Φόβος και τρόμος των πολιτικών η ψήφος των νέων – Τα κόλπα και τα λάθη

Σε αυτές τις εκλογές, θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τελικά αν θα ψηφίσουν οι νέοι και τελικά, πώς ψηφίζουν. Ποια δηλαδή μπορεί να είναι τα κριτήρια των νέων, οι λόγοι που θα σηκωθούν και θα αφήσουν την παρέα τους για να στηθούν σε μία ουρά και να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.

Πάντως σε αυτές τις εκλογές, είναι πιο έντονη από κάθε άλλη φορά η αγωνία των κομμάτων να «τσιμπήσουν» ψήφους από τις νεότερες γενιές που παντού ακούγεται πως είναι αυτές που ακόμα το σκέφτονται αν θα πάνε ή όχι στις κάλπες. Αποτέλεσμα όλης αυτής της «μανίας» με τους νέους είναι η έντονη χρήση των social media από τους πολιτικούς αρχηγούς, οι συνεντεύξεις σε πρωινές εκπομπές life style περιεχομένου, οι συνεντεύξεις σε youtubers και tiktokers και ποιος ξέρει τι άλλο μόνο και μόνο να πείσουν πως είναι κοντά στη νέα γενιά των ψηφοφόρων και είναι… ένας από αυτούς.

Κάτι βέβαια που από μόνο του, φέρνει στο προσκήνιο την αμφισβήτηση των 20άρηδων, αφού μικροί είναι, όχι χαζοί και ξέρουν καλά ποιοι κοροϊδεύουν και ποιοι όχι τελικά. Πότε αποσκοπούν σε κάτι από αυτούς και πότε όχι.

Στις εκλογές του 2019, οι νέοι 17-34 πάντως, έδωσαν ένα μεγάλο ποσοστό που πήγε στις κάλπες δείχνοντας τελικά πως δεν είναι όλα όπως , πάντα, φοβόμαστε – εκτός κι αν υπάρχει κάποιος πολύ σοβαρός λόγος που μπορεί να διαταράξει τη σχέση των νέων με την πολιτική. Στις προηγούμενες εκλογές λοιπόν, οι νέοι στην ηλιακή ομάδα 17-34 έφεραν πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ με 36,8%, την Νέα Δημοκρατία δεύτερη με 30,6%. Ακολούθησε το ΜέΡΑ25 με 6%, το ΚΙΝΑΛ με 5,7%, το ΚΚΕ με 5,6%, η Χρυσή Αυγή με 4,7% και η Ελληνική Λύση με 3,2% σύμφωνα με τα στατιστικά που έδωσε η singular Logic.

Τι μπορεί λοιπόν να δείχνει στα κόμματα πως σε αυτές τις εκλογές οι νέοι μπορεί να μην πάνε να ψηφίσουν;

Μη ξεχνάμε αρχικά, πως μιλάμε για γενιές που τα προηγούμενα χρόνια έζησαν μία μεγάλη πανδημία, με δύο καραντίνες και δεκάδες περιορισμούς, τη στιγμή που το «αίμα βράζει» και όλα γύρω τους ήταν τόσο μακρινά και τόσο απαγορευμένα. Αυτό λοιπόν για τα νέα παιδιά, είναι σίγουρα ένα κόκκινο πανί, γι’ αυτούς που δύσκολα θα ξεχάσουν ή δε θα χρεώσουν σε αρχηγούς και κυβερνήσεις που συναίνεσαν.

Την ίδια στιγμή βέβαια, που είδαν τους γονείς τους να δυσκολεύονται οικονομικά, τους εαυτούς τους μπροστά σε έναν υπολογιστή να κάνει μαθήματα και όλα εκείνα τα δύσκολα μίας εποχής που για τους νέους, ήταν διπλά δύσκολη. Πώς να περιορίσεις την ορμή της νεανικότητας όταν εκείνη τρέχει;

Για πρώτη φορά, φέτος, θα ψηφίσουν στις εκλογές περίπου 440.000 νέοι, ορισμένοι εκ των οποίων είναι ηλικίας 16 ετών. Μεγάλωσαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, της πανδημίας του Covid και της ενεργειακής κρίσης και της ακρίβειας. Είναι όμως αυτοί που είδαν φίλους τους, συμμαθητές τους, συμφοιτητές τους να σκοτώνονται στην μεγάλη τραγωδία των Τεμπών. Μη ξεχνάμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις εκείνων των ημερών, που είχε χιλιάδες νέους που βγήκαν στους δρόμους να ζητήσουν δικαιοσύνη.

Το Γαλλικό Πρακτορείο AFP ζήτησε την γνώμη των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα για το πώς θα ψηφίσουν. Μία εξ αυτών είναι η μαθήτρια Λυκείου Νεφέλη Ζουγανέλη, 16 ετών, που λέει ότι ανυπομονεί να ακουστεί η φωνή της στην κάλπη.

«Πρόσφατα έμαθα ότι έχω δικαίωμα ψήφου και είμαι ενθουσιασμένη γι’ αυτό» ανέφερε η 16χρονη ενώ συμπλήρωσε λέγοντας πως οι περισσότεροι συμμαθητές της -που έχουν βαρεθεί με τα μεγάλα κόμματα- είτε δεν θα πάνε να ψηφίσουν, είτε θα επιλέξουν ένα από τα δεκάδες μικρά κόμματα που έχουν ελάχιστες ελπίδες να μπουν στη Βουλή.

Ο Κωστής Σμάνης, ένας 25χρονος απόφοιτος ηλεκτρονικός μηχανικός που αναζητά εργασία, λέει ότι τον έχει «αρρωστήσει» η κυβέρνηση που κατηγορεί τον σταθμάρχη για την τραγωδία των Τεμπών και απορρίπτει την ευθύνη για τα χρόνια κακοδιαχείρισης. Ο ίδιος δηλώνει στο AFP: «Οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί σε σύγκριση με το κόστος ζωής»

Το AFP κάνει αναφορά στο θέμα της ανεργίας των νέων, επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με το δεύτερο υψηλότερο επίπεδο ανεργίας των νέων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με 24,2% των ανέργων κάτω των 25 ετών.

Οι 440.000 νέοι που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά, αντιπροσωπεύουν περίπου το 8% του εκλογικού σώματος.

Τα νέα παιδιά των 16, 17 και 18 ετών, μεγάλωσαν ψηφιακά. Χειρίζονται άριστα τις νέες πλατφόρμες, βαριούνται γρήγορα, κουράζονται εύκολα από το δήθεν, χρειάζονται να γελούν και δεν πολυπιστεύουν στην διάκριση αριστερά-δεξιά που τους θυμίζει τον παππού και την γιαγιά τους, κάτι μακρινό δηλαδή που η νεότητα απορρίπτει – και καλά κάνει αν πρέπει να αλλάξει κάτι στο μέλλον.

Οι δημοσκοπήσεις που βγαίνουν κατά καιρούς – σχεδόν όλες – προσπαθούν να σκιαγραφήσουν το προφίλ των νέων ψηφοφόρων. Όπως φαίνεται, οι νέοι προτιμούν σε μεγαλύτερο ποσοστό τα αριστερά κόμματα, χωρίς όμως να μην έχει ένα μεγάλο ποσοστό και η ΝΔ στις προτιμήσεις τους. Βέβαια ένα ποσοστό της νεολαίας πρέπει να πούμε πως δεν είναι και εντελώς αδιάφορη προς ολοκληρωτικά και ναζιστικά κατάλοιπα της Χρυσής Αυγής. Το κόμμα Κασιδιάρη έπιασε σε μια από τις στατιστικές των ημερών ένα θεαματικότατο 6,4%. ( Δημοσκόπηση Opinion Poll για το TheTOC) ενώ στην ίδια δημοσκόπηση, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων, της τάξης του 20%. Πιθανώς, μέσα εκεί μπορεί να βρίσκονται και εκείνες, εκείνοι που δεν θα πάνε καν να ψηφίσουν.

Τι φοβούνται;

Αυτό λοιπόν, που φαίνεται να φοβούνται τόσο πολύ οι πολιτικοί, είναι το κίνητρο που μπορεί να παρακινήσει έναν νέο να πάει στις κάλπες. Ξέρουν καλά τα κόμματα, πως είτε το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση απέναντι στα νέα παιδιά, εκείνα τα δύσκολα που πέρασε αυτή η γενιά, γνωρίζουν όλοι πως είναι τα πιο δύσκολα πολλών γενεών πίσω και δύσκολα θα το συγχωρήσουν αυτό οι νέοι άνθρωποι.

Ωστόσο, ο σωστός δρόμος θεωρώ πως δεν είναι απλά να πλησιάσουν στις συνήθειες των νέων και, σε πολλές περιπτώσεις να φανούν και αστείοι, όσο να δώσουν στις νέες γενιές με σοβαρότητα και ειλικρίνεια, λόγους να νιώσουν ασφαλείς και χρήσιμοι τα επόμενα χρόνια. Δε πιστεύω πως καμία γενιά έχει ανάγκη να δει τον πολιτικό ως φίλο του, αλλά σίγουρα όλες έχουν ανάγκη να τον δουν ακριβώς ως πολιτικό. Τον πρωθυπουργό ως πρωθυπουργό με ό,τι υπεύθυνο μπορεί να σημαίνει αυτό, τον υπουργό αποτελεσματικό και εργατικό, την αντιπολίτευση σκληρή και να εκφράζει τις φωνές τους.

Δεν είναι δύσκολο και αν κάποτε αυτό το καταλάβουν οι πολιτικοί, θα αντιληφθούν πως η αλήθεια, η ειλικρίνεια και η ντομπροσύνη, είναι χιλιάδες φορές καλύτερα από την πιο τέλεια διαφημιστική καμπάνια.