Ποιες σειρές είδαμε το 2024 και μας «είπαν κάτι»

Αγαπημένη συνήθεια, όταν περισσεύει λίγος χρόνος, η παρακολούθηση σειρών, είτε από διαδικτυακή πλατφόρμα, είτε από κάποιο κανάλι, με τον απαραίτητο σχολιασμό, την επομένη, με φίλους και γνωστούς που επίσης κάνουν το ίδιο.

Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν για τις αγαπημένες σειρές που παρακολούθησαν το 2024.

Γιώργος Σταυρακίδης – Οι 4 σειρές που αγάπησα αυτή τη χρονιά!

Ήταν μία χρονιά που η ξένη μυθοπλασία επέδειξε πολύ καλύτερα πράγματα από την εγχώρια, που εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων αναλώθηκε σε διασκευές ξένων σεναρίων και παραγωγών που περισσότερο κούρασαν παρά καθήλωσαν. Αυτή ωστόσο η ελληνική σειρά που ξεχώρισε τόσο για τους ηθοποιούς της όσο και για το εξαιρετικά προσεγμένο σενάριο της, ήταν οι «Μαύροι Πίνακες» του Star που μέχρι το τέλος κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών τους και ενθουσίασαν στο φινάλε τους, απαιτώντας μάλιστα οι περισσότεροι κι άλλον κύκλο αλλά και ένταξη της σειράς στην πλατφόρμα του Netflix.

Μαύροι Πίνακες

Οι σεναριογράφοι, Σοφία Καζαντζιάν και Μάριος Ιορδάνου, έδωσαν μία από τις σημαντικότερες τηλεοπτικές σειρές όλων των χρόνων στην ελληνική τηλεόραση σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Φιλιώτου και με πρωταγωνιστές σημαντικούς ηθοποιούς, όπως η Λένα Παπαληγούρα, ο Αντίνοος Αλμπάνης, η Κάτια Γκουλιώνη, η Σοφία Κόκκαλη, ο Δημήτρης Κίτσος, η Ελένη Βεργέτη και άλλοι παλιοί και νεότεροι. Η υπόθεση δύο εγκλημάτων ανήλικων κοριτσιών ταράσσει τη μικρή κοινωνία ενός χωριού, ζητώντας η Αστυνομία της περιοχής να βρει την άκρη του νήματος στα στοιχεία που αριστοτεχνικά δίνει ο δολοφόνος από επεισόδιο σε επεισόδιο.

Τελικά, όλες οι απαντήσεις, δίνονται στο τέλος, καταφέρνοντας να μην αφήσει η σειρά κανένα κενό και κανένα αναπάντητο ερώτημα στην απόλυτα δεμένη ιστορία της. Ήταν σίγουρα από τα «διαμάντια» αυτής της σεζόν που «έσκασε» ξαφνικά και έγινε η αγαπημένη συνήθεια της Παρασκευής.

Μικρό Ταρανδάκι

Η συγκλονιστική ιστορία μίας stalker που παρενοχλούσε τον πρωταγωνιστή της σειράς και πλασαρίστηκε ως αληθινή – που μετά το δικαστήριο είχε άλλη άποψη βέβαια γι’ αυτό – ήρθε τους πρώτους μήνες του ’24 στην πλατφόρμα του Netflix και γρήγορα έγινε το βασικό θέμα συζήτησης στις παρέες. Κι αν αρχικά η εντύπωση είναι πως η καταδίωξη του Ριτσαρντ Γκαντ θα μονοπωλήσει το στόρι, η συνέχεια διαψεύδει με απρόσμενο τρόπο. Κι αυτή η ανατροπή είναι μάλλον η συνταγή της μεγάλης επιτυχίας της σειράς, που θίγει τελικά πολλά περισσότερα θέματα για τη ζωή του Γκαντ.

Ωραία πλάνα, ωραίες ερμηνείες, καλές μουσικές, πολλά και σημαντικά νοήματα με σπουδαιότερο, θα έλεγα την ανδρική ενδυνάμωση, που δεν συζητήθηκε όσο της αξίζει και μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος που κάνει το «Μικρό Ταρανδάκι» μία ξεχωριστή εμπειρία.

Disclaimer

Πριν δω το Disclaimer, δυστυχώς είχα διαβάσει διάφορες κριτικές γι’ αυτό που όμως, οι περισσότερες ήταν για μερικά από τα επεισόδια του, καθώς διευκρίνιζαν οι συντάκτες πάντα πως δεν είχαν υπομονή να το δουν μέχρι το τέλος. Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις γράφτηκε κριτική πριν καλά καλά «παίξουν» όλα τα επεισόδια, έτσι γιατί είναι ωραίο να κερδίζει κάποιος τις εντυπώσεις με λίγη παραπάνω χολή. Ευτυχώς, αυτές οι αρνητικές κριτικές δεν στάθηκαν ικανές να με αποτρέψουν από το να πατήσω το play και να το δω. Κάτι ο Alfonso Cuarón στο τιμόνι της σκηνοθεσίας, κάτι η λατρεμένη Cate Blanchett στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι ο παλιός κι αγαπημένος Kevin Kline, η σειρά με κράτησε και ναι, ίσως να καταλαβαίνω αυτούς που ένιωσαν κάποια στιγμή πως όλα γινόταν αργά, ωστόσο ακριβώς επειδή οι περισσότεροι δεν έφτασαν μέχρι το τέλος που ανατρέπονται και εξηγούνται όλα, πίστεψαν πως απλά χάνουν τον χρόνο τους.

Αυτό βέβαια από μόνο του, έχει και μία κοινωνική διάσταση, γιατί παύουμε πια να βλέπουμε ταινίες και σειρές υπομονετικά, αλλά θέλουμε να γίνονται όλα γρήγορα, σε προέκταση μίας ταχύτατης καθημερινότητας. Για μένα, ήταν από τις πιο ωραίες σειρές που είδα αυτή τη χρονιά και ναι, χαλαρώστε και δείτε την υπομονετικά. Θα σας κερδίσει στο τέλος!

Μην  Πεις Λέξη

Νομίζω πως αν είχα μόνο μία σειρά που θα έπρεπε να επιλέξω για αυτή τη χρονιά, αυτή που θα ξεχώριζα, θα ήταν το εξαιρετικό «Μην πεις λέξη», βασισμένο στο ομότιτλο non fiction μπεστ σέλερ του Αμερικανού συγγραφέα και ερευνητή δημοσιογράφου Πάτρικ Ράντεν Κιφ στην πλατφόρμα του Disney+. Η σειρά βουτά στο αιματοβαμμένο παρελθόν της Βόρειας Ιρλανδίας και στη ζωή της διαβόητης βομβίστριας Ντόλορς Πράις. Η φιγούρα όμως που «στοιχειώνει» από την αρχή ως το τέλος τις παράλληλες ιστορίες που βλέπουμε, είναι αυτή της Τζιν ΜακΚόνβιλ, μιας πολύτεκνης μητέρας από το Μπέλφαστ, που πήραν μέλη του ΙΡΑ μια μέρα και έκτοτε δεν την ξαναείδε κανείς ποτέ. Συγκλονιστικά επεισόδια, ιστορίες διαφορετικών μελών του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), συναισθήματα και πολλές φορές και εκρήξεις θυμού για τους θεατές του, το «Μην πεις λέξη», εξερευνά το σημείο που μπορεί κάποιος να φτάσει για τις πεποιθήσεις του, πώς μια βαθιά διχασμένη κοινωνία φτάνει ξαφνικά σε μια ένοπλη σύγκρουση, τη βαριά σκιά της βίας καθώς επίσης το συναισθηματικό και ψυχολογικό κόστος ενός κώδικα σιωπής.

Μπορεί να κατανοήσει κάποιος μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για την ιδεολογία του αν δεν γνωρίζει το παρελθόν που τον οδήγησε να πιάσει όπλο στο χέρι του; Η ιστορία της Βόρειας Ιρλανδίας λοιπόν, στη σωστή της διάσταση μέσα από μία συγκλονιστική σειρά που δε βαριέσαι στιγμή και δεν είναι, σίγουρα, σε καμία περίπτωση ντοκιμαντέρ. Αναζητήστε αυτόν τον θρίαμβο!

Ραφαήλ Γκαϊδατζής – Εκτίμησα ξανά την καλή ελληνική τηλεόραση

Ήμουν φανατικός των τηλεοπτικών σειρών τα προηγούμενα χρόνια. Τότε βέβαια που και ο ελεύθερος χρόνος ήταν περισσότερος και δεν σε ένοιαζε αν η νέα σειρά που ανακάλυψες είχε ήδη τέσσερις σεζόν στην «πλάτη» και έμπαινε στην πέμπτη.

Έβρισκες τον τρόπο να τα δεις όλα τα προηγούμενα επεισόδια… μονοκοπανιά σε δύο και τρία βράδια για να είσαι απολύτως έτοιμος για να καθηλωθείς και πάλι μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού για τα «φρέσκα».

Το 2024 εκτίμησα ξανά την καλή ελληνική τηλεόραση. Πέρασαν πολλά χρόνια για να με τραβήξει, αλλά και να με κρατήσει κάτι, χωρίς να είναι ξένη σειρά σε συνδρομητική πλατφόρμα.

Και αυτό το έκανε και με το παραπάνω η σειρά του STAR «Μαύροι Πίνακες». Περίμενα με ανυπομονησία να ξεμπερδέψω και από τις τελευταίες δουλειές της Παρασκευής, την παράδοση κειμένων που έπρεπε να δημοσιευτούν νωρίς το Σάββατο, και να πάει μεσάνυχτα για να «ανέβει» το επεισόδιο στην υβριδική τηλεόραση ή στο web tv του σταθμού.

Μια σειρά που την είδα κυριολεκτικά χωρίς ανάσα σε κάθε επεισόδιο της, που έμεινα -όπως και εσείς φαντάζομαι- με το στόμα ανοιχτό στο φινάλε.

Με εξαιρετικό καστ, αλλά και σενάριο και σκηνοθεσία που θα παρέπεμπε σε παραγωγή του Netflix.

Θα αφήσω στην άκρη το Μικρό Ταρανδάκι γιατί με κάλυψε πλήρως παραπάνω ο συνάδελφος Γιώργος Σταυρακίδης.

Θα αναφερθώ όμως στην κρυφή μου τηλεοπτική απόλαυση του 2024, ένα πιο hardcore Squid Game.

Πρόκειται για το The 8 Show, το ψυχολογικό θρίλερ του Netflix, που σε κάνει να αναρωτιέσαι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ύπαρξη.

Το The 8 Show περιστρέφεται γύρω από οκτώ άτομα παγιδευμένα σε ένα οκταώροφο κτίριο, τα οποία αναγκάζονται να λάβουν μέρος σε ένα δελεαστικό αλλά επικίνδυνο τηλεπαιχνίδι. Κάθε επεισόδιο εξερευνά τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν αυτοί οι χαρακτήρες, αποκαλύπτοντας τα κίνητρα και τις σχέσεις τους.

Αξίζει για τις εορταστικές ημέρες, όχι φυσικά από πλευράς περιεχομένου, αλλά από τη δυνατότητα που σου δίνει αυτή η περίοδος για να ολοκληρώσεις πιο εύκολα μια σειρά, χωρίς να χρειάζεται να την προσθέσεις στη λίστα σου και να τη βλέπεις να σε περιμένει εκεί για μήνες για να πατήσεις το play.

Χάρης Δημαράς – Μια εξαφάνιση που στέλνει ηχηρό μήνυμα

Στις σειρές χρειάζεται αρκετός χρόνος και συνέπεια, οπότε δεν μου ήταν εύκολο να παρακολουθήσω πολλές μέσα στο 2024.

Ωστόσο λίγο πριν εκπνεύσει το 2024 παρακολούθησα την Εξαφάνιση της Κίμι Ντιόρ…

Αυτό που με τράβηξε ήταν το κοινωνικό μήνυμα που περιέχει, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο οι ενήλικες εκμεταλλεύονται τα παιδιά τους, κάνοντάς τα influencers, παρά τη θέλησή τους, με την υπερχρήση των social media και του ψηφιακού μάρκετινγκ.

Αξίζει να τη δουν και παιδιά και ενήλικες.

Όσο για το Maestro, τα γράψαμε πρόσφατα…

Μυρτώ Τούλα – Εθίστηκα στην toxic πλοκή και όχι μόνο

Ήθελα κι εγώ να γράψω για το αριστούργημα της ελληνικής τηλεόρασης “Μαύροι Πίνακες” αλλά ο Ραφαήλ με τον Γιώργο τα είπαν όλα. Οπότε θα σας πω τα εξής! Αγάπησα την Αρχελάου 5 στην ΕΡΤ, μου θύμισε τα άχαστα “Νούμερα” του Φοίβου Δεληβοριά, με λεξιλόγιο άψογα προσαρμοσμένο στους Genzers και χιούμορ μαύρο ακριβώς όπως το δικό μου. Ήταν ας πούμε η comfort σειρά που παρακολουθούσα με τον σύντροφο μου κάθε βράδυ στον καναπέ όταν δεν θέλαμε να σκεφτούμε και θέλαμε να χαλαρώσουμε. Φέτος επίσης, ολοκληρώθηκε και η “Έρημη Χώρα”, επίσης αριστούργημα για εμένα, ένα west side στόρι στην Ελληνική επαρχεία με τρομερή σκηνοθεσία και εξαιρετικό cast. Η ελληνική μυθοπλασία πια έχει πολλά να δώσει και δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις ξένες παραγωγές. Ήταν από τις χρονιές που οι περισσότεροι από εμάς, δίναμε ραντεβού τις Παρασκευές που έπαιζαν οι “Μαύροι Πίνακες” γύρω από τις οθόνες και αυτό είχε να συμβεί από το 2007 με το “Παραπέντε” και θα έλεγα πως είναι μεγάλη νίκη. Επίσης ήθελα να γράψω για το “Μικρό Ταρανδάκι” αλλά με κάλυψαν οι συνάδελφοι.

Όμως, για εκείνους που φέτος εθίστηκαν στο toxic drama, έχω να προτείνω ανεπιφύλακτα το “tell me lies”, που η αλήθεια είναι πως εγώ είμαι γενικά κολλημένη μέχρι σήμερα στα 25 μου με το teenage plot, όμως εδώ η πλοκή έγινε εθισμός, αφού 5 μέρες δεν βγήκα από το σπίτι μου και είδα τις 2 σεζόν βάζοντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Το Tell Me Lies είναι μια σειρά που σου μπαίνει στο μυαλό και σε κρατάει σε αγωνία, καθώς ξετυλίγονται οι σχέσεις γεμάτες ψέματα και μυστικά. Το σκηνικό σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο προσφέρει έναν ιδανικό χώρο για να εξελιχθούν όλα αυτά τα παιχνίδια εξουσίας και έλξης, και οι χαρακτήρες είναι πραγματικά πολύπλοκοι και φυσικά όλοι κάτι κρύβουν. Είναι η κλασική ιστορία ενός τοξικού έρωτα, αλλά η σειρά το χειρίζεται με έναν τρόπο που δεν είναι απλώς αναμενόμενος. Οι ψευδαισθήσεις και οι ανατροπές σε κάνουν να αμφισβητείς τα πάντα – και τους χαρακτήρες και τις προθέσεις τους. Αν σου αρέσουν τα δράματα που σε προκαλούν να σκέφτεσαι για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα σκοτεινά τους σημεία, αυτή η σειρά σίγουρα αξίζει τον κόπο. Ίσως να μην είναι για όλους, αλλά αν την αφήσεις να σε παρασύρει, δύσκολα θα την αφήσεις από τα “μάτια” σου. 

Αλέξανδρος Βασιλείου – Μαέστρος είτε με βερμούδα είτε με κοστούμι

Υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που θα αναφέρω το Maestro ως τη σειρά που δε θα ξεχάσω: ο πρώτος είναι πως δεν είδα καμία καινούρια σειρά γιατί φέτος είμαι στο mood «back to classics» και προτιμώ πιο κόμφορτ θεάματα. Ο δεύτερος είναι πως δεν έγραψα στο θέμα που οι συντάκτες της Parallaxi σχολίασαν τη νέα σεζόν οπότε ζήλεψα και πρέπει να τοποθετηθώ (!). Ο τρίτος αφορά το γεγονός πως, ανεξαρτήτως του αν μας άρεσε ή όχι η τελευταία σεζόν, ομολογουμένως το Maestro δε μοιάζει με άλλη ελληνική σειρά από αυτές που έχω δει τελευταία.

Πολλή κριτική γύρω από το όνομα του Παπακαλιάτη, είναι καλός ηθοποιός, δεν είναι καλός ηθοποιός, είναι επαρκής ηθοποιός… Τόσες συζητήσεις γύρω από το σε τι ποσότητα είναι καλός ή όχι, σαν το γνήσιο ελληνικό «ξέρει πολλά κιλά μπάλα» ο τάδε ποδοσφαιριστής. Για να μην φτάσουμε, λοιπόν να μετράμε σε ουγκιές τις υποκριτικές ικανότητες του Παπακαλιάτη, τρία πράγματα:

1. Το πόσο επιμελημένη και ευχάριστη στη θέαση είναι η σειρά, είναι μη συγκρίσιμο με οτιδήποτε έχουμε δει τελευταία στην ελληνική τηλεόραση. Η σειρά είναι γυρισμένη με αισθητική ενώ παράλληλα προβάλλει πολλές διαμετρικά αντίθετες εικόνες ανθρώπων. Η μουσική προσεγμένη από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία, με σκηνές σωστά ντυμένες μουσικά.
2. Όλες οι ερμηνείες (και του Παπακαλιάτη μαζί) ανταποκρίνονται 100% στους χαρακτήρες που βλέπουμε από την αρχή της σειράς, υπάρχει εξέλιξη στους χαρακτήρες (βλ. Αλεξάνδρα) και πραγματικά, για 4 επεισόδια ήμουν τελείως μέσα στην πλοκή, είτε μας άρεσε είτε όχι.
3. Δεν χρειάζεται κάθε σειρά να έχει χαρούμενο τέλος και δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε για την εξέλιξη χαρακτήρων επειδή προσδοκούσαμε κάτι που δεν μας έταξε ποτέ κανείς (βλ. Σοφία).

Είναι η μόνη σειρά που θέλησα να δω μέσα στη χρονιά. Ήταν όλα τα επεισόδια τέλεια; Όχι. Μου άρεσε κάθε εξέλιξη; Όχι. Αλλά δεν την έγραψα εγώ και συ την σειρά. Στην σεζόν η σειρά έδειξε τα όρια ηθικής και ανηθικότητας, καλοσύνης και κακού, αγιάζει ο σκοπός τα μέσα ή τα μέσα τον σκοπό; Εγώ προβληματίστηκα σε σημεία, και αυτό για μένα είναι επιτυχία.

Χρυσάνθη Αρχοντίδου – Οι ποιοτικές ρομαντικές κομεντί επιτέλους επέστρεψαν!

Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα πλέον για καλές, κλασικές και ποιοτικές ρομαντικές σειρές τα τελευταία χρόνια, μιας και όσες έχω προσπαθήσει να δω, είχαν μέσα τους τεράστιες δόσεις cringe, το 2024 κατάφερε να με εκπλήξει ευχάριστα με 2 μικρά διαμαντάκια, που με έκαναν να πατάω το “next episode” σαν να μην υπάρχει αύριο, κάνοντας τες binge watch μέσα σε μόλις δύο ημέρες.

One Day 

Ρομαντική, ναι. Κομεντί από την άλλη, όχι και τόσο. Περισσότερη θλίψη κρύβει μέσα του το “One Day”, το οποίο ωστόσο καταφέρνει, μέσα από τα χιουμοριστικά σημεία του, να ελαφρύνει την αρκετά βαριά πλοκή του.

Μέσα σε 14 επεισόδια, μισής ώρας το καθένα, η σειρά μίας σεζόν του Netflix, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του David Nicholls, καθώς και στην ακόμα πιο δημοφιλή ταινία που ακολούθησε, κατάφερε να περιγράψει την τραγικότητα μίας ιστορίας αγάπης.

Κάθε επεισόδιο καλύπτει μια μέρα, ξεκινώντας το 1988 με τον Dexter Mayhew (Leo Woodall) και την Emma Morley (Ambika Mod) να συναντιούνται τη νύχτα της αποφοίτησής τους από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Έτσι, βλέπουμε πώς εξελίσσεται η ιστορία τους, σε 14 διαφορετικές φάσεις της ζωής τους, για τα επόμενα 20 χρόνια. Από ανέμελοι φοιτητές, σε ενήλικες που αγωνίζονται για την καθημερινότητά τους, με διλλήματα ερωτικής, προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, έρχονται αντιμέτωποι με την αγάπη, τον θάνατο, την αλλαγή και μέσα σε όλα αυτά – το κουβάρι της μεταξύ τους σχέσης.

Η μοναδική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, η ομαλή εξέλιξη του σεναρίου, παρά τα τεράστια πηδήματα στον χρόνο, αλλά και τα σκηνικά με τα κουστούμια, που σε μεταφέρουν απευθείας στην ατμόσφαιρα της κάθε εποχής, από τα 80’s, μέχρι τα 2010’s – και φυσικά, οι κουβάδες δακρύων που έριξα στο τελευταίο επεισόδιο – έβαλαν απευθείας το “One Day” στη λίστα με τις καλύτερες ρομαντικές σειρές της εποχής μας.

Nobody Wants This 

Κανένας δεν το ζήτησε, κι όμως όλοι το θέλαμε!

Όλοι αναζητούσαμε μία ανάλαφρη ρομαντική κομεντί που θα μας αγκαλιάσει σαν μία ζεστή κουβέρτα τα κρύα βράδια του χειμώνα και θα μας κάνει να αισθανθούμε πως τελικά, όλα θα πάνε καλά.

Και το “Nobody Wants This” έδωσε ακριβώς αυτό, δίνοντας στη σειρά μία δόση της πραγματικής ζωής που όλοι χρειαζόμασταν να δούμε στην οθόνη!

Για την ακρίβεια, είναι ό,τι πιο αστείο, γλυκό, αθυρόστομο, ρομαντικό και αληθινό έχω δει στο Netflix τα τελευταία χρόνια. Η Joanne (Bell) είναι μια ελεύθερη ανεξάρτητη, άθεη γυναίκα, γύρω στα τριάντα και κάτι, και παρουσιάστρια σε ένα πετυχημένο podcast μαζί με την αδελφή της Morgan (Justine Lupe), το οποίο πραγματεύεται το σεξ και τις σχέσεις. Από την άλλη, ο Noah (Brody) ένας ραβίνος που μόλις χώρισε με τη μακροχρόνια κοπέλα του, η οποία, μαζί με τις οικογένειές τους, περίμενε ότι θα του έκανε άμεσα πρόταση γάμου, χρειάζεται μία γυναίκα δίπλα του, της ίδιας θρησκείας, έτσι ώστε να γίνει αποδεκτή από την οικογένειά του. Οι δύο πρωταγωνιστές συναντιούνται σε ένα πάρτι και η έλξη είναι ακαταμάχητη, αμοιβαία και φαίνεται ότι είναι δύσκολο να αντισταθούν, παρά τα φανερά εμπόδια που υπάρχουν μεταξύ τους.

Μία σειρά που σε κάνει να γελάς δυνατά με τις πετυχημένες ατάκες των ηθοποιών όλου του κάστ, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο ρόλο ενώ ταυτόχρονα, η χημεία του Noah και της Joanne, με τα πειράγματα, τις διαφωνίες και τις γλυκές σκηνές τους, σου δημιουργούν πεταλούδες στο στομάχι, λες και είσαι πάλι 16 χρονών!