«Μεταξύ ζωής και θανάτου»: Μαρτυρία ενός επιζώντα του ναυαγίου στην Πύλο

«Ήμασταν πάνω σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου! Μια προς τη ζωή και μια προς τον θάνατο, κάπως έτσι. Ήταν πολύ δύσκολη κατάσταση. Σ’ όλη μας τη ζωή δεν θα ξεχάσουμε αυτό που έγινε.»

«Δική τους είναι η χώρα, δικό τους και το λιμενικό. Εμείς ήρθαμε εδώ όπως λέμε ‘διαλυμένοι και ξεριζωμένοι’. Μέσα από τα χέρια μας χάθηκαν οι ζωές των συγγενών μας, μπροστά στα μάτια μας τους χάσαμε. Μόνο αιτούμαστε να μας αποδοθεί δικαιοσύνη.»

Bilal*, επιζώντας του ναυαγίου της Πύλου

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, το Refugee Support Aegean δημοσιεύει την απομαγνητοφωνημένη μαρτυρία που έδωσεο Bilal*, επιζώντας του ναυαγίου από το Πακιστάν:

Η κατάσταση στο καράβι ήταν πολύ χάλια. Από την πρώτη μέρα είχαμε νιώσει ότι η κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή διότι είχε πολύ κόσμο μέσα, περίπου 700 με 750 άτομα, οπότε φοβόμασταν επειδή πρώτη φορά ταξιδεύαμε θαλάσσια. Δεν καταλαβαίναμε τι ακριβώς θα μας συμβεί, γι’ αυτό προσευχόμασταν στον θεό. Δεν ξέραμε αν θα φτάσουμε ζωντανοί ή όχι.

Όταν έφτασε το σκάφος του λιμενικού, ελπίσαμε ότι ίσως θα σωθούμε, διότι μετά από 5 μέρες και νύχτες μέσα στη θάλασσα, δεν είχαμε ούτε τρόφιμα ούτε πόσιμο νερό, και παίρναμε νερό από τη θάλασσα για να πιούμε… Γι’ αυτό μόλις είδαμε τους λιμενικούς, νιώσαμε ότι θα επιζήσουμε. Αλλά θα γινόταν αυτό που θέλει πάντα ο θεός! Όσα συνέβησαν δεν είχαν ξανασυμβεί μέσα στις 5 μέρες του ταξιδιού. Είχαμε φτάσει εκεί με χίλια ζόρια, προσπαθώντας με όποιο τρόπο. Αλλά το τι μας έκανε μετά το Λιμενικό το γνωρίζει όλος ο κόσμος!

Αυτοί όμως κάνανε αυτό το πράγμα, και εμείς δεν καταλαβαίναμε γιατί το έκαναν αυτό εκείνη την ώρα. Το περιστατικό εκείνο είναι κάτι που δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε σε όλη μας τη ζωή! Αν δεν είχαν κάνει όλο αυτό, δηλαδή που δέσανε με το σχοινί το καράβι μας και το τράβηξαν, ίσως σήμερα εκείνοι οι άνθρωποι που είναι αγνοούμενοι ή που δεν είναι πλέον σε αυτό τον κόσμο να είχαν σωθεί και να ήταν ζωντανοί!

Όταν μας συνέβη αυτό που συνέβη, που αναποδογύρισε το καράβι μας και βρεθήκαμε μέσα στη θάλασσα, ήμασταν αβοήθητοι στον αγώνα μας για τη ζωή! Δεν καταλαβαίναμε τίποτα, δεν ξέραμε τι να κάνουμε, διότι δεν φαινόταν τίποτα μέσα στη θάλασσα εκείνη την ώρα, υπήρχε παντού μόνο σκοτάδι και νερό!

Μόλις αναποδογύρισε το καράβι, κάποιοι από εμάς προσπαθήσαμε να ανεβούμε πάνω στο καράβι και ουρλιάζαμε για βοήθεια. Φωνάζαμε αλλά κανείς δεν ήρθε να μας βοηθήσει! Το σκάφος του λιμενικού πήγε πολύ μακριά και στάθηκε εκεί. Δεν καταλαβαίναμε τι να κάνουμε πάνω στο αναποδογυρισμένο καράβι. Προσπαθούσαμε, πιάνοντας ένας τον άλλον, να τραβήξουμε ανθρώπους από τη θάλασσα για να τους ανεβάσουμε πάνω στο καράβι.

Πού να ξέραμε ότι σιγά – σιγά το καράβι θα βούλιαζε έτσι αναποδογυρισμένο. Σιγά – σιγά βούλιαξε εντελώς και βρεθήκαμε όλοι στη θάλασσα πιασμένοι ο ένας με τον άλλον. Μετά αποχωριστήκαμε ο ένας από τον άλλον, απομακρυνόμασταν ώστε να μην πιάνουμε ένας τον άλλον. Δηλαδή, αν εγώ θα μπορούσα να σωθώ, τότε να μη με πιάσει ο άλλος και με τραβήξει και πνιγώ, ή το αντίστροφο, να μην τον τραβήξω εγώ και πνιγεί. Γι’ αυτό προσπαθήσαμε να αποχωριστούμε ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε μέσα στη θάλασσα για περισσότερη ώρα. Μέσα μας είχαμε μια ελπίδα ότι αν φτάσουμε κοντά στα φώτα των λιμενικών και μας δουν, ίσως να μας σώσουν.

Ήμασταν πάνω σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου! Μια προς τη ζωή και μια προς τον θάνατο, κάπως έτσι. Ήταν πολύ δύσκολη κατάσταση. Σ’ όλη μας τη ζωή δεν θα ξεχάσουμε αυτό που έγινε. Κολυμπούσαμε πολλή ώρα με τα ρούχα που φορούσαμε, και νιώθαμε σαν να μην έχουμε πλέον δύναμη στο σώμα. Είχαμε κουραστεί πάρα πολύ. Νιώθαμε ήδη μεγάλη αδυναμία επειδή δεν είχαμε φάει και πιει νερό για 5 μέρες. Σιγά – σιγά προσπαθήσαμε και φτάσαμε κοντά στο καράβι. Όταν είχαμε διανύσει πάνω από τη μισή απόσταση κολυμπώντας μέσα στη θάλασσα, τότε οι λιμενικοί κατέβασαν ένα ταχύπλοο. Όσα άτομα είχαν σωθεί κολυμπώντας και κατάφεραν να φτάσουν μόνα τους προς το σκάφος των λιμενικών, τα μάζεψαν οι λιμενικοί με ταχύπλοο.

Εμείς ήμασταν 5 συγγενείς μαζί, ο γαμπρός μου, εγώ και άλλα 3 ξαδέρφια. Είχαμε ξεκινήσει μαζί όλο το ταξίδι από το Πακιστάν. Αλλά πού να ξέραμε ότι πηγαίνουμε σε ένα “ταξίδι θανάτου” – ότι θα μας συμβεί και κάτι τέτοιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου ταξίδευα στη θάλασσα. Είχαμε ξεκινήσει από το σπίτι με όνειρα για καλύτερο μέλλον. Και οι πέντε μας ξεκινήσαμε ελπίζοντας άλλα πράγματα και μας συνέβησαν εντελώς άλλα. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι λόγια να πω για όσους χάθηκαν… Ήταν συγκλονιστικές σκηνές. Τώρα πέρασε ένας χρόνος περίπου, και δεν έχουμε εικόνα για το τι ακριβώς έγινε με αυτούς.

Όταν μας διέσωσαν, δεν ξέραμε από ποια χώρα ήταν οι λιμενικοί, που μας πηγαίνουν, τι θα μας συμβεί κλπ. Δεν ξέραμε τίποτα. Μετά, σιγά – σιγά, με το πέρασμα του χρόνου, αρχίσαμε να νιώθουμε κάπως καλύτερα. Αλλά μπορεί τώρα να φαινόμαστε καλύτερα, όμως αυτό που συνέβη στη ζωή μας δεν θα μπορέσουμε να το ξεχάσουμε ποτέ. Σαν να σπάει κάτι μέσα στον άνθρωπο, έτσι νιώθουμε, σπασμένοι από μέσα…

Είμαστε έναν χρόνο μέσα στο camp. Ούτε για τους συγγενείς μας μάς ενημέρωσαν, ούτε μας στήριξαν. Απλώς μας έχουν βάλει μέσα στο camp, σαν να λένε «έλα, περίμενε και φύγε». Αυτό μας συμβαίνει.

Απαίτησή μας; Τι απαίτηση μπορεί να έχουμε; Μόνο κάποιο αίτημα. Δική τους είναι η χώρα, δικό τους και το λιμενικό. Εμείς είμαστε ήρθαμε εδώ όπως λέμε «διαλυμένοι και ξεριζωμένοι». Μέσα από τα χέρια μας χάθηκαν οι ζωές των συγγενών μας, μπροστά στα μάτια μας τους χάσαμε. Για την Ελληνική ακτοφυλακή θα πω μόνο ότι αν είναι υπεύθυνοι για το δυστύχημα του καραβιού, τότε να τιμωρηθούν, να πουν δημόσια ποιανού είναι το λάθος; Εάν θα μας διέσωζαν ή όχι; Αυτό το ξέρουν εκείνοι και ο θεός. Εμείς δεν ξέρουμε αν είχαν έρθει για να μας διασώσουν ή όχι. Μόνο αιτούμαστε να μας αποδοθεί δικαιοσύνη.

Κανένας πλούσιος δεν ξεκινά μια τέτοια διαδρομή. Οι φτωχοί, που ήδη έχουν κουραστεί πολύ από την κατάσταση της χώρας τους, και δεν μπορούν να επιβιώσουν στο Πακιστάν, είναι εκείνοι που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το Πακιστάν με την ελπίδα να φτάσουν στην Ευρώπη και να φτιάξουν το μέλλον τους και των παιδιών τους.

Αλλά πού να ήξεραν ότι στο ταξίδι με σκοπό να φτιάξουν το μέλλον τους και των παιδιών τους, αυτό θα καταστρεφόταν για πάντα! Εγώ παρακαλώ το ελληνικό κράτος να αποδώσει δικαιοσύνη στις οικογένειές τους, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν κάπως καλύτερα τη ζωή τους. Και να μας δοθεί υποστήριξη, να μας δοθούν νομιμοποιητικά έγγραφα ή να κάνουν κάποιο σχετικό βήμα για εμάς, ώστε να μπορέσουμε να δούμε έστω μια φορά τις οικογένειές μας που βρίσκονται στο Πακιστάν.

Διότι πονάνε πολύ. Εξωτερικά φαίνονται καλά, αλλά από μέσα τους έχουν σπάσει. Κάποιος έχει έναν νεαρό γιο, κάποιος έναν νεαρό αδερφό, κάποια έχει τον σύζυγό της, θύματα αυτού του δυστυχήματος, και δεν έχουν κάποιον που να μπορέσει να υποστηρίξει την οικογένειά τους. Γι’ αυτό παρακαλώ πολύ να γίνει κάποιο τέτοιο βήμα ώστε να μπορέσουν να ζήσουν μια κάπως καλύτερη ζωή.

Bilal*, επιζώντας του ναυαγίου της Πύλου

*Το όνομα έχει αλλάξει για λόγους προστασίας της ασφάλειας και της ιδιωτικής ζωής