IN-ΕDIT festival: Τόση μουσική …δεν θα δεις πουθενά!

Τι κοινό έχουν η Madonna με τον Bob Dylan, οι Oasis με τον Leonard Cohen και ο Nick Cave με δύο εφήβους που παίζουν house μουσική στο Ιράν; Οι ιστορίες τους «πρωταγωνιστούν» στη φετινή έκδοση του IN-EDIT στη Θεσσαλονίκη!

Από την πρώτη του διοργάνωση στη Βαρκελώνη, το 2003, μέχρι σήμερα, έχει ταξιδέψει σε δεκάδες πόλεις του κόσμου, παρουσιάζοντας πάντα τις πιο σπουδαίες ιστορίες από το παρασκήνιο της μουσικής. Το όνομά του είναι συνώνυμο του μουσικού ντοκιμαντέρ ενώ η Parenthesis το έφερε στην Ελλάδα το 2014 και αποτελεί πλέον σταθερό σημείο αναφοράς των φίλων της μουσικής και του κινηματογράφου. Το IN-EDIT Festival, στις 30 Μαρτίου, επιστρέφει στο Ολύμπιον για τέταρτη χρονιά, και παρουσιάζει μερικά από τα δυνατότερα μουσικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων δεκαετιών.

Το IN-EDIT Festival είναι το παρασκήνιο του μουσικού κόσμου. Καταγράφει με την ίδια ειλικρίνεια τις στιγμές δόξας αλλά και τις εντάσεις, τις αποτυχίες και τις συγκινήσεις που μόνο η μουσική μπορεί να προκαλέσει. Καταγράφει τον παγκόσμιο χαρακτήρα της μουσικής αλλά και την αλλαγή των αποχρώσεών της, ανάλογα με τη χώρα, την πόλη ή τη γλώσσα. Φέτος, έκλεισε τα 14 χρόνια στη γενέτειρά του, τη Βαρκελώνη, διοργανώθηκε στην Αθήνα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και ολοκληρώνει το παγκόσμιο ταξίδι του στη Θεσσαλονίκη, από τις 30 Μαρτίου μέχρι τις 5 Απριλίου.

Για μία εβδομάδα, η Θεσσαλονίκη γεμίζει μουσική για τα μάτια σας! 18 σπουδαία μουσικά ντοκιμαντέρ θα σας μεταφέρουν κατευθείαν στα παρασκήνια της παγκόσμιας μουσικής ενώ πάρτυ, παρουσιάσεις και dj sets συμπληρώνουν το… Μείνετε συντονισμένοι!

Μουσική και κινηματογράφος συναντιούνται για μία ακόμη φορά και η μπύρα “SOL” δε θα μπορούσε να λείπει. Η μπύρα με το “ελεύθερο πνεύμα” είναι για μία ακόμη φορά ο premium partner του IN-EDIT Festival και συνοδεύει τις μουσικές και τις εικόνες του από την πρώτη νότα μέχρι τους τίτλους τέλους! Δε θα δεις πουθενά.. τόση μουσική!

Πρόγραμμα:

Πέμπτη 30/3.

One more time with Feeling, Andrew Dominik, 112′, USA, 2016 (Ώρα: 21.00)

Θεωρήθηκε ως ένα αριστούργημα μουσικής, εικόνων, και ακατέργαστων συναισθημάτων. Το ντοκιμαντέρ αυτό, μία σπουδή στο ερμηνευτικό ταλέντο του Nick Cave, καταγράφει την περίοδο της δημιουργίας του Skeleton Tree, του δέκατου έκτου δίσκου των Nick Cave & the Bad Seeds, το οποίο δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε στο πλαίσιο μίας προσωπικής τραγωδίας. Γυρισμένο σε μαύρο και άσπρο (με εκπλήξεις χρώματος), το αποτέλεσμα είναι μία εύθραυστη, ακατέργαστη και ειλικρινής κατάθεση ενός καλλιτέχνη που προσπαθεί να βρει το δρόμο του μέσα από το σκοτάδι.

Παρασκευή 31/3.

Janis: Little Girl Blue, Amy Berg, 106′, United States, 2015 (‘Ωρα: 16.00)

Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο αναμενόμενα μουσικά ντοκιμαντέρ! Janis Joplin: το αγοροκόριτσο από το Τέξας που έγινε σύμβολο μίας γενιάς παγκοσμίως. Η βραχνή φωνή της δεκαετίας του ’60, μυθική φιγούρα της ροκ μουσικής, καταδικασμένη να πεθάνει τόσο νέα. Ένα αρχείο που ανοίγει για πρώτη φορά, συνεντεύξεις, βίντεο και επιστολές (που διαβάζει η Cat Power): η καθηλωτική ιστορία της μικροκαμωμένης, ανήσυχης, πύρινης φυσιογνωμίας, που καθόρισε τη μουσική για πάντα. Oh Lord, won’t you buy her a Mercedes Benz? Πολλά χρόνια πέρασαν για να υπάρξει μία ταινία για τη ζωή της Janis Joplin – παρά το γεγονός ότι η ιστορία της ζωής της έχει όλα τα στοιχεία που αναζητά το Hollywood: γρήγορη πορεία προς την κορυφή, τεράστιο ταλέντο, πρόωρο τέλος. Η Amy Berg έρχεται με αυτό το καθηλωτικό ντοκιμαντέρ να καλύψει αυτό το κενό. Το Janis: Little Girl Blue προκύπτει από το τρίπτυχο: εκτενής έρευνα, ανέκδοτο αρχειακό υλικό και αφηγήσεις οικείων προσώπων οι οποίες αποκαλύπτουν μια μοναδική ιστορία: αυτή μίας φιλόδοξης, ασυμβίβαστης νεαρής σερβιτόρας που εγκατέλειψε το πατρικό της σπίτι για να κυνηγήσει μία άλλη τύχη. Η ταινία περιλαμβάνει συνεντεύξεις του των μικρότερων αδελφών της Janis, των πολυάριθμων εραστών της -που αποκαλύπτουν με ειλικρίνεια τους σεξουαλικούς πειραματισμούς της- και φυσικά, των μελών του Big Brother & The Holding Company, της μπάντας που αγκάλιασε την μπλουζ μουσική της. Περιλαμβάνει βέβαια και πολλή μουσική, αλλά το βάρος πέφτει στη γυναίκα που τη τραγούδησε με αγάπη και βάθος, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται “νεκρολογία”. Ένα ειλικρινές πορτρέτο που συγκινεί εξίσου τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά.

The Beatles: Eight Days a Week – The Touring Years, Ron Howard, 137′, USA, 2016 (Ώρα: 18.15)

Με το θρυλικό ντεμπούτο τους στο «The Ed Sullivan Show» το 1954, οι Beatles μάγεψαν τις Η.Π.Α. και οι μετασεισμοί έγιναν αισθητοί παντού, μεταμορφώνοντας την ποπ κουλτούρα για πάντα. Το ντοκιμαντέρ του βραβευμένου με Όσκαρ Ρον Χάουαρντ εξερευνά την ιστορία των Beatles μέσα από τις συναυλίες τους, από τα πρώτα χρόνια τους στα μικρά κλαμπ του Λίβερπουλ μέχρι τις παγκόσμιες τουρνέ σε γεμάτα στάδια σε όλον τον κόσμο. Η ταινία παρουσιάζει σπάνιο αρχειακό υλικό, καθώς και καινούριες συνεντεύξεις με τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, τον Ρίνγκο Σταρ και άλλους, για να απεικονίσει την τρέλα της απίστευτης ανόδου του συγκροτήματος, καθώς και το μεγάλο βάρος που αυτή σήμαινε για τα 4 μέλη.

Leonard Cohen: Bird on a Wire, Tony Palmer, 105′, United Kingdom, 1974 (Ώρα: 21.00)

Μία μοναδική ματιά στην προσωπικότητα του Leonard Cohen, κατά τη διάρκεια της μάλλον άτυχης περιοδείας του το 1972, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με θερμόαιμες θαυμάστριες, συγκρούστηκε με δημοσιογράφους και εντέλει αναθεώρησε το νόημα των πάντων. Και βέβαια τα τραγούδια του.. “Suzanne”, “Sisters of mercy”, “So long Marianne”… Ένας από τους επτά σοφούς της μουσικής σε μία κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Η εκδοχή του Cohen στο Don’t Look Back του Dylan. Μία μοναδική ματιά στην προσωπικότητα του Cohen, κατά τη διάρκεια της εξαντλητικής και μάλλον άτυχης περιοδείας του το 1972, όταν ταξίδεψε σε 20 πόλεις: από το Δουβλίνο μέχρι την Ιερουσαλήμ. Κάποιος προληπτικός θα έλεγε ότι ήταν κακό μάτι: εκτός από σοβαρά τεχνικά προβλήματα, κλήθηκε να αντιμετωπίσει επιθετικούς δημοσιογράφους, βίαιους φρουρούς, απογοητευμένους θαμαστές και θερμόαιμες θαυμάστριες. Ανάμεσα σε όλα αυτά, ο Cohen, ήρεμος, επεξεργάζεται τα πάντα, με φιλοσοφική και στοχαστική διάθεση (τόσο δημόσια, πάνω στη σκηνή, όσο και μόνος του), αναφορικά με τη μουσική του, την επιτυχία του (“η επιτυχία είναι επιβίωση”), αναφορικά με τη σύνδεσή του με όλα αυτά τα τραγούδια “Είμαι καταδικασμένος να τα επαναλαμβάνω, σαν παπαγάλος δεμένος στο κλουβί του.”) ή το πώς ένα τραγούδι μπορεί να είναι “αφόρητο όταν χάσει τη συναισθηματική του ουσία” και αστειεύεται, αυτοσαρκάζεται, αφαιρεί το στραβό του “φωτοστέφανο”. Φυσικά, κυρίαρχο ρόλο, έχουν πάντα τα τραγούδια του: “Suzanne”, “Sisters of Mercy”, “So Long Marianne”… Ένας από τους επτά σοφούς της μουσικής, σε μία κρίσιμη στιγμή της ζωής του.

Oasis. Supersonic, Matt Whitecross , 122′, UK, 2016 (Ώρα: 23.15)

“Οι Oasis ήταν σαν μία Ferrari,” λέει ο Liam κατά τη διάρκεια της ταινίας. “Υπέροχοι στην όψη, υπέροχοι στην οδήγηση αλλά σε πετάνε εκτός δρόμου κάθε τόσο.” Supersonic είναι μία καταγραφή της ιλλιγειώδους πορείας του συγκροτήματος, μέσα σε τρία χρόνια. Από τις εργατικές κατοικίες του Μάντσεστερ, στο αποκορύφωμα της καριέρας τους, σε μία από τις μεγαλύτερες συναυλίες όλων των εποχών, μπροστά σε 125.000 θεατές, στο Knebworth. Υλικό που προβάλεται για πρώτη φορά, συνεντεύξεις των Noel και Liam Gallager, της μητέρας τους και βέβαια μελών του συγκροτήματος.

Σάββατο 1/4. 

The Sad and Beautiful world of Sparklehorse, Alex Crowton/ Bobby Dass, 83′, UK, 2016 (Ώρα: 15.00)

Η δραματική ιστορία ενός από τους πιο ιδιαίτερους Αμερικάνους μουσικούς των τελευταίων δεκαετιών: του Mark Linkous. Κεντρική φιγούρα των Sparklehorse, βρέθηκε αντιμέτωπος με δεκάδες αντιξοότητες αλλά και τους προσωπικούς του δαίμονες. Το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει χαρούμενος. Το 1996, στο μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών, ο Mark Linkous, κεντρική φιγούρα των Sparklehorse βρισκόταν σε περιοδεία με το πρώτο του άλμπουμ όταν κάτι τραγικό συνέβη: μετά από κατάχρηση αλκοόλ και αντικαταθλιπτικών κατέρρευσε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, έμεινε αναίσθητος για ώρες και η καρδιά του σταμάτησε. Αφού επανήλθε, ο Linkous πέρασε αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο, παράλυτος. Το περιστατικό αυτό όμως, έριξε σκιά σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τη ζωή του και αποτίει φόρο τιμής σε έναν μοναδικό καλλιτέχνη, που επέλεξε να μείνει μακριά από την εμπορική μουσική, με την ύπαρξή του να καθρεφτίζει τη σαγηνευτική, ιδιαίτερη μουσική του. Μία αφήγηση της φίλης και συνεργάτιδας του Linkous, Angela Faye Martin, που συνθέτει ένα ειλικρινές πορτρέτο ενός ατόμου με τεράστιο ταλέντο και μοναδικό όραμα και αποδίδει με λυρισμό καλές και κακές στιγμές. Εσωστρεφής και ευγενικός, καταθλιπτικός και απελπισμένα εξαρτημένος από ουσίες. Η διπολική φύση της προσωπικότητάς του αποτυπώνεται στην μουσική του: όμορφη, υπερρεαλιστiκή, ανισόρροπη ποπ και άλλες φορές σκοτεινές, χαώδεις μπαλάντες, στα όρια της πανκ-ροκ. Ο Linkous, κατάφερε να “παγιδεύσει” στη μουσική του, όλη την ομορφιά που έλειπε από τη ζωή του.

Blur: New World Towers, Sam Wrench , 93′, UK, 2015 (Ώρα: 17.00)

Μπορεί να μην είναι η ιστορία των Blur, είναι όμως σίγουρα μία καταπληκτική ιστορία για τους Blur. Με πλήθος εντυπωσιακών πλάνων και αντλώντας πληροφορίες από δεκάδες διαφορετικές πηγές, ο Sam Wrench καταγράφει την ενέργεια με την οποία τα μέλη της μπάντας έγραψαν το πιο απροσδόκητο από τα άλμπουμ τους, το Magic Whip. Σε πέντε μόνο ημέρες, σε μία περίοδο που οι Blur με το ζόρι υπήρχαν. Μία μαγική ιστορία, που δεν αφήνει όμως άπλυτα να βγουν στη φόρα! Ο Sam Wrench ταξιδεύει για χρόνια με τους Blur και αποτυπώνει τα ταξίδια της σπουδαίας βρετανικής μπάντας, από τη συναυλία στο Χονγκ Κονγκ που διακόπηκε αναπάντεχα (δίνοντας όμως ιδέες για το πρώτο τους δίσκο σαν τετράδα 16 χρόνια μετά την αποχώρηση του Coxon), στη θριαμβευτική συναυλία-επανένωσή τους στο Λονδίνο και, τελικά, την συγκινητική επιστροφή τους στο Χονγκ Κονγκ. Πέρα από τα παρασκήνια της γεμάτης πάθος συναυλίας του συγκροτήματος στο Hyde Park, μπροστα σε 60.000 θαυμαστές, και τη συγκινητική επανεμφάνιση στο Χονγκ Κονγκ, το ντοκιμαντέρ εμφανίζει μία ακατέργαστη, ειλικρινή ματιά στην “προσωπική” ζωή του συγκροτήματος, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά υλικό προσωπικών βίντεο και συνεντεύξεων ή πώς μία τυχαία ηχογράφηση έγινε αφορμή για την ηχογράφηση ενός καινούριου δίσκου, ενώ ταυτόχρονα έθεσε ερωτήματα για το μέλλον της μπάντας. Συναρπαστικές ιστορίες για τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη και κυρίως ανάμεσα στον τραγουδιστή, Damon Albarn, και τον κιθαρίστα, Graham Coxon. Η μεταξύ τους φιλία, εντέλει επικράτησε και το τελευταίο τους άλμπουμ (The Magic Whip), ολοκληρώθηκε μερικούς μήνες μετά.

The Music of Strangers: Yo-Yo Ma and the Silk Road Ensemble, Morgan Neville , 95′, USA, 2015 (Ώρα: 19.00)

Η μουσική των ξένων: ο Yo-Yo Ma και η Ορχήστρα του Δρόμου του Μεταξιού. Αυτή είναι η εκπληκτική ιστορία του σπουδαίου μουσικού συνόλου που ίδρυσε ο μυθικός τσελίστας Yo-Yo Ma. Το ντοκιμαντέρ, ακολουθεί την ομάδα μουσικών, συνθετών, ερμηνευτών, και καλλιτεχνών σε ένα οδοιπορικό σε όλο τον κόσμο, σε μία αναζήτηση της δύναμης της μουσικής, σε μία προσπάθεια διατήρησης της παράδοσης και διαμόρφωσης του μουσικού μέλλοντος. Από το 2000, ο σπουδαίος τσελίστας Yo-Yo Ma αποφάσισε να ιδρύσει το μουσικό σύνολο “ο Δρόμος του Μεταξιού” και να φέρει κοντά μουσικούς από όλο τον κόσμο. Όπως ο Δρόμος του Μεταξιού κάποτε συνέδεσε την Κίνα με την κεντρική και δυτική Ασία, έτσι και ο Yo-Yo Ma, επιδιώκει μία πολυπολιτισμική ανταλλαγή ιδεών και έναν διάλογο ανάμεσα σε Ασιάτες μουσικούς και εκείνους των οποίων οι επιρροές είναι περισσότερο δυτικές. Στην προσπάθειά του εμπλέκονται τελικά περίπου 60 σολίστες μουσικοί, 20 διαφορετικών εθνικοτήτων ενώ η ορχήστρα του Δρόμου του Μεταξιού έχει μέχρι σήμερα παρουσιαστεί σε περισσότερα από 300 κονσέρτα σε 34 χώρες. Το ντοκιμαντέρ του (βραβευμένου με Όσκαρ) Morgan Neville, αποτυπώνει την προσωπική ιστορία του Yo-Yo Ma: γεννημένος από Κινέζους γονείς στο Παρίσι, ήταν μόλις επτά χρονών όταν ο Leonard Bernstein τον παρουσίασε ως εξαιρετικό μουσικό ταλέντο. Το έργο παράλληλα παρουσιάζει και πολλούς άλλους μουσικούς όπως ο Σύριος Kinan Azmeh ο οποίος συνέχισε να δίνει μουσικές παραστάσεις με το κλαρινέτο του στην εμπόλεμη πατρίδα του, και ο Ιρανός Kayhan Kalhor ο οποίος ζούσε υπό παρακολούθηση στη χώρα τουκαι τελικά στάλθηκε στην εξορία. Ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ που μεταδίδει την ενέργεια που διαθέτει καθένα από τα μέλη του ξεχωριστού αυτού μουσικού συνόλου, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει στην οικουμενική ομορφιά και τη δύναμη της μουσικής να αναδειχθούν, μέσα από μελωδίες ειλικρινείς και αυθεντικές.

Strike a Pose, Ester Gould, Reijer Zwaan, 85′, Belgium, Netherlands, 2016 (Ώρα: 21.00)

Επιλέχθηκαν ένας-ένας για να πλαισιώσουν την βασίλισσα της ποπ στη διάρκεια της περιοδείας της Blonde Ambition Tour, το 1990. Οι έξι χορευτές συναντιούνται ξανά, 26 χρόνια μετά και συζητούν για όλα: τη σχέση τους με την Μαντόνα πάνω αλλά και μακριά από τη σκηνή, την ομοφοβία, την ειλικρίνεια και την υποκρισία, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την αρρώστια, τη συγχώρεση και τη λύτρωση. Το κακό ξεκίνησε όταν η Μαντόνα αποφάσισε να συμπεριλάβει στο ντοκιμαντέρ Truth Or Dare σκηνές που αποκάλυπταν την ομοφυλοφιλική ταυτότητα ενός από τους χορευτές που τη συνόδευαν κατά τη διάρκεια της περιοδείας της Blonde Ambition Tour, το 1990, χωρίς βέβαια ποτέ να πάρει την άδειά του. Αυτό το σαγηνευτικό ντοκιμαντέρ, αποκαλύπτει τις προσωπικότητες των επτά σπουδαίων χορευτών (Salim, Carlton, Oliver, Kevin, Gabriel, Louis και Jose) και πώς επιβίωσαν στο πλευρό της Βασίλισσας της ποπ. Παρακολουθούμε την επιλογή, την προετοιμασία, αλλά και ολόκληρη τη ζωή καθενός από τους επτά άνδρες που η Μαντόνα έβαλε στη “φούσκα” της, όπου έζησαν όλοι μαζί, αγαπημένοι, ενώ εκείνη σαν θετή μητέρα τους κρατούσε ενωμένους, όσο ο υπόλοιπος κόσμος βρισκόταν στα πόδια της. Όμως το Strike A Pose δεν σταματάει εκεί. Αντίθετα, κάνει μία βουτιά στην άβυσσο των παρασκηνίων της φημισμένης περιοδείας: τα μυστικά (AIDS, ναρκωτικά και φόβος), οι εντάσεις και οι παραξενιές της ιδιότροπης ντίβας, η παρακμή και οι αναπόφευκτες αποτυχίες που προέκυψαν μετά την περιοδεία.

One more time with Feeling, Andrew Dominik, 112′, USA, 2016 (Ώρα: 23.00)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

Kυριακή 2/4. 

Landfill Harmonic, Brad Allgood / Graham Townsley, 84′, USA, 2015 (Ώρα: 15.00)

Το ντοκιμαντέρ αυτό (Landfill Harmonic: Η ορχήστρα των σκουπιδιών) ακολουθεί την ορχήστρα της Cateura, μίας μικρής πόλης της Παραγουάης. Η ορχήστρα αυτή έχει μία μικρή ιδιαιτερότητα: τα όργανα που χρησιμοποιεί είναι φτιαγμένα από σκουπίδια. Όταν η ιστορία της γίνεται γνωστή σε όλο τον κόσμο, η ορχήστρα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Υπό την καθοδήγηση του ιδεαλιστή μαέστρου Favio Chavez οι μικροί μουσικοί βρίσκονται στον παράξενο κόσμο των μεγάλων συναυλιών και των μεγάλων ακροατηρίων. Όταν όμως μία φυσική καταστροφή χτυπάει την Παραγουάη, ο Favio πρέπει να βρει ένα τρόπο να προφυλάξει την ορχήστρα και ταυτόχρονα να διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα και την αισιοδοξία για την μικρή τους πόλη. Μία ωδή για τη δύναμη της μουσικής και του ανθρώπου.

Leonard Cohen: Bird on a Wire, Tony Palmer, 105′, United Kingdom, 1974 (Ώρα: 17.00)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

Janis: Little Girl Blue, Amy Berg, 106′, United States, 2015 (‘Ωρα: 19.15)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

Eat that Question – Frank Zappa in His Own Words, Thorsten Schütte, 88′, France/Germany, 2016 (Ώρα: 21.30)

Παρανοϊκός, ίνδαλμα, γεννημένος ταραξίας, πατέρας και σύζυγος, αθυρόστομος, ιδιότροπος, κριτικός απέναντι στην ποπ κουλτούρα, αθυρόστομος, ιδιότροπος, «αιώνια αφύσικος αλλά ποτέ χίπης». Ίσως το μόνο βέβαιο για τον Φρανκ Ζάπα, είναι ότι «κανείς δε γνώρισε ποτέ τον πραγματικό Ζαπα» (γιατί υπάρχουν τόσο πολλές και τόσο διαφορετικές πλευρές στην προσωπικότητά του), αλλά αν μη τι άλλο, ο σκηνοθέτης Thorsten Schütte επιχειρεί να σχηματίσει, συνθέτοντας αυτό το παζλ από συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις καταφέρνει, ένα πλήρες πορτρέτο του καλλιτέχνη. Ο Ζάπα, αποκαλύπτεται μέσα από τις δικές του λέξεις, με τέτοιο τρόπο όμως, που ο θεατής δεν μπορεί να αντιληφθεί αν η εικόνα ξεκαθαρίζει ή περιπλέκεται περισσότερο. Άλλωστε όπως ισχυρίζεται ο Ζάπα, «το να δίνεις συνεντεύξεις είναι από τις πιο αφύσικες διαδικασίες στις οποίες μπορείς να υποβάλεις κάποιον. Σε τι διαφέρει από την ανάκριση;» Έτσι λοιπόν, ο ίδιος, παίζει με καθρέφτες, παράγει είδωλα, αποκαλύπτει και αποκρύπτει, παραμένει ένας άγνωστος. «Είμαι διάσημος αλλά πολλοί άνθρωποι δε ξέρουν τι κάνω». Άλλοι πάλι ξέρουν, αλλά προτιμούν να μένουν σιωπηλοί. Ο Ζάπα παραμένει υπερήφανα κυνικός, κάποιος που πιστεύει ότι δεν υπάρχουν βρισιές αλλά είναι μάλλον μέρος μίας θρησκευτικής συνωμοσίας. Ένας ασεβής αλλά ακούραστος οραματιστής.

Raving Iran, Susanne Regina Meures, 85′, Switzerland, 2016 (‘Ωρα: 23.30)

“Είμαι φοβισμένος. Την τελευταία φορά η αστυνομία με χτύπησε σχεδόν μέχρι θανάτου.» «Δε θέλω να ταξιδέψω εκατοντάδες χιλιόμετρα για να καταλήξω ξανά σε μία φυλακή…» Φράσεις που δεν θα ακούγονταν ποτέ σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Αλλά εκεί, είναι διαφορετικά. Το Raving Iran, καταγράφει τον παραλογισμό που κρύβει η προσπάθεια να κάνεις house μουσική στο ισλαμικό Ιράν. Σε αυτόν τον κόσμο, η μυστικότητα είναι ο πρώτος κανόνας: χρειάζεσαι έναν σύμμαχο αν θες να χορέψεις. Το Raving Iran λέει μία ιστορία με γενναιότητα, κρατώντας όμως όλες τις προφυλάξεις (μέρος του ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο με κινητά τηλέφωνα, για λόγους ασφαλείας). Ο Amoosh και ο Arash (μουσικά γνωστοί ως Blade και Beard) είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της επικίνδυνης οδύσσειας και αφηγούνται το δύσκολο ταξίδι τους γεμάτο εμπόδια, απειλές, φόβο, φυλακίσεις και παρεξηγήσεις. Βέβαια, υπάρχουν και σοκαριστικές στιγμές εμπλοκής με το γραφειοκρατικό ολοκληρωτισμό, που θυμίζουν το οργουελικό 1984 (η επίσκεψή τους στο Υπουργείο Πολιτισμού και Ισλαμικής Καθοδήγησης για να ζητήσουν άδεια εξόδου από τη χώρα, θα ήταν κωμική αν δεν ήταν τόσο τραγική). Όταν το ελβετικό Street Parade festival τους προσκαλεί να παίξουν στη διάρκειά του, τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχεται η ανησυχία. Μία πόρτα (οριστικής;) εξόδου ανοίγει: Φεύγουμε;

Δευτέρα 3/4. 

Fonko, Göran Olsson/ Lamin Daniel Jadama/ Lars Lovén, 86′, Sweeden, 2014 (Ώρα: 16.00)

Ένα φιλόδοξο ταξίδι κατά μήκος της Αφρικής αποκαλύπτει τη σύγχρονη μουσική μίας ηπείρου που ξέρει να επιβιώνει: από τα σπασμένα λογισμικά της Νοτίου Αφρικής (στα πλαίσια μίας αφρο-φουτουριστικής σκοπιάς), στις πειραγμ ένες γκόσπελ μουσικές της Γκάνας, πρόγονο του τρελού χορού kuduro στο γκέτο της Ανγκόλας. Απαρτχάιντ, αποικισμός και πόλεμος, ελπίδα και ειρήνη και μέσα σε όλα αυτά, μουσικές γεμάτες ένταση. Στις διαλέκτους της δυτικής Αφρικής, Fonko σημαίνει “το πράγμα”, ενώ στα Ουολοφικά (διάλεκτοι της Σενεγάλης και της Γκάμπιας) σημαίνει “να προστατεύει ο ένας τον άλλο”. Το ντοκιμαντέρ αυτό αποκαλύπτει τη σπουδαία μουσική επανάσταση που συμβαίνει σήμερα στην Αφρική, όπου η μουσική των κλαμπ μπλέκεται με παραδοσιακές μουσικές. Νέες τεχνολογίες και η διευκόλυνση των επικοινωνιών έχει διευκολύνει την εμφάνιση σπουδαίων ταλέντων της ηπείρου, τη διάδοση της μουσικής, των τεχνών και ιδεών στον υπόλοιπο κόσμο. Στο Fonko, συναντούμε κάποιους από τους πιο δυναμικούς, δημιουργικούς και ενδιαφέροντες σύγχρονους καλλιτέχνες που επαναπροσδιορίζουν την εικόνα της Αφρικής, από το δυτικό Ντακάρ, μέσω της Άκκρα, το Λάγος και τη Λουάντα, μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ στο Νότο. Κυρίαρχη φιγούρα κατά τη διάρκεια της ταινίας, είναι ο Fela Kuti, ένας από τους σπουδαιότερους αφρικανούς μουσικούς και ακτιβιστές όλων των εποχών.

Dont look back, D.A. Pennebaker, 96′, USA, 1967 (Ώρα: 18.00)

Αδιαμφισβήτητα, ένα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ όλων των εποχών. Μία περιοδεία στην Αγγλία με τον Dylan, το 1965, την περίοδο που ο θρύλος της φολκ μουσικής, γίνεται γνωστός -και αγαπητός- στο ευρύ κοινό. Λιγότερο απόμακρος απ’ ότι συνήθως, εύθυμος και ευφυής, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι μάλλον η πιο ειλικρινής προσέγγιση στον Dylan που μπορεί κανείς να περιμένει.  Το πιο δυνατό μουσικό ντοκιμαντέρ στην ιστορία, καμία αμφιβολία. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει ένα πραγματικά “κλασικό” έργο, κινηματογραφώντας αυτή την περιοδεία του Dylan στη Μεγάλη Βρετανία το 1965: προκλητικοί δημοσιογράφοι, αντιδραστικοί μάνατζερ, άφωνοι θαυμαστές, ξεχωριστοί συνταξιδιώτες (Joan Baez, Donovan, Alan Price) και στο κέντρο όλων, η Αυτού Μεγαλειότης: ένας καλλιτέχνης της φολκ μουσικής ενώ εξελίσσεται σε έναν ποπ υπερ-αστέρα, περισσότερο οξύς και δημιουργικός από ποτέ. Εδώ ακούστηκαν πρώτη φορά φράσεις όπως: “Δεν πιστεύω σε τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο αξίζει να πιστέψω”, ή, “Όχι, δεν είμαι κυνικός. Δεν μου έχει δείξει κανείς, ποτέ, τίποτα στο οποίο να μπορώ να πιστέψω – να το πιστέψω, να το εμπιστευτώ με όλη μου την καρδιά και τα λοιπά. Δεν υπάρχει τίποτα ιερό, φίλε μου”. Σε αυτό το σημείο, ο μάνατζέρ του Albert Grossman λέει στον διευθυντή ενός ξενοδοχείου την αθάνατη φράση: “Και εσείς, κύριε, είστε ένας από τους ηλιθιότερους μαλάκες που έχω μιλήσει στη ζωή μου. Αν ήμασταν κάπου αλλού θα σας έσπαγα τη μύτη.” Όλες αυτές οι ανέκδοτες ιστορίες παραμένουν χαραγμένες στα μουσικά χρονικά: θαυμαστές σκαρφαλωμένοι πάνω σε αυτοκίνητα, ένα χαλασμένο μικρόφωνο, το θράσος απέναντι στην Joan Baez, η αναστάτωση που ξεκίνησε με το “ποιός πέταξε το ποτήρι;”, ο εξευτελισμός στον οποίο υποβλήθηκε (με τη βοήθεια του Alan Price των Animals) ένας δημοσιογράφος με ύφος, η συναντηση με τον Donovan, οι συνεντεύξεις τύπου και εκείνο το γκρι πουκάμισο. Ένα ντοκιμαντέρ-μύθος που πρέπεi κανείς να δει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του.

The Possibilities Are Endless, James Hall / Edward Lovelace, 84′, UK, 2014 (Ώρα: 20.00- DOC ALIVE)

Έχουν υπάρξει κι άλλα έργα για τον Edwyn Collins στο παρελθόν αλλά δεν κατάφεραν να τρυπώσουν στο μυαλό του όσο αυτό. Το ντοκιμαντέρ αυτό, καταφέρνει το αδύνατο: μας οδηγεί στο να κατανοήσουμε τι σημαίνει να χάνεις το πνεύμα σου. Και να το βρίσκεις ξανά. Μέσα από διαδρομές σε πεδιάδες και θάλασσες, μπλεγμένες με ηχογραφήσεις του Edwyn μετά το εγκεφαλικό, η αλήθεια για όσα συνέβησαν στην κεντρική φιγούρα των Orange Juice και αδιαμφισβήτητο βασιλιά της σκωτσέζικης ποπ αποκαλύπτεται σε όλο της το “τρομακτικό” μεγαλείο. Χάνεται, τραυλίζει, φράσεις χωρίς νόημα… ο Collins προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιστρέψει στην επιφάνεια και όταν τελικά τα καταφέρνει, τα προβλήματα μεγαλώνουν. Ένας σπουδαίος μουσικός, αναζητά από την αρχή τη ταυτότητά του αλλά όσα βρίσκει τον μπερδεύουν ακόμη περισσότερο: τι σχέση έχει εκείνος με το ταλέντο του, την αλαζονεία και την ευφιύα του Edwyn Collins; Πάντα δίπλα του, στο μακρύ αυτό ταξίδι, η Grace Maxwell, η σύζυγός, το στήριγμα, η βοηθός και μούσα του.

Jaco, Paul Marchand/Stephen Kijak, 117′, USA, 2015 (Ώρα: 22.30)

Ο Jaco Pastorius ήταν βασανισμένος και πολύπλοκος, αφελής και υπερόπτης που στο μυαλό του είχε μόνο τη μουσική (τζαζ και όχι μόνο). Πιθανότατα ο πιο σημαντικός μπασίστας στην ιστορία της μουσικής (ο ίδιος αλαζονικά δήλωνε πως είναι “ο καλύτερος μπασίστας στον κόσμο”), ο Jaco εκτοξεύθηκε στο μουσικό στερέωμα σαν ρουκέτα και “έσκασε” στο έδαφος με ιλλιγειώδη ταχύτητα. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, γεμάτος σπουδαίους μουσικούς και υλικό αρχείου, απαραίτητα για να κατανοήσει κανείς την άνοδο και την πτώση του Pastorius, από το ξεκίνημά του στη Φλώριντα, μέχρι την απόλυτη καταξίωση και η κατάληξή του, στους δρόμους. Κυριολεκτικά. Πώς ο άνθρωπος που άλλαξε το τρόπο αντίληψης του μπάσου κατέληξε άνεργος, άστεγος, διπολικός και τελικά, νεκρός; Τι εμπόδια μπορεί να μπήκαν στο δρόμο του και τον εκτροχίασαν τόσο δραματικά; Μπασίστας των Blood, των Sweat & Tears και των Weather Report, φίλος του Herbie Hancock’s και συνεργάτης της Joni Mitchell, και από εκεί στην κόλαση. Ο Flea, ο Sting, ολόκληρη η οικογένειά του και ένα πλήθος σπουδαίων μουσικών, ιχνηλατούν τη βασανιστική διαδρομή του “καταραμένου” μπασίστα.

Τρίτη 4/4.

Strike a Pose, Ester Gould, Reijer Zwaan, 85′, Belgium, Netherlands, 2016 (Ώρα: 16.00)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

Danny Says, Brendan Toller , 104′, USA, 2015 (Ώρα: 18.00)

Το έργο και οι ημέρες του Danny Fields. Από το 1966, ο Fields έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μουσική και την κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα: δούλεψε με τους Doors, τους Cream, τον Lou Reed, τη Nico, τη Judy Collins και υπήρξε ο μάνατζερ ανατρεπτικών καλλιτεχνών όπως οι Stooges, οι MC5 και οι Ramones. Το ντοκιμαντέρ αυτό, τον συναντά ως “διάνοια” της αδελφότητας ΦΒΚ, λίγο πριν εγκαταλείψει τη νομική του Χάρβαρντ, και τον ακολουθεί στο πέρασμά του από το Factory του Warhol, την ημέρα που ανέλαβε διευθυντής επικοινωνίας της Elektra Records, για να καθιερωθεί ως ένας “πρωτοπόρος της πανκ” και όχι μόνο. Οι επιλογές και οι απόψεις του Danny, μπορεί να θεωρήθηκαν αρχικά προκλητικές αλλά αποδείχθηκαν προφητικές και αυτό το ντοκιμαντέρ το αποδεικνύει: πώς το οριακό έγινε mainstream, το πρωτοπόρο έγινε προφητικό, ενώ ο Fields περιμένει ήδη την επόμενη γενιά.

The Beatles: Eight Days a Week – The Touring Years, Ron Howard, 137′, USA, 2016 (Ώρα: 20.15)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

The Man from Mo’Wax, Matthew Jones, 110′, UK/Japan/USA, 2016 (Ώρα: 23.00)

Ένα ντοκιμαντέρ για έναν Dj που αποτελεί σημείο αναφοράς για ολόκληρη την μουσική βιομηχανία: τον James Lavelle. Γυρισμένο κατά τη διάρκεια τριών δεκαετιών γεμάτων αλλαγές και μετατοπίσεις, όπου τα τρελά όνειρα ενός νεαρού αγοριού έρχονται σε σύγκρουση με τις φιλίες του, σε μία προσπάθεια κατάκτησης του μουσικού στερεώματος. Μια απίστευτη, θυελώδης και γεμάτη εντάσεις ζωή και καριέρα, περνάνε μπροστά από τα μάτια μας όσο οι επιτυχίες έρχονται και φεύγουν, φιλοδοξίες καταρρίπτονται, φιλίες καταρρέουν και ένα αγόρι που αρνείται να ενηλικιωθεί, αναγκάζεται να συμφιλιωθεί με τα λάθη 25 χρόνων. Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι επιπλέον μία εξερεύνηση της ουσίας της μουσικής επιτυχίας, των διαρκών δοκιμών και δοκιμασιών που αυτή συνεπάγεται. Υλικό αρχείου που δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ πριν και αποκλειστικά προσωπικά βίντεο των James Lavelle και DJ Shadow, δημιουργούν μία “δεξαμενή υλικού” περίπου 700 ωρών που αποτυπώνουν κάθε πτυχή της εκπληκτικής παρουσίας του Lavelle και της προσωπικής του διαδρομής, γεμάτης με διαδοχικές επιτυχίες και αποτυχίες. Προσπερνώντας τις αρχικές δυσκολίες με την παγκοσμίους φήμης δισκογραφική του “MoWax”, που αποτελεί συνώνυμο της trip-hop μουσικής, έγινε εκατομμυριούχος στα 21 και ίδρυσε τους UNKLE αποσπώντας τα εύσημα των DJ Shadow, Thom Yorke, Ian Brown, Joshua Homme και Richard Ashcroft. Δίνοντας μία διαρκή μάχη ανάμεσα στη τέχνη και την εμπορικότητα, ο James εξελίσσεται από επαγγελματίας του Artist & Repertoire σε έναν ανεξάρτητο καλλιτέχνη, άξιζε όμως το τίμημα;

Tετάρτη 5/4. 

Raving Iran, Susanne Regina Meures, 85′, Switzerland, 2016 (Ώρα: 16.00)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

Jaco, Paul Marchand/Stephen Kijak, 117′, USA, 2015 (Ώρα: 17.45)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

Blur: New World Towers, Sam Wrench , 93′, UK, 2015 (Ώρα: 20.00)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

Oasis. Supersonic, Matt Whitecross , 122′, UK, 2016 (Ώρα: 22.30)

Δείτε πάνω περισσότερες πληροφορίες.

*IN-EDIT Festival. 30 Μαρτίου – 5 Απριλίου. Ολύμπιον. Πλ. Αριστοτέλους. Εισιτήρια: 5€ Απλό εισιτήριο / Single Ticket. 8€. Εισιτήριο DOC ALIVE / DOC ALIVE Ticket. 3,5€ Early Bird (μέχρι τις 26/3). 10€ Πακέτο 2+1 (δεν ισχύει για το DOC ALIVE)/2+1 pack (not valid for Doc Alive). 25€ IN-EDIT Pass.