Δολοφονία Άλκη: Συνέντευξη «ποταμός» των γονιών του μετά την καταδίκη των 12

Την πρώτη τους συνέντευξη μετά την απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Θεσσαλονίκης, με την οποία καταδικάστηκαν ομόφωνα οι 12 κατηγορούμενοι για τη δολοφονική επίθεση, με θύμα τον 19χρονο Άλκη Καμπανό, παραχώρησαν οι γονείς του αδικοχαμένου νέου στην ΕΡΤ.

Μεταξύ άλλων, μίλησαν για τις πρώτες στιγμές όταν πληροφορήθηκαν ότι ο γιος τους έπεσε θύμα επίθεσης χούλιγκαν τα ξημερώματα της 1ης Φεβρουαρίου 2022, μέχρι τη δίκη. Περιέγραψαν όλα όσα έζησαν τις 49 ημέρες μέσα στο δικαστήριο, «τη σκέτη συγνώμη χωρίς καμία ενσυναίσθηση», μέχρι την καταδίκη των 12 νεαρών ή της «στρατιωτικής, καταδρομικής ομάδας», όπως τους χαρακτηρίζει ο πατέρας.

«Ο Άλκης ακόμη και τώρα που επαναφέρω τις μνήμες ήταν ένας πραγματικός άγγελος, ένα παιδί γεμάτο χαρά, γεμάτο φως. Ένα παιδί αγνό, άδολο. Πάντοτε χαρούμενος και πάντοτε χαμογελαστός. Ήταν φίλος με όλα τα παιδιά, σε όσα σχολεία κι αν άλλαξε. Παντού δημιουργούσε φιλίες, κρατούσε τις φιλίες του, τις παρέες του. Ήμασταν και είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Γεμάτος αγάπη απέναντι στους γονείς του, στην αδερφή του, στους φίλους του. Ήξερε να δίνει» λέει η μητέρα του.

Η συνέντευξη

Το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου του 2022, ο Άλκης βγαίνει μια βόλτα με τους φίλους του στη Χαριλάου της Θεσσαλονίκης. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα κάθεται στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας στην οδό Θεοδώρου Γαζή 18, που πια έχει μετονομαστεί σε Οδό Άλκη Καμπανού, όταν δύο αυτοκίνητα σταματούν στο στενάκι. Οι χούλιγκαν κατεβαίνουν κρατώντας ένα δρεπάνι, μαχαίρια και ρόπαλα. Αρχίζουν με λύσσα και βαρβαρότητα να χτυπούν και να μαχαιρώνουν την παρέα των αγοριών. Δύο φίλοι του Άλκη καταφέρνουν να ξεφύγουν και δύο δέχονται μαχαιριές και μεταφέρονται στο χειρουργείο. Ο Άλκης τους φωνάζει συνεχώς «Μη με χτυπάτε άλλο». Οι δολοφόνοι δεν σταματούν και το παιδί πέφτει νεκρό. Η αστυνομία βρίσκει λίγα μέτρα μακριά από τον τόπο του εγκλήματος ένα μαχαίρι πεταμένο στο δρόμο, δίπλα στα σκουπίδια.

Ερώτηση: Πώς πληροφορηθήκατε τι συνέβη;

Αριστείδης Καμπανός: Δέχτηκα το τηλεφώνημα από τον αδελφό μου. Γύρω στις 2-3 η ώρα ήταν. Όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα ήταν με μια κραυγή του αδελφού μου ότι σκοτώσανε τον Άλκη. Ήταν μια φωνή που σαν να την είχα ξανακούσει. Το πίστεψα από την πρώτη στιγμή, ενώ η σύζυγός μου δεν πίστευε το γεγονός ότι έγινε αυτό το πράγμα στον Άλκη. Εγώ διπλώθηκα κάτω από τον πόνο, το κλάμα και την οδύνη που ένιωσα εκείνη τη στιγμή όταν το άκουσα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής που πηγαίναμε στο νοσοκομείο για να βρούμε τον αδερφό μου, για να μας πει πού ακριβώς ήταν ο Άλκης…ήταν από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου.

Μελίνα Κακουλίδου: Εγώ ως μάνα όταν το πληροφορήθηκα, όταν μου το είπε o σύζυγος, είπα ότι πρόκειται για λάθος. Αποκλείεται να είναι το δικό μου παιδί, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά το χαρακτήρα του παιδιού μου. Ήταν ένα παιδί που δεν έμπλεκε σε καυγάδες. Δεν του άρεσαν οι φασαρίες. Δεν θυμάμαι να τσακώθηκε ποτέ με κάποιο συμμαθητή του ή εδώ μέσα στο σπίτι, με εμάς, με την αδελφή του. Ήταν ένα παιδί που απεχθανόταν τους καυγάδες και πίστεψα ότι πρόκειται περί λάθους. Αποκλείεται το δικό μου παιδί να έχει μπλεχτεί σε κάποιον καβγά. Μέχρι να φτάσουμε δεν το πίστευα. Έκανα την προσευχή μου στην Παναγιά ως μάνα κι εγώ και μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο έλεγα πως αποκλείεται να είναι ο δικός μου. Κάποιο λάθος έγινε.

Ερώτηση: Όταν φτάσατε στο νοσοκομείο σας είχαν πει τι ακριβώς είχε συμβεί;

Αριστείδης Καμπανός: Ουσιαστικά την πληροφορία για το ότι χάθηκε η ζωή του Άλκη μου την έδωσε μια νοσοκόμα και ότι έγινε κατόπιν συμπλοκής, όπως το είχε πει ένας αστυνομικός που βρισκόταν εκεί… από τον οποίο ζητάω συγγνώμη, έστω μετά από τόσο καιρό, γιατί άρχισα να του φωνάζω πράγματα για την αστυνομία και ότι δεν προστάτευσε τον γιο μου.

Ερώτηση: Όταν είδατε το βίντεο για πρώτη φορά, το είδατε στην τηλεόραση; Σας είχαν ενημερώσει γι’ αυτό;

Αριστείδης Καμπανός: Για πρώτη φορά το είδα στα δικαστήρια. Δεν ήθελα να το δω. Δεν ήμουν σίγουρος εκείνη τη στιγμή τί συναισθήματα θα έβγαιναν στην επιφάνεια… θα ήταν οργής, θυμού… και ήθελα να έχω σωστές σκέψεις, όσο σωστές σκέψεις μπορείς να έχεις…

Μελίνα Κακουλίδου: ‘Ηταν το μυαλό τόσο θολωμένο. Που δεν μπορούσα να το δω. Το είδα πολύ πολύ αργότερα… είδα αυτή τη φρίκη σε βάρος του παιδιού μου.

Αριστείδης Καμπανός: Ήταν στρατιωτική ομάδα, καταδρομική ομάδα η οποία ενήργησε προσχεδιασμένα. Δηλαδή ο τρόπος που κινήθηκαν, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποίησαν τα κινητά τους τηλέφωνα… Κάποια σταμάτησαν την επικοινωνία λίγο πριν φτάσουν στο χώρο όπου βρισκόταν ο Αλκης μαζί με τα άλλα τα παιδιά. Δείχνει προσχεδιασμένο. Όταν ρε παιδί μου χτυπούσαν τον Άλκη επανειλημμένα και φώναζε και τους φώναζε.. Τους έλεγε μην με χτυπάτε άλλο.. Δηλαδή ρε παιδί μου… Τι μίσος πρέπει να νιώθει κάποιος.. όταν τους φωνάζει μη με χτυπάτε άλλο… και να συνεχίζουν να χτυπάνε.

Στις 23 Ιανουαρίου του 2023 άρχισε η δίκη στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θεσσαλονίκης. Μετά από 49 μέρες οι 12 κατηγορούμενοι κρίθηκαν ομόφωνα ένοχοι για τη δολοφονική επίθεση. Με την απόφαση μετατράπηκε η βασική κατηγορία από άμεσο σε ενδεχόμενο δόλο. Το δικαστήριο επέβαλε σε επτά κατηγορούμενους ισόβια και πολυετείς καθείρξεις για την ανθρωποκτονία και τον τραυματισμό των άλλων δύο νεαρών, ενώ οι πέντε καταδικασμένοι ως συνεργοί τιμωρήθηκαν με κάθειρξη από 19 έως 27 χρόνια.

Ερώτηση: Ξεκινήσατε να καταθέτετε στη δίκη. Γυρίσατε ολόκληρη προς τους 12 κατηγορούμενους και τους ρωτήσατε: «Γιατί Τον Άλκη. Γιατί το δικό μου παιδί;» ύστερα από 49 ημέρες δίκης. Πήρατε απάντηση σε αυτό;

Μελίνα Κακουλίδου: Η ερώτηση αυτή ήταν αναμενόμενη. Ήθελα να μάθω γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Γιατί αυτή η άγρια επίθεση απέναντι στο παιδί μου, Αλλά δυστυχώς δεν εισέπραξα καμία απάντηση. Από την πλευρά των καταδικασθέντων… μια σκέτη συγνώμη. Εξήγηση για όλο αυτό το γεγονός δεν εισέπραξα. Αυτό που εισέπραξα ήταν μια σκέτη συγνώμη χωρίς καμία ενσυναίσθηση, κάποιο ίχνος μεταμέλειας.

Αριστείδης Καμπανός: Κανείς δεν μπορεί να ξέρει εάν η συγγνώμη που ζήτησαν είναι επιφανειακή ή αν είναι μετά από ενσυναίσθηση αυτού που έχουν κάνει. Αυτό το πράγμα το ξέρουν μόνο οι ίδιοι. Αλλά ακόμη και αυτή η συγνώμη, έστω και με αυτό τον τρόπο, αποτελεί και αυτό ένα μέρος της δικαίωσης του. Τώρα αν είναι πραγματική…μόνο ο Θεός το ξέρει.

Ερώτηση: Η απόφαση, η πρώτη απόφαση σας δικαίωσε;

Μελίνα Κακουλίδου: Για μένα ήταν μια ηθική δικαίωση, όπως είπα, αλλά ο Άλκης δεν θα ξαναγυρίσει πίσω για μένα. Δεν μπορεί να ξαναγυρίσει πίσω.

Αριστείδης Καμπανός: Ναι, είναι δικαίωση η απόφαση του δικαστηρίου. Ουσιαστικά υπάρχει έγκλημα. Έγινε το έγκλημα και πρέπει να υπάρξει τιμωρία έτσι ώστε να μην ξαναγίνουν τέτοιου είδους εγκλήματα σε αυτή τη χώρα.

Ερώτηση: Η απόδοση δικαιοσύνης καταλαγιάζει έστω κάτι το παραμικρό;

Μελίνα Κακουλίδου: Για μια στιγμή καταλαγιάζει κάτι αλλά είναι η απώλεια του παιδιού τόσο έντονη που επανέρχεται, είναι μόνο για μια στιγμή, είναι μια στιγμή δικαίωσης. Αλλά η απώλεια του παιδιού υπάρχει. Δεν γυρίζει πίσω ο Άλκης.

Αριστείδης Καμπανός: Ναι, αισθάνθηκα δικαίωση. Αισθάνθηκα δικαίωση. Καταλαγιάζει, καταλαγιάζει λιγάκι τον πόνο. Αλλά όπως είπε και η Μελίνα είναι προσωρινό. Άλλωστε δεν έχει σημασία τι αισθανόμαστε εγώ και η Μελίνα ως δικαίωση. Είναι το τι αισθάνεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία γι’ αυτό το γεγονός. Διάβασα κάπου, -θα μου πείτε είναι πολύ έντονο αυτό που θα πω-, ότι η κοινωνία προετοιμάζει ένα έγκλημα και οι δολοφόνοι το εκτελούν. Δηλαδή όχι μόνο για το θέμα του Άλκη, αλλά και για τις υπόλοιπες δολοφονίες που τον τελευταίο καιρό μαστίζουν την ελληνική κοινωνία, όπως οι γυναικοκτονίες. Δηλαδή σαν κοινωνία… σαν κοινωνία κάτι δεν πήγαινε καλά. Πρέπει να αλλάξουμε σαν κοινωνία και ας αποτελέσουν αυτά τα γεγονότα των δολοφονιών ένα τέλος και μια καινούργια αρχή για αυτή την χώρα, για την Ελλάδα.

Ερώτηση: Για τους κατηγορούμενους που έπρεπε να τους βλέπετε κάθε μέρα στις 49 μέρες του δικαστηρίου και τους γονείς τους, τι σκεφτήκατε;

Αριστείδης Καμπανός: Υπήρξαν στιγμές που τους έβλεπα και μου δημιουργούσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Άλλες φορές οργιζόμουν και άλλες φορές τους λυπόμουν. Τραβάνε τώρα και αυτοί τον προσωπικό τους σταυρό, αλλά αυτόν τον σταυρό που κουβαλάνε έπρεπε να το σκεφτούν από πριν… τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Είναι οι δεύτερες σκέψεις που έπρεπε να κάνουν για τα παιδιά τους, γιατί για να φτάσουν να δολοφονήσουν, για να φτάσουν στο έγκλημα, έπρεπε να περάσουν από κάποια άλλα στάδια, τα οποία ήταν στρεβλά. Δηλαδή κάποια μηνύματα θα έπρεπε να πάρουν από τα παιδιά τους και να τους πουν «ρε παιδί μου κάτι λάθος κάνεις».

Ερώτηση: Τους θεωρείτε συνενόχους;

Αριστείδης Καμπανός: Φυσικά. Περισσότερο ένοχους θεωρώ τους γονείς, γιατί έπρεπε να δώσουν στα παιδιά τους αυτό που πρέπει να δώσουμε στην ελληνική κοινωνία: Ηθική διαπαιδαγώγηση. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν σε κλαμπ οργανωμένα γεμάτα μαχαίρια, λοστάρια… και να μην ήξεραν πού πηγαίνουν τα παιδιά τους… Κι αν δεν το ήξεραν είναι δύο φορές πιο ένοχοι… Δύο φορές πιο ένοχοι.

Ερώτηση: Είχατε ποτέ δεύτερες σκέψεις; Το ρωτώ σαν μάνα.

Μελίνα Κακουλίδου: Όχι, όχι. Γιατί ποτέ καμιά μάνα δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο για το παιδί της. Ούτε καν σαν σκέψη.

Ερώτηση: Εσάς πέρασαν δεύτερες σκέψεις από το μυαλό σας; Να πείτε ότι ίσως αν του είχα τηλεφωνήσει εκείνη την ώρα…

Αριστείδης Καμπανός: Πέρασαν, πέρασαν δεύτερες σκέψεις, αν κι εγώ έκανα κάτι ή δεν έκανα… αν έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό για να μην έφτανε σε αυτό το σημείο. Ίσως ακόμη και η επιλογή της Θεσσαλονίκης σαν σχολή. Ίσως το να μην τον έκανα να αγαπήσει τον Άρη… Θυμάμαι την πρώτη φορά όταν ήταν πολύ μικρό παιδί που είχαμε πάει στο γήπεδο του Άρη και του άρεσε αυτή η ατμόσφαιρα. Έλεγα μήπως δεν έπρεπε να του πω να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα, γιατί μου άρεσε εμένα αθλητισμός πάρα πολύ, αλλά το ποδόσφαιρο για μένα ίσως είναι το τρίτο τέταρτο άθλημα. Μου αρέσει ο κλασικός αθλητισμός. Μήπως έκανα κι εγώ κάτι στρεβλό, στραβό ή πήρα λάθος απόφαση στη ζωή μου.

Ερώτηση: Το μοιραίο βράδυ είχατε μιλήσει με τον Άλκη;

Μελίνα Κακουλίδου: Εγώ είχα μιλήσει 7:30 ώρα. Μου έκανε μια κλήση στο Viber. Μιλήσαμε αρκετά, είπαμε για τα μαθήματα… Ποια είναι τα σχέδιά του αφού τελειώσει την εξεταστική…Αν θα έρθει στη Βέροια να μας δει. Του λέω «εντάξει, με την ησυχία σου. Πήρα να δω τι κάνετε, αν είστε καλά.»… «Πώς πάει μαμά το σχολείο;» Λόγια της καθημερινότητας. Αυτό ήταν το τελευταίο, η τελευταία επαφή που είχα με τον Άλκη.

Ερώτηση: Οι φίλοι του Άλκη που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, έχουν επικοινωνία μαζί σας; Διατηρείτε κάποια επικοινωνία;

Μελίνα Κακουλίδου: Ναι, ήμασταν μαζί και στα δικαστήρια. Έχουμε επικοινωνία με τις οικογένειες, φυσικά.

Ερώτηση: Νιώσατε την ανάγκη να τους ρωτήσετε ξανά και ξανά αν υπάρχει κάτι άλλο, αν κάτι σκέφτηκαν, αν κάτι θυμήθηκαν;

Μελίνα Κακουλίδου: Όχι, όχι. Νομίζω ότι ειπώθηκαν όλα στα δικαστήρια με τόσες λεπτομέρειες… Πιστεύω ότι και γι’ αυτούς είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι δηλαδή μια τραγική βραδιά που θα τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή.

Ερώτηση: Εσείς μιλάτε με τους φίλους του Άλκη που ήταν μαζί του το βράδυ το μοιραίο;

Αριστείδης Καμπανός: Όχι, δε μιλάω, δε μιλάω με κανέναν. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου. Έχω κλειστεί εδώ στα πράγματα του Άλκη. Δεν ξέρω αν κάνω σωστά. Δεν θέλω να ρωτήσω. Άλλωστε όπως είπε και η Μελίνα ό,τι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε στα δικαστήρια. Δε θέλω να μάθω κάτι παραπάνω.. ό,τι ήταν ειπώθηκε στα δικαστήρια. Ο Άλκης ήταν και για μένα η φωνή της συνείδησης. Εγώ μάθαινα από το γιο. Πρώτη φορά… δεν ξέρω αν το έχει νιώσει πατέρας…μάθαινα από το παιδί μου. Και γι αυτό προσπαθώ να πω τώρα που λείπει ότι είμαι άξιος πατέρας..

Ερώτηση: Αυτό το τόσο δύσκολο κομμάτι, ένας γονιός να πενθεί για το χαμό του παιδιού του, εσείς το ζήσατε και σε μία ακόμα διάσταση, ήταν πανελλήνιο. Μαζί με εσάς θρηνούσε και όλη η Ελλάδα. Και θέλω να σας ρωτήσω αυτό σας το έκανε ακόμα πιο δύσκολο να θέλετε να απομονωθείτε; Υπήρξαν και στιγμές που τα λόγια κάποιων ανθρώπων αγνώστων ήταν αποκούμπι;

Αριστείδης Καμπανός: Εισπράξαμε την αγάπη όλου του κόσμου, ο οποίος μας συμπαραστάθηκε και αυτό ήταν στήριγμα μας. Να δει και ο κόσμος τα λόγια συμπαράστασης που δεχθήκαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να αντέξουμε όλο αυτό το βάρος του δικαστικού αγώνα αν δεν υπήρχαν και ο απλός κόσμος και τα λόγια συμπαράστασης, αγάπης του κόσμου. Γι’ αυτό προηγουμένως που είπα ότι σαν να βλέπω ότι κάτι αλλάζει… Ίσως το βλέπω λιγάκι εγωιστικά, αλλά νομίζω ότι κάτι γίνεται ρε παιδί μου. Κάτι γίνεται, κάτι αλλάζει.

Μελίνα Κακουλίδου: Η συμπαράσταση του κόσμου. Απλοί άνθρωποι, απλά νέα παιδιά ήρθαν να μου συμπαρασταθούν, να μου σφίξουν το χέρι. Τόσο απλά. Αλλά και απ’ ό,τι βλέπω έξω, ειδικά εδώ στην τοπική κοινωνία με τις δράσεις που γίνονται, με τα σχέδια εργασίας στα σχολεία που εργάζομαι… Όλη η κοινωνία θέλει να αλλάξει κάτι.

Ερώτηση: Οι σκληρές δοκιμασίες τους ανθρώπους ή τους διαλύουν ή τους κάνουν πιο δυνατούς, τους ενώνουν ή τους χωρίζουν.

Αριστείδης Καμπανός:Για μένα ήταν στήριγμα. Δηλαδή αν δεν ήταν η Μελίνα, δεν υπήρχε περίπτωση να τα βγάλω πέρα. Αυτή κάνει τη δουλειά του άντρα, δηλαδή δεν ξέρω…Το είπα αρχικά και στα κανάλια ότι είσαστε πιο δυνατές ίσως σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις… Ίσως η Μελίνα μου ήταν δυνατή, ήταν το στήριγμά μου. Τώρα που κατάφερα λιγάκι να είμαι πιο πολύ στα πόδια μου τη στηρίζω κι εγώ.

Μελίνα Κακουλίδου: Κι εγώ το ίδιο. Μοναδικό στήριγμα ο σύζυγός. Είμαστε οι γονείς του Άλκη. Οφείλαμε να είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο γιατί ακριβώς έτσι ήθελε να μας βλέπει και ο Άλκης.

Αριστείδης Καμπανός: Ήθελε.

Μελίνα Κακουλίδου: Έπρεπε να αντέξω. Έπρεπε να αντέξω γιατί ήταν για τον Άλκη. Έπρεπε να αντέξω και να είμαι παρούσα. Ήθελα να μάθω κι εγώ τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ. Να ακούσω έστω μια αλήθεια που πιστεύω ότι δεν ακούστηκε κάποια αλήθεια. Αυτό πιστεύω.

Αριστείδης Καμπανός: Ουσιαστικά η Μελίνα κράτησε τη στάση που έπρεπε να κρατήσω εγώ. Δηλαδή στο δικαστήριο, ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος, πλην στη μαρτυρία της ιατροδικαστού. Όλος αυτός ο αγώνας ήταν και αγώνας δικός μας, δηλαδή το να μπορέσουμε να σταθούμε μέσα στο δικαστήριο και να δείξουμε και με τη στάση μας το πόσο κακό μας έκανε αυτό, το πόσο κακό έκαναν στην οικογένειά μας. Η Μελίνα κράτησε την στάση αυτή που έπρεπε και ήταν το στήριγμά μου.

Μελίνα Κακουλίδου: Φυσικά και οι δύο μαζί… έπρεπε.

Αριστείδης Καμπανός: Όλος ο δικαστικός αγώνας ήταν και για εμάς ένας Γολγοθάς, πρέπει να το καταλάβετε. Ήταν πολύ δύσκολο. Ήταν κάποιες στιγμές που δεν άντεξα κι εγώ μέσα στο δικαστήριο που αντέδρασα, που αντέδρασε.

Εν αναμονή του Εφετείου, στη δικαστική απόφαση για τους 12, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης άσκησε έφεση, θεωρώντας ότι δεν έπρεπε το δικαστήριο να αλλάξει τη βασική κατηγορία. Γι’ αυτό στο Εφετείο οι 10 νεαροί θα δικαστούν πάλι για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο και μόνο οι δύο για συνέργεια.

Ερώτηση: Το δικαστήριο τέλειωσε. Ωστόσο μπροστά σας έχετε ακόμη έναν δικαστικό Γολγοθά, είναι το Εφετείο.

Μελίνα Κακουλίδου: Είναι το Εφετείο. Μέχρι τότε πρέπει να πάρουμε δυνάμεις. Ό,τι ορίζει η νομική οδός. Αυτό θα ακολουθήσουμε.

Αριστείδης Καμπανός: Ναι, υπάρχει και η συνέχεια με το Εφετείο. Περιμένουμε και πιστεύουμε ότι το Εφετείο θα κάνει θα πράξει το έργο του.

Ερώτηση: Δεν σας τρομάζει ότι θα αναγκαστείτε να ξαναζήσετε αυτές τις στιγμές;

Αριστείδης Καμπανός: Σίγουρα, σίγουρα θα είναι δύσκολο κομμάτι, το οποίο όμως πρέπει να το ξεπεράσουμε όπως περάσαμε και το υπόλοιπο, το προηγούμενο κομμάτι του δικαστηρίου. Θα τα καταφέρουμε.

Μελίνα Κακουλίδου: Σίγουρα θα είναι κάτι πολύ επώδυνο. Αλλά πρέπει να αντέξουμε, πρέπει να αντέξουμε. Για τον Άλκη. Αυτό είναι που μας δίνει δύναμη, ο Άλκης.

Ερώτηση: Βγήκε ως εισαγγελέας Εφετών και άσκησε έφεση ύστερα από αίτημα δικό σας, και το βασικότερο από όσα λέει είναι ότι αυτό που έγινε κατά την άποψή του ήταν ανθρωποκτονία άμεση, με άμεσο δόλο και όχι με ενδεχόμενο, όπως αποφάσισε το δικαστήριο. Εσείς τι λέτε γι’ αυτό;

Αριστείδης Καμπανός: Λέω ό,τι είπε ο εισαγγελέας. Συμφωνούμε, ότι ουσιαστικά έπραξε το καθήκον του ο εισαγγελέας έτσι ώστε οι κατηγορούμενοι, οι καταδικασθέντες, οι δολοφόνοι του Άκη να πάρουν αυτό που τους αξίζει.

Μελίνα Κακουλίδου: Υπήρχε δόλος. Δεν ήταν κάτι τυχαίο. Υπήρχε δόλος. Φυσικά, συμφωνούμε με τον εισαγγελέα, αυτό ζητήσαμε από την αρχή, ότι υπήρχε δόλος σε όλη αυτή τη θηριωδία.

Ερώτηση: Ότι ήταν δολοφονική επίθεση δηλαδή; Αυτό πιστεύετε;

Μελίνα Κακουλίδου: Αυτό ακριβώς. Ήταν όλα προσχεδιασμένα, από όσα ακούσαμε και εισπράξαμε μέσα στο δικαστήριο.

Αριστείδης Καμπανός: Ο δόλος είναι άμεσος δόλος και όχι ενδεχόμενος δόλος, όπως ήταν η αρχική απόφαση του δικαστηρίου.

Αριστείδης Καμπανός: Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά και μαγικές λύσεις. Ξαφνικά να αλλάξει όλο το πλαίσιο του ποδοσφαίρου μας, οι φίλαθλοι, οι οπαδοί. Νομίζω ότι έχουν γίνει κάποιες σωστές κινήσεις και από την πλευρά της πολιτείας αλλά και από την πλευρά του κόσμου. Και η ένδειξη συμπαράστασης που δεχθήκαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα δείχνει ότι κάτι αλλάζει ρε παιδί μου, κάτι αλλάζει. Σίγουρα υπάρχουν ανεγκέφαλοι. Αυτοί που θα σκεφτούν να διαπράξουν πράξεις βίας…Για τα ποδοσφαιρικά, για τα αθλητικά και όλα αυτά εδώ πέρα… Και η σωστή δικαστική απόφαση που πάρθηκε στο πλαίσιο της δικαίωσης, όχι της δικιάς μας, αλλά όλης της κοινωνίας, θα φοβίσει και θα τους κάνει να ξανασκεφτούν… δηλαδή η αυστηρότητα της τιμωρίας να βοηθήσει να μην ξαναεμφανιστούν τέτοια φαινόμενα.

Μελίνα Κακουλίδου: Πρέπει να ελπίζουμε ότι κάτι θα αλλάξει μέσα από το σχολείο, μέσα από την τοπική κοινωνία, τους συλλόγους, τις δράσεις. Όλη η κοινωνία θέλει να αλλάξει κάτι.

Ερώτηση: Αν γίνει αυτό και αν πραγματικά αλλάξουν τα πράγματα, θα σας ηρεμήσει έστω λίγο την ψυχή;

Αριστείδης Καμπανός: Ναι. Ναι, φυσικά. Έγραψα στο σπιτάκι του Άλκη αλλά και στο μνήμα «αχτίδα φωτός για ένα καλύτερο μέλλον». Να αλλάξουμε σαν κοινωνία. Να αλλάξουμε.

Μελίνα Κακουλίδου: Να μπει ένα τέλος στην παράλογη βία. Η βία που ένιωσε το παιδί μου εκείνο το βράδυ ήταν κάτι παράλογο, κάτι αναίτιο. Όχι άλλη ατιμωρησία. Γιατί πιστεύω ότι εάν υπάρξουν αυστηρές ποινές για κάθε έγκλημα, ο καθένας θα αρχίσει πλέον να σκέφτεται και τις συνέπειες. Εφόσον πάω να κάνω κάτι παράνομο σε βάρος του άλλου, θα ξέρω ότι αυτό έχει αυστηρές συνέπειες.

Ερώτηση: Όταν ακούτε για ένα περιστατικό, είτε συμβαίνει στην Αθήνα είτε στη Θεσσαλονίκη οπαδικής βίας, πώς νιώθετε εκείνη τη στιγμή;

Μελίνα Κακουλίδου: Συγκλονιστικό. Απλώς διαβάζω τους τίτλους. Δεν έχω κουράγιο να το προχωρήσω παρακάτω. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν μετά τον Άλκη να επαναλαμβάνονται τα ίδια γεγονότα.

Αριστείδης Καμπανός: Με κάνει να λυπάμαι, να λυπάμαι για αυτά τα παιδιά που συνεχίζουν. Ουσιαστικά χρειάζεται μια καινούργια ηθική διαπαιδαγώγηση όλης της ελληνικής κοινωνίας, ξεκινώντας όμως πρώτα από τα παιδιά. Πρώτα από τα παιδιά. Αυτοί είναι οι δέκτες. Εμείς πρέπει να γίνουμε οι πομποί ή η εκπομπή των καλών μηνυμάτων και τα παιδιά οι δέκτες να δεχτούν αυτά τα μηνύματα. Μόνο έτσι πιστεύω ότι θα αλλάξουμε. Και τα παιδιά μαθαίνουν όχι μιλώντας συνέχεια, αλλά δίνοντας το παράδειγμα. Με το παράδειγμα μαθαίνουν τα παιδιά. Άρα πρέπει εμείς οι μεγάλοι να δώσουμε το παράδειγμα ότι είμαστε σωστοί άνθρωποι, σωστοί φίλαθλοι, σωστοί στην εργασία μας και έτσι θα μάθουν τα παιδιά και με αυτό τον τρόπο θα υπάρξει καινούργια ηθική διαπαιδαγώγηση όλης της ελληνικής κοινωνίας.

Ερώτηση: Εάν ύστερα από χρόνια κάποιοι από αυτούς τους κατηγορούμενους αποφυλακιστεί και τους βρείτε μπροστά σας τι θα τους πείτε;

Μελίνα Κακουλίδου: Δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί.

Αριστείδης Καμπανός: Εγώ το είχα πει και δεν αλλάζω αυτό που είπα. Θα τους πω ότι λυπάμαι που δεν γνώρισαν τον Άλκη. «Θα γινόταν ο καλύτερος φίλος σας.» Αυτό. Και αν τυχόν έχουν συνείδηση και κάποιες τύψεις συνειδήσεως, αν τους κατατρέχουν σαν Ερινύες, μπορούν να ζητήσουν συγνώμη στο μνήμα του Άλκη και σίγουρα θα τη δεχθεί.

Ερώτηση: Μου είπατε πριν ότι δεν το πιστεύατε γιατί ο Άλκης ήταν ένα παιδί που δεν έμπλεκε ποτέ σε καυγά. Και θα σας ρωτήσω τι παιδί ήταν ο Άλκης;

Μελίνα Κακουλίδου: Γεμάτος αγάπη απέναντι στους γονείς του, στην αδερφή του, στους φίλους του, ήξερε να δίνει. Δεν υπάρχουν λόγια για τον Άλκη. Γι’ αυτό και απέκλεισα από την πρώτη στιγμή το γεγονός ότι το παιδί μου έχει μπει σε μια συμπλοκή.

Ερώτηση: Πως ήταν σαν φίλος;

Μελίνα Κακουλίδου: Ο καλύτερος. Δοτικός, αγαπούσε, σεβόταν, έδινε. Απ’ ό,τι μου μεταφέρουν τα παιδιά, όποτε πήγαινε να ξεσπάσει μια φασαρία έμπαινε στη μέση ο Άλκης και προσπαθούσε να λύσει το θέμα της φασαρίας. Μου μετέφεραν ένα χαρακτηριστικό από το Λύκειο… Υπήρχε μια διαφωνία, έντονη διαφωνία ανάμεσα στα παιδιά της Τρίτης Λυκείου. Και επεμβαίνει ο Άλκης και τους λέει «Σταματήστε. Θα λύσουμε τις διαφορές μας με επιχειρήματα.» Ήταν ένα πάρα πολύ χαρούμενο παιδί, χωρίς εγωισμό. Δεν κρατούσε πίσω. Δοτικός πάρα πολύ, πάρα πολύ δοτικός. Στο σπίτι που νοικιάσαμε στη Θεσσαλονίκη, έμενε μόνος του. Μας ζήτησε να του αγοράσουμε μια μεγάλη τηλεόραση για να έρχονται τα παιδιά να βλέπουν τους αγώνες, να μην βγαίνουν έξω στα μαγαζιά, και είχε πει στους φίλους του «Εδώ είναι το σπίτι της παρέας». Δεν είπε το δικό μου σπίτι, είπε το σπίτι της παρέας… για να μοιράζεται, για να δίνει. Δεν έβγαιναν έξω να πάνε σε μαγαζιά για τέτοια πράγματα.

Αριστείδης Καμπανός: Ήθελε επίσης από τον πρώτο καιρό να φιλοξενήσει και παιδιά, φίλους του οι οποίοι είχαν οικονομικό πρόβλημα και «μπαμπά μπορώ για 1-2 μήνες να τους φιλοξενήσω;»

Μελίνα Κακουλίδου: Και να βοηθήσει.

Ερώτηση: Θέλω να σας κάνω μια τελευταία ερώτηση. Αν είχατε τη δυνατότητα, στον καθένα που ζει σε αυτή τη χώρα, σε έναν άνθρωπο γνωστό, σε έναν άνθρωπο ξένο, να του μιλήσετε για το παιδί σας και να του πείτε πώς ήταν ο Άλκης, τι θα θέλατε να του πείτε και τι θα θέλατε να κρατήσει, τι θα θέλατε να μείνει;

Μελίνα Κακουλίδου: Έλλειψη εγωισμού. Αγνός, άδολος, ειλικρινής, δοτικός.

Αριστείδης Καμπανός: Κι αυτά εδώ πέρα, αυτά να μεταδώσουν. Αυτό να πάρουνε. Αυτά. Αυτά εδώ πέρα είναι που θα μας πάνε μπροστά σαν κοινωνία, σαν ανθρώπους. Αξιοπρέπεια.