Φοιτητής του Εθνικού Θεάτρου εξηγεί όλα όσα αγνοούμε επιδεικτικά ενώ είναι δίπλα μας!

Οι δύο μήνες που πέρασαν έγραψαν σελίδες στην ιστορία του πολιτισμού και της τέχνης της χώρας. Καλλιτέχνες ένωσαν τις φωνές τους, ύψωσαν γροθιές, δάκρυσαν και βγήκαν στους δρόμους, με σύμμαχο την τέχνη και όλα τα σπουδαία είδωλα που αποτέλεσαν το έναυσμα για να ακολουθήσουν το όνειρο τους.

Στα θέατρα μπήκαν λουκέτα, στους προαύλιους χώρους δόθηκαν συναυλίες , πραγματοποιήθηκαν δρόμενα και θεατρικές παραστάσεις, οι σχολές τεχνών κατέβασαν ρολά, πρώτη φορά στην ιστορία η τέχνη έμεινε μαύρη. Από τις 17 Δεκεμβρίου οι σπουδαστές των δραματικών σχολών βγήκαν στους δρόμους, για να διαδηλώσουν ειρηνικά για την κατάργηση του νομοσχεδίου που υποβαθμίζει τα πτυχία τους.

Σπουδές, προσπάθεια, ξενύχτι, πάθος και αγάπη, όνειρα πήγαν χαμένα από την ψήφιση του. Η κυβέρνηση προχώρησε σε ανούσιες διαβουλεύσεις που δεν αποσκοπούσαν κάπου συγκεκριμένα αλλά αόριστα και ενώ χιλιάδες γύρισαν την πλάτη σε αυτά τα παιδιά εκείνα συνέχισαν να αγωνίζονται για το αυτονόητο, για κάτι που διακιούμαστε όλοι.

Έχοντας φάει την αποτροπή των οικείων τους τόσο καιρό, την απαξίωση της κοινωνίας και την αποδοχή του απρόβλεπτου μέλλοντος τα παιδιά συνέχισαν να διεκδικούν και να μας θυμίζουν τι είναι τέχνη. Κυκλοφόρησαν φωτογραφίες που ήταν αγκαλιασμένα με βουρκωμένα, μετά το άκουσμα τις παραίτησεις των καθηγητών τους,  βλέπεις στην χώρα του πολιτισμού χιλιάδες κορυφαίοι που συνεισφέρουν τόσα χρόναι στην εξέλιξη της απαξιώθηκαν.

Ο Ιορδάνης έχει σπουδάσει στο Χημικό και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα στο Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα, αυτό ήταν το όνειρο του.

“Το 2015-2016 ήταν η χρονιά που έδινα πανελλήνιες. Από τότε ήξερα πολύ καλά πως θέλω να ασχοληθώ µε το θέατρο και πως το όνειρο µου ήταν η σχολή του Εθνικού θεάτρου. Είχα προτείνει στους γονείς µου να µην δώσω πανελλήνιες αλλά να κάνω την προετοιµασία µου για τις εξετάσεις του Εθνικού θεάτρου, εφόσον όλοι οι φίλοι µου θα προετοιµάζονται κι αυτοί µέσω των πανελληνίων για τις σχολές τους. Παρ’ όλ’ αυτά επειδή ήµουν από τους άριστους µαθητές της τάξης, οι γονείς και οι καθηγητές µου µε συµβούλευσαν να µπω πρώτα και σε µια άλλη σχολή. Πράγµα που τότε δεν καταλάβαινα, αλλά δεν τους χάλασα το χατήρι. Έβαλα τα δυνατά µου και πέρασα στο τµήµα Χηµείας του Αριστοτέλειου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης. Βέβαια, τον Σεπτέµβρη του 2016, πριν αρχίσει το Α’ εξάµηνο της σχολής, κατέβηκα στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις για την Δραµατική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, χωρίς καµία προετοιµασία. Βγαίνοντας από την αίθουσα της εξέτασης, άρχισα να τρέχω από την χαρά µου στους δρόµους της Οµόνοιας, γνωρίζοντας πως µάλλον δεν έχω περάσει, αλλά όντας ευτυχισµένος που είχα δώσει εξετάσεις για αυτό που ονειρευόµουν. Τελικώς, όντως δεν πέρασα και έτσι άρχισα να παρακολουθώ τα µαθήµατα της σχολής του τµήµατος Χηµείας στην Θεσσαλονίκη. Το 2018-2019 ήταν η χρόνια που ήµουν στο τρίτο έτος της σχολής του τµήµατος Χηµείας, ένα έτος που, όπως µας λέγανε οι καθηγητές, παίρνονται οι µεγάλες αποφάσεις. Πράγµατι, λίγο πριν την έναρξη του Β’ εξαµήνου του τρίτου έτους, πήρα την µεγάλη απόφαση να κατέβω στην Αθήνα και να ξεκινήσω την προετοιµασία µου για το όνειρο, τις εξετάσεις που τόσο πολύ ήθελα, αυτές για την Δραµατική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. (Προετοιµασία συνήθως συµβαίνει µε την βοήθεια κάποιου επαγγελµατία ηθοποιού ή σκηνοθέτη για τα κείµενα-µονολόγους που θα δώσει το υποψήφιο σπουδαστό στις εξετάσεις. Στις εξετάσεις αυτές συµµετέχουν συνολικά 1000-1500 άτοµα τον χρόνο και περνάνε τελικά 16-17 άτοµα). Έτσι κι έγινε! Δούλευα service 6/7 σε ένα Ηµερόπλοιο στο Φλοίσβο και στο ρεπό µου κάθε Παρασκευή πήγαινα και έκανα το µάθηµα µου στα Ιλίσια.”

Ακολουθεί ένα χρονοδιάγραμμα του Ιορδάνη με το τι συνέβη στην ζωή του μετά την τελική του απόφαση.

03 Οκτώβρη 2019. Ηµέρα της εξέτασης. Μπαίνω στην αίθουσα, συστήνοµαι και µου γίνεται η ερώτηση: «Με το χηµικό τι θα κάνεις αν περάσεις;» Η απάντηση µου ήταν ειλικρινής: «Το θέατρο είναι αυτό που µε νοιάζει και θα ασχοληθώ µε αυτό ότι και να γίνει, εποµένως αν περάσω στην σχολή αυτή θα είναι η προτεραιότητα µου». Συνεχίζω µε τους µονολόγους µου και βγαίνοντας από την αίθουσα είχα το χαµόγελο του ερωτευµένου, δεν µπορούσα να µην χαµογελάω, καθώς είχα φτάσει και πάλι τόσο κοντά στο όνειρο…

07 Νοεµβρίου 2019. Η πρώτη µου µέρα στην σχολή! Το όνειρο µου είχε γίνει πραγµατικότητα. Ήµουν ένας από τους 17 πρωτοετείς σπουδαστές της Δραµατικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το κλίµα µέσα στην σχολή ήταν όµορφο, ακόµα πιο όµορφο από ότι περίµενα. Ήταν ανθρώπινο. Υπήρχε αγάπη και όµορφες σχέσεις µεταξύ ανθρώπων. Επικοινωνία. Σχέσεις ανθρώπινες. Οι µαθητές µεταξύ τους. Οι µαθητές µε τους καθηγητές. Οι καθηγητές µεταξύ τους. Όλοι µαζί µε την γραµµατεία της σχολής, τις καθαρίστριες, τους φύλακες. Περνούσαν οι µέρες. Γίναµε γρήγορα µια µεγάλη οικογένεια.

14 Μαρτίου 2020. Η πρώτη µέρα που έµεινα στο καινούργιο µου σπίτι. 2 λεπτά απόσταση από την σχολή. Ένα email έφτασε στα κινητό µου που έλεγε πως η σχολή θα µείνει κλειστή για 14 µέρες λόγω Covid. Οι 14 µέρες γίνανε µήνας, ο µήνας δίµηνο και πρώτη καραντίνα. Ήµουν 2 λεπτά µακριά από την σχολή, χωρίς να µπορώ να είµαι µέσα. Παρ’όλ’αυτά ο καιρός πέρασε και µέσα Μαΐου επιστρέψαµε στην σχολή, η οποία παρατάθηκε για έναν µήνα και έτσι τελείωσε το πρώτο µου έτος µε µάσκες και κάποιες αποστάσεις πάνω στην σκηνή.

07 Οκτώβρη 2020. Πρώτη µέρα δεύτερου έτους. Ξεκινάµε µαθήµατα µε µάσκες. Τέλη Οκτώβρη µας ανακοινώνεται δεύτερη καραντίνα. Την ίδια στιγµή ανακοινώνω στα παιδιά πως θα κάνω παύση για να πάω στρατό. Γίναµε όλο το τµήµα µια αγκαλιά και µας έπιασαν τα κλάµατα. Δεν µπορούσα να τους αφήσω, ήταν η οικογένεια µου. Κλείνει η σχολή και ξεκινάµε διαδικτυακά µαθήµατα. Λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων αποφασίζεται από τον σύνολο των σπουδαστών της σχολής αποχή από τα µαθήµατα. Ενώ συµβαίνουν όλα αυτά, µέσα Ιανουαρίου µαθαίνουµε πως ο τότε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ήταν δυστυχώς αυτός που ήταν…

Φλεβάρης 2021. Αποφασίζω τελικά να κάνω παύση και ξεκινάω σε συνεννόηση µε τη γραµµατεία και τη διεύθυνση της σχολής τη διαδικασία για τον στρατό. 25 Φεβρουαρίου 2021, όταν πλέον έχει γίνει η αίτηση µου για το στρατό, ανακοινώνω την απόφαση µου στην οµάδα µου, το τµήµα µου, την οικογένεια µου.

03 Σεπτεµβρίου 2021 παρουσιάζοµαι. Πόρος, Φρεγάτα, Αίγυπτος, Ισραήλ και τελικά Θεσσαλονίκη. Στην Θεσσαλονίκη παρακολουθώ ταυτόχρονα και κάποια εργαστήρια στο τµήµα Χηµείας και συµµετέχω σε µια µουσικοθεατρική Performance “ΠΛΑΝώΔΙΟΙ” από µαγαζί σε µαγαζί της πόλης

03 Σεπτεµβρίου 2022 απολύοµαι.

06 Σεπτεµβρίου 2022 Κατεβαίνω και πάλι στην Αθήνα για να επανενταχθώ στο δεύτερο έτος της Δραµατικής Σχολής του ΕΘ.

15 Σεπτεµβρίου 2022. Ξεκινάµε κάποια µαθήµατα ενισχυτικής διδασκαλίας µέσω προγράµµατος ΕΣΠΑ µε σκοπό την ανωτατοποίηση. Επιστρέφω στη σχολή και το κλίµα είναι έτσι όπως το περίµενα να είναι. Όπως πριν τις καραντίνες, χωρίς µάσκες, χωρίς αποστάσεις, χωρίς διαδικτυακά µαθήµατα. Κάτι λείπει βέβαια: το προηγούµενο µου έτος, όµως ήταν επιλογή µου και σύντοµα µαθαίνω να ζω µε αυτό. Γίνοµαι µέλος µιας νέας διαφορετικά όµορφης οικογένειας. Επιτέλους, ξανά ανθρωπιά, αγάπη, µεράκι και… κύκλοι, µαθήµατα σε κύκλους που δηλώνουν την ισότητα µεταξύ των ανθρώπων.

09 Ιανουαρίου 2023. Η Δραµατική σχολή του Εθνικού Θεάτρου τελείται υπό κατάληψη ως απάντηση σε µια νοµοθετική επίθεση της κυβέρνησης στον κλάδο των καλλιτεχνών και όχι µόνο.

Τώρα…

1. Κατάληψη Δραµατικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου 2. Κατάληψη Δραµατικής Σχολής Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος 3. Κατάληψη ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας 4. Κατάληψη Θεάτρου Τσίλλερ 5. Κατάληψη Θεάτρου Ρεξ 6. Κατάληψη Βασιλικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης 7. Κατάληψη Θεάτρου Απόλλων στην Πάτρα 8. Κατάληψη Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης 9. Κατάληψη Τµήµατος Θεάτρου Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ. 10. Κατάληψη Τµήµατος Μουσικών Σπουδών Α.Π.Θ. 11. Κατάληψη Τµήµατος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστηµίου Πατρών 12. Κατάληψη Τµήµατος Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών του Πανεπιστηµίου Πελοποννήσου 13. Κατάληψη Ανωτάτης σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας 14. Κατάληψη 1ου ΓΕΛ Πετρούπολης 15. Κατάληψη Καλλιτεχνικών Σχολείων 16. Παραίτηση καθηγητών σε: α) Δραµατική σχολή Ε.Θ. β) Δραµατική σχολή Κ.Θ.Β.Ε. γ) ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας

Τώρα… µπορώ να καταλάβω γιατί οι γονείς και οι καθηγητές µου µε συµβούλευαν να µπω και σε µια άλλη σχολή πανεπιστηµιακού επιπέδου. Για να έχω σαν άνθρωπος τα δικαιώµατα που θα έπρεπε να µου παρέχει η φοίτηση µου σε οποιαδήποτε καλλιτεχνική σχολή. Τόσα χρόνια κυκλοφορούσα έχοντας φοιτητικά δικαιώµατα χάρη στο πάσο που µου παρείχε το τµήµα Χηµείας. Η ατέλεια που µας δίνεται σε κάθε Δραµατική σχολή είναι για να µπορούµε να παρακολουθούµε κάποιες παραστάσεις µε χαµηλότερο κόµιστρο. Η απαξίωση της κυβέρνησης απέναντι στις καλλιτεχνικές σχολές υπάρχει χρόνια, δεν είναι κάτι καινούργιο και αυτό το ΠΔ, αντί να φέρει κάτι καινούργιο προς υπεράσπιση τους, φωτογραφίζει και επισηµοποιεί µια αντισυνταγµατική κατάσταση χρόνων, χωρίς κανένα ακαδηµαΪκό και µισθολογικό δικαίωµα. Τα ενισχυτικά µαθήµατα ΕΣΠΑ προς ανωτατοποίηση; Και αυτά σεµινάρια ή κάτι σαν πενταήµερης εκδροµές σχολείου; Τα µισθολογικά και ακαδηµαϊκά µου δικαιώµατα θα είναι τα ίδια µε αυτά που είχα πριν µπω στη σχολή, µόλις µε το απολυτήριο Λυκείου. Κι όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθούσα για το όνειρό µου; Γιατί να µπω στην σχολή µου, αφού δεν µπορώ να επισηµοποιήσω την γνώση µου;

Μπήκα σε µια σχολή για να µπορώ να υπάρξω στο αντικείµενο που µε αφορά ως επαγγελµατίας, ως ΤΕχνίτης.

08 Φεβρουαρίου 2023. Ηµέρα Παραίτησης των καθηγητών της Δραµατικής σχολής του ΕΘ. Είχα πει στην οµιλία µου έξω από το κατειλληµένο θέατρο Τσίλλερ:

“Δεν είµαι γιατρός, δεν σώζω ψυχές κι όµως γιατρεύω ψυχές και επέλεξα αυτόν τον δρόµο… Δεν θέλω να το κάνω µέσω οντισιόν, αλλά ως επαγγελµατίας! Φέρεις ευθύνη όταν ακουµπάς τις ψυχές άλλων σωµάτων… Δεν θέλω να το κάνω µε τον τρόπο τους (όχι µε βία)… Προσπάθησα να µιλήσω την γλώσσα τους για έναν χρόνο, κι όµως στο τέλος κατάφερα να τους κάνω να µιλήσουν εκείνοι στην δίκη µου γλώσσα! Δεν χρειαζόµαστε καµία ανώτατη σχολή των Ματ για να «φανεί» ο αγώνας µας! Ήταν µια πορεία που όλοι βάλαµε τα κλάµµατα από συγκίνηση κι όχι από δακρυγόνα… Δεν το λέω συχνά, ίσως και ποτέ για τον εαυτό µου: είµαι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ και επιλέγω να τους µιλήσω -όχι µε βία- στην ψυχή!

Αυτό θέλει επαγγελµατισµό και αυτόν τον επαγγελµατισµό ζητάµε…”

Και τώρα τι; Πετάµε τις σχολές των κυκλικών, ισότιµων και προσωπικών µαθηµάτων στα σκουπίδια, επειδή ο τρόπος εκπαίδευσης τους δεν είναι απρόσωπα αµφιθεατρικός και πανεπιστηµιακού επιπέδου;

Πως γίνεται να µην σέβονται το χώρο που διδάσκεται η ανθρωπιά ;