Αλκίνοος Ιωαννίδης: ∆εν έχουμε πια την πολυτέλεια της κατανάλωσης φανταχτερών σκουπιδιών.

Παρεμβαση του Αλκίνοου Ιωαννίδη για τους πληγέντες από το Κορωναιο καλλιτεχνες.

Το τραγούδι αποτελεί την ανάσα της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες. Καμιά μάσκα δεν κατάφερε ποτέ να το φιμώσει. Καμιά κακουχία δεν το σταμάτησε, καμιά καταστροφή δεν το έκανε να σιγήσει. Σε εποχές “καλές”, όταν η μουσική μετατρέπεται σε καταναλωτικό αγαθό, ο ακροατής σε πελάτη και ο μουσικός σε υπάλληλο, το τραγούδι συχνά υποφέρει περισσότερο. ∆εν φοβάμαι για τη μουσική. Ανησυχώ όμως για τους μουσικούς, τους φίλους, τους συναδέλφους.

Είμαστε μικρή χώρα, η “αγορά” ήταν πάντοτε περιορισμένη. Με λίγες εξαιρέσεις, οι καλλιτέχνες μας δεν έζησαν ποτέ άνετα. Με την πολυετή κρίση που περνάμε αλλά και με τις συνέπειες της σημερινής πανδημίας η ζωή τους γίνεται πολύ δυσκολότερη. Αν η πολιτεία πιστεύει ότι ο πολιτισμός έχει οποιαδήποτε αξία, θα πρέπει να τον στηρίξει. Είναι υποχρέωσή της να βρει νέους, ευφάνταστους, αποτελεσματικούς τρόπους να τον ενισχύσει. ∆εν θα το κάνει. Είναι καλύτερη στο να στήνει κατά καιρούς πολυέξοδες, ανούσιες φιέστες, εξυπηρετώντας συχνά άλλους σκοπούς.

Η ευθύνη μένει στους πολίτες. Αν θέλουμε να έχει αξία η ζωή στις δύσκολες μέρες που έρχονται, ο αληθινός καθημερινός πολιτισμός πρέπει να γίνει το ψωμί και το νερό μας. Το τραγούδι ενός νέου άγνωστου παιδιού, μια ορχήστρα που επιμένει να παίζει, ένα σφύριγμα στον δρόμο.

∆εν έχουμε πια την πολυτέλεια της κατανάλωσης φανταχτερών σκουπιδιών. Έχουμε την επείγουσα ανάγκη μιας αλήθειας. Παρά τις δυσκολίες, ίσως και εξαιτίας τους, πρέπει να βρούμε ξανά τη μουσική μέσα μας. Μας δόθηκε μια ζωή. Κανείς δεν μας υποσχέθηκε ότι θα είναι εύκολη. Ας την κάνουμε τουλάχιστον ουσιαστική.»