Αθλητισμός: Θέλουμε και δε θέλουμε

Λέξεις: Γιάννης Τσεκούρας

Είναι γεγονός πως πριν λίγες ώρες αντικρίσαμε μια από τις σημαντικότερες κινήσεις στην ιστορία του αθλητισμού. Οι Μπακς αποφάσισαν να μην κατέβουν στο 5ο παιχνίδι με τους Μάτζικ, με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό κατά το οποίο ο Jacob Blake πυροβολήθηκε από την αστυνομία επτά φορές και πιθανώς να μείνει παράλυτος. Όπως αποφασίστηκε, θα τους ακολουθήσουν και οι άλλες ομάδες, κι έτσι κανένα παιχνίδι δεν θα πραγματοποιηθεί.

Μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό και την αστυνομική βία. Εκεί θα έπρεπε άλλωστε να στοχεύει γενικότερα ο αθλητισμός, μεταξύ άλλων φυσικά. Στη καθιέρωση ενός κόσμου ίσου, πολύχρωμου, όπου δεν έχουν θέση συμπεριφορές που παραβιάζουν οποιοδήποτε δικαίωμα. Παλαιότερα ήταν ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, σήμερα είναι τα παιδιά από το NBA.

Η συνέχιση του πρωταθλήματος ήταν από την αρχή προβληματική. Πώς γίνεται να συνεχίσεις το μπάσκετ όταν τριγύρω ο κόσμος -κυριολεκτικά- καίγεται; Η άποψη αυτή ήταν διαδεδομένη στους κύκλους των αθλητών, γι’αυτό άλλωστε υπήρξαν και αντιδράσεις.

Ο Τζορτζ Χιλ των Μπακς, πριν λίγα 24ωρα, το έθεσε πολύ σωστά. “Καταρχήν, δεν έπρεπε να έχουμε έρθει σε αυτό εδώ το αναθεματισμένο μέρος, για να είμαι ειλικρινής. Είμαστε όμως εδώ, αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι από εδώ. Όταν όμως όλα τελειώσουν, κάποια πράγματα πρέπει να προχωρήσουν. Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει. Η Αστυνομία πρέπει να αλλάξει. Εμείς ως κοινωνία πρέπει να αλλάξουμε. Αυτή τη στιγμή δεν συμβαίνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Ζωές χάνονται καθημερινά. Δεν υπάρχουν συνέπειες κι αυτό πρέπει να αλλάξει”. Είναι αναγκαίο, ειδικά αθλητές με μεγάλη αναγνωρισιμότητα, να εκφράζουν δημόσια τις ανησυχίες τους. Διότι δεν θέλουμε έναν αθλητισμό ξεκομμένο από την πολιτική και άρα την κοινωνία.

Από την άλλη, η φράση “αυτό τον αθλητισμό θέλουμε” είναι αρκετά συνηθισμένη. Κυρίως χρησιμοποιείται όταν γινόμαστε μάρτυρες μιας πράξης η οποία ξεπερνά τα αθλητικά πλαίσια, θυμίζοντάς μας πως ο αθλητισμός είναι από τα σημαντικότερα πράγματα, δίχως όμως να κατέχει το στέμμα. Ουσιαστικά η φράση αυτή θα ειπωθεί στη θέαση κάποιας πράξης με κοινωνικό προσανατολισμό και σημασία.

Δηλώσεις αθλητών/αθλητριών στις οποίες εκφράζονται ιδέες όπως ισότητα και αλληλεγγύη, ένα μήνυμα στη φανέλα, λίγα σουτάκια με έναν πιτσιρικά μετά το τέλος του αγώνα, η προσφορά της φανέλας ενός παίκτη σε ένα παιδάκι, αυτές οι φαινομενικά μικρές αλλά συνάμα τεράστιες πράξεις μπορούν να μας κάνουν να αναφωνήσουμε την προαναφερθείσα φράση. Είναι όμως αρκετές;

Στο σημείο που έχει φτάσει η Αμερική και παρατηρώντας τη κατάσταση, η απάντηση είναι προφανής. Έπρεπε να γίνει κάτι συνταρακτικό. Οι δηλώσεις δεν θα αρκούσαν. Πόσες φορές ακόμη οι αθλητές να μιλήσουν για τα αυτονόητα; Στη πραγματικότητα, τη δεδομένη στιγμή, δεν θα αναφωνήσουμε “αυτό τον αθλητισμό θέλουμε”, αλλά “δεν θέλουμε αθλητισμό”. Σε μια ήδη τεταμένη κρίση λόγω της πανδημίας, η πρόσθεση της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού, προβλήματα γνωστά εδώ και δεκαετίες στους περισσότερους μαύρους της Αμερικής, αλλά και παγκοσμίως, συνιστά ένα τρομερά δύσοσμο μείγμα, με τη μυρωδιά του οποίου δεν θα έρθουμε ποτέ σε συμβιβασμό.

Η συγκεκριμένη απόρριψη του παιχνιδιού, του μπάσκετ, δεν θα αλλάξει δια μαγείας τον κόσμο από αύριο. Το γεγονός όμως πως καλοπληρωμένοι αθλητές αποφάσισαν συλλογικά να προβούν σε μια πράξη, μαρτυρά και τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά και προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις κινήσεις που έπονται. Αθλητές-πρότυπα μετατρέπονται σε ανθρώπους-πρότυπα, στρέφοντας ξανά την προσοχή πάνω τους, όχι για κάποιο αγωνιστικό επίτευγμα, αλλά για κάτι πολύ μεγαλύτερο.