Νέοι σχεδιαστές εμπνέονται μαγικά από τα 200 χρόνια της Επανάστασης
Άλλο ένα project του Τμήματος Δημιουργικού Σχεδιασμού και Ένδυσης του ΔΙΠΑΕ που κεντρίζει τα βλέμματα.
Τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, αποτέλεσαν έναυσμα για μια σειρά δημιουργικών δράσεων σε όλη τη χώρα και τον κόσμο. Μπορεί μεγάλοι οίκοι μόδας όπως αυτός του Hermes να τίμησαν τη χώρα μας με επετειακές δημιουργίες, όμως και εντός των συνόρων ψαλίδια και ραπτικές μηχανές πήραν μπρος εμπνευσμένα από την εθνική επέτειο.
Ειδικότερα, σπουδαστές σεμιναρίου που εντάσσεται στο Τμήμα Δημιουργικού Σχεδιασμού και Ένδυσης του Διεθνές Πανεπιστημίου της Ελλάδας, με αφορμή τα 200 χρόνια δημιουργήσαν ένα project με τίτλο «Μικρές ιστορίες Επανάστασης».
«Αυτό το project δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου τελειόφοιτων που μπορούν να παρακολουθήσουν τα παιδιά στο 7ο εξάμηνο, στο τελευταίο έτος δηλαδή και είναι μια επιλογή σε αυτό. Το ένα αφορά τον βιομηχανικό σχεδιασμό και την παραγωγή και το άλλο, αυτό για το οποίο μιλάμε, είναι η δημιουργία ενδύματος και συνήθως το επιλέγουν τα παιδιά που βλέπουν τον εαυτό τους περισσότερο ως δημιουργούς, ως σχεδιαστές», εξηγεί στην Parallaxi η Βενετία Κουτσού, σχεδιάστρια, ενδυματολόγος και Λέκτορας εφαρμογών στο τμήμα.
«Αυτό το σεμινάριο γίνεται κάθε χρόνο με διαφορετική θεματολογία. Επιλέγουμε να έχουμε μια κοινή θεματολογία, γιατί αυτό βοηθάει πάρα πολύ το μάθημα, τον τρόπο που μπορούμε να δημιουργούμε ένα πλαίσιο αφενός, μέσα στο οποίο τα παιδιά μπορούν να κάνουν έρευνα και να αναζητήσουν τις σχεδιαστικές τους ιδέες. Και αφετέρου μας βοηθάει πολύ αυτό το κοινό πλαίσιο να μπορούμε να παρουσιάσουμε τα ρούχα των παιδιών. Το κοινό αυτό πλαίσιο αφορά διάφορα ζητήματα τα οποία ενδιαφέρουν τον άνθρωπο γενικότερα, είναι στην επικαιρότητα, αποτελούν ανησυχίες των παιδιών ή γενικότερα ενός ευρύτερου συνόλου» εξιστορεί η κα Κουτσού.
Στο παρελθόν στο πλαίσιο του σεμιναρίου, είχαν μελετήσει Έλληνες ζωγράφους και τις τεχνικές τους και είχαν αποδώσει αυτές τις επιρροές στα ρούχα. «Έτσι λοιπόν πέρσι ενόψει των 200 χρόνων της Επανάστασης, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν μια καλή περίπτωση να ερευνήσουμε αυτό το πεδίο. Κι όταν λέω να το ερευνήσουμε, εννοώ ότι όπως έγινε αντιληπτό από τις φωτογραφίες, δεν επιδιώχτηκε ένας συσχετισμός με το παραδοσιακό ρούχο. Αυτό είναι άλλο κεφάλαιο το οποίο το έχουμε στα υπόψιν να το δουλέψουμε σε κάποιο άλλο σεμινάριο, τα επόμενα χρόνια. Είναι κάτι που πάντα υπάρχει από πίσω, θέλουμε να το συνδέσουμε σε ένα διαφορετικό πλαίσιο και όχι σε αυτό της επανάστασης, το παραδοσιακό ρούχο» προσθέτει η ίδια.
«Έτσι λοιπόν, περισσότερο θέλαμε να μελετήσουμε κάποιες ιστορίες της Επανάστασης, που αποτυπώθηκαν είτε μέσα από γραπτά είτε μέσα από εικόνα εικαστικών της εποχής. Και μέσα από αυτό το πρίσμα, γιατί μπαίνει ένα φίλτρο εδώ από τη στιγμή που ο σχεδιαστής αναζητά την έμπνευσή του μέσα από μια άλλη πηγή όπως είναι τα γραπτά ή η ζωγραφική. Βάζει λοιπόν αυτό το φίλτρο και βλέπει τις ιστορίες αυτές. Γι΄αυτό και τις ονομάσαμε ”Μικρές Ιστορίες της Επανάστασης”, γιατί δεν συνδέονται απαραίτητα με μεγάλα γεγονότα, με μάχες, με ηρωισμό, αλλά με απεικονίσεις ή στιγμές που αποτυπώθηκαν σε ένα γραπτό» τονίζει η Λέκτορας.
Έτσι τα παιδιά όπως μας είπε η Βενετία Κουτσού, ο καθένας σύμφωνα και με την προσωπικότητα του, τον χαρακτήρα του, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του αποτύπωσε τις πληροφορίες αυτές και την έρευνα που έκανε. Τα ρούχα που παρουσίασαν τα παιδιά είχαν δουλευτεί πέρσι, αλλά δεν παρουσιάστηκαν λόγω πανδημίας.
«Τις ιστορίες τις διάλεξαν μόνοι τους. Η δική μου η συνεισφορά ήταν στο να τους εντάξω σε αυτό το κλίμα, δηλαδή να τους μιλήσω για ένα άλλο, δεύτερο επίπεδο της Επανάστασης και να μπουν σε αυτό το κλίμα, προκειμένου μόνοι τους να αναζητήσουν τι είναι πραγματικά αυτό που θα τους συγκινούσε. Και στη συνέχεια βέβαια η επίβλεψη της όλης δουλειάς με πολύ σημαντική βοήθεια άλλων δυο συναδέλφων που έχουν κι αυτές το ρόλο του συντονιστή στο σεμινάριο, γιατί πρόκειται για σεμινάριο. Εμείς δηλαδή δίνουμε το έναυσμα και την πληροφορία και τα παιδιά τη διαχειρίζονται μόνοι τους».
Το project άρχισε να υλοποιείται από τον Οκτώβριο που ουσιαστικά αρχίζει το σεμινάριο, δίνεται το θέμα, ξεκινάει η έρευνα και διαρκεί μέχρι αρχές Φεβρουαρίου που πρέπει να είναι έτοιμη η συλλογή γιατί αξιολογείται.
Τα υφάσματα που χρησιμοποιήθηκαν από τους δημιουργούς ήταν πολλά και διαφορετικά. Υπήρχαν μεταξωτά, σατέν, βελούδα και πιο σύγχρονα ακόμα όπως καπαρντίνες βαμβακερές και μάλλινα. Ο καθένας τα επέλεγε ανάλογα με το αποτέλεσμα που ήθελε να βγάλει.
«Τα ρούχα τα κρατούν οι σπουδαστές γιατί έχουν πληρώσει όλα τα υλικά. Ας πούμε ότι στο Πανεπιστήμιο ανήκει ένα πνευματικό κομμάτι, μιας και δημιουργήθηκαν και ολοκληρώθηκαν μέσα στο τμήμα» μας αναφέρει η κα Κουτσού. Στο παρελθόν έχουν παρουσιαστεί εκθέσεις με έργα των παιδιών όπως το 2019 η ”Wear is Art” στο Γενί Τζαμί, σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης.
Η φωτογράφιση και το styling αποτελούν μέρος της εργασίας και «τα παιδιά την πραγματοποίησαν ιδιωτικά. Δηλαδή σύμφωνα με την ιδέα που είχε ο καθένας, αποφάσισε να προχωρήσει στη φωτογράφιση. Παρουσίασε βέβαια ένα draft της φωτογράφισης στο τμήμα και στη συνέχεια αυτό το draft σχολιάζεται και συζητιέται με όλους. Έχουμε όλοι μια άποψη, όχι μόνο εγώ ως διδάσκουσα. Αλλά όλα τα παιδιά απέναντι σε όλους είναι ένα forum που ο καθένας συζητάει τις ιδέες του άλλου, συνεισφέρει, κάνει κριτική κι αυτό νομίζω ότι βοηθάει πολύ».
Τι θα δούμε μελλοντικά από το συγκεκριμένο σεμινάριο
«Φέτος έχουμε μια συνεργασία με το Ινστιτούτο Κομφούκιος του ΑΠΘ. Έχουμε ετοιμάσει μια δουλειά που αφορά το κινέζικο κιμονό (χαμφού) πάλι με την ίδια διαδικασία. Δηλαδή με μια μελέτη στον κινέζικο πολιτισμό, σ΄αυτό το ρούχο συγκεκριμένα και πως ένας σχεδιαστής ουσιαστικά μπορεί να εμπνευστεί και να παράγει ιδέες μελετώντας ένα συγκεκριμένο πεδίο», δήλωσε η Βενετία Κουτσού.
Η παράδοση τελικά εμπνέει τη μόδα; Η κα Κουτσού απαντά πως ναι, «στο πλαίσιο του ότι αποτελεί μέρος ενός άυλου πολιτισμού. Ο πολιτισμός των ανθρώπων είτε αφορά τον ελληνικό χώρο, είτε τον ευρύτερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, είναι ένα πεδίο έμπνευσης και πολύ περισσότερο στην παρούσα φάση όπου κάνουμε μια επιστροφή προς τα πίσω για να μελετήσουμε τεχνικές και διαδικασίες, που παραδοσιακά εφαρμόζονται προκειμένου να ενταχθούν σε ένα σύγχρονο τεχνολογικό πλαίσιο και περιβάλλον. Νομίζω είναι πολύ σημαντική αυτή η στροφή».
