Επιζήσασα των Τεμπών μίλησε στη νοηματική από το Σύνταγμα: «Μπορεί να μην με σκότωσαν εμένα, αλλά σκότωσαν τα παιδιά μας»
Ταξίδευε στο δεύτερο βαγόνι με τον γάτο της
Εικόνα: Eurokinissi
Την Κυριακή, άνθρωποι κάθε ηλικίας πλημμύρισαν τους δρόμους ολόκληρης της χώρας, απαιτώντας να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη που πριν από δύο χρόνια στέρησε την ανάσα από 57 ανθρώπους.
Στην Πλατεία Συντάγματος βρέθηκαν από νωρίς, πέρα από τους χιλιάδες διαδηλωτές, αρκετοί συγγενείς θυμάτων, όπως και επιζήσαντες του Intercity 62, που το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023 συγκρούστηκε με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη.
Ανάμεσα τους και η Κατερίνα Αντωνοπούλου, που επέζησε από το δεύτερο βαγόνι. Η ίδια μίλησε μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος στη νοηματική, για όλα όσα έζησε το βράδυ της σύγκρουσης, τονίζοντας πως θέλει να μπορούν όλοι να καταλάβουν αυτά που είχε να πει.
«Σήμερα αποφάσισα πως δεν θέλω να μιλήσω μόνο στα ελληνικά. Θέλω να μιλήσω και στη νοηματική, γιατί θέλω όλοι να μπορούν και να καταλάβουν αυτό που θέλω να πω», αναφέρει αρχικά, διερμηνεύοντας παράλληλα το μήνυμά της στη νοηματική.
«Πριν δύο χρόνια, εγώ μαζί με τον γάτο μου, τον Λου, ήμασταν μαζί στο δεύτερο βαγόνι στα Τέμπη. Θυμάμαι να τον έχω στα πόδια μου, μέσα στην τσάντα του, εκεί να νιαουρίζει. Θυμάμαι να περπατάω από βαγόνι σε βαγόνι και να βλέπω όλα αυτά τα παιδιά -γιατί παιδιά ήταν- και να μας χαιρετάνε, να χαιρετάνε τον Λου. Θυμάμαι τα πρόσωπά τους, γιατί μίλησα με όλα εκείνα τα παιδιά.
Τρεις ώρες, προσπαθούσα να περπατήσω μαζί τους εκεί στα Τέμπη το βαγόνι μας, το δεύτερο, αναποδογύρισε. Εκεί πιάσαμε φωτιά, είχαμε την έκρηξη. Εγώ μπόρεσα να πηδήξω από το δεύτερο βαγόνι, μέσα από τις φωτιές. Ο γάτος μου δεν μπόρεσε. Τα παιδιά μας, οι φίλοι μας, η οικογένειά μας δεν μπόρεσαν. Σκέφτηκαν δεν ήταν σοβαρό. Ότι τα τρένα είναι οκέι. Είναι ασφαλή, είναι τέλεια. Δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί δεν μας σκεφτήκανε εμάς, εσάς, γιατί όλοι μπορούσαν να ήμασταν εκεί. Μέσα σε αυτό το τρένο», είπε στη συνέχεια.
«Όταν πήδηξα και αντίκρισα τους ανθρώπους σοβαρά τραυματισμένους, κατάλαβα ότι μπορώ και θέλω να βοηθήσω. Εκεί έμεινα μέχρι την τελευταία ώρα και δεν το λέω για να μου πείτε μπράβο. Το λέω γιατί όλοι μας πρέπει να θυμόμαστε γιατί είμαστε εδώ σήμερα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μην σκότωσαν εμένα, να μην σκότωσαν την Ανυσία, τον Ρομπέρτο, την Μυρσίνη ,τη Δάφνη, τη Βασιλική, τη Ντίνα, αλλά σκότωσαν τα παιδιά μας. Πεθάνανε, τέλος. Δεν έχει παραπέρα. Τα ονόματά τους θα είναι για πάντα γραμμένα μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Θέλω απλά να σας ζητήσω να θυμάστε εκείνα τα παιδιά», κατέληξε.
