Εικόνες μιας διαρκούς απαξίωσης

Η ανάρτηση της ομότιμης καθηγήτριας του ΕΜΠ Ντίνας Βάιου:

Εικόνες μιας διαρκούς απαξίωσης

Οι εικόνες των ΜΑΤ μέσα στον περίβολο του ΕΜΠ στην Πατησίων παραμονές της 17 Νοεμβρίου (την Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου 2020) δεν μπορεί παρά να προκαλούν οργή και θλίψη, τουλάχιστον σε όσες και όσους είμασταν “εκεί”, έστω και στα μετόπισθεν, το 1973. Ήταν/είναι ένα μεγάλο χτύπημα, και μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, καθώς η παρουσία πάνοπλων αστυνομικών δυνάμεων σε έναν πανεπιστημιακό χώρο με τόσο έντονους συμβολισμούς συνοδεύτηκε από σκηνές βίας μπροστά στο μνημείο της εξέγερσης: τα ΜΑΤ τραβούσαν στο έδαφος μπρούμητα και περνούσαν χειροπέδες σε έναν-έναν από τους πολυάριθμους νέους ανθρώπους που είχαν υποχρεώσει να κάθονται ή να γονατίζουν στην άσφαλτο, μπροστά στην πύλη Πατησίων – εκείνη που έρριξε το τανκ της χουντας 47 χρόνια πριν.

Οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί του Υ.Προ.Πο. είναι σχεδόν διαφανείς – όσο και η απέχθεια (ή μήπως ο φθόνος) της κυβέρνησης ενάντια στους νέους. Εξ άλλου η απαξίωση τόσο του αντιδικτατορικού αγώνα όσο και της συγκεκριμένης εξέγερσης αποτελεί διαχρονικό στόχο των κυβερνήσεων της Δεξιάς μετά το 1974. Και συνοδεύεται από την επίσης διαχρονική προσπάθεια απαξίωσης του δημόσιου πανεπιστημίου. Φέτος υπάρχει η νομιμοποιητική δικαιολογία των μέτρων κατά του κορονοϊού. Η απαγόρευση της πορείας χωρίς οποιαδήποτε συζήτηση και η άνωθεν κάλυψη της ελευθερίας/ασυδοσίας δράσης των αστυνομικών δυνάμεων έρχονται να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των “επιτελικών” μέτρων που, με την ίδια δικαιολογία, κατεδαφίζουν όσα κοινωνικά δικαιώματα κατάφεραν να επιζήσουν προηγούμενων επιθέσεων και 10 χρόνων πολύπλευρης κρίσης.

Μετά μάθαμε πως και η κατάθεση στεφανιών μπορεί να γίνει μόνο με έγκριση της αστυνομίας… Ελπίζω πως οι σύλλογοι, τα κόμματα και οι συλλογικότητες που κάθε χρόνο καταθέτουν τα στεφάνια δεν θα υποκύψουν σε έναν τέτοιο εξευτελισμό – και ευτελισμό οραμάτων και συμβόλων.

Ντίνα Βαΐου ομότιμη καθηγήτρια ΕΜΠ