Ένα “ξενοδοχείο πολυτελείας” για τους ενοίκους ενός οίκου ευγηρίας
Οι ένοικοι του έχουν την ευκαιρία να παρακολουθούν το νερό να τρέχει κατά μήκος ενός καναλιού δίπλα σε ένα καταπράσινο «κρεβάτι» από φτέρες σε μια ηλιόλουστη αυλή
«Η Λέσχη των Φόνων της Πέμπτης» το πολυδιαβασμένο αστυνομικό μυστήριο του Ρίτσαρντ Όσμαν άρεσε πολύ, όχι μόνο γιατί θύμισε σε πολλά τα αγαπημένα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι, αλλά και γιατί παρουσίασε τη ζωή προς το τέλος της αλλιώς. Δηλαδή, οι πρωταγωνιστές του στη δύση της ζωής τους δεν ήταν παρατημένοι στην τύχη τους, αλλά ζούσαν σε έναν εξαιρετικό οίκο ευγηρίας όπου τα πάντα είναι πιθανά.
Ένας τέτοιος οίκος ευγηρίας υπάρχει στην πραγματικότητα στο κέντρο του Λονδίνου και έχει τόση μεγάλη ομορφιά στην κατασκευή του, ενώ είναι και τόση έντονη η ζωντάνια των ενοίκων του, που πολλοί παρομοιάζουν με ένα πολυτελές ξενοδοχείο με σπα.
Γιατί η αλήθεια είναι σε ποιον άλλο οίκο ευγηρίας του κόσμου, οι ένοικοι του θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθούν το νερό να τρέχει κατά μήκος ενός καναλιού δίπλα σε ένα καταπράσινο «κρεβάτι» από φτέρες σε μια ηλιόλουστη αυλή, πριν καταλήξει σε μια ρηχή πισίνα κάτω από τη σκιά μιας σειράς δέντρων γκίνγκο με τη μακρά ιστορία.
Στους δε ξύλινους διαδρόμους που περιβάλλουν αυτόν τον υπέροχο χώρο που αποπνέει ηρεμία και βρίθει καλαισθησίας, ορισμένοι ένοικοι του κάθονται στα παγκάκια έξω από τα διαμερίσματά τους και ανταλλάσσουν τα νέα της ημέρας, ενώ άλλοι απασχολούνται με τη φροντίδα των βοτάνων στον κήπο της ταράτσας. Το μόνο σημάδι ότι η πολύβουη βρετανική πρωτεύουσα είναι μόλις μερικά βήματα από το Appleby Blue, όπως είναι το όνομα του, είναι τα διώροφα κόκκινα λεωφορεία που περνούν έξω από την είσοδο του.
Κανείς στο περιθώριο
«Οι άνθρωποι σπρώχνονται προς το περιθώριο όσο μεγαλώνουν», δηλώνει στον Guardian ο Μάρτιν Κραντκοκ, διευθυντής της φιλανθρωπικής οργάνωσης, United St Saviour’s, που ανέλαβε την ανέγερση ενός οίκου ευγηρίας διαφορετικού από όλους τους άλλους, ο οποίος δίνει μια πραγματική επιλογή στους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν ανεξάρτητοι, αλλά όχι μόνοι τους τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους.
Όσο για την ανυπαρξία ιδιωτικών μπαλκονιών στους χώρους του, η απάντηση που δίνουν οι ένοικοι του, πάνω στην οποία και στηρίχτηκε ο σχετικός σχεδιασμός, εύστοχη σε σημείο συγκίνησης: γιατί, ποιος θέλει να κάθεται μόνος του όσο μεγαλώνει;».
