78 λεπτά ενός αδιανόητου τρόμου
Όταν ο χρόνος «πάγωσε» στο Ουβάλντε
78 λεπτά. Τόσο έμειναν κλειδωμένα τα παιδιά σε μια τάξη με έναν ένοπλο στο Τέξας, καλώντας επανειλημμένα την Αστυνομία εκλιπαρώντας για βοήθεια χωρίς να γνωρίζουν ότι από αυτούς που περίμεναν σωτηρία, στέκονταν αδρανείς.
Δεν ξέρω γιατί τα παιδιά αυτά έπρεπε να πεθάνουν τόσο τρομοκρατημένα. Πώς θα ζήσουν τώρα τα παιδιά που επέζησαν της επίθεσης;
Σκέφτομαι τα παιδιά να καλούν την Αστυνομία και να ζητούν βοήθεια, όπως ακριβώς τους έχουμε μάθει εμείς οι ενήλικες να κάνουν.
Θέλω να μάθω γιατί τελείωσε η ζωή τους. Θέλω να επιστρέψουν. Θέλω τίποτα από αυτά να μην είχε συμβεί. Θέλω να αλλάξει αυτή η χώρα.
Σε τέτοιες στιγμές θα έπρεπε να υπάρχει ένα είδος γλώσσας ή ένα τελετουργικό, μήπως και μπορέσουμε να παρηγορηθούμε για μια μαζική δολοφονία παιδιών.
Την ώρα που ο αριθμός των νεκρών μαθητών ανέβαινε στο Ουβάλντε του Τέξας, ο σύζυγος μου μόλις είχε πάρει τα παιδιά από το σχολείο και θα τα πήγαινε στο πάρκο, ενώ εγώ μαγείρευα το δείπνο τους.
Άρχισα να αισθάνομαι ζάλη, ναυτία. Του έστειλα μήνυμα εάν θέλει να τα φέρει αμέσως στο σπίτι. Ήξερα ότι δεν θα ηρεμούσα μέχρι να τα πάρω στην αγκαλιά μου. Ο σύζυγος μου, μου απάντησε: “Περνούν τόσο καλά. Γιατί να τα φέρω σπίτι; Είναι τόσο ηλιόλουστη μέρα”.
Ένιωσα γελοία. Σαν μια μητέρα που ανησυχεί για το νεογέννητό της. Βημάτιζα με νευρικότητα στη βεράντα περιμένοντας να έρθουν σπίτι. Να δω τα πρόσωπά τους, να ακούσω τις φωνές τους.
Η ιδέα ότι η σφαγή θα μπορούσε να αποφευχθεί μέσω της πολιτικής για τα όπλα, προκαλεί ίλιγγο.
Τα τελευταία χρόνια όταν υπήρχαν γεγονότα mass shootings εξαγριωμένοι χρήστες του Twitter στρέφονταν κατά των tweets των πολιτικών που μιλούσαν για «σκέψεις και προσευχές» για τα θύματα και τις οικογένειες τους. Αυτή τη φορά οι άνθρωποι έμοιαζαν πληγωμένοι, θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, αβοήθητοι, παραπονεμένοι. Συνέβαινε ξανά, αλλά κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Ήταν δύσκολο να βρεις κάποιον που δεν επηρεάστηκε. Η πλειονότητα των ανθρώπων έμοιαζε να είναι τρομοκρατημένη και θλιμμένη γι’ αυτό που συνέβη.
Δεν έχω αφήσει τα παιδιά μου να με βλέπουν στεναχωρημένη. Είναι μικρά και και δε θέλω να τους εξηγώ ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που μπορεί να τα σκοτώσουν. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η χώρα παράγει ανθρώπους που κάνουν τέτοια πράγματα. Γιατί τους το κάνουμε τόσο εύκολο να το κάνουν.
Είμαι ανήμπορη, τρομοκρατημένη, συντετριμμένη. Τι να πει κανείς και σε ποιον να το πει;
Τα παιδιά μου ανεβαίνουν τα σκαλιά μετά το σχολείο και δεν ξέρουν γιατί δεν μπορώ να τα αφήσω.
*Μετάφραση του άρθρου 78 Minutes της Elizabeth Bruenig στο The Atlantic
**Πηγή Φωτογραφίας: Στιγμιότυπο Βίντεο YouTube – Today
