε πώς θα λειτουργήσει αυτή η τόσο προβληματική σχέση. Θα είναι ο ερχομός του παιδιού τους ο λόγος που θα κατεβάσουν τα όπλα και θα ζήσουν ειρηνικά στα προάστια; Η εμμονή του Joe και ο παρορμητισμός της Love θα οδηγήσουν σε νέους θανάτους;

Η αλήθεια είναι πώς τα plot twist που μας χάρισε η συγκεκριμένα σειρά καθώς και τα ερωτήματα για το μέλλον των πρωταγωνιστών στην επόμενη σεζόν είναι πολλά. Μέσα σε 10 επεισόδια οι συγγραφείς αποδόμησαν τον τέλειο χαρακτήρα της Love δείχνοντας μας όσο περνούσαν τα επεισόδια τα λάθη και τις προβληματικές τις συμπεριφορές.

https://www.youtube.com/watch?v=xAN1ThhTWsE

Χρήστος Ωραιόπουλος :

Πέφτουν σύννεφο οι ανασκοπήσεις της χρονιάς που σιγά-σιγά μας αφήνει. Στην εποχή προ πανδημίας λέγαμε για τις άσχημες χρονιές άντε να φύγουν, γιατί πολύ μας ταλαιπώρησαν με βεβαιότητα πως η χρονιά που ετοιμάζεται να μπει θα είναι σίγουρα καλύτερη. Η πανδημία μάς άλλαξε τα δεδομένα και μας έκανε επιφυλακτικούς, να μένουμε ικανοποιημένοι με το σκεπτικό ‘’το μη χείρον βέλτιστον’’. Ποιος ξέρει ότι το ’22 δεν θα είναι χειρότερο; Τι θα μας φέρει και τι θα ξημερώσει ;

Μέσα σε αυτό το αίσθημα επανάπαυσης που δεν μας συνέβη κάτι πολύ κακό, ακριβώς για να αναδείξουμε αυτήν την πεποίθηση και να πειστούμε, κρατάμε καλές στιγμές, ωραία γεγονότα ως μικρές παρηγοριές και ασφάλειες, όχι ακριβώς ζωής αλλά χρονιάς.

Κρατάμε ανθρώπους, ανατρέχουμε στα βιβλία που διαβάσαμε, τους δίσκους, τις μουσικές που ακούσαμε με την κατά τα ειωθότα αίσθηση πλησμονής επειδή γεμίσαμε τη χρονιά και κρατιόμαστε από αυτά ως μικρά σωσίβια στο πέλαγος μιας ξηρότερης, πιο στεγνής χρονιάς εν προκειμένω και ζωής.

Ο περιορισμός του έξω από φόβο που υπάρχει σε όλους μας, ο δισταγμός των συναναστροφών μας έχει κάνει να δεθούμε πιο πολύ με το σπίτι, να το προτιμάμε αρκετές φορές σε σχέση με παλαιότερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς αναπόσπαστο κομμάτι του σπιτιού είναι η τηλεόραση. Και γι’ αυτή έχουν γίνει τελευταία διάφορες και διαφορετικές συζητήσεις. Το τρας κομμάτι της υποχωρεί, η καλή μυθοπλασία φαίνεται να γεννιέται και πάλι και να καθιστά τελικά όχι και τόσο καταδικαστέο το να δηλώνει κάποιος πως ναι κυρίες και κύριοι βλέπει τηλεόραση.

Αυτή την αλλαγή στη συζήτηση περί τηλεόρασης την οφείλουμε στις Άγριες Μέλισσες. Το σύνολο αυτής της καθημερινής και συνάμα άρτιας δουλειάς σε όλα τα επίπεδα, κάτι το οποίο είναι πραγματικά πολύ δύσκολο έφερε ξανά στο προσκήνιο την καλή μυθοπλασία, την οποία και ακολούθησαν μετέπειτα κι άλλες παραγωγές. Η μυθοπλασία εκτόπισε, ευτυχώς, το ριάλιτι.

Οι μέλισσες είναι η μόνη σειρά που λόγω χρόνου παρακολουθώ πιστά από το πρώτο κύκλο κατόπιν παρότρυνσης της γιαγιάς, η οποία παρά την αρχική μου άρνηση επέμενε πως είναι καλό και όχι σαν τα άλλα.

Ένα πολύ καλά διαμορφωμένο σκηνικό, μια ιστορία ήδη δομημένη χωρίς κενά, η οποία φανερώνει τα γεγονότα που δεν δίνονται από την αρχή ξεδιπλώνοντάς τα και δένοντάς τα αρμονικά. Μια μαεστρική πραγματικά για βραβεία αντίληψη διαλογής του κάστινγκ. Το μεγαλείο του κινηματογράφου και της μικρής οθόνης είναι ότι κάτι που διαβάζεις ή πλάθεις στο μυαλό σου, μπορείς να το ταυτίζεις με την εικόνα που έχεις μπροστά σου, τους χαρακτήρες με τα πρόσωπα των ηθοποιών, τον τόπο που συλλαμβάνει το φαντασιακό με το στήσιμο του τοπίου μέχρι και των μικρών λεπτομερειών των σκηνικών, από το φωτισμό μέχρι το φύσημα, όπως διαγράφεται στα χόρτα του αγρού.

Η ιστορία του Διαφανίου θα μείνει σίγουρα και διαχρονικά στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά και σε μια καλή θέση του θυμικού των ανθρώπων που τις παρακολουθούν, ακριβώς με τον παραπάνω τρόπο. Η Μελίνα Τσαμπάνη, ο Πέτρος Καλκόβαλης και όλη η ομάδα του σεναρίου, καθώς και ο Λευτέρης Χαρίτος με όλο το σκηνοθετικό team  έγραψαν ιστορία διηγούμενοι μιαν ιστορία. Ένας άλλος λόγος που θα καθίσουν σε μια ξεχωριστή θέση της τηλεοπτικής παραγωγής είναι ότι δεν δίστασαν να μιλήσουν για κάτι δύσκολο. Όχι απλά να μιλήσουν, αλλά να παραδίδουν καθημερινά μαθήματα για τα χρόνια της Χούντας, για όλη αυτή τη φρίκη των ασφαλιτών και της βρωμιάς του καθεστώτος. Η δουλειά που έχει γίνει με τους χαρακτήρες και τους ιδιωματισμούς τους, τα λεπτά και τα αδύναμα σημεία τους, τα πάθη και τα αισθήματά τους είναι τόσο μαεστρική που αντίστοιχα ξεδιπλώνει και την αντίστοιχη πολιτική τους στάση ή τις ιδέες τους, άλλωστε εν ευρεία εννοία τα πάντα είναι πολιτική. Αλλά και γενικότερα η ματιά τους δεν μένει μόνο εκεί, υπάρχουν ρόλοι που συμβολίζουν μια κοινωνική διάσταση, η αγνότητα και γλυκιά πονηράδα του Σέργιου, η αφέλεια και ο κακός μεν, αλλά απονήρευτος ιδεαλισμός του Ζάχου, η αθωότητα και η ανεπιτήδευτη που τίποτα δεν προσδοκά καλοσύνη της Αγορίτσας, σπάνε γλυκά την επικράτηση των βασικών χαρακτήρων και των μεταξύ τους ιστοριών, δίνοντας μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα και μικρογραφία ολόκληρης της ζωής και των κοινωνικών παρατηρήσεων που κάνουμε.

https://www.youtube.com/watch?v=e13aUpBtVRQ

Όλο αυτό το πράγμα που έχουμε την ευκαιρία και παρακολουθούμε στην τηλεόραση, αυτή τη χρονιά μεταφερόμενοι σε μια ιδιαίτερη περίοδο δεν θα μπορούσε να αποδοθεί αν οι ηθοποιοί δεν ήταν αυτοί που ήταν, οι οποίοι από τις συνεντεύξεις και τις τοποθετήσεις τους μοιάζουν άνθρωποι που κατανοούν βαθιά τι αποδίδουν ερμηνευτικά βρισκόμενοι πάντα οι ίδιοι έξω από το ρόλο τους στη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά επίσης δεν θα πετύχαιναν αυτό το αποτέλεσμα αν δεν υπήρχε αυτή η τρομερή σχέση και χημεία, η κατανόηση του ενός από του άλλου, από τον υπεύθυνο φωτισμού με τον διευθυντή φωτογραφίας, μέχρι δυο  ηθοποιούς που παίζουν μαζί μια σκηνή και μέσω αυτής της καλής επικοινωνίας ο ένας κατορθώνει να ξεκλειδώνει τον άλλο. Για ακόμα μια φορά και χρονιά, Άγριες Μέλισσες Chapeau!

Δείτε επίσης: