Τα ορφανά παιδιά του πολέμου
Τραυματισμένα, πεινασμένα, μόνα, με τις ζωές τους κατεστραμμένες από πολύ μικρή ηλικία, χάνοντας και τους δυο γονείς τους
Γεννημένο μέσα στη φρίκη του πολέμου στη Γάζα, ένα κοριτσάκι ενός μηνών, ξαπλωμένο σε θερμοκοιτίδα δεν γνώρισε ποτέ την αγκαλιά ενός γονιού.
Γεννήθηκε με καισαρική τομή, αφού η μητέρα της, Χάνα, έχασε τη ζωή της σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. Η Χάνα δεν έζησε για να δώσει όνομα στην κόρη της.
«Την αποκαλούσαμε απλώς κόρη της Χάνα Αμπού Άμσα», λέει η νοσοκόμα Ουάρντα αλ-Αουάουντα, η οποία φροντίζει το νεογέννητο στο νοσοκομείο al-Aqsa στο Deir al-Balah στην κεντρική Γάζα.
Μέσα στο χάος των συνεχιζόμενων μαχών και με ολόκληρες οικογένειες να ξεκληρίζονται, γιατροί και διασώστες παλεύουν για να βρουν φροντιστές για παιδιά που έχουν μείνει χωρίς γονείς.
«Έχουμε χάσει την επαφή με την οικογένειά της» λέει η νοσοκόμα. «Κανένας από τους συγγενείς δεν έχει εμφανιστεί και δεν ξέρουμε τι απέγινε ο πατέρας της».
Τα παιδιά, αποτελούν σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού της Γάζας. Έχουν δει τη ζωή τους να καταστρέφεται από τον πόλεμο.
Αν και το Ισραήλ λέει ότι προσπαθεί να αποφύγει τις απώλειες αμάχων, περισσότεροι από 11.500 άνθρωποι κάτω των 18 ετών έχουν σκοτωθεί σύμφωνα με Παλαιστίνιους υγειονομικούς αξιωματούχους. Ακόμη περισσότεροι έχουν υποστεί τραυματισμούς, κάποιοι εκ των οποίων τόσο σοβαροί, που τους αλλάζουν τη ζωή.
Είναι δύσκολο να ληφθούν ακριβή στοιχεία, αλλά σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη του Ευρωμεσογειακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μιας μη κερδοσκοπικής ομάδας, περισσότερα από 24.000 παιδιά έχουν χάσει τον έναν ή και τους δυο γονείς τους.
Ο Ιμπραήμ Αμπού Μους, μόλις 10 ετών, υπέστη σοβαρά τραύματα στο πόδι και στο στομάχι όταν ένας πύραυλος έπληξε το σπίτι του. Αλλά τα δάκρυά του είναι για τη νεκρή μαμά, τον παππού και την αδερφή του.
«Μου έλεγαν συνέχεια ότι νοσηλεύονται στον επάνω όροφο στο νοσοκομείο», λέει ο Ιμπραήμ καθώς ο πατέρας του σφίγγει το χέρι του.
«Αλλά έμαθα την αλήθεια όταν είδα φωτογραφίες στο τηλέφωνο του μπαμπά μου. Έκλαψα τόσο πολύ που πονούσα μετά σε όλο το σώμα μου».
Τα ξαδέρφια της οικογένειας Χουσεΐν έπαιζαν μαζί, αλλά τώρα κάθονται στο σημείο που θάφτηκαν οι συγγενείς τους σε ένα σχολείο που μετατράπηκε σε καταφύγιο στην κεντρική Γάζα. Ο καθένας έχει χάσει τον έναν ή και τους δύο γονείς.
«Ο πύραυλος έπεσε στην αγκαλιά της μαμάς μου και το σώμα της σκίστηκε σε κομμάτια. Για μέρες παίρναμε τα μέρη του σώματός της από τα ερείπια του σπιτιού» λέει ο Abed Hussein, ο οποίος ζούσε στον προσφυγικό καταυλισμό al-Bureij.
«Όταν είπαν ότι ο αδερφός μου, ο θείος μου και ολόκληρη η οικογένειά μου σκοτώθηκαν, ένιωσα ότι η καρδιά μου αιμορραγούσε».
Με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του, ο Άμπεντ μένει ξύπνιος τη νύχτα φοβισμένος από τους ήχους των ισραηλινών βομβαρδισμών και νιώθοντας μόνος.
«Όταν ζούσαν η μαμά και ο μπαμπάς μου, κοιμόμουν, αλλά αφού σκοτώθηκαν, δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Κοιμόμουν δίπλα στον μπαμπά μου» εξηγεί.
Η γιαγιά τους φροντίζει τον Άμπεντ και τα δύο αδέλφια του, αλλά η καθημερινότητα είναι δύσκολη.
«Δεν υπάρχει φαγητό ή νερό. Πίνω θαλασσινό νερό. Πονάει η κοιλιά μου».
Ο πατέρας της Κίνζα σκοτώθηκε προσπαθώντας να φέρει αλεύρι για να φτιάξει ψωμί.
Την στοιχειώνει η εικόνα του πτώματος του.
«Δεν είχε μάτια και η γλώσσα του κόπηκε», θυμάται.
«Το μόνο που θέλουμε είναι να τελειώσει ο πόλεμος», λέει. «Όλα είναι λυπηρά».
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, περίπου 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί, με πολλούς να αναγκάζονται να μετακινούνται επανειλημμένα προς αναζήτηση ασφάλειας.
Αλλά η UNICEF λέει ότι η μεγαλύτερη ανησυχία της είναι για περίπου 19.000 παιδιά που είναι ορφανά ή έχουν καταλήξει μόνα χωρίς κανέναν ενήλικα να τα φροντίζει.
«Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν βρεθεί κάτω από τα ερείπια ή έχουν χάσει τους γονείς τους στον βομβαρδισμό του σπιτιού τους» λέει ο Τζόναθαν Κρικ, επικεφαλής επικοινωνίας της Unicef Παλαιστίνης, από τη Ράφα στη νότια Γάζα. Άλλα έχουν βρεθεί σε ισραηλινά σημεία ελέγχου, νοσοκομεία και στους δρόμους.
«Οι νεότεροι πολύ συχνά δεν μπορούν να πουν το όνομά τους και ακόμη και οι μεγαλύτεροι είναι συνήθως σε σοκ, οπότε μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο να τους αναγνωρίσουμε και ενδεχομένως να τους επανενώσουμε με την οικογένειά τους».
Ακόμη και όταν βρίσκονται συγγενείς δεν είναι πάντα σε θέση να βοηθήσουν στην φροντίδα αυτών των παιδιών που πενθούν.
«Ας έχουμε κατά νου ότι συχνά βρίσκονται επίσης σε πολύ δεινή κατάσταση», λέει ο κ. Κρικ.
«Μπορεί να έχουν τα δικά τους παιδιά να φροντίσουν και μπορεί να είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να φροντίσουν και αυτά τα παιδιά».
Από την έναρξη του πολέμου, ένας τοπικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός, τα SOS Children’s Villages, που συνεργάζεται με τη Unicef, λέει ότι έχει δεχτεί 55 τέτοια παιδιά, όλα ηλικίας κάτω των 10 ετών. Επίσης, απασχολεί επιπλέον εξειδικευμένο προσωπικό στη Ράφα για να προσφέρει ψυχολογική βοήθεια.
Ένας ανώτερος υπάλληλος του SOS μου λέει για ένα τετράχρονο παιδί που είχε αφεθεί σε ένα σημείο ελέγχου. Εισήχθη με επιλεκτική αλαλία, μια αγχώδη διαταραχή που την άφησε ανίκανη να μιλήσει για το τι είχε συμβεί σε εκείνη και την οικογένειά της, αλλά τώρα σημειώνει πρόοδο αφού την υποδέχτηκαν με δώρα και έπαιζε με άλλα παιδιά με τα οποία ζει πλέον μαζί.
Η Unicef πιστεύει ότι σχεδόν όλα τα παιδιά στη Γάζα χρειάζονται τώρα υποστήριξη ψυχικής υγείας.
Με τις ζωές τους κατεστραμμένες, ακόμα και όταν ο πόλεμος τελειώσει, πολλά παιδιά θα μείνουν με τρομερές απώλειες που θα αγωνιστούν πολύ να τις ξεπεράσουν.
