Στάτους που περιγράφουν τη σημερινή ελληνική δυστοπία
Λέξεις που περιγράφουν σήμερα όσα δεν χωράει το μυαλό
”Ντρέπομαι που μετά από 45 χρόνια έρευνας και μελέτης, η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δώσω στους ανθρώπους είναι να φέρονται στους άλλους με λιγάκι περισσότερη καλοσύνη, έλεγε ο προφητικός συγγραφέας Άλντους Χάξλεϋ.
Οι δολοφόνοι της πανίσχυρης ναυτιλιακής του Πειραιά που βραβεύτηκε φέτος ως «Μία από τις κορυφαίες εταιρίες που διαμορφώνουν τον Επιχειρηματικό Χάρτη της Βιώσιμης Ανάπτυξης στη χώρα μας», οι πολύφερνοι πολιτικοί που ξέρουν ότι οι ψευτο-υποδομές, τα μπαλώματα, τα μπαζώματα, θα καταρρεύσουν αργά ή γρήγορα, τα δάση θα καούν μωρέ, αυτοί που πιστεύουν πώς οι φτωχοδιάβολοι αυτού του τόπου αξίζουν μόνο για τους ψηφίζουν και να τους προσφέρουν τα χρήματα τους αγοράζοντας πιο ακριβά από όλη την Ευρώπη τις υπερεκτιμημένες υπηρεσίες και τα προϊόντα τους, είναι το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της δυστοπίας που λέγεται Ελλάδα 2023.
Το μέλλον που περιέγραψαν ταινίες και μυθιστορήματα κάποτε είναι εδώ. Έχει πανίσχυρες οικογένειες που αυγατίζουν τις τρομακτικά ψηλές περιουσίες τους σαν να παίζουν Μονόπολη και σαλεμένους που αρνούνται τις ταυτότητες με τσιπάκι κυνηγώντας τις νύχτες μετανάστες στα στενά των πόλεων ως υπεύθυνους για την κόλαση που ζουνε.
Καποτε ειχαμε τουλαχιστον ο ενας τον αλλον, τωρα μονο σηματακια με θλιμμενες φατσουλες στα σοσιαλ.”
Νομίζω πως η συνεχής και πανταχού παρούσα επίδειξη και κατάχρηση εξουσίας ακόμη και στα μικρά καθημερινά είναι δείγμα εκφασισμού της κοινωνίας. Δεν είναι πια μόνον μεμονωμένες περιπτώσεις ούτε ο ελεγκτής που πετάει άνθρωπο απο λεωφορείο και σκοτώνεται ούτε ο ασυνομικός που πυροβολεί ανήλικο Ρομά ούτε το ναυάγιο της Πύλου με τους 700 νεκρούς ούτε η απαγωγή και κράτηση μεταναστών στον Έβρο ούτε τα ψέμματα για τους νεκρούς των Τεμπών ούτε τα πογκρόμ κατά μεταναστών στην Πάφο ούτε το πνίξιμο επιβάτη στον Πειραιά. Άνθρωποι που είχαν ή που πήραν αυτόνομα στα χέρια τους εξουσία, θεωρούν πως αυτή η εξουσία είναι πάνω από την ανθώπινη ζωή. Έχουμε γίνει μια κοινωνία που γίνεται μάρτυρας στη σκηνή του φόνου της.
Είναι αυταπόδεικτο πως η χώρα νοσεί. Οι άνθρωποί της νοσούν. Όσο δεν υπάρχει κρατική μέριμνα για την ψυχική υγεία των ανθρώπων, τόσο θα ξυπνάμε καθημερινά διαβάζοντας για φρικαλέα και γεμάτα βία περιστατικά. Δεν μπορώ να κρύψω πως φοβάμαι.
Είμαστε χωρίς νερό και ρεύμα από το μεσημέρι, κι έχω αγκαλιά τη μαμά μου που παρά το Alzheimer’s, τρέμει γιατί φέρνει στη θολή της μνήμη, τη φοβερή εκείνη Πέμπτη στις 13 Οκτωβρίου του 55 που ο Βόλος είχε πλημμυρίσει όπως σήμερα και κατέβαζε από το Πήλιο πνιγμένους ανθρώπους και ζώα.
Είμαστε στο 2023 και μοιάζει να μην έχει περάσει μια μέρα από την αδυναμία, την ανικανότητα και την αδιαφορία του κράτους και της αυτοδιοίκησης να προνοεί για τέτοιου είδους φυσικές καταστροφές.
Κατά τη δεκαετία του 50 ο Βόλος είχε υποστεί και το μεγάλο πλήγμα των σεισμών, φέτος κινδύνεψε να καεί ολοσχερώς στις πρόσφατες πυρκαγιές.
Τότε βέβαια δεν υπήρχαν οι απαιτούμενοι πόροι, τώρα, μόνο για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό της ρεκλάμας ξοδεύονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, χωρίς να υπάρχουν πυροσβεστικοί κρουνοί, ενώ τα φρεάτια είναι όλα μπλοκαρισμένα και δεν έχουν γίνει αντιπλημμυρικά έργα.
Έχουμε μπει σε μια χρονοκάψουλα όπου το 23 όχι μόνο δεν διαφέρει από το 50, αλλά μας πάει πολύ πίσω στο χρόνο, σε έναν back to the future Μεσαίωνα, εκεί που η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία, παρά μόνο όταν μετριέται σε ψήφους.
Ναι, τον σκότωσαν για ένα εισιτήριο.
Ναι. Στην χώρα που είδαμε τον Ζακ να τον κλωτσάνε μέχρι θανάτου νοικοκυραίοι, που είδαμε τη ζωή του να κόβεται σε χίλια κομμάτια πάνω στα σπασμένα γυαλιά εμείς αναρωτηθήκαμε αν είναι «πρεζάκι» και φτύναμε στη μούρη του ομοφοβικά σχόλια, ψέματα, υποθέσεις και πηχτό μίσος.
Ναι. Στην χώρα που πνίγηκαν τόσοι άνθρωποι στην Πύλο, δεν μάθαμε ακόμα τον ακριβή αριθμό, δεν έχουν ξεβραστεί ακόμα όλα τα πτώματα, εμείς κουνήσαμε ανέμελα τους ώμους μας γιατί ήταν διεθνή ύδατα, γιατί ήταν πρόσφυγες, γιατί εμείς πήγαμε να τους σώσουμε κι αυτοί παρακαλούσαν να πνιγούν.
Ναι. Στην χώρα που κάηκαν ζωντανοί δεκάδες άνθρωποι στον Έβρο, γονείς αγκαλιά με τα παιδιά τους, εμείς πατήσαμε χαρούμενοι τις καρδούλες μας κάτω από την είδηση γιατί αυτοί βάζουν τις φωτιές, γιατί ευτυχώς δεν κάηκαν άνθρωποι, μετανάστες κάηκαν, γιατί δε θα προλάβουν να μας αλλοιώσουν τον πολιτισμό
Ναι. Στην χώρα που είχαμε 2 δολοφονίες άοπλων Ρομά για μικροεγκλήματα από αστυνομικούς που άδειασαν τα όπλα πάνω τους χωρίς καμία σοβαρή απειλή, εμείς πανηγυρίσαμε γιατί έτσι θέλουν οι «γύφτοι», γιατί έτσι πρέπει να δρα η αστυνομία, όχι τα φλώρικα με εκπαιδεύσεις και πρωτόκολλα αλλά σαν τρομοκρατική παραστρατιωτική οργάνωση χουλιγκάνων.
Ναι. Στην χώρα που ο Ιάσωνας πήγαινε στη δουλειά του με το μηχανάκι του κι ένα αμάξι πολιτικού παραβιάζοντας τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας τον σκότωσε επί τόπου είπαμε ότι έτρεχε, αφήσαμε δημοσιογράφους να φτύνουν το νεκρό του κορμί κι είδαμε μια δικαιοσύνη να σφυρίζει αδιάφορα.
Ναι. Στην χώρα που ένας ειδικός φρουρός αποφάσισε να παρακούσει τις εντολές των ανωτέρων του, να παίξει μπιφ με 2 ανήλικα και τελικά να βγάλει το όπλο του και να σκοτώσει το ένα, εμείς ρωτούσαμε την μάνα του τι δουλειά είχε ο γιος της τέτοια ώρα στα Εξάρχεια και γιατί τόλμησε να κάνει ξανά παιδί μετά την δολοφονία.
Ναι. Στην χώρα που 12 μάρτυρες ενός ναρκοπλοίου βρέθηκαν νεκροί υπό περίεργες συνθήκες κι όποιος εισαγγελέας παίρνει την υπόθεση παραιτείται κι εξαφανίζεται, εμείς κάνουμε πλακίτσα, λέμε τα οπαδικά μας, τρολάρουμε, κάνουμε μόδα τα αστεία με το τσιμέντωμα από την μαφία.
Ναι. Στην χώρα που κάτι κανίβαλοι χουλιγκάνοι έκαναν παρέλαση σε όλη την χώρα βρήκαν κάτι άλλους χουλιγκάνους εγχώριους, έφτασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια και σκότωσαν έναν φίλαθλο της ΑΕΚ, στην χώρα που κάτι άλλοι κανίβαλοι σκότωσαν με αμάξι έναν Βούλγαρο και μετά ένα παιδί γιατί δεν απάντησε «σωστά» τι ομάδα ήταν εμείς μιλάμε για τον υπέροχο κόσμο της ομαδαράς μας, τραγουδάμε συνθήματα για βιασμούς, βρίζουμε νεκρούς, δίνουμε αλληλεγγύη στα «αδέρφια μας», τους φονιάδες.
Ναι. Σε μια χώρα που ελεγκτές εισιτηρίων στα ΜΜΜ την έχουν δει στρατός Κατοχής και απειλούν, τρομοκρατούν, βρίζουν, προπηλακίζουν, καμιά φορά ρίχνουν και καμιά σπρωξιά σε κόσμο αν δεν έχει εισιτήριο, ειδικά αν δουν κάναν μικρό, κάναν τοξικοεξαρτημένο ή κανέναν Ρομά δεν μας πείραξε ο θάνατος του Θανάση Καναούτη, γιατί οι άνθρωποι έκαναν τη δουλειά τους και μάλιστα με τρομερό ζήλο.
Ναι. Σε μια χώρα που όταν βιάζεται μια γυναίκα ρωτάμε τι φορούσε, όταν σκοτώνεται ρωτάμε γιατί δεν χώριζε και στο τέλος καταλήγουμε πως όλο το θέμα είναι γιατί να λέμε γυναικοκτονίες κι όχι ανδροκτονίες.
Ναι σε αυτήν την χώρα όταν ανοίγουμε το βίντεο και βλέπουμε την δολοφονία ενός ανθρώπου από 2 υπαλλήλους γιατί δεν είχε εισιτήριο, αντί να νιώσουμε την φρίκη, αντί να κάνουμε την οργή μας όπλο ανατροπής, αντί να απαιτήσουμε δικαιοσύνη, αντί να αποβάλουμε τη σκατίλα της κοινωνίας, αντί να σπάσουμε τη γαμημένη την τηλεόραση στο σαλόνι, απλώς θα αναλωθούμε να σκεφτούμε μια ακόμα δικαιολογία για να βάλουμε κι αυτό το έγκλημα στο αρχείο. Για να δούμε την εθνικότητά του λοιπόν, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, τη θρησκεία του, τα πολιτικά του πιστεύω και στο κάτω κάτω γιατί δεν είχε εισιτήριο, ένας λαθραίος κι αυτός. Άντε ξεκινήστε.
Γαμώ την κοινωνία μας.
Κάποτε (ιδιαίτερα στα μικρά νησιά), το πλοίο ακόμη κι αν είχε απομακρυνθεί λίγο από το λιμάνι, ξαναγύριζε όταν έβλεπε να φτάνει τρέχοντας αργοπορημένος επιβάτης. Κατέβαζαν τον καταπέλτη ίσα να ακουμπήσει στην προβλήτα και έδιναν το χέρι για βοήθεια. ΕΔΙΝΑΝ ΤΟ ΧΕΡΙ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ
Κάποτε ίσχυε ενας άγραφος απαράβατος Νόμος της θάλασσας: Ποτέ άνθρωπος στη θάλασσα.
Αυτό που ολοι είδαμε στα βίντεο να συμβαίνει χθες, είναι μια εν ψυχρω δολοφονία επιβάτη, απο δυο υπαλλήλους της πλοιοκτητριας εταιρείας η οποία διαβαζω, ότι εχει βραβευτεί εφέτο ως “μία απο τις κορυφαίες εταιρείες που διαμορφώνουν το χάρτη της βιώσιμης ανάπτυξης στη χώρα μας».
Σε μια ολοένα και εκφασιζομενη γοργά κοινωνία, σε μια ολενα και περισσότερο εκβαρβαρισμενη κοινωνία, σε μια κοινωνία απανθρωποποιησης (σκεφτείτε τι θα συμβει αν τελικα ο 36 χρονος που δολοφονήθηκε μπρος στα ματια των επιβατών αποκαλυφθεί οτι ειναι μετανάστης, χρήστης ή ποινικός κρατούμενος. Βλεπω ήδη τους ανασηκωμένους ωμους, τα «καλά του κάνανε», την ικανοποίηση ενδόμυχα αλλα και ελεύθερα εκφρασμενη. Στοιχηματίζω πλέον για όλα αυτα. Εδω φτάσαμε).
Η μεγαλυτερη πράξη αντίστασης, το υψιστο δημοκρατικό καθηκον ως πολιτες και άνθρωποι ειναι να αντισταθούμε στην βαρβαροτητα και τον εκφασισμο. Η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης πλεον ειναι να παραμείνουμε Ανθρωποι.
