Ανοιχτή επιστολή 5.500 πτυχιούχων του ΟΑΕΔ ― Τι ζητούν;

“Παλεύουμε για ένα καλύτερο μέλλον στην πατρίδα μας, αλλά κανείς δεν δέχεται να μας ακούσει, μόνο κλειστές πόρτες βρίσκουμε μπροστά μας. Έχουμε φτάσει όμως στο ύστατο σημείο!”, τονίζουν στην επιστολή διαμαρτυρίας τους εργαζόμενοι του ειδικού προγράμματος των 5.500 πτυχιούχων ανέργων του ΟΑΕΔ. 

Στην επιστολή τους αυτή καταγγέλλουν πως σε δέκα περίπου ημέρες ξεκινά η λήξη των πρώτων συμβάσεων και  δεν έχουν ακόμη πάρει κάποια απάντηση από το Υπουργείο Εργασίας για την εξέλιξη του προγράμματος που συμμετέχουν. 

Αναλυτικά η επιστολή τους: 

“Από 21 Ιανουαρίου αρχίζουν να λήγουν οι συμβάσεις μας και 3.650 νέοι αντικρίζουν ξανά την ανεργία. Αν και έχουμε αγωνιστεί να μάθουμε τι πρόκειται να συμβεί με το πρόγραμμα μας δεν έχουμε καμία επίσημη απάντηση. Είμαστε οι 5.500 νέοι πτυχιούχοι του Ειδικού Προγράμματος του ΟΑΕΔ. Οι νέοι επιστήμονες, όπως μας αποκαλούν όλοι. Νέα παιδιά που με μεγάλο κόπο καταφέραμε να σπουδάσουμε και με εφόδια που μας καθιστούν αξιόλογο δυναμικό προσωπικό. Νέα παιδιά που επιθυμούμε το απλούστατο, να εργαστούμε και να προσφέρουμε. Με ποσοστό ανεργίας που αγγίζει το 22% στις ηλικιακές ομάδες 25-34, θα μπορούσαμε όπως πολλοί νέοι να έχουμε φύγει και εμείς στο εξωτερικό, παρόλα αυτά μένουμε να παλέψουμε στην πατρίδα μας δίνοντας τη νέα πνοή.

Σε αυτό όμως δεν μας στηρίζει κανείς!

Όλοι κάνουν λόγο τα τελευταία χρόνια για την αναχαίτιση του brain drain, αλλά οι πράξεις που είναι;

Μας δόθηκε η ευκαιρία να εργαστούμε πάνω στο αντικείμενό μας, μετά από χρόνια ανεργίας για πολλούς από μας, και αδιαμφισβήτητα ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τις επιστολές που έχουν συντάξει οι προϊστάμενοί μας και αναφέρονται στην αναγκαιότητα ανανέωσης των συμβάσεών μας προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν πολλές από τις δομές που στελεχώνονται σχεδόν εξολοκλήρου από εμάς. Καλύπτουμε λειτουργικά κενά, καθώς δεν επαρκεί το μόνιμο προσωπικό, με ζήλο και επαγγελματισμό δίνοντας καθημερινά τον καλύτερό μας εαυτό στις υπηρεσίες μας. Είμαστε νέα παιδιά με τεχνογνωσία και αντί αυτό να μας κάνει περιζήτητους, μας κρατάνε στο περιθώριο.

Τοποθετηθήκαμε σε νευραλγικές, διοικητικές, οικονομικές θέσεις από την αρχή, με πλήρη συνείδηση της ευθύνης που αναλαμβάνουμε και δουλεύοντας με τρομερή διάθεση. Και πραγματικά δεν θα το χωρούσε η συνείδησή μας να κάνουμε κάτι λιγότερο, βλέποντας και οι ίδιοι τις ελλείψεις που υπάρχουν στις υπηρεσίες που έχουμε τοποθετηθεί.

Μπορείς να κάνεις εκπτώσεις στην ποιότητα της δουλειάς σου όταν εργάζεσαι σε δομές Υγείας και η ζωή του άλλου είναι στα χέρια σου; Όταν είσαι σε δομές ΑΜΕΑ και οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν την κατάλληλη προσοχή και φροντίδα; Όταν είσαι σε δομές Πρόνοιας και τα παιδιά βλέπουν στο πρόσωπό σου την οικογένεια που τους λείπει; Όταν είσαι σε δομές Κοινωνικής Ασφάλισης και οι συνταξιούχοι αρχίζουν να ελπίζουν ξανά γιατί προχωράνε οι χιλιάδες εκκρεμείς συντάξεις τους; Όταν είσαι σε δομές Απασχόλησης και Ασφάλισης ανέργων και λαμβάνεις την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων οι οποίοι με την καθοδήγηση σου κατάφεραν να βρουν μια εργασία ή να επιδοτηθούν στην ώρα τους;”.