Το εμπάργκο κατά της Γάζας πρέπει να σπάσει: Η ιστορία διδάσκει, αλλά ο κόσμος δεν έχει μνήμη

Δεν εκπλήσσει η παραβίαση για μια ακόμη φορά του Διεθνούς Δικαίου, του Δικαίου της Θάλασσας από το κράτος του Ισραήλ.

Τα σαράντα σκάφη του Global Sumud Flotilla που μετέφεραν 500 περίπου ακτιβιστές, απλούς πολίτες με ανθρωπιστική βοήθεια και προορισμό τη Γάζα, δέχθηκε επίθεση σε διεθνή χωρικά ύδατα.

Ναι, σε διεθνή χωρικά ύδατα.

Ισραηλινοί κομάντος έριξαν χημικά, έθεσαν εκτός λειτουργίας τις συσκευές πλοήγησης και επικοινωνίας και συνέλαβαν τους επιβάτες στα περισσότερα σκάφη.

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια πειρατική ενέργεια.

Θα το επαναλάβω: όλα αυτά συνέβησαν σε διεθνή χωρικά ύδατα.

Και ελάχιστοι αντέδρασαν.

O OHE, ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, Κυρίλ Ραμαπόσα, οι ΥΠΕΞ της Βρετανίας και της Βραζιλίας, ο ισπανός πρωθυπουργός, Πέδρο Σάντσεθ.

Οι άλλες χώρες;

Σιώπησαν για την πειρατεία.

Μια σιωπή εκκωφαντική, που υποδηλώνει συνενοχή.

Τίποτε άλλο.

Μεταξύ αυτών η Ελλάδα και η Ιταλία: κάποια στιγμή, υπό την πίεση των κινητοποιήσεων της κοινής γνώμης, αναγκάστηκαν, έστω προσχηματικά, να στείλουν πολεμικά πλοία κοντά στη θαλάσσια περιοχή όπου κινούνταν ο στόλος των άοπλων ακτιβιστών.

Στη συνέχεια παρότρυναν -φευ!- τα μέλη του στόλου να παραδώσουν την ανθρωπιστική βοήθεια στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Και τώρα δηλώνουν ότι παρακολουθούν τις εξελίξεις εκ του σύνεγγυς, έτοιμες να προσφέρουν βοήθεια στους συλληφθέντες.

Κουβέντα δεν λένε για την πειρατεία, για την ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση εναντίον μη στρατιωτικού στόχου, για την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, για τον παράνομο εδώ και 17 χρόνια αποκλεισμό της Γάζας από το Ισραήλ.

Τόση υποκρισία! Τόση υποτέλεια!

Αναλογίζομαι ποια θα ήταν η αντίδραση χωρών της Δύσης εάν οποιαδήποτε άλλη χώρα έκανε ό,τι κάνει καθημερινά το κράτος του Ισραήλ, η κυβέρνηση Νετανιάχου, που δολοφονεί αμάχους, που ασκεί μια γενοκτονική πολιτική σε βάρος ενός λαού, που τρομοκρατεί όπως αυτές τις ώρες ανθρώπους, που απλώς θέλουν να σπάσουν το εμπάργκο και να παραδώσουν βοήθεια σε συνανθρώπους τους που λιμοκτονούν, που πεθαίνουν.

Η απάντηση είναι απλή.

Θα είχαν επέμβει στρατιωτικά.

Θα βομβάρδιζαν. Θα έστελναν το μισό στόλο του ΝΑΤΟ να εξουδετερώσει όσους τόλμησαν να παραβιάσουν το Διεθνές Δίκαιο.

Θυμηθείτε τι έγινε στη Σερβία μετά τον αποκλεισμό του Σεράγεβο.

Τι έγινε στο Αφγανιστάν το 2001.

Τι έγινε στο Ιράκ το 1991 και μετά το 2003.

Τι γίνεται στον Κόλπο του Άντεν, ανοικτά της Σομαλίας.

Και παλαιότερα, τη δεκαετία του ΄90, τι είχε γίνει στο Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα, στον Παναμά.

Το παρήγορο είναι ότι κάποια σκάφη μπόρεσαν να πλησιάσουν μέχρι τις ακτές της Γάζας.

Ο αποκλεισμός, ωστόσο, είναι άγνωστο εάν τελικά θα σπάσει.

Και ακολουθεί ένα σκάφος με δημοσιογράφους (και γιατρούς) με σκοπό να σπάσει και το εμπάργκο στην ενημέρωση.

Οι έλληνες ακτιβιστές, που κρατούνται παράνομα σε ισραηλινές φυλακές, ξεκίνησαν ήδη απεργία πείνας.

Η απόφασή τους αυτή, όπως υπογραμμίζουν «δεν είναι προσωπική επιλογή, αλλά συλλογική στάση απέναντι στο έγκλημα που διαπράττεται ενάντια στον παλαιστινιακό λαό και στη συνεχιζόμενη παραβίαση κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου».

Κάποτε, όπως συνέβη με το Ολοκαύτωμα, η ανθρωπότητα σίγουρα θα αναρωτηθεί και ίσως σκύψει το κεφάλι για τη στάση που κράτησε για τη γενοκτονία στη Γάζα.

Η ιστορία διδάσκει, αλλά ο κόσμος φαίνεται ότι δεν έχει μνήμη.