«Εκείνα τα χρωματιστά χαρτιά με καρδούλες και τα “στον μπαμπά μου”» – Αναμνήσεις με πόνο για όσα κάηκαν στις φλόγες

Τις τελευταίες μέρες ο πόνος είναι πρωταγωνιστής μίας δυστοπικής πραγματικότητας. Δάση, σπίτια, ζώα, εικονες και αναμνήσεις μίας ολόκληρης ζωής γίνονται στάχτη μέσα σε λίγα λεπτά, παραδομένα στις φλόγες.

Οι άνθρωποι που είδαν τη φωτιά να μπαίνει τόσο βίαια στις ζωές τους, έγραψαν στις προσωπικές τους σελίδες στα social media τη δική τους κατάθεση ψυχής. Μίας ψυχής που πονάει για το χθες και το άυριο…

Μερικές από αυτές τις αναρτήσεις, αξίζει να τις διαβάσουμε!

«Οδόs Χαράs …αγνοείται…»

«Σήμερα σκούπισα τον ανεμόμυλο του Οδυσσέα της Βολισσου και τη λίμνη της Ζηρού από το μπαλκόνι μου.

Στην αρχή σκούπισα τιs στάχτεs απο τη Καστροσυκιά,το Κερί στη Ζάκυνθο ,το Θυμάρι στη Κερατέα και τη Κεντρική Εύβοια.

Μαζί με τιs στάχτεs μάζεψα μία αγγλική κρέμα γυναικεία προσώπου,ένα γυναικείο μαντήλι,ένα εφηβικό ποδήλατο ,έναν αναπνευστήρα αγορασμένο απο κατάστημα στα Βραχνέικα ,μια παιδική ζωγραφιά που έγραφε Καραμανδάνειο νοσοκομείο Πατρέων και ένα παιδικό σωσίβιο.

Πριν 4 μέρεs που έπλενα ξανά με το λάστιχο τη βεράντα βρήκα ένα μαγνητακι ψυγείου απο την Αρχαία Μεσσήνη,μια ηλεκτρονική  συνταγογράφηση αγροτικού ιατρού απο τα μαστιχοχωρια στη Χίο και μια κατσουνα ηλικιωμένου από την Ιεράπετρα.

Ήταν λίγο πιο δύσκολα αυτή τη φορά καθωs οι πευκοβελόνεs,τα κυπαρισσομηλα,οι καμμένεs πεταλούδεs,τα αγκάθια των σκαντζόχοιρων,οι γέρικεs δρύεs,τα καύκαλα χελώναs,τα λαγοπόδαρα  και αυτά τα παράξενα κέρατα των ελαφιών είχαν γίνει ένα ”σώμα”.

Σαν να ενώθηκαν όλα τα παραπάνω για να ξεπεράσουν ότι τουs ”έλαχε”.

Και παλιότερα είχα σκουπίσει απο το μπαλκόνι μου τα δάση των Γερανείων,τηs Ηλείαs,τηs Πάρνηθαs,τηs Πεντέληs, τιs ακτέs τηs Αγίαs Aνναs στη Βόρειο Εύβοια,τα πεύκα από το Μάτι,τα λιόδεντρα τηs Σάμου,τα ελάφια της Ρόδου,τουs γυπαετούs τηs Δαδιάs…

Kαι ευτυχώs είναι μεγάλη η υδρορρόη και δεν φρακάρουν όλα τούτα τα φερτά υλικά όπωs πούπουλα  πολύχρωμα, παχιέs γούνεs ,φολίδεs φιδιών,αμ αυτέs τιs χιλιάδεs μέλισσεs, που τιs βάζειs.

Έγινε όμωs η βεράντα…”καινούρια”.

Και τα ”σκουπίδια” τα παράχωσα σε δυό μεγάλεs μαύρεs σακκούλεs σκουπιδιών.

Σαν αυτέs που βάζουν ”τα πτώματα”- σορούς  τις αποκαλούν “αυτοί που ξέρουν”-ενιοτε και απανθρακωμένους.

Και να δείs πωs ”μύριζαν”- τα σκουπίδια-…

Βρεγμένο χώμα και ρετσίνι και μέλι και αγουρόλαδο και πλατάνι ποταμίσιο και τζάκι χειμωνιάτικο και μιτάτο από το Σπήλι…

Αλλά απέφευγα να τα μυρίζω καθώs ”οι ειδικοί” λένε πωs κανει κακό.

Πωs όλα αυτά τα ”μικροσωματίδια” επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα και τιs ζωέs μαs…ααα,”ειδικοί” είναι αυτοί, πρέπει να τους “ακουμε”.

Μιά άλλη φορά που είχαμε πάει για μπάνιο, όρκο έπαιρνα πωs oι φλούδεs των κορμών που ξέρναγε η θαλασσινή αντάρα λεs και είχαν βγεί απο τη βεράντα μαs.

Και να δείs ότι αύριο ,θα ξανάχρειαστεί να καθαρίζω το μπαλκόνι από νέα ”φερτά υλικά”.

Ισωs και να έχουν και αυτά αναμεσά τουs ανάσεs μικρών πλασμάτων του δάσουs -αs πούμε απο τον Παντοκράτωρα Κέρκυραs- ή θροίσματα απο ιερέs βελανιδιέs-αs πούμε απο τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίαs- ή χρυσοποίκιλτουs καρπούs αιωνοβίων ελαιοδενδρων-αs πούμε Αιγιαλείαs-ή καμμένα Δρακόσπιτα-αs πούμε τηs Καρύστου-…τι σημασία έχει,το μπαλκόνι γίνεται ”χάλια”.

-Εξουσιομανεις, τοποτηρητές εξχωρίου  και εγχώριου κοτζαμπασισμού  μαυρίσατε Ζωές, Ψυχές και Πατρίδα.

Είστε μια παρατεταμένη τελετή λήξης του περιβόητου επιτελικού κράτους…σκύψτε το κεφάλι -ενάντια στην έπαρση σας-και ζητήσετε συγχώρηση από Θεό και όσους σας ψήφισαν… ή και όχι.

Ελπίζω κάποια στιγμή να βρεθείτε εκεί που ανήκετε…σε υδρορροέs,θάλασσεs και σακκούλεs σκουπιδιών.

Η ”ζέχνα”σαs, μαs καίει χρόνια τώρα.

Κάθε χρόνο  το φωνάζω και θαρρώ

(τρομάζοντας )πως θα το κάνω ακόμη για κάμποσο…

Οδόs Χαράs …αγνοείται…»

«Η κοινή γνώμη οφείλει να κατανοήσει ότι ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΠΑΤΡΑ»

«Θερμή παράκληση προς τα αθηνοκεντρικά ΜΜΕ: Τα Βραχνέικα, τα Τσουκαλέικα, τα Καμίνια, τα Συχαινά, η Βούντενη κι άλλα τόσα τοπωνύμια που μέχρι χθες ήταν άγνωστα στους πολλούς, δεν αποτελούν ακριβώς «οικισμούς». Δεν είναι απομακρυσμένες περιοχές σε απρόσιτα βουνά. Όλες αυτές οι εντολές εκκένωσης που μεταδίδουν τα ΜΜΕ παρουσιάζονται σαν να πρόκειται για μικρά χωριά μακριά από τον αστικό ιστό, ενώ στην πραγματικότητα είναι σαν να λες στους κατοίκους του Αλίμου να εκκενώσουν προς Καλλιθέα/Νέο Κόσμο και στους κατοίκους της Πεύκης να εκκενώσουν προς Σύνταγμα. Μπακαλίστικη η αναλογία, αλλά σε μεγάλο βαθμό ακριβής.

Είναι περιοχές που ανήκουν στον Δήμο Πατρέων, κάποιες από τις οποίες αποτελούν εδώ και δεκαετίες προάστια πλήρως ενταγμένα στον αστικό ιστό της πόλης. Στον αστικό ιστό της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας, η οποία ΚΑΙΓΕΤΑΙ από χθες. Ο δήμος της Πάτρας είναι μεγαλύτερος από τον δήμο Πειραιά, έχει μεγαλύτερο πληθυσμό αθροιστικά από τους δήμους Περιστερίου και Καλλιθέας.

Κι όμως, η εικόνα που φτάνει στον πολίτη είναι πιο «μαλακή» από την πραγματικότητα. Καίγονται κατοικημένες περιοχές, απειλούνται εργοστάσια μερικών εκ των μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας, καταστρέφονται αγροτικές και κτηνοτροφικές μονάδες. Όμως, είτε από έλλειψη γνώσης, είτε από συνήθεια να παρουσιάζονται τα γεγονότα με τρόπο «ουδέτερο», το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η έκταση του φαινομένου δεν αποτυπώνεται όπως θα έπρεπε. Η κοινή γνώμη οφείλει να κατανοήσει ότι ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΠΑΤΡΑ, ότι τα φαινόμενα πλέον είναι τόσο ισχυρά και σύνθετα και ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα από όσα είναι διατεθειμένο ή ικανό να κάνει το κράτος στη σημερινή του εκδοχή.

Και κάτι ακόμα: θα είναι πραγματικά σημαντικό να μην υπάρξουν νεκροί — αλίμονο! Αλλά η καταστροφή είναι ήδη τεράστια και περιλαμβάνει, πέρα από τις υλικές απώλειες, το ψυχολογικό και πνευματικό κόστος της ανασφάλειας και του φόβου που φωλιάζει στις ψυχές όσων το βιώνουν. Επαναλαμβάνω: καίγονται γειτονιές της Πάτρας.»

«Θρηνούν για την καμένη ιτιά που φύτεψα στη μνήμη της μικρής μου»

«Ανέβαινα εχθές την Κανελλοπούλου ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να φτάσω στο σπίτι μου για να δω τι έχει απομείνει από αυτο.

Ψηλά στους λόφους μπορεσα να διακρίνω μια σειρά από σπίτια που φαινόταν ότι είχαν σωθεί από τη φωτιά και η σκέψη πως υπήρξαν άνθρωποι που φάνηκαν πιο τυχεροί από εμένα με γέμισε χαρά. Και, με ανακούφισε αυτό το συναίσθημα γιατί σκέφτηκα πως παρά τις  απώλειες που έχω βιώσει τους τελευταίους μήνες έχουν παραμείνει ακόμα ζωντανοί οι άνθρωποι που έχω μέσα μου. Τώρα λοιπόν το μόνο που μου απομένει είναι να βρω τους λόγους για να μπορέσω να τους κανω να σταματήσουν να θρηνούν όλοι μαζί για αυτά που έχω χασει.

Υ.Σ. Θρηνούν για τις βιβλιοθηκες μου τις γεμάτες βιβλία με τα οποία μεγάλωσα μαζί αλλά πιο πολύ απ’ όλα θρηνούν για όλα αυτά που παρέμειναν αδιάβαστα μιας και η αγάπη μου για τη μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού μ έκανε να τα αγοράζω ακόμα και αν ήξερα πως δεν θα είχα τον χρόνο να τα διαβάσω. Θρηνούν για όλα τα έργα μου που καταστράφηκαν αλλά πάνω απ’ όλα για την συλλογή από έργα αγαπημένων καλλιτεχνών που χάθηκαν.

Θρηνούν για το πρώτο στερεοφωνικό μου συγκρότημα που με τόση ευλάβεια συντηρούσα αλλά και για τις συλλογές μου από βινύλια , CD, και κασέτες.

Θρηνούν για την πρώτη μου μηχανή που μαζί ταξιδεύαμε δουλεύοντας γυρίζοντας την Ελλάδα.

Θρηνούν προ πάντων για το παρόν μου, για το χαμένο στούντιο που βρίσκαμε καταφύγιο με το συγκρότημα μου… (Alex F World , Κώστας Καούρης , Γιώργος Ζωγράφος  συγγνώμη που δεν μπόρεσα να το προστατέψω) Πάνω απ’ όλα όμως θρηνούν για την καμένη ιτιά που φύτεψα στη μνήμη της μικρής μου και ότι μου είχε απομείνει από αυτήν… εκείνα τα χρωματιστά χαρτιά με τις καρδούλες και τα “στον μπαμπά μου”»