Θεσσαλονίκη: Πώς είναι να είσαι τυφλός για μία -και κάθε- μέρα;

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού, έχουν την τιμητική τους τα άτομα με οπτική αναπηρία. Παρότι μπορούν και έχουν τη θέληση και τη δίψα να παίξουν ποδόσφαιρο, να κάνουν σκέιτμπορντ, να χορέψουν και να κάνουν πολλές από τις δραστηριότητες που πραγματοποιούν οι βλέποντες, αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες κατά τη μετακίνησή τους στους δρόμους, που πολλές φορές λόγω εμποδίων δεν είναι προσβάσιμοι γι΄ αυτούς.

Τη δυνατότητα να ζήσουν για λίγο στον κόσμο των τυφλών είχαν σήμερα βλέποντες που φόρεσαν μάσκες και επιχείρησαν να κινηθούν στο πλαίσιο εκδήλωσης, που διοργανώθηκε στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Λευκού Μπαστουνιού, από την Επιτροπή Φοιτητικής Μέριμνας και ΑμΕΑ της Σχολής Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ, η Επιτροπή Κοινωνικής Πολιτικής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών Θεσσαλονίκης (ΚΕΑΤ) στο φουαγιέ του Κεντρικού Αμφιθεάτρου της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, βλέποντες σε συνεργασία με άτομα με οπτική αναπηρία και εκπαιδευτές κινητικότητας, συμμετείχαν σε βιωματικούς περιπάτους προσομοίωσης με μάσκα και λευκό μπαστούνι, γνώρισαν τις τεχνικές βλέποντος οδηγού, ενημερώθηκαν για θέματα προσβασιμότητας, καθώς και για τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να βοηθήσουν, ώστε να μη δημιουργούν οι ίδιοι εμπόδια, όπως και για το πώς να εντοπίζουν πιθανά εμπόδια.

Ένας νεαρός τυφλός, ο Δημήτρης Φεΐμογλου, μπόρεσε να κάνει σκέιτμπορντ κι ας μην το είχε ξαναδοκιμάσει. “Είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Παίζω ποδόσφαιρο. Γενικότερα, όταν υπάρχει θέληση και δύναμη, μπορείς να καταφέρεις πολλά πράγματα. Την έχω τη θέληση και είμαι διψασμένος να μάθω και πολλά άλλα” είπε και, αναφερόμενος στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του, πρόσθεσε: “εδώ στη χώρα μας τα εμπόδια στο δρόμο είναι πάρα πολλά. Τα προβλήματα αυτά δεν λύνονται, αλλά ό,τι μπορούμε το κάνουμε”.

Ο Θανάσης Σιδέρης είναι βοηθός εκπαιδευτή κινητικότητας για τυφλούς και βρέθηκε στην εκδήλωση έχοντας δίπλα του ένα σκύλο οδηγό. Ο ίδιος έχει χάσει την όραση του πριν από έξι χρόνια. “Η καθημερινότητα του καθενός τυφλού είναι διαφορετική και είναι αρκετά δύσκολη στην Ελλάδα. Εκπαιδευόμαστε με το λευκό μπαστούνι. Η εκπαίδευσή μας πολλές φορές είναι εύκολη, πολλές φορές είναι δύσκολη. Σε κάθε χώρο που βρισκόμαστε μαθαίνουμε να προσανατολιζόμαστε και μαθαίνουμε πώς να περπατάμε, πώς να χρησιμοποιούμε το μπαστούνι μας και πώς να αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση σε μια πόλη, η οποία είναι φτιαγμένη για αρτιμελείς και όχι για ανάπηρους. Εγώ έχω αντιμετωπίσει πολύ δύσκολα την κατάσταση αυτή, αλλά το θέμα είναι ότι είμαι σήμερα εδώ, έχω στον σκύλο οδηγό μου, έχω το λευκό μπαστούνι στα χέρια μου, ξέρω να το λειτουργήσω και μπορώ να περπατάω σε καινούργιες διαδρομές, πάντα όμως με τη βοήθεια της εκπαιδεύτριας κινητικότητάς μου, που σε μια καινούργια διαδρομή θα μου τη δείξει” λέει ο Θανάσης Σιδέρης.

Απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης και βοηθός στις καθημερινές δεξιότητες ατόμων με οπτική αναπηρία, η Φανή Τσικούρα μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ίδια ως τυφλή στην καθημερινότητά της. “Γενικώς η μετακίνηση έχει αρκετές δυσκολίες, διότι υπάρχουν διάφορα εμπόδια στους δρόμους, όπως τα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα στις διαβάσεις, τα εμπόδια στον οδηγό όδευσης τυφλών, τα τραπεζάκια και τα διάφορα αντικείμενα στους δρόμους που δυσκολεύουν την απρόσκοπτη μετακίνηση των ατόμων με οπτική αναπηρία και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Με τα λεωφορεία η μετακίνηση είναι εύκολη, αρκεί να μην υπάρχουν παρκαρισμένα οχήματα στις στάσεις και αρκεί να σταματήσει ο οδηγός του λεωφορείου με την μπροστινή πόρτα ακριβώς μπροστά στον τυφλό. Στο σπίτι δεν αντιμετωπίζω δυσκολία, αφού έχω εκπαιδευτεί στις καθημερινές δεξιότητες, μπορώ να κάνω τις δουλειές μου απρόσκοπτα” προσθέτει η Φανή Τσικούρα.

Πηγή: ΑΠΕ, Αγγέλα Φωτοπούλου