Επτά μαθητές Γ. Λυκείου μιλούν για τη χρονιά της ασφυξίας τους
Η διπλή ασφυξία μιας γενιάς που θα θυμάται αυτό το χρόνο για πάντα.
Η χρονιά της Τρίτης Λυκείου είναι μία χρονιά κοινωνικής αδράνειας. Ένας χρόνος κυριολεκτικής στασιμότητας από τα γύρω, ψυχαγωγία, φιλίες, σχέσεις, δυνατοτήτων, απολαύσεων. Ένας χρόνος κοινωνικής αποστασιοποίησης γενικά και ειδικότερα όμως φέτος εν μέσω πανδημίας. Εγώ το ’17 που έδωσα πανελλήνιες είχα το διέξοδο του περιπάτου μου και αναφέρομαι στον κλασικό περίπατο που είχαμε όλοι τότε, σπίτι, σχολείο, φροντιστήριο, αντίστροφα και ξανά από την αρχή.
Το γεγονός του ότι πηγαίναμε σχολείο και φροντιστήριο την συγκεκριμένη χρονιά ήταν μεγάλο αδιέξοδο. Μιλούσαμε μεταξύ μας (και εννοώ τις παρέες μας και τους καθηγητές μας) και στηρίζαμε ο ένας τον άλλον και όπως και να το κάνεις αλλάζαμε ελαφρώς παραστάσεις και περιμέναμε όλοι μαζί την επταήμερη, την μόνη παύση από την αβάσταχτη καθημερινότητα.
Φέτος, τα δεδομένα αυτά άλλαξαν. Τα παιδιά που δίνουν πανελλαδικές, μένουν αρκετούς μήνες τώρα σπίτι, και καλούνται να παρακολουθήσουν τα μαθήματα μέσω τηλεκπαίδευσης δίχως να γνωρίζουν τον τρόπο που θα δώσουν τον Ιούνιο.
Χάνουν έτσι και αλλιώς μια χρονιά της ζωής τους που η ζωη θα προόριζε να τη ζήσουν αλλιώς στο τέλος της εφηβείας. Να τριγυριζουν, να ερωτευτούν, να απολαύσουν. Φέτος όμως τη χάνουν διπλά.
Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με 7 διαφορετικά παιδιά και εδώ θα βρείτε την δική τους ”διαφορετική” Τρίτη Λυκείου. Ας μην ξεχνάμε πως οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Ο Κωνσταντίνος θέλει να γίνει ηθοποιός, μοιράστηκε μαζί μου όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και έκλεισε με ένα χαμόγελο το κείμενο του.
Η ελπίδα θα με σώσει!
Την Τρίτη Λυκείου την βιώνω δύσκολα αλλά με την φλόγα της ελπίδας μου να παραμένει αναμμένη. Η χρονιά αυτή είναι δύσκολη και αγχωτική από μόνη της και τώρα με τον ιό η πίεση αυξάνεται αρκετά. Όμως δεν το βάζω κάτω. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο οργανωμένος, με πρόγραμμα και αρκετά ενδιάμεσα διαλείμματα. Είμαι άνθρωπος αρκετά κοινωνικός και το όλο θέμα του lockdown μου ήρθε πολύ απότομο και ξαφνικό. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα αναγκάστηκα να αλλάξω ολοκληρωτικά τις συνήθειές μου. Η τηλεκπαίδευση με το σχολείο και το φροντιστήριο είναι κάτι πολύ πρωτόγνωρο. Ακόμα και η στέρηση μίας χαλαρής βόλτας στο κέντρο χωρίς sms ή έχοντας ένα συγκεκριμένο «ωράριο» μου ήταν και συνεχίζει να μου είναι αρκετά δύσκολη. Αυτή την περίοδο μου λείπουν τα πάντα. Οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, τα φιλιά, οι άφοβες αγκαλιές. Μια βόλτα στο κέντρο χωρίς το άγχος του ελέγχου ή της ώρας αλλά και ένας καφές στην Ναβαρίνου. Υπάρχουν φορές που κάθομαι και σκέφτομαι πόσο δεδομένα τα θεωρούσα όλα αυτά. Η προηγούμενη χρονιά μου έδειξε όμως πως τελικά, τίποτα δεν είναι δεδομένο και μου έμαθε να εκτιμώ και την παραμικρή αγκαλιά ή πράξη αγάπης.
Αν ο ιός δεν υπήρχε, αυτή η χρονιά θα ήταν όπως κάθε προηγούμενη. Μοναδική. Δημιουργική, ξεχωριστή χωρίς καμία ομοιότητα με τις προηγούμενες. Με αρκετές περιπέτειες αλλά και μοναδικές αναμνήσεις και εμπειρίες. Θα ήταν μία χρονιά λίγο πιο αγχωτική και πιεστική από τις άλλες όμως, σίγουρα, θα είχε, όπως και έχει και τα καλά της. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, θα πρέπει πάντα να βρίσκουμε έναν λόγο για να προχωράμε μπροστά και να χαμογελάμε. Η σχολή στην οποία στοχεύω είναι η θεατρολογία του ΑΠΘ αλλά και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Στόχος μου για φέτος είναι να βγω από αυτή την χρονιά, νικητής, χαμογελώντας και έχοντας ψηλά το κεφάλι.
*Κωνσταντίνος Ζαβρακλης
Η Ελένη Γοριδάρη, θέλει να περάσει στην Νομική του ΑΠΘ και ελπίζει το καλοκαίρι να είναι με τους φίλους της στις πρώτες ενήλικες διακοπές.
Ίσως καλύτερα να είσαι σπίτι αυτή την περίοδο, αλλά πάντα κάτι θα σου λείπει!
Η αλήθεια είναι πως αυτή η χρονιά ξεκίνησε πολύ φυσιολογικά, μέχρι και τον Νοέμβριο, που τελικά έκλεισαν τα σχολεία. Μετά άρχισε η κούραση. Παρόλ’αυτά, προτιμώ να είμαι σπίτι παρά να πηγαίνω κάθε μέρα σχολείο και να ανησυχώ μήπως κολλήσω ή μήπως κλείσει το τμήμα μας, εξάλλου, τον Οκτώβριο κάθε εβδομάδα έκλεινε και διαφορετικό τμήμα στο σχολείο. Τώρα με τα online μαθήματα το καλό είναι ότι έχω πολύ παραπάνω ώρα για διάβασμα, αφού δεν σπαταλάω χρόνο για τις μετακινήσεις.
Από την άλλη, με φθείρει τρομερά το γεγονός ότι δεν μπορώ να βρεθώ με τις φίλες μου και το αγόρι μου, είτε στο σχολείο είτε και έξω, και έτσι αισθάνομαι εγκλωβισμένη στην ρουτίνα μου χωρίς κανένα διάλειμμα, καμία αλλαγή, σαν να ζώ την μέρα της μαρμότας. Και το μεγαλύτερο πλήγμα είναι ότι δεν θα πάμε φέτος πενταήμερη εκδρομή, που πραγματικά θα ήταν η ευκαιρία μας να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα και να δεθούμε λίγο παραπάνω μεταξύ μας την τελευταία χρονιά που μας απομένει στο σχολείο.
Αν δεν υπήρχε ο ιός φέτος, θα ήμουν σίγουρα πολύ καλύτερα ψυχολογικά. Θα έβγαινα μία φορά την εβδομάδα, θα πήγαινα στα ιδιαίτερα μου, και προφανώς θα ήμουν κανονικά σχολείο χωρίς τον φόβο του ιού. Επίσης, θα πηγαίναμε σχολική εκδρομή και θα μπορούσα να πάρω μέρος στο MUN του σχολείου μου από κοντά και όχι Online. Ωστόσο, δεν χάνω το κουράγιο μου, παραμένω αισιόδοξη και πραγματικά ελπίζω να πετύχω τον στόχο μου για αυτήν την χρονιά, που είναι να περάσω Νομική, ιδανικά στην Θεσσαλονίκη και αν όλα πάνε καλά, το καλοκαίρι να πάω διακοπές με την παρέα μου!
*Eλένη Γοριδάρη
Η Αναστασία Ρότσκου, θέλει να περάσει στο τμήμα των Διεθνών και Ευρωπαικών σπουδών, και παρομοιάζει το σπίτι της σαν σχολείο.
Όταν το υπνοδωμάτιο σου ξαφνικά γίνεται σχολική τάξη!
H τρίτη λυκείου σαν χρονία μου φαινόταν πάντα ενδιαφέρουσα οσο έβλεπα τα μεγαλυτερα παιδιά στο σχολείο. Εκδρομές, συναυλίες ,bazaar, προγράμματα και σιγουρα πανελλήνιες.
Φέτος πέρα από το οτι δεν θα υπάρξουν εκδρομέςν ή αλλα event δεν υπάρχει καμία επαφή με το σχολείο. Το δωμάτιο μου είναι πλέον η σχολική αίθουσα, το μπαλκόνι μου το προαύλιο ,το φροντιστήριο το σαλόνι, η πλατεία η κουζίνα , το αναγνωστήριο το δωμάτιο μου ξανά και κάποιες λίγες ώρες το υπνοδωμάτιο.
Κύριο πρόβλημα μου είναι η υπερένταση λόγω πολλών ωρών οθόνης και ως συνέπεια αυτού οι αυπνίες. Δεν θα ντραπώ να πω ότι μου λείπει το σχολείο, ήταν μια χρονιά που περίμενα τόσο εγώ όσο και οι συμμαθητές μου που δυσκολεύομαι να τους δω γιατί μένουν μακριά. Ωστόσο προσπαθώ να προσαρμοστώ και αναμένω την πρώτη μας αγκαλιά όταν όλο αυτό τελειώσει. Στόχος μου είναι η Διεθνών και Ευρωπαικών σπουδών. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά ίσως να χα ακόμα γεμάτη την βαλίτσα από την πενταήμερη.
*Αναστασία Ρότσκου
Η Ραφαηλία Σαραντίδου θέλει να γίνει δημοσιογράφος και προσπαθεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες του εγκλεισμού.
Ο εγκλεισμός μου στερεί το δικαίωμα της κοινωνικοποίησης!
Η τρίτη λυκείου με άγχωνε πάντα στο άκουσμά της αλλά τώρα που την βιώνω τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η πίεση και το άγχος που καλείσαι να αντιμετωπίσεις σε φθείρουν ψυχικά και ειδικά εν μέσω πανδημίας που όλα είναι ρευστά και δεν υπάρχουν σταθερά δεδομένα.
Στόχος μου είναι αρχικά να περάσω Δημοσιογραφία και για να γίνει αυτό προσπαθώ να μην με επηρεάζει η τρέχουσα κατάσταση. Τα προβλήματα είναι πραγματικά πολλά. Πολλές φορές κλαίω την ώρα που διαβάζω παρ’ όλ’ αυτά συνεχίζω. Ο εγκλεισμός, η απομόνωση, η ψυχική και πνευματική κούραση είναι κάποια από τα στοιχεία που με προβληματίζουν. Νοσταλγώ την ευκολία των πραγμάτων δηλαδή για να βγεις μία βόλτα λόγου χάρην μέχρι πρόσφατα αρκούσε καλή διάθεση και θέληση τώρα πια είναι απαραίτητη η χρήση μάσκας και η αποστολή μηνύματος.
Δεν θέλω να σκέφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα χωρίς τον ιό γιατί θα ήταν βάναυσο αλλά αν έπρεπε πιστεύω ότι και πάλι θα υπήρχε το διάβασμα σε καθημερινή βάση αλλά θα απολαμβάναμε την τελευταία μας χρονιά στο σχολείο με τους συμμαθητές μας, θα πηγαίναμε εκδρομές και γενικότερα οι συνθήκες που θα δίναμε εξετάσεις θα ήταν πιο ευνοοϊκές και φιλικές σε όλους μας.
*Ραφαηλία Σαραντίδου
Η Μαγδαληνή Μανουσάκη επιθυμεί να περάσει Νομική και μας μεταφέρει στην δική της Τρίτη Λυκείου μακρυά από τον φόβο του ιού.
Μακάρι η Τρίτη Λυκείου να ήταν όπως ακριβώς την φανταστήκαμε πέρσι
Ως μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου που δίνει Πανελλήνιες φέτος ένας από τους στόχους μου είναι να περάσω Νομική. Έτσι, ξεκινώντας αυτή τη χρονιά όλοι γνωρίζαμε ότι θα είναι δύσκολη και απαιτητική, γεμάτη διάβασμα, πίεση και άγχος. Ωστόσο, δεν ξέραμε ότι θα έχουμε μία δεύτερη καραντίνα και μάλιστα τόσο σύντομα. Η καθημερινότητα όλων μας άλλαξε ριζικά. Έπρεπε να μείνουμε σπίτι, μεταφέροντας όλη μας τη ζωή εκεί.Το σχολείο, το φροντιστήριο, οι επαφές με συμμαθητές και φίλους έχουν η γίνει απρόσωπες πίσω από μια οθόνη του κινητού μας.
Στιγμές πίεσης και άγχους όλο και αυξάνονται. Δεν μπορείς να βρεθείς με τους φίλους σου ,να τους αγκαλιάσεις, να γελάσετε, να ξεφύγεις από την ρουτίνα σου.Όλες οι μέρες ίδιες γεμάτες από τηλεκπαίδευση, φροντιστήριο και διάβασμα. Πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα όπως το να πάμε σχολείο ή φροντιστήριο, να βγούμε ένα Σάββατο για να χαλαρώσουμε έχουν γίνει πλέον ελλείψεις.
Όταν ξεκινήσαμε το Λύκειο όλοι μας περιμέναμε με ανυπομονησία αλλά και με μια θλίψη την συγκεκριμένη χρονιά, την τελευταία μας χρονιά ως μαθητες. Την χρονιά που θα διοργανώναμε την χοροεσπερίδα μας, την πενταήμερη, την χρονιά που θα προσπαθούσαμε να την ζήσουμε λίγο παραπάνω.
*Μαγδαληνή Μανουσάκη
Η Χρύσα Τσουκαλά θέλει να περάσει στο τμήμα ΣΑΣ και αναφέρεται στην διασκέδαση.
Είμαστε νέοι ακόμη και η διασκέδαση κυλάει στις φλέβες μας!
Φέτος, ως μαθήτρια Τρίτης Λυκείου, μπορώ να πω πως το άγχος με καταβάλλει έως έναν βαθμό, που δεν μπορεί εν τέλει να επηρεάσει τον αισθηματικό κόσμο ή τον τρόπο διαχείρισης των σκέψεων μου. Στόχος για τη φετινή χρονιά είναι να πετύχω στις πανελλήνιες, να καταφέρω να περάσω στην σχολή που θέλω και φυσικά να διατηρήσω μια καλή φυσική και πνευματική κατάσταση.
Η διαφοροποίηση της χρονιάς αυτής είναι πως όλα διαδραματίζονται κατά την εξέλιξη μιας πανδημίας. Έχει επιφέρει, ομολογώ, σοβαρά προβλήματα στην εκπαίδευση και όχι μόνο! Είναι πολύ δύσκολο για εμάς τους μαθητές να παρακολουθήσουμε με την ιδια ευκολία ή διάθεση το μάθημα.
Οι υποχρεώσεις πληθαίνουν και η τηλεκπαίδευση δυσκολεύει. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι τα όρια που υπάρχουν στην ζωή μας. Μιλάω για τον εγκλεισμό στο σπίτι, μιλάω για το ότι αδυνατώ να βλέπω τους ανθρώπους μου τη στιγμή που επιθυμώ, μιλάω για όλα αυτά που μας κρατάνε πίσω σε αυτό το δύσκολο και χρονοβόρο διάστημα…
Μου λείπουν και αναπολώ τις ημέρες εκείνες που δεν υπήρχε η πανδημία, που όλα ήταν απλά και η ζωή είχε πλάκα. Μου προκαλεί πόνο το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω τον περίπατο μου με ελεύθερη βούληση ή πολύ απλά να απολαύσω έναν καφέ με την κολλητή μου. Ναι, αυτά μου λείπουν στις δυσπρόσιτες αυτές συνθήκες…
Είμαι σίγουρη πως αν δεν υπήρχε ο ιός, η εκπαίδευση θα κυλούσε ομαλά, θα υπήρχε ένα καλύτερο, σταθερότερο πρόγραμμα στις ζωές των περισσότερων και θα μπορούσαμε παράλληλα να διασκεδάζουμε…διότι είμαστε νέοι ακόμη και η διασκέδαση κυλάει στις φλέβες μας! Εύχομαι για την φετινή χρονιά καλή επιτυχία στον κάθε διαγωνιζόμενο των πανελλήνιων, υγεία και μετα την πανδημία θα δικαιωθούμε όλοι!
*Χρύσα Τσουκαλά
Η Ιωάννα Κάλτι, θέλει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο ενώ φλερτάρει με την ιδέα του τμήματος Φυσικής, μας αφηγείται τις αλλαγές που βιώνει καθημερινά.
Η καραντίνα με έχει αφήσει σε μια κατάσταση δυσπιστίας και απόγνωσης.
Για εμένα είναι ποιότητα του μαθήματος που είναι τελείως απρόσωπο και μη-αποτελεσματικό σε σχέση με το δια ζώσης μάθημα και η έλλειψη κοινωνικής ζωής εξαιτίας της καραντίνας που με επηρεάζουν το περισσότερο. Η επαφή με τους φίλους μου, οι βόλτες που έκανα στο κέντρο της πόλης, ο κινηματογράφος και οι συναυλίες. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο αισιόδοξα για εμένα. Όλη η υπόθεση με την καραντίνα και τον ιό με έχει ταλαιπωρήσει αρκετά και με έχει πετάξει εντελώς εκτός προγράμματος. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα προβλήματα νομίζω πως θα ήμουν πιο ήρεμη και με περισσότερη διάθεση να διαβάσω.
