Thrifting: Τελικά, ήρθε για να μείνει ή είναι μια ακόμη τάση για τα ρούχα;

Από τον 20ο αιώνα, απ’ όταν δηλαδή βιομηχανοποιήθηκε η παραγωγή ενδυμάτων, υπήρξε το έναυσμα για την δημιουργία της λεγόμενης βιομηχανίας της μόδας. Η βιομηχανία της μόδας, είναι μια από τις πιο παγκοσμιοποιημένες βιομηχανίες του 21ου αιώνα και σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες, με τεράστια επιρροή σε όλους τους κλάδους του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Κάπως έτσι, λοιπόν, άρχισε και ένας μεγάλος κύκλος έντονης κριτικής από τους τρόπους μεταχείρισης των μοντέλων και την επίτευξη του “τέλειου” σώματος με μηδενική ανοχή σε οποιαδήποτε κανονική “ατέλεια” όπως ένα παραπάνω κιλό. Έπειτα, τα πρότυπα που προωθούνται αποτέλεσαν σημείο συζήτησης και από αυτά περάσαμε στην ηθική και τη βιωσιμότητα.

Και έτσι, μπήκε στον δημόσιο διάλογο η παιδική εργασία που σχετίζεται με τα στάδια παραγωγής της ένδυσης, από το παιδί που δουλεύει στις καλλιέργειες βαμβακιού μέχρι το παιδί που δουλεύει μέσα στο εργοστάσιο παράγοντας τα ρούχα. Και κάπως έτσι, συνηθίσαμε την έννοια της ηθικής μόδας, που αφορά τις συνθήκες εργασίας, τα υλικά, την κακοποίηση των ζώων κ.ό.κ.

Το thrifting

Ο κόσμος, λοιπόν, θέλησε να αντιταχθεί στην σκοτεινή πλευρά της λαμπερής βιομηχανίας και έψαξε διάφορους τρόπους για να το κάνει. Η κοινή συνισταμένη ήταν ο περιορισμός αγοράς ρούχων, ή μάλλον, η παράταση της ζωής ενός ρούχου. Τι σημαίνει αυτό; Ο κύκλος ζωής του ρούχου – το φοράω, το βαριέμαι/φθείρεται, το πετάω –  απέκτησε νέο στάδιο, την ανακύκλωση του ρούχου ή την μεταλαμπάδευσή του κάπου αλλού, ώστε να αποκτήσει έναν νέο κύκλο ζωής. Και κάπως έτσι, ήρθε το thrifting.

Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως απαρχές του thrifting τα flea markets ή τις ανοιχτές αγορές με τα καλάθια τύπου Μοναστηράκι. Κάπως έτσι, από την απαξίωση στα “δεύτερα” και φθηνά ρούχα περάσαμε στο άνοιγμα μερικών καταστημάτων που είχαν κατ’ αποκλειστικότητα τέτοιο εμπόρευμα, που πολύ γρήγορα άλλαξαν την ματιά του κόσμου και έγιναν τα εμβληματικά “βιντατζάδικα”. Έπειτα ήρθε για να βάλει τη βούλα του σε αυτή την “νέα” – αλλά όχι και τόσο νέα τελικά – αγορά παλιών ρούχων, το ίντερνετ και τα μεγάλα ιντερνετικά καταστήματα με υπερβολικά προσιτές τιμές σε υπερβολικά απρόσιτες μάρκες.

Έτσι φτάσαμε στην σημερινή απόλυτη τάση του thrifting, όπου οι άνθρωποι επενδύουν τα λεφτά τους σε ρούχα δεύτερου χεριού, κατεβάζοντας εφαρμογές αφιερωμένες σε αυτό ή επισκεπτόμενοι τα φυσικά καταστήματα. Το thrifting ρομαντικοποιήθηκε, ο χρόνος που απαιτείται για να βρεις το κρυμμένο διαμάντι μέσα στο μαγαζί ανάμεσα σε ρούχα με σημαντικές φθορές, να βρεις το νούμερο σου, να πάρεις κάτι που δεν είναι στο νούμερό σου και να το μεταποιήσεις.

H parallaxi μίλησε με νέους της πόλης για να δει αν όντως τελικά οι νέοι thriftαρουν, ποιοι είναι οι λόγοι που τους οδηγούν σε αυτή την αγορά και, αν τελικά η αγορά ρούχων δεύτερου χεριού καλύπτει τις ανάγκες τους και ποιο πιστεύουν ότι είναι το μέλλον του thrift.

Η ανάγκη για κάτι… μοναδικό

“Ξεκίνησα να το επιλέγω την αγορά μέσω thrift μαγαζιών όταν ήρθα σαν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. Οι λόγοι ήταν αρχικά οικονομικοί γιατί είδα ότι μπορείς να βρεις μάρκες σε πολύ οικονομικές τιμές, που οι κανονικές τους τιμές είναι απλησίαστες. Ωστόσο μετά, μου άρεσε η ιδέα του thrift, γιατί τα κομμάτια είναι μοναδικά σε αντίθεση με το fast fashion που, με το που βγαίνει κάτι, την επόμενη μέρα το φοράνε 10-20 κοπέλες έξω. Οπότε με αυτόν τον τρόπο είσαι πιο σίγουρος ότι δε θα βρεθείς κάπου που θα φοράτε αρκετοί άνθρωποι τα ίδια ρούχα.

Επίσης, εγώ κυρίως πηγαίνω σε συγκεκριμένα thriftαδικα που είναι εδώ γύρω απ’ το σπίτι μου και έχω έρθει σε επαφή με τους πωλητές οπότε γίνεται λίγο πιο προσωπικό το shopping και νιώθεις ότι βοηθάς και λίγο τα τοπικά μαγαζιά και δεν συνδράμεις μόνο στις μεγάλες εταιρίες. Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή έχει γίνει μια τάση γιατί πχ. πριν 2-3 χρόνια δεν ήταν τόσο μαζική η επιλογή των thrift αλλά τώρα επειδή είναι πιο διαδεδομένα και στο Instagram και στο TikTok και κάνουν και διαφήμιση μέσω αυτών, έχουν στραφεί πολλοί περισσότεροι προς τα εκεί. Θεωρώ όμως ότι έχει διάρκεια γιατί, όπως φαίνεται κιόλας, το vintage πάντα θα το επιλέγει ο κόσμος, κι αν όχι σε τόσο μαζική κατάσταση, είναι κάτι που δεν χάνει ποτέ”.

– Αναστασία, 22 ετών

“Thriftάρω γενικά κι έχω πάρει πάρα πολλά κομμάτια από μαγαζιά thrift ειδικά τον τελευταίο καιρό που μου εμφανίζονται όλο και περισσότερα. Θεωρώ ότι κάποιος μπορεί να βρει πολύ ιδιαίτερα, vintage κομμάτια, το οποίο ταιριάζει στην αισθητική μου γι αυτό και το προτιμώ.  Είναι επίσης second hand ρούχα που θα κοστίζουν λιγότερο από το να τα αγοράσεις σε ένα άλλο μαγαζί, οπότε θα έλεγα ότι είναι ενας συνδυασμός της αισθητικής μου και λόγω του ότι είναι πιο φθηνά τα ρούχα είναι και πιο οικονομικό. Η αλήθεια είναι ότι δε θα έλεγα ότι το κάνω τόσο για ηθικούς λόγους γιατί θεωρώ ότι ακόμα και τα ίδια τα θριφτ και η ίδια κουλτούρα γύρω απ’ το θριφτ έχει γίνει πλέον πιο εμπορική.

Σίγουρα το thrift είναι τάση της εποχής γι’ αυτό κιόλας έχουν φτιαχτεί πολλά μαγαζιά τα οποία δεν ασχολούνται τόσο με το να φέρνουν vintage και ιδιαίτερα κομμάτια, αλλά να φέρνουν απλώς streetwear κομμάτια που είναι στη μόδα και απλώς επειδή είναι μεταχειρισμένα να τα πουλάνε σε μικρότερη τιμή. Θεωρώ ότι γενικά η μόδα είναι ένας κύκλος οπότε δεν ξέρω αν στο μέλλον θα έχουν τόση πελατεία. Πιστεύω ότι τώρα κυριαρχεί αυτή η στρεετστυl μόδα και η χιπ χοπ κουλτούρα, είναι τάση της εποχής και ίσως αρχίσει να μειώνεται και θα μείνουν οι πελάτες που πραγματικά αγαπούν να έχουν ιδιαίτερα κομμάτια και να βρίσκουν vintage ρούχα και αντικείμενα”

– Γιώργος, 21 ετών

“Γενικά, επιλέγω να ψωνίζω από thrift shop πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν το κάνω για οικονομικούς λόγους απλά μου αρέσει να ψωνίζω γιατί μου αρέσουν αυτά που φέρνουν. Πιστεύω ότι είναι κάτι που θα έχει διάρκεια και ότι όσο περνάν τα χρόνια όλο και περισσότεροι ψωνίζουν στα thrift shop οπότε θεωρώ ότι όσο περνάει ο καιρός η τάση αυτή όλο και θα αυξάνει. Το θέμα που αντιμετωπίζω, όμως στα thrift είναι αυτό με τα νούμερα. Γιατί, η αλήθεια είναι πως συνήθως, τα thrift έχουν συγκεκριμένα νούμερα, δηλαδή όταν φέρνουν ένα κομμάτι, το φέρνουν συνήθως σε συγκεκριμένο νούμερο, δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις κάτι. Παρόλα αυτά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον έχω καλή εμπειρία και σχεδόν πάντα θα βρω κάτι να μου αρέσει.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω κι εγώ μια απόπειρα μέσω Instagram να πουλήσω κάποια από τα ρούχα μου. Βασικά, είχα πολλά ρούχα που δεν ήθελα και κάπως έτσι μου μπήκε στο μυαλό, ήθελα να δώσω πράγματα που δε χρειαζόμουν. Οπότε, ξεκίνησα ανεβάζοντας φωτογραφίες τα ρούχα σε πολύ χαμηλές τιμές, για να είναι και εύκολο για κάποιον να τα αποκτήσει αλλά και γιατί η βασική ιδέα στο μυαλό μου ήταν να δώσω “δεύτερη ζωή” σε ρούχα που είχα καταχωνιασμένα στην ντουλάπα ή είχα αγοράσει χωρίς να έχω σκεφτεί καλά αν ήταν κάτι που πραγματικά ήθελα ή χρειαζόμουν. Τώρα βέβαια έχω σταματήσει να ασχολούμαι με αυτό, είχα σκεφτεί και την εγγραφή σε κάποια εφαρμογή που είναι για αυτόν τον σκοπό αλλά δεν το προχώρησα ποτέ”.

– Ελένη, 21 ετών

“Επισκέπτομαι πολύ συχνά thrift μαγαζιά και η αλήθεια είναι ότι τελευταία ψωνίζω περισσότερο από thrift παρά από ίντερνετ ή καταστήματα fast fashion. Γενικά η όλη κουλτούρα του zero waste με βρίσκει σύμφωνο και προσπαθώ να βάζω το λιθαράκι μου όσο μπορώ σε όλη αυτή την προσπάθεια, ειδικά με όσα ακούγονται για τις συνθήκες εργασίας που δουλεύουν οι άνθρωποι στη βιομηχανία της μόδας. Και, γενικά, είναι και κάτι σαν μια βόλτα με τους φίλους μου, ανταλλάσσουμε απόψεις για τα ρούχα, τολμάμε ενδεχομένως και με κομμάτια που αν ήταν πιο ακριβά δε θα αγοράζαμε.

Ναι, σίγουρα και οι οικονομικοί λόγοι είναι κάτι που με ωθεί σε αυτό γιατί δε θέλω να ζητάω από τους γονείς μου λεφτά συνέχεια για ρούχα ή για κάτι που στην πραγματικότητα ίσως δε μου είναι τόσο απαραίτητο σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Θεωρώ ότι το thrift θα συνεχίσει και θα το αγκαλιάσει ακόμη περισσότερο ο κόσμος παρά τις δυσκολίες στην εύρεση μεγέθους και ίσως ποικιλίας. Το θέμα είναι όμως, για μένα, και η στάση μας απέναντι σε αυτό. Δηλαδή, αν είναι να γίνει κάτι αντίστοιχο με το fast fashion και να υπάρξει υπερκατανάλωση σε ρούχα που απλώς είναι δεύτερο χέρι, δεν αλλάζει και κάτι. Αλλά ναι, γενικά θεωρώ ότι δεν είναι σημείο των καιρών, ίσα ίσα είμαστε στην αρχή μιας αλλαγής, μιας εξέλιξης”.

– Νίκος, 21 ετών

Από την πλευρά των καταστημάτων…

Τι πιστεύουν όμως οι άνθρωποι που έχουν thrift stores; Πως βλέπουν την τάση που έχει σχηματιστεί γύρω από την κουλτούρα του thrift; Σε μια συζήτηση με τα καταστήματα LOLO ELEN, V for Vintage και Jenny Blond, ρωτήσαμε το ηλικιακό φάσμα των πελατών, τις προτιμήσεις και τους λόγους που επισκέπτονται τα καταστήματα ενώ πήραμε απάντηση και στο μεγάλο ερώτημα όσων ψωνίζουμε από thrift: Από που προέρχονται όλα αυτά τα ρούχα;

V for Vintage 

Στο κατάστημα θα βρεις μια μεγάλη ποικιλία σε ρούχα, τσάντες, ζώνες, φουλάρια, γυαλιά και κοσμήματα από τα 70’s, 80’s, 90’s και κάποια του 2000. Όλα επιλεγμένα προσεκτικά, κυρίως από εταιρίες της Ιταλίας και της Αγγλίας -και κομμάτια stock με τα καρτελάκια τους. Οι προτάσεις τους αφορούν σε όλους τους vintage lovers, από 15 έως 70 ετών.

“Γενικά στα καταστήματά μας έρχονται από 15-70, έχουμε όλων των ειδών ηλικιακά γκρουπ. Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι οι φοιτητές αλλά υπάρχει κι ένα άλλο ποσοστό που είναι οι ηλικίες από 35-60 που είναι σταθεροί πελάτες, έχουν βρει ότι τους ταιριάζει το στυλ του μαγαζιού μας οπότε μας επισκέπτονται συχνά και φυσικά εκείνοι επιλέγουν για άλλους λόγους τα vitnage ρούχα, διαφοροποιούνται δηλαδή από τις επιλογές των νέων. Από σχόλια που ακούμε απ’ τους πελάτες αυτού του ηλικιακού γκρουπ νοσταλγούν την ποιότητα των παλιών ρούχων, ιδίως οι άνω των 40. Επίσης, δεν ταυτίζονται καθόλου με τις νέες τάσεις και τις επιλογές στα ρούχα και βρίσκουν πιο πολύ το στυλ τους στα δικά μας ρούχα. Έχει αρχίσει να υπάρχει μια ευαισθητοποίηση και σε αυτούς όσο αφορά το κομμάτι των vintage και second hand ρούχων, οπότε τα επιλέγουν κ για αυτό. Για τους νέους, σίγουρα είναι μια τάση που όσο να πεις τους επηρεάζει. Φυσικά και γιατί είναι και πιο ευαισθητοποιημένοι σε αυτό το κομμάτι και γενικά επειδή θέλουν να αποστραφούν από το fast fashion και όλο αυτό το κομμάτι” λέει η Έλενα Γκαβοτάσιου αναφορικά με το ηλικιακό φάσμα.

“Προμηθευόμαστε τα ρούχα εξ’ ολοκλήρου από εξωτερικό, από Ευρώπη και κάποια από Αμερική και η διαδικασία έχει ως εξής: Κάποια τα επιλέγουμε ένα ένα μέσω βιντεοκλήσης, κάποια άλλα πιο μαζικά, όπως τα φλοράλ πουκάμισα, κι επειδή γνωρίζουμε πάνω κάτω τους προμηθευτές ξέρουμε το ύφος των κομματιών και υπάρχουν και κάποια ταξίδια που κάνουμε μέσα στο χρόνο που γνωρίζουμε καινούριους προμηθευτές και τα βλέπουμε και από κοντά κάποια. Είναι επιχειρήσεις που πωλούν βιντατζ ρούχα χονδρικής, από ιδιώτες δεν προμηθευόμαστε καθόλου, ούτε από Ελλάδα ούτε από εξωτερικό. Από εκεί και πέρα, μπορεί να έρθουν σε επαφή μαζί μας παλιά καταστήματα που έχουν κλέισει και προμηθευόμαστε κι από εκεί. Πιστεύω ότι γενικά, η τάση κάπως διαμορφώνεται από την κατάσταση της εποχής κι εφόσον έχουμε στραφεί σε έναν πιο συνειδητό τρόπο ζωής και νομίζω ότι το επιτάσσει ο νέος τρόπος ζωής γιατί αλλιώς δε θα καταφέρει να επιβιώσει το περιβάλλον” αναφέρει.

LOLO ELEN

Μετά από 30 χρόνια παροχής υπηρεσιών σε διεθνείς εταιρίες στον χώρο της κατασκευής, εκπαίδευσης, μόδας και υγείας, η Ελένη Κωνσταντινίδου αποφασίζει να κάνει επάγγελμα το χόμπι της. Και ποιο είναι αυτό; Το να δίνει με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και πάθος τη γνώμη της και τη βοήθειά της στους φίλους της είτε για το προσωπικό τους στυλ είτε για το χώρο τους. Παράλληλα έχοντας αγαπημένη συνήθεια, όσο έζησε στο εξωτερικό, να αναζητά κρυμμένους θησαυρούς σε υπαίθριες αγορές και garage sale ιδιωτών, κάποια στιγμή αποφασίζει να κάνει κάτι συνδυαστικό στην πόλη που μεγάλωσε.

Η Ε. Κωνσταντινίδου λέει στην parallaxi: “Επειδή έκανα μια 15ετία σχεδόν εκτός Ελλάδος, και Ευρώπη και Λατινική Αμερική κι έτσι έμαθα πολύ τις αγορές από δεύτερο χέρι και όχι μόνο στα ρούχα. Όταν ήρθα στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα, τα βρήκα λίγο πεσμένα τα πράγματα. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες: η συνειδητή νεολαία, 12-30 ετών που θέλει να ανακυκλώνει τα πράγματα, η δεύτερη κατηγορία νεολαίας, που το κάνει επειδή είναι τάση και, υπάρχουν και στη Θεσσαλονίκη πολλοί, από 35-65 που τους είναι άγνωστο και, ναι μεν είναι αυξητική η τάση τους και η επίσκεψη στο μαγαζί αλλά δειλά-δειλά.

Δυστυχώς υπάρχει μια σύγχυση στο τι είναι thrift. Στη Θεσσαλονίκη δυστυχώς υπάρχουν μαγαζιά που είναι dead stock, αλλά λένε ότι είναι thrift. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα και η Ελλάδα δεν το ξεχωρίζει. Δεν είναι κακό, εξίσου καλό κάνεις και να πάρεις κάποιο stock που έχει μείνει και δεκαετία, αλλά δεν είναι μεταχειρισμένο ρούχο, είναι άλλο πράγμα. Αυτή η νεολαία που παίρνει και το oνομάζει thrift- και είναι λάθος- θέλουν να παίρνουν με πάρα πολύ λίγα λεφτά ή μετά πάνε και παίρνουνε από dead stock, δίνοντας χρήματα χωρίς πραγματική αξία. Οι πιο μεγάλες ηλικίες, δέχονται να πληρώσουν και κάτι παραπάνω. Σίγουρα σε όλες τις κατηγορίες ίσως το πρώτο κίνητρο είναι το οικονομικό. Οι μεγαλύτερες ηλικίες που δεν πολυγνώριζαν το θέμα και μπαίνουν έτσι δειλά, χαίρομαι που βλέπουν ότι παίρνουν κάτι που πραγματικά αξίζει. Συνήθως τα πράγματα που είναι παλιά είναι και καλύτερης ποιότητας. Δηλαδή, θα πάρουν ένα μάλλινο με καλό μαλλί, που δεν υπάρχει πια στην κατασκευή νέων ρούχων. Και βλέπουν ότι το μεταχειρισμένο ρούχο δεν είναι απαραίτητα και φθαρμένο. Λίγοι είναι σε μεγαλύτερες ηλικίες που λένε να σώσουμε ότι μπορούμε από αυτόν τον πλανήτη. Πιο συνειδητοποιημένοι είναι οι νέοι, 20-30.

Δεν παύει όμως να υπάρχει ο κόσμος που προτιμά το fast fashion. Και στη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που προτιμούν το fast fashion, δεν κοιτούν την οικολογία, εγώ πχ τους λέω δεν δίνω σακούλα, έχετε δική σας; Αλλιώς αγοράστε. Και ξινίζουν“.

“Εγώ προμηθεύομαι μόνο από ιδιώτες“, λέει αναφορικά με τον τρόπο που προμηθεύεται τα προϊόντα της “κυρίως στην Ελλάδα αλλά έχω και μεγάλο κύκλο ανθρώπων στο εξωτερικό. Το 90% είναι από ιδιώτες, το 10% είναι από καταστήματα που κλείσανε εδώ και 15-20 χρόνια και οι τότε ιδιοκτήτες έχουν κρατήσει τέτοιο stock στις αποθήκες τους, έχω γυαλιά ηλίου πχ. Τα κρατώ 2-3 μέρες, τα κοστολογώ. Βάζω ένα εύρος τιμής γιατί μπορεί να είναι εκπτώσεις, κάποιος καλός πελάτης, κι από αυτά του δίνω ένα ποσοστό, αρκετά μεγάλο σχετικά με αυτά που δίνουν στην αγορά γιατί θέλω ο άλλος να μου δίνει κάτι αξιόλογο. Αν δε πωληθεί, είτε το κρατάω και το εμφανίζω στην επόμενη σεζόν, είτε το επιστρέφω πίσω. Στις εταιρείες που είναι από dead stock, εκεί τα προπληρώνω”.

Όσο για το μέλλον του thrift, “Πιστεύω ότι θα ανεβεί κι άλλο το thrifting. Γιατί ακόμη και οι μεγάλες εταιρείες έχουν αναγκαστεί ήδη να μπουν σε αυτή τη λογική, πωλώντας δικά τους χρησιμοποιημένα είδη ή μεταποιώντας ρούχα τους για τους πελάτες. Εφόσον τέτοιοι μεγάλοι όμιλοι κάνουν τέτοιες κινήσεις, δεν μπορεί να υπάρξει πτώση. Θέλω να είμαι αισιόδοξη. Θα αρχίσει ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση“.

Jenny blond

Tο Jenny Blond είναι ένα μαγαζί με αυθεντικά vintage κομμάτια περασμένων δεκαετιών. Δεν πρόκειται για ένα ακόμα thrift store, αλλά για ένα από τα ελάχιστα original vintage stores στην Ελλάδα -τα πρώτα διαθέτουν μόνο second hand ρούχα, ενώ τα δεύτερα, αυθεντικά κομμάτια άλλων δεκαετιών. Εδώ, οι ρετρό επιλογές στο ντύσιμο -ακόμα και από μεγάλα διεθνή brands- προσφέρουν την προσιτή πολυτέλεια, που όλοι αναζητούν. Το vintage από τις δεκαετίες ‘60-’90 διαμορφώνει ένα ιδιαίτερο προσωπικό στιλ, ενώ εμπνεόμενο από τα trends, προσαρμόζεται στη σύγχρονη μόδα.

“Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου για τα ρούχα που είναι από δεύτερο χέρι. Υπάρχουν πολλών ειδών μαγαζιά το καθένα από τα οποία έχει διαφορετικό στυλ. Το δικό μας το κατάστημα είναι μεν second hand αλλά προσπαθούμε να έχουμε μόνο ιδιαίτερα και αυθεντικά κομμάτια vintage, 20ετίας και πάνω. Οπότε τα ψάχνουμε αρκετά και προσπαθούμε να έχουμε ιδιαίτερα πράγματα, ξεχωριστά και μοναδικά. Το λέω αυτό γιατί υπάρχουν πολλά καταστήματα και στη Θεσσαλονίκη, που απλά έχουν ρούχα από δεύτερο χέρι, που μπορεί να είναι περσινό και απλά μεταπωλείται. Όλα αυτά τα μαγαζιά κάνουν καλό φυσικά στο κομμάτι της οικολογίας, είναι πολύ χρήσιμα. Αλλά είναι κάτι άλλο.

Στο δικό μας κατάστημα το κοινό είναι όλων των ηλικιών, έχει τύχει για παράδειγμα να έρθει μια οικογένεια και ο καθένας να πάρει από κάτι, υπάρχουν πράγματα και για άντρες και για γυναίκες για όλες τις ηλικίες. Έχουμε και φοιτητές, έχουμε και άτομα άνω των 50, απευθυνόμαστε σε ένα ευρύ κοινό. Η κύρια ομάδα που έρχεται είναι οι 30-50” λέει η Κική Στρατάκη.

“Έχουμε προμηθευτές από διάφορες χώρες, κυρίως από Ιταλία αλλά και από άλλες χώρες του εξωτερικού. Ταξιδεύουμε για να βρούμε αυτούς τους προμηθευτές και όποτε έχουμε τη δυνατότητα πηγαίνουμε πάλι για να παραγγέλνουμε ρούχα αλλά, επειδή δεν υπάρχει πάντα αυτή η δυνατότητα επικοινωνούμε μέσω e-mail, γνωρίζουμε τι stock έχουν και κάνουμε κάποιες παραγγελίες. Δεν παίρνουμε ρούχα από ιδιώτες. Και, κάπως έτσι, έρχονται τα ρούχα σε μας. Εδώ γίνεται πάλι μια διαλογή για τα καλύτερα κομμάτια αλλά γενικά τα ρούχα μας είναι ελαφρώς μεταχειρισμένα και κάποια αμεταχείριστα. Έχουν πολύ καλή ποιότητα.

Νομίζω ότι δε θα ξεφουσκώσει τελείως, δηλαδή ότι θα είναι μια τάση περαστική. Νομίζω ήρθε για να μείνει. Απλά θεωρώ ότι δε θα επιβιώσουν όλα τα καταστήματα, δηλαδή νομίζω ότι τα καταστήματα που έχουν χαρακτήρα και μια συγκεκριμένη φιλοσοφία πίσω από αυτό θα αντέξουν. Το κάθε μικρό μαγαζάκι που πουλάει ρούχα με 1-2 ευρώ, μπορεί να έχω και λάθος αλλά η αίσθησή μου είναι ότι επειδή είναι πολλά, θα αντέξουν λίγα από αυτά δε θα καταφέρουν να παραμείνουν όλα. Επίσης, υπάρχει υπερτιμολόγηση πολλές φορές, δηλαδή κάποιο ρούχο επειδή είναι παλιό είναι υπερβολικά ακριβό για την κατάσταση που είναι στην πραγματικότητα. Αυτά που σας λέω είναι αυτά που ακούω από πελάτες που thriftαρουν γενικά. Οπότε ο κόσμος έχει αρχίσει και να γίνεται καχύποπτος και να απογοητεύεται από τις τιμές. Και νομίζω ότι αν συνεχιστεί αυτό, ο κόσμος θα απογοητευτεί και θα φύγει. Θεωρώ ότι πρέπει να προσέχουμε και να μην υποτιμούμε την νοημοσύνη των καταναλωτών” καταλήγει.