Κι αν αφήσεις μια για πάντα την δουλειά των ονείρων σου;

Από όσο θυμάται τον εαυτό της, η 33χρονη Vanessa Carpentier ήθελε πάντα να δουλέψει με ζώα.

«Όταν ήμουν παιδί και έπαιζα οικογένεια με τους φίλους μου, πάντα ήθελα να είμαι ο σκύλος», λέει.

Η Carpentier, η οποία ζει στο Μόντρεαλ του Καναδά, δεν είχε τους βαθμούς για να σπουδάσει κτηνιατρική στο πανεπιστήμιο.

Όμως, αυτό δεν τον πτόησε και αποφάσισε να εκπαιδευτεί ως κτηνίατρος. «Ήταν τέλειο» αναφέρει. Και όταν πήρε την πρώτη της δουλειά στον τομέα σκέφτηκε: «Κέρδισα τη ζωή».

Αλλά η Carpentier σύντομα συνειδητοποίησε ότι η δουλειά των ονείρων της δεν ήταν τόσο ονειρική όσο φαινόταν. Άρχισε να συναντά τοξικούς συναδέλφους, καταχρηστικούς ιδιοκτήτες κατοικίδιων και χαμηλούς μισθούς. Μέσα σ’ όλα αυτά τις εξαιρετικά πολλές ώρες εργασίας.

Μετακόμισε στην κτηνιατρική, αλλάζοντας κλινικές και ειδικότητες σε μία προσπάθεια να μετριάσει τα προβλήματα. Όμως, όταν λυνόταν ένα πρόβλημα, εμφανιζόταν ένα άλλο.

«Ξεκινούσαμε στις επτά το πρωί και μερικές φορές τελειώναμε τα μεσάνυχτα και την επόμενη ημέρα ξανά από την αρχή», αναφέρει.

Για πολλά χρόνια δεν ήξερε πότε θα επέστρεφε στο σπίτι από τη δουλειά. Έτσι έβαλε όλο το υπόλοιπο της ζωής της – συμπεριλαμβανομένων των σχεδίων της να κάνει οικογένεια – σε αναμονή.

Τελικά, 13 χρόνια αφού έκανε τη δουλειά των ονείρων της, η Carpentier παραιτήθηκε.

«Έδωσε ό,τι είχα στη δουλειά μου και συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει τον εαυτό μου», τονίζει.

Τώρα, εργάζεται ως fraud agent σε μια τράπεζα (εξιχνιάζει τις απάτες που τυχόν έχει κάνει ένας οργανισμός).

«Δουλεύω εξ αποστάσεως και δεν είχα ποτέ τόσο πολύ χρόνο για μένα».

Αλλά το να ξεκινήσεις από την αρχή σε μια νέα εντελώς εργασία είναι δύσκολο.

Η Carpentier δεν άφησε πίσω της μόνο τα ζώα που αγαπά και αυτό το κομμάτι της ταυτότητάς της, αλλά και τη δουλειά που έκανε και τη φήμη που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια.

«Ήμουν στην κορυφή της καριέρας μου πριν, όταν μιλούσα οι άνθρωποι με εμπιστεύονταν», λέει. «Στη νέα μου δουλειά, είμαι απλώς ένας αριθμός». Ωστόσο, όπως λέει η Carpentier, «δεν θέλω να επιστρέψω ποτέ».

Αυτή η ιστορία είναι αληθινή για πολλούς ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με τη δουλειά τους. Πολλοί χρειάστηκαν χρόνια για να χτίσουν τη δική τους σταδιοδρομία σε τομείς που αγαπούν, εργάστηκαν πολλές ώρες και άντεξαν σε δύσκολες συνθήκες. Όμως, σε πολλές περιπτώσεις, αυτές οι δουλειές των ονείρων έχουν γίνει αβάσιμες, είτε λόγω τοξικότητας είτε οικονομικής αστάθειας είτε κόπωσης. Και ορισμένοι εργαζόμενοι θέτουν στον εαυτό τους ένα μεγάλο ερώτημα: είναι καιρός να εγκαταλείψουμε την δουλειά που αγαπάμε;

Δύσκολες συνθήκες και υπαρξιακές ανησυχίες

Το να ακολουθείς μια καριέρα βασισμένη στο πάθος μπορεί να είναι συναρπαστικό – σε τελική ανάλυση, η παλιά παροιμία λέει, «αν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν θα δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου». Ωστόσο όσο ικανοποιητικό και αν μπορεί να είναι να κάνει αυτό που αγαπάς επάγγελμα, οι ειδικοί λένε ότι μπορεί να υπάρχουν και σημαντικά μειονεκτήματα.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους τέτοιες δουλειές γίνονται μη βιώσιμες είναι ότι οι αφοσιωμένοι εργαζόμενοι είναι συχνά υποτιμημένοι και καταπονημένοι, αλλά είναι πρόθυμοι να ανεχτούν χειρότερες συνθήκες εργασίας λόγω της αγάπης τους για τη δουλειά.

«Αν κάποιος είναι τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά που κάνει και το βλέπει ως βασικό μέρος της ταυτότητάς του, είναι πιο δύσκολο να συμβιβαστεί με την καθημερινή τοξικότητα του χώρου εργασίας του» λέει η Erin Cech, αναπληρώτρια καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.

Η Cech εξηγεί ότι οι παθιασμένοι εργαζόμενοι όχι μόνο είναι πιο πιθανό να αφιερώσουν περισσότερες ώρες και να κάνουν πρόσθετη δουλειά, αλλά επίσης μπορούν να είναι «πρόθυμοι να κοιτάξουν πέρα από πολλές πιθανές πτώσεις της απασχόλησής τους», λέει. «Αυτά μπορεί να είναι πράγματα όπως αποζημίωση και οφέλη και σταθερότητα, αλλά μπορεί επίσης να είναι πράγματα όπως αθέμιτες πρακτικές στον οργανισμό ή σε έναν προϊστάμενο ή σε συναδέλφους που δυσκολεύονται να βρίσκεστε κοντά σας».

Η Cech λέει ότι αυτό μπορεί επίσης να οδηγήσει σε εκμετάλλευση όταν αυτοί οι εξαιρετικά αφοσιωμένοι εργαζόμενοι δεν αποζημιώνονται δίκαια για τις πρόσθετες προσπάθειές τους. Συνθήκες όπως αυτή, συμπεριλαμβανομένου του πρόσθετου άγχους, των ανησυχιών για την ασφάλεια της εργασίας σε ορισμένους κλάδους, ωθούν ορισμένους εργαζόμενους να σκεφτούν να εγκαταλείψουν τις δουλειές των ονείρων τους.

Και παρόλο που είναι πάντα δύσκολο να αφήσεις μια δουλειά, η Cech λέει ότι η εγκατάλειψη μιας από αυτές τις θέσεις μπορεί να είναι ιδιαίτερα αγχωτικό όταν η ταυτότητα των εργαζομένων είναι συνυφασμένη με τις δουλειές που αγαπούν. Η αποχώρηση μπορεί να έχει υπαρξιακό τίμημα.

«Αν στη συνέχεια αφήσετε αυτή τη δουλειά, ξαφνικά κινδυνεύετε να χάσετε ένα βασικό μέρος αυτού που νομίζετε ότι είστε και αυτό μπορεί να είναι καταστροφικό», λέει. Αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό όταν οι εργαζόμενοι εσωτερικεύουν την αφήγηση ότι «να βρεις το πάθος σου» είναι ο ορισμός της επιτυχίας.

«Όταν έλεγα στους ανθρώπους τη δουλειά μου, ήμουν τόσο περήφανη», λέει η Carpentier.

«Ήταν πολύ δύσκολο όταν συνειδητοποίησα πόσο τοξικό ήταν όλο αυτό που ζούσα».

Παρά το γεγονός ότι είχε εξαντληθεί, η Carpentier σκέφτηκε να τα παρατήσει μόνο όταν το αφεντικό της πρότεινε να πάρει λίγο χρόνο. «Είπε: «Ας κάνουμε ένα διάλειμμα γιατί δεν θέλω να σε χάσω» και απλά αποφάσισα ότι ήθελα να σταματήσω εντελώς», λέει. Τώρα, η Carpentier δεν αναφέρει την τρέχουσα δουλειά της στη συζήτηση – δεν φαίνεται πια σαν μέρος της ταυτότητάς της. «Κλείνω τον υπολογιστή μου και αυτό είναι».

Μήπως ήρθε η ώρα να τα παρατήσετε;

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, μπορεί να είναι δύσκολο να καταλάβουμε πότε είναι πραγματικά η ώρα να φύγουμε από μια δουλειά. Άλλωστε, το να βάζεις χρόνια δουλειάς σε μια καριέρα, μόνο για να την διαλύσεις, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις απαίσια.

Πώς ξέρετε πότε είναι ώρα να αφήσετε πίσω μια δουλειά που αγαπάτε;

Το πρώτο βήμα μπορεί να είναι να ρίξετε μια προσεκτική ματιά στο εργασιακό περιβάλλον και να καταλάβετε εάν είναι βιώσιμο. Η Cech προτείνει στους εργαζόμενους να παρακολουθούν ενεργά πόσο επιπλέον χρόνο αφιερώνουν και αν το μισθολόγιο τους αποζημιώνει επαρκώς για αυτό – ή αν βρίσκονται σε μία θέση που την εκμεταλλεύονται. Προτείνει επίσης να σκεφτούν την ξεκούραση.

«Εάν είτε μέσω ρητής είτε σιωπηρής προσδοκίας δεν είστε σε θέση να ανακτήσετε τη δουλειά που κάνετε, αυτό είναι μια μεγάλη κόκκινη σημαία», προσθέτει η Cech.

Το να έχετε μια αίσθηση του πού μπορεί να προσγειωθείτε μπορεί να είναι επίσης κρίσιμο βήμα στη λήψη αποφάσεων. Αυτό είναι που βοήθησε την 30χρονη Maggie Perkins από την Ατλάντα της Τζόρτζια να αφήσει τη διδασκαλία, τη δουλειά που αγαπούσε και ήθελε να ακολουθήσει από νεαρή ηλικία. Βαθιά κουρασμένη, η Maggie βρισκόταν σε οριακό σημείο, οπότε φρόντισε και εφάρμοσε μία συγκεκριμένη στρατηγική.

«Το σχέδιό μου ήταν να πάω και να δουλέψω σε άλλο σχολείο για ένα χρόνο, αλλά απλώς να εμφανιστώ, να φροντίσω τα καθήκοντά μου και να βεβαιωθώ ότι τα παιδιά είναι ασφαλή, αλλά να μην βάλω όλο μου το πάθος σε αυτό», αναφέρει.

«Αν δεν μπορούσα να βρω μια καλύτερη δουλειά το καλοκαίρι, τότε θα έφευγα». Η Maggie κατέληξε να βρει αυτή τη δουλειά στην Costco, μια αλυσίδα αποθηκών, όπου ξεκίνησε να εργάζεται τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Για τους εργαζομένους που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν αυτές τις θέσεις, η Cech λέει ότι είναι σημαντικό να αναζητούν νόημα έξω από την εργασία, ειδικά επειδή η εγκατάλειψη μιας δουλειάς που τους παθιάζει μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο να παλέψει με την αίσθηση της ταυτότητάς του.

Για την Maggie, αυτό είναι που αμβλύνει το πλήγμα της εγκατάλειψης της εργασίας των ονείρων της. Παραμένει ακόμα συνδεδεμένη με τον εκπαιδευτικό τομέα που αγαπά, παρέχοντας στους μαθητές διδασκαλία και ψηφιακή υποστήριξη, αντί να εργάζεται σε αίθουσες διδασκαλίας με πλήρη απασχόληση. «Δεν έπαψα ποτέ να αγαπώ τη διδασκαλία», λέει. «Μόλις συνειδητοποίησα ότι το περιβάλλον ήταν τόσο ανθυγιεινό που έπρεπε να φύγω μακριά από αυτό».

Πηγή: BBC