Η υπάλληλος του ΟΣΕ που “έντυσε” δέντρο για τις αδικοχαμένες ζωές στα Τέμπη

Εικόνες: Θεόδωρος Καλέσης

Ένας χρόνος συμπληρώνεται από την τραγική εκείνη νύχτα στα Τέμπη, όπου 57 ψυχές χάθηκαν σε ένα από τα τραγικότερα δυστυχήματα που συντάραξαν τη χώρα μας, ενώ ακόμα η υπόθεση και οι συνθήκες διερευνώνται…

Όλοι μας θρηνούμε τα αθώα θύματα τη μεγάλης τραγωδίας, και ακόμα αναρωτιόμαστε γιατί; Σε διάφορα σημεία τη χώρας πραγματοποιήθηκαν πορείες, τρισάγια, διαμαρτυρίες, με πιο πρόσφατο το συγκλονιστικό έργο τέχνης του Γιώργου Κόφτη, τα 57 καρφιά, στα Τέμπη.

Πριν λίγες μέρες και με αφορμή τη μαύρη αυτή επέτειο που συγκλόνισε τη χώρα μας, στο σταθμό των τρένων στη Ροδόπολη Σερρών, η Σοφία Μαστοράκη δημιούργησε ένα δέντρο μνημείο για τις 57 αδικοχαμένες ζωές. Μία συγκινητική κίνηση, από μια ευαίσθητη ψυχή, που η πορεία τη ζωής της είναι στενα συνδεδεμένη με τα τρένα, και την ευχαριστώ θερμά που δέχτηκε να μου μιλήσει γι αυτό που έκανε.

“Ονομάζομαι Μαστοράκη Σοφία και εργάζομαι εδώ και 15 χρόνια στον σιδηροδρομικό σταθμό Ροδόπολης Σερρών. Λόγω του ότι εργαζόταν και ο πατέρας μου στον ΟΣΕ το τρένο ήταν πάντα συνδεδεμένο με την ζωή μου, όπως φυσικά και όλων των κατοίκων της περιοχής γιατί εδώ δεν υπάρχει άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς.

Όσον αφορά το “έργο” με το οποίο έχω “ντύσει” το δέντρο όλα ξεκίνησαν όταν το δέντρο το καλοκαίρι του 2022 ξεράθηκε. Είχα δει κατά καιρούς στο διαδίκτυο σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού αυτήν την τεχνική πλεξίματος με βελονάκι η οποία ονομάζεται “yarn bombing” και είναι ένα είδος γκράφιτι και τέχνης του δρόμου. Έτσι αφού γνωρίζω να πλέκω με βελονάκι και λόγω του ότι δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το δέντρο αυτό θα κοπεί και δεν θα βρίσκεται πια εκεί, μετά από τόσα χρόνια που το έβλεπα καθημερινά, αποφάσισα να του δώσω μια δεύτερη “ζωή”, δίνοντας ταυτόχρονα και μια ευχάριστη χρωματιστή νότα στην εικόνα του σταθμού μας. Όταν πια ήταν έτοιμο το βασικό κομμάτι για να τοποθετηθεί ήρθαν τα ΤΕΜΠΗ…

Μετά από αυτό μου ήταν αδύνατο να προχωρήσω την διαδικασία. Σκεφτόμουν ότι ίσως μετά από κάποιο διάστημα…

Στο διάστημα λοιπόν που μεσολάβησε και όντας συγκλονισμένη από αυτό το τόσο τραγικό γεγονός, μου γεννήθηκε η ανάγκη να αφιερώσω αυτό το έργο στις ψυχές αυτών των 57 ανθρώπων και οτι τώρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από εκείνη την νύχτα είναι η κατάλληλη στιγμή για να τιμήσω την μνήμη τους. Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του μικρού πρίγκιπα στον πιλότο που του έλεγε με λίγα λόγια ότι εγώ θα “φύγω” αλλά αφού σ’ αγαπώ θα είμαστε για πάντα φίλοι. Γιατί για την αγάπη δεν παίζει ρόλο η απόσταση, ο χρόνος, ούτε καν η διάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Είναι στην ουσία το μόνο “πράγμα” που παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας από αυτόν εδώ τον κόσμο.

Επίσης σκέφτηκα ότι τ’ αστέρια θα συμβολίζουν τις ψυχές αυτών των ανθρώπων και γι’ αυτό είναι 57 στον αριθμό. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα τα αστεράκια που ήθελα σ’ ένα κατάστημα το οποίο από “σύμπτωση” βρίσκεται στην Λάρισα και από εκεί τα προμηθεύτηκα. Μόλις χθες συνειδητοποίησα ότι στον σταθμό της Λάρισας ήταν η τελευταία στάθμευση που έκανε το τρένο εκείνη την νύχτα…

Με αυτό το έργο επίσης θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα ελπίδας και δύναμης στις οικογένειες των θυμάτων και να τους πω ότι δεν είναι μόνοι  τους σε όλο αυτό…

Είμαστε πολλοί που στεκόμαστε δίπλα τους και τους έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας!”