Τα πρόσωπα της αλληλεγγύης: Η Ελληνίδα «γιαγιά των προσφύγων» στην Ειδομένη
Η ανάρτηση από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες
Στο χωριό της Ειδομένης, κοντά στα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία, ένα μικρό σπίτι έγινε την περίοδο 2015-2016 καταφύγιο και ζεστή αγκαλιά για ανθρώπους που δεν είχαν πια τίποτα. Στο κατώφλι του στεκόταν η κυρία-Παναγιώτα, 82 χρονών τότε, μια ηλικιωμένη γυναίκα που οι πρόσφυγες και τα μικρά παιδιά αποκαλούσαν: “Μαμά”.
Αρχικά μοίραζε φαγητό και ρούχα σε όσους περνούσαν. «Πότε τυροπιτάκια έκανα, πότε αυγόφετες, πότε τοστ, πέντε, δέκα, δεκαπέντε, περνούσαν και τους έδινα» αφηγούνταν σε αφιέρωμα της Ύπατης Αρμοστείας. Με τη μικρή της σύνταξη των 450 ευρώ και βοήθεια από τα παιδιά της, πρόσφερε ό,τι μπορούσε. Μετά άνοιξε το σπίτι της. Φιλοξένησε ακόμα και για μήνες οικογένειες από τη Συρία και το Ιράκ, πρόσφερε ένα πιάτο από το φαγητό της, έναν χώρο να πλυθούν και μια αγκαλιά. «Η ζωή μου άλλαξε επειδή έχω παρέα μέσα στο σπίτι.
Μιλάω, γελάμε. Αν και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από αυτά που λέει ο ένας στον άλλον», έλεγε χαμογελώντας.
Μπορεί να συνεννοούνταν με νοήματα και να μπέρδευε τα δύσκολα αραβικά ονόματα, αλλά η κυρία Παναγιώτα ένιωθε τον ξεριζωμό. Κόρη προσφύγων από τη Μικρά Ασία και η ίδια, είδε το σπίτι της να καίγεται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έχασε τα πάντα σε ηλικία 7 ετών. Για τους πρόσφυγες της Ειδομένης είχε μόνο κουβέντες παρηγοριάς.
«Φτάνει αυτός ο πόλεμος. Ο κόσμος δεν φταίει σε τίποτα.»
Σε έναν κόσμο που συχνά κλείνει τις πόρτες του, εκείνη αποφάσισε να ανοίξει την καρδιά της.
